Gisteren zat ik in de trein van Amsterdam naar Rotterdam een beetje te dromen, denken, krabbelen en schrijven in mijn blogboekje. Een notitieboekje dat ik altijd bij me heb voor het geval ik ineens inspiratie krijg. Je weet immers maar nooit waar de inspiratie vandaan komt. En voor ik het wist zat ik gedachten op te schrijven over die inspiratie die maar niet te vangen is.
Eigenlijk was ik van plan dit voor mezelf te houden. De wereld hoeft heus niet alles te weten wat ik opschrijf in mijn blogboekje, sommige dingen worden nu eenmaal afgeschreven of zijn te privé. Maar nu blogpraat (een wekelijkse twitterchat over bloggen) ook over inspiratie gaat wil ik mijn gedachten van gisteren toch delen.
“Ik moet midden in de wereld staan om haar te kunnen beschrijven. Anders beschrijf ik hoe anderen de wereld zien, gelezen op facebook, twitter, een blog, of in een boek of een tijdschrift. Alleen als ik buiten kom, met mensen in contact ben, of ze observeer, me laat verwonderen, verbazen, kan ik verhalen schrijven die er toe doen.
Het dubbele hiervan is dat ik ook rust en ruimte nodig heb om te kunnen schrijven. Me moet kunnen terugtrekken en onttrekken aan die wereld waarin zoveel gebeurt. Want als ik altijd maar in interactie ben, helemaal op ga in de wereld, me laat overweldigen, overrompelen als het ware, waar haal ik dan de tijd nog vandaan om na te denken over die wereld, en ik moet nadenken voor ik over haar kan schrijven.
Dus bevind ik me in een eeuwige spagaat van geprikkeld raken terwijl ik prikkels probeer te ontwijken. De wereld observerend terwijl ik eigenlijk continu met haar in interactie wil zijn. ”
Tot zover mijn gedachten over die inspiratie en waar die vandaan zou moeten komen. Mathilde Santing heeft er ook iets over te zingen. Luister hier en laat je inspireren.
Prachtig lied @->–