Mijn nichtje van 5 kwam een middagje bij mij spelen in mijn vakantie. Toevallig had ze een studiedag, dus hadden we lekker veel tijd om al onze ritueeltjes uit te voeren. Haar mama werkt bij mij om de hoek, waar ik de kleine meid dan ophaal.
Als we een pannenkoek hebben gegeten bij de Hema, geheel volgens de traditie, wandelen we naar mijn huis. “Tante Laura”, begint de kleine meid, “waarom woon jij eigenlijk in de stad?”. Ik antwoord dat ik het leuk vind om in de stad te wonen. “Maar wil je dan niet dichter bij mij wonen”, vraagt ze zich af. “Want nu moet ik helemaal met de metro en dan ook nog een stuk lopen voordat ik naar jou toe kan”. Natuurlijk lijkt het me gezellig als we dichter bij elkaar zouden wonen, Kleine meid moet deze informatie even verwerken. Dan komt ze met een idee. “Later als ik groot ben, dan kom ik bij jou wonen. In jouw huis”, zegt ze. Ik vraag nog waar ik dan moet wonen als zij in mijn huis komt wonen. Maar daar heeft ze ook over nagedacht. Ik moet daar gewoon blijven wonen. Dan gaat zij kinderen krijgen, en kunnen we samen voor die kinderen zorgen.
Ik vraag nog wat we dan met die kinderen gaan doen. Moet ik die dan ook schminken? Of gaan we daar mee knutselen misschien. Maar daar kan ze nog geen antwoord op geven. Want ze kent haar kinderen nog niet, en ze wil graag dingen met haar kinderen doen die haar kinderen leuk vinden. Het zou alleen wel handig zijn als ik nu even mijn rijbewijs ga halen, want we hebben absoluut ook een auto nodig.
Als ik dit verhaal vertel aan de kinderen op mijn werk die een paar jaar ouder dan haar zijn spreken de kinderen me streng toe. Nee juf, u moet uw toekomstplannen maar niet te erg op dit idee vastpinnen, uw nichtje is nog maar 5, die veranderd nog wel van gedachten.
De kinderen van mijn werk zijn erg slim, ze hebben vast gelijk, maar liever ga ik mee in de fantasie van mijn kleine nichtje. Ik moet maar eens aan rijlessen gaan beginnen š
En rijlessen zijn ook handig voor andere dingen dan de toekomstplannen van kleine meid š