Daar sta ik dan, op Rotterdam centraal voor de Ah 2 go, te wachten op iemand met een blauwe jurk.
Het voelt een beetje als een blind date, en dat Facebook ik dan ook. Meteen krijg ik reacties van mensen die mijn hastag niet snappen. #neteenblinddate lijkt mij toch heel duidelijk wijzen op het feit dat het wel lijkt op een blind date, maar dat het dat niet is. Kennelijk denken mijn vrienden daar anders over. (of ze gunnen me gewoon heel erg een date met iemand in een blauwe jurk, dat kan natuurlijk ook).
Na 5 minuten heb ik nog steeds niemand met een blauwe jurk gezien, ik besluit het Facebook berichtje nog eens na te lezen en kom tot de ontdekking dat ze ook geen blauwe maar een groen/rood gestreepte jurk aan blijkt te hebben. Nog eens 5 minuten later vraag ik me af hoeveel ah 2 go’s er eigenlijk op dit station zijn. Net als ik op onderzoek uit wil gaan zie ik een meisje met een gestreepte jurk en een tasje in haar handen staan. Ik loop op haar af, en zij roept dat ze voor de andere ah stond.
Ik heb ook een tasje in mijn handen. We hebben namelijk geen blind date maar een ruildate.
We wisselen de tasjes om en vervolgen onze eigen weg weer. Zij met een boel troepjes van mij.
(plastic magnetische bloemen en een Pigelmee kinder theeservies), ik met nieuwe plantjes voor op mijn moesbalkon.
Het meisje verontschuldigd zich voor haar karige plantjes. Meteen vind ik haar heel lief. Want inderdaad. het zijn niet heel veel plantjes, en zo klein dat je ze met een vergrootglas nauwelijks kunt zien, maar het is wel de helft van haar oogst. Er is veel minder opgekomen dan ze had gedacht en het groeit allemaal niet zo hard. Meteen voel ik me een beetje schuldig. Want op mijn balkon groeit zo’n beetje alles, alleen de kruiden en de sla zijn niet opgekomen. Maar een oud collega stopt me af en toe een plantje toe van de dakakker waardoor het niet zo opvalt dat er ook dingen niet opkomen. Mijn balkon is inmiddels een oerwoud van bonenplanten, courgettes en zonnebloemen. Het voelt een beetje alsof ik dit meisje nu besteel door haar plantjes van haar af te nemen, en haar in ruil troep te geven.
Overigens is dat niet altijd het geval, er zijn ook mensen die ik per direct besloten heb niet te mogen, omdat ze de site alleen maar lijken te gebruiken om zoveel mogelijk te halen. Vaak zelfs zonder daar voor iets terug te ruilen. Zo kwam iemand hier een vitrinekast halen zonder ook maar een bedankje. En wilde laatst iemand mijn boeddhabeeldjes hebben, waar ik niet perse vanaf hoefde, zonder daar iets tegen over te stellen. (maar ondertussen wel kaartjes voor een niet zo cool pretpark proberen ter ruilen voor een wel cool pretpark, en verwachten dat ik ze nog even voor de deur kom afgeven) Op de een of andere manier “gun” ik het je dan meteen een stuk minder.
Gelukkig heb ik nu het gevoel dat mijn spulletjes geadopteerd zijn door een lief iemand, die ze niet morgen op Marktplaats zet om er nog even snel een slaatje uit te slaan. Ik ben een gelukkig mens!
Vertederend!