Als je vrienden hebt, en die vrienden het leuk met je andere vrienden kunnen vinden, dan is dat natuurlijk super fijn. Maar hoe leuk is dat nog als er 1 vriend is die zich in al jouw vriendschappen probeert te draaien? Wat als jouw vriendschappen niet meer als exclusief worden gezien? Maar als een soort publiekelijk domein? Zou je je daar nog bij op je gemak voelen? En als dat niet zo is, komt dat dan omdat jij jaloers bent? Of gaat de ander echt een grens over?
Toevallig worstelen een aantal van mijn vrienden met dit vraagstuk. En ook ik heb me weleens afgevraagd waar dat onderbuik gevoel vandaan kwam als vrienden er met elkaar vandoor leken te gaan. Want je gunt iedereen natuurlijk jouw super leuke vrienden. En je wilt niet jaloers zijn of iemand ook maar een strobreed in de weg liggen. Waarom vind je het dan van sommige mensen heel normaal en natuurlijk dat ze in jouw “tribe” komen en bezorgen anderen je de koude rillingen als ze hetzelfde doen?
Ik snap mijn vriendinnen. Die behoefte hebben aan exclusiviteit met bepaalde mensen. Die zich in meerdere groepjes bewegen en niet perse willen dat die groepjes zich vermengen. Ik snap de pijn die ze voelen. En deel het liefste pleisters uit. Om op hun wonden te plakken. Maar ik kan niet goed uitleggen wat die grenzen dan zijn. En waarom de een daar over heen lijkt te denderen. Terwijl anderen er netjes omheen weet te laveren.
Tegelijk weet ik dat dat bij hun juist die pijn veroorzaakt. De spagaat waarin ze zitten tussen iedereen elkaar gunnen, maar zelf ook behoeftes hebben die niet worden gehoord. Omdat zij met fluister zachte stemmetjes roepen in de woestijn, dat ze het eigenlijk anders willen. Omdat er geen duidelijk omlijnde regels zijn voor vriendschappen, maar vriendschappen altijd dynamisch zijn, omdat zij dynamisch zijn, en flexibel mee waaien met de stroom. Totdat ze op een punt komen dat ze wel grenzen aan moeten geven. Maar dan is het vaak al te laat.
Het maakt van vriendschap iets nodeloos ingewikkelds. Ik denk nog het meest omdat sommige mensen niet snappen dat jouw banden met anderen lang hebben moeten rijpen voordat ze op dit punt kwamen. En zij zonder daar zelf moeite voor te willen doen direct in willen stappen op hetzelfde niveau van vriendschap als jij reeds hebt. Alsof jullie een trein zijn waar je naar believen in en uit kunt stappen.
