Oh, wat ben ik toch verschrikkelijk in het bijhouden van dit blog.
Ik had zoveel leuke ideeen, met beeld en tekst. Maar mijn blog accepteerde geen enkele foto meer. En ik snapte er maar niets van. Bleek mijn hosting pakket niet meer op maat te zijn. Het was helemaal op gebruikt. Ik schafte een groter pakket aan, maar in mijn hoofd was bloggen iets moeilijks geworden. Met gedoe en zo.
Misschien ook wel omdat de reorganisatie die mijn leven nogal beheerst heeft in het afgelopen half jaar een taboe onderwerp bleek. College die op Facebook dingen melde over de op handen zijnde reorganisatie werden op hun vingers getikt. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat de buitenwereld zou weten dat er een reorganisatie op komst was.
Nu heb ik niet het idee dat mijn schrijfsels over die reorganisatie het bedrijf in een slecht daglicht zou kunnen plaatsen. Ik heb het steeds alleen over mijn eigen emoties gehad. En nooit een naam genoemd. Maar goed, men zou mij kunnen googlen, en misschien wel mijn Facebook profiel vinden en dan alsnog kunnen achterhalen waar ik werk. Dus besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen. En niet meer te schrijven over dit onderwerp.
Inmiddels hebben we nieuws gekregen over die reorganisatie. Het is een beetje als die mop van die man die op vakantie ging, en uiteindelijk niet ging. Die reorganisatie die zoveel mensen in zijn greep heeft gehad, en uiteindelijk niet doorging. Hahahaha, ik lig in een deuk.
Ik geloof dat ik nu blij zou moeten zijn, want er gaan iig geen gedwongen ontslagenen vallen. Maar ik voel me niet blij of opgelucht. Van het team waar ik in werk blijven alleen ik en een collega die 1 dag in de week werkt over. Eindelijk had ik weer dat team van goede mensen, waarmee we konden bouwen, maar uiteindelijk word het weer opbouwen, weer opnieuw beginnen. En hoewel de plannen van mijn manager enthousiast zijn en zij er echt alles aan doet mij ook enthousiast te maken en te houden wil ik nog steeds het liefst in huilen uitbarsten.
Straks een zomervakantie in zonder vaste collega’s van mijn eigen locatie. En er gaan geen gedwongen ontslagenen vallen, maaarrrrrrr tegelijk werd ook even vermeld dat er nog steeds mensen zijn met te grote contracten. Ik ben een van die mensen met een te groot contract. Kan ik mijn grote BSO contract behouden? Of gaan ze me weer die gebroken diensten aanbieden? Waarin ik PSZ en BSO moet combineren? Ik hoop het niet, want die gebroken diensten heb ik eerder gewerkt (van half 9 tot 11 en daarna van half 3 tot half 7), ik werd er niet gelukkig van. Die lange pauzes tussendoor zijn te kort om echt terug naar huis te kunnen. Midden op de dag, dus al je vrienden zijn aan het werk, en het winkelcentrum heb je na 3 keer ook wel gezien. Dus wat ga je dan in je pauze doen? Precies! werken. Vrijwillig en dus onbetaald.
Ik hoop zo op een contract van 28 uur, dan moet ik wel wat uurtjes laten vallen als ik die gebroken diensten niet meer wil, maar ik neem graag genoegen met een beetje minder als dat betekend dat ik dan gewoon achter elkaar door kan werken.
En misschien moet ik ondertussen toch ook mijn ogen open houden voor een plan B. Dus als jullie iets zien dat geknipt lijkt voor mij, let me know.
