Sinds 26 juli 2010, heb ik nagezocht in oude agenda’s, is #blogpraat niet meer weg te denken uit mijn leven. Alweer bijna 3 jaar geleden dus, een paar maanden nadat #blogpraat begon. Het werd al snel een moment in de week waar ik dingen om heen ging plannen. Eigenlijk moest ik helemaal niets hebben van dat Twitter. Ik snapte niet zo goed waarom het interessant was om de hele wereld te vertellen dat je op de wc zat, of wat je voor je ontbijt at. En dat was in mijn ogen toch vooral wat op Twitter gebeurde. Maar een vriend vond dat ik het een kans moest geven en dat het echt heel leuk was. Ik bleef wantrouwend, maar liet me overhalen.
Kort daarna had ik een blogcursus. Ik hield al een aantal jaar vrij fanatiek een blog bij (ik schreef minimaal 5 keer per week), dus echt nieuwe dingen leerde ik hier niet. Ik had een honger naar technische kennis, hoe schrijf ik met minder spelfouten. Hoe vind ik de stijl die mij past, wat is een juiste opbouw? Maar de creatieve kant van het bloggen werd meer benadrukt. Iets wat bij de andere deelnemers aangewakkerd diende te worden. De juf was zelf wel een groot twitter fan en vertelde over een interessant fenomeen op twitter, #blogpraat.
Twee weken later (want er zat een roze maandag tussen, en ik wil best nieuwe dingen leren kennen, maar tradities dienen ook in ere gehouden te worden) volgde ik #blogpraat op het puntje van mijn stoel. Wat een leuke verzameling mensen was dit. Eigenlijk had ik gedacht dat het een lastig iets zou zijn om bij te komen. Met vast heel veel professionele bloggers, die allemaal hele professionele meningen zouden hebben. Kortom een plek waar ik niet thuis hoorde. Want wat heb ik nu helemaal te melden. Ik doe maar wat. Gelukkig bleek dat 100% mee te vallen. En dat hele twitter werd er ook meteen een stuk leuker op.
Met enige regelmaat ben ik nu bij #blogpraat te vinden. En toen kwam die keer dat Elja afzegde, en zich afvroeg of iemand anders het misschien over wilde nemen. Ik had verwacht dat er zat mensen waren die dat op zich wilde nemen. Mensen met hele professionele meningen bij voorkeur. Maar de eerste mensen opperde dat we dan maar een weekje over moesten slaan. Dat kon natuurlijk niet. Dus melde ik mezelf aan als vrijwilliger. En dat heb ik geweten. Wat een zenuwslopend gebeuren is het om Elja te zijn. Ineens wilde ik geen tweet missen. Iedereen laten weten dat ik gelezen had wat ze schreven, en dat ze gewaardeerd werden. De juiste vragen op de juiste momenten deponeren en iedereen even veel aandacht geven. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat blogpraat afgelopen was als die keer. (Hoewel het ook een hele leuke, leerzame ervaring was en ik het zo weer zou doen).
Vanaf dat moment steeg mijn respect voor Elja en de manier waarop ze ons iedere week zo liefdevol weet te leiden in onze gesprekken nog meer. Dus drie hoeraatjes voor Elja, op nog 3 jaar #blogpraat, vol met inspirerende mooie mensen, nieuwe ideeën, geweldige initiatieven en heel veel mooie blogs.
Haha! Ach, voor mij is het niet zo zenuwslopend hoor. Ik weet dat ik niet iedereen kan antwoorden en bijhouden en bovendien, er zijn mensen zoals jij die ook helpen om nieuwkomers welkom te heten en vragen te beantwoorden. Dat scheelt een hoop! Dank voor bijna drie jaar deelname 🙂
De vriend die Twitter aan mij introduceerde gaf vanaf de zijlijn adviezen. En kwam ook al tot de conclusie dat het gewoon iets meer lay back moest. Aan het eind van het uur had ik ongeveer door hoe dat werkte, en kreeg ik de smaak te pakken. Want het geeft ook veel energie, zeker weten.
Toch ben jij de lijm die het geheel bij elkaar houd, en heb je een belangrijke rol. Blogpraat had nooit kunnen worden wat het is zonder jouw kwaliteiten mensen direct op hun gemak te stellen. Natuurlijk zijn het ook de mensen die blijven komen, die het met elkaar doen, maar die mensen komen ergens naar toe terug. En dat ben jij.