blogpraat – Miss Artemis

Very Inspiring Blogger Award

Een tijdje terug alweer werd ik door Martha genomineerd voor de Very Inspiring Blogger Award. En dan met name om de knutseltips en de moesbalkon blogs, melde ze er nog bij. Dank je wel daarvoor. Stiekem voel ik me helemaal niet zo heel erg thuis in het blogwereldje. Omdat ik altijd net anders lijkt te zijn dan andere bloggers. Geen niche, geen vakblogger, geen broodblogger, ik krabbel gewoon maar wat in de marche. Iedere keer als een medeblogger dus waardering laat blijken door een award voel ik me een klein beetje verbaasd. Huh? Ik? maar waarom dan?

Er zijn nog wel wat regels verbonden aan de award. Het lijkt me het meest handige om die gewoon maar even te Copy Pasten.

Wat is dat dan, die very inspiring blogger award? Nou, dat is een tag die al een tijdje rondzwerft in de bloggerswereld, de zogenaamde blogosphere. Bloggers nomineren elkaar voor een virtuele prijs die ze dan weer op hun beurt kunnen doorgeven aan andere bloggers. Er zijn natuurlijk een aantal regels:

Bedank degene die je genomineerd heeft op je blog
Show off that award & deel de regels op je blog
Deel 7 feitjes over jezelf
Nomineer 15 bloggers
Laat de bloggers die je genomineerd hebt via de comments op hun blog weten van de nominatie.

Nummer 1 check. Nummer 2, laten we dat dan meteen maar even doen. Hier komt ‘ie, tadaaaaaaaa

Deel 7 feitjes over jezelf, oke, komt ‘ie dan…..

Ik hou ervan om bloemen in mijn haar te dragen
Meestal draag ik geen make-up, maar als ik het wel doe is mijn lipstick vaak knal rood. Daarom sta ik bij veel mensen bekend als het meisje met de rode lippen.
Ik geloof dat dingen met stippen leuker zijn.
Ik eet geen vlees meer sinds mijn 16e
Ik ben gek op poppetjes tekenen, op dit moment vooral het Kawaii soort.
Ik hou van snailmail, vind het helemaal fantastisch om mooie enveloppen te versieren en te ontvangen.
Op dit moment staat mijn jaar in het teken van consuminderen en dingen weg doen. 175 dingen hebben mijn woning inmiddels al verlaten.

Nummer 4, nomineer 15! medebloggers. Oei, dat zijn er heel veel. En een van mijn lievelingsbloggers heeft mij al genomineerd dus die valt niet meer te nomineren. Laten we eens kijken hoe ver ik kom.

Carolien Geurtsen mag natuurlijk niet ontbreken, daar we naar mijn idee prachtige blog brieven naar elkaar schrijven. Carolien hoort net als ik niet in een niche, vak, brood of ander blog hokje. Ze doet waar ze zin in heeft en schrijf persoonlijk en inspirerend.
Haagje the ordinary witch mijn moeder mag natuurlijk ook niet ontbreken in dit lijstje. Hoewel dit blog vooral over heksendingen gaat lijken haar blogs verder precies op die van Carolien en mij, eigenzinnig en niet in een hokje te plaatsen. Naast dit blog heeft ze ook nog een hele facebook community uit de grond weten te stampen. Een hechte en warme groep.
Ruitenjas er is al bijna een jaar niet op dit blog gepost, en dat is erg jammer, voor de spelregels en uitleg van ieder kaart spel dat je maar kunt bedenken moet je hier zijn. Bovendien staan er vaak erg hilarische drank adviezen bij.
Muireannz een heksenzusje uit andere ouders en een ander land. Eigenlijk lees ik haar te weinig. Maar haar overpeinzingen blijken altijd weer de moeite waard.
Bewust Groener nog een blog van een van onze Zuiderburen. Lindsay schrijft over hoe je de wereld een beetje groener kunt maken. En dat is altijd een goed idee.
de Verdubbeldame zoals zij is er maar 1, een geweldig inspirerende vrouw die tal van dingen doet om de wereld niet alleen groener maar ook gewoon een beetje mooier of leuker te maken.
Artoek traktatieblog als er iemand een neus heeft voor leuke, lekkere en vaak ook gezonde traktaties is het Artoek wel, een ware inspiratiebron
Karmijn kunst Atelier de illustraties van Annelies zijn een lust voor het oog en zouden zeker niet mis staan in Flow magazine. En daar blogt ze ook nog eens over.
Open Relatie op haar website heeft ze een aantal erg gedurfde en persoonlijke blogs geschreven over haar eigen open relatie. Ik hoop dat deze award er voor zorgt dat er nog meer van deze (soms kwetsbare) verhalen worden toegevoegd.
audioarts alles dat je wilt weten over gitaarspelen
Ruud Ketelaar deze oude brombeer mag natuurlijk niet ontbreken. Zijn vaak maatschappij kritische blogs zijn haarscherp. en hij neemt zelden een blad voor de mond.
Petepel hij heeft de award evenals bovenstaande persoon vast al 10 keer gehad. Maar deze boekenworm en fantast verdiend ook een plaatsje in deze lijst.
Linda en ook Linda is vast al miljoenen keren genomineerd. Want deze sterke vrouw is een enorme doorzetter en bijna altijd vrolijke noot. En ook nog eens heel lief.
Juf Janine dit is hier het hoofdblog van Janine, en eigenlijk gebruikt ze het niet meer, maar ik mis het, en ik hoop dat ze er toch weer eens over na wil denken om hier weer een blogpost te schrijven.
Historian at large oke, eigenlijk ben ik heel erg van het bloggen in je moerstaal, en probeer ik mijn blogwereld ook in het Nederlands te houden. Maar voor Anna maak ik graag een uitzondering. Omdat ze een eigenzinnige mening over kunst heeft en die gedeeld mag worden.

Dan ga ik me nu maar eens bezig houden met punt 5 en mensen laten weten dat ze genomineerd zijn.

Blogvoornemens

Vorig jaar wilde ik mijn blogvoornemens zo haalbaar mogelijk houden. En dat deed ik.

Ik nam mezelf voor in 2013 meer te bloggen dan in 2012.
Die kan ik alvast in mijn zak steken! Gehaald.

Ook nam ik me voor meer met video te experimenteren. Want vloggen schijnt iedere keer helemaal het ding te worden. Dit jaar hoorde ik weer hoe groot het gaat worden. Ik heb ermee gespeeld, er aan geroken. Maar de geluidskwaliteit laat te wensen over met de spullen die ik tot mijn beschikking heb. Dus is er vrij weinig van online gekomen. Sorry. Misschien dat ik dit jaar wel een oplossing kan bedenken.

Meer met beeld werken. Ik kan me voor om zelf poppetjes te gaan tekenen. Dat bleek niet helemaal het ding te zijn. Weer iets met kwaliteit die te wensen over liet. En ook iets met gebrek aan tijd. Maar ik heb wel degelijk meer met foto’s gewerkt. Ik denk dat het voor mij altijd een worsteling zal blijven. Hoeveel beeld moet er bij je tekst? En hoe relevant moet het beeld bij de tekst zijn? Voor mij werkt beeld alleen maar als het een toegevoegde waarde heeft. En de toegevoegde waarde is voor mij niet laten zien dat ik best oog heb voor leuke foto’s. Als het niets aan mijn tekst heeft toe te voegen dan gebruik ik liever geen afbeelding.

Daarnaast wilde ik mijn drakenverhaal hier gaan publiceren en af en toe fictie gaan schrijven. Twee dingen die ik niet heb gedaan. Wel gebeurde er andere mooie dingen. Soms is het kennelijk zo dat je voornemens nog zo mooi kunnen zijn, maar je de werkelijkheid niet had kunnen voorspellen.

Afgelopen jaar heb ik mijn weg naar het heksenpad weer terug gevonden. Niet dat ik er vanaf was gestapt. Het was alleen niet zo heel erg zichtbaar meer voor mij. En toen ik mijn pad terug vond besloot ik daarover te gaan bloggen. Niet voor heksen, die weten zelf wel waar ze hun informatie kunnen vinden. Maar voor mijn lezers waarvan ik merkte dat ze nieuwsgierig waren naar dit onderwerp. Het zijn geen feitelijke stukjes geworden. Want op het heksenpad ben ik geen vrouw van feiten. Ik bewandel dit pad op intuïtie, en dat is terug te lezen in de stukjes. Ook heb ik een aantal kindermeditaties geschreven en hier geplaatst (misschien ben ik dus toch aan een beetje fictie toegekomen).

Ook schreef ik een aantal artikelen voor de winkel Alles in Wonderland. Helaas heb ik na de eerste zending aan spullen nooit meer iets van ze gehoord. Ik weet niet of ze wel doorgegaan zijn met andere bloggers, ik heb nooit meer een blogstukje gevonden op hun website. Misschien werkte deze vorm van reclame toch niet helemaal voor ze. Of vonden ze dat ze een te kleine doelgroep aan boorde. Wie zal het zeggen. Ik had er in iedergeval veel plezier in ook eens commercieel te bloggen. Hoewel het mij ook in conflict bracht. Want hoe kon ik deze twee kanten van mijzelf op een blog vertegenwoordigen? Het kleine meisje dat blij wordt van leuke hebbedingetjes zolang ze maar stippen hebben, en de vrouw die ik geworden ben die consuminderen zo belangrijk vind. En daarom sinds 1 April alleen nog maar nieuwe kleren gekocht heeft voor de bruiloft van mijn zusje, en om naar Lowlands te gaan. En geloof me, 2 keer een setje kleren in 8 maanden tijd is voor mij best een prestatie.

Ik weet dat het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt. Maar ik vind plannen maken veel te leuk. Dus ook dit jaar heb ik weer een paar blogvoornemens.

1 Ik wil de verhalen gaan bloggen van bijzondere mensen die ik heb leren kennen in de afgelopen jaren die prachtig kunnen vertellen, maar niet bloggen. De eerste vrouw die ik hiervoor op het oog had heeft al toegezegd. Na haar vakantie ben ik uitgenodigd voor een etentje en mag ik naar haar verhalen komen luisteren om ze op te tekenen. Ik heb er zin in.

2 Hier ben ik dit jaar al mee begonnen. Ik wil wandelingen gaan maken met mensen die een bijzondere binding met een bepaalde plek hebben. Zoals ik hier en hier al deed. En eigenlijk was het hele tripje naar Frankrijk een week lang alleen maar dit soort wandelingen. Het gaat dus niet zozeer om de route (behalve als de lezers dat erg interessant vinden) maar meer om de ervaring, de verhalen. Heb jij dus een bijzondere plek met een bijzonder verhaal dat je met mij wilt delen, en wil je met mij wandelen? Neem dan contact op via dit blog of via mis.laura.artemis@gmail.com

3 En tot slot het derde idee waar ik al een tijdje mee speel, op mijn computer heb ik in de rechterbovenhoek een schermpje waar random oude foto’s op getoond worden die kennelijk ergens opgeslagen op mijn computer staan. Van pak hem beet de afgelopen tien jaar. Nu heb ik wel iets met foto’s dus het lijkt me leuk om die foto’s te plaatsen en het verhaal van toen erbij te vertellen. Of wat ik er nu nog van herinner. Kortom die oude doos eens digitaal om te gooien en te kijken wat het me brengt.

Toen ik deze drie ideeën in de blogpraat groep gooide werd er zo enthousiast op gereageerd dat het net leek alsof er echt mensen zitten te wachtten op mijn hersenspinsels. En heel misschien is dat ook wel zo.

Dan rest mij nu niets anders dan jullie een heel gelukkig 2014 toe te wensen. Ik hoop dat jullie hier af en toe eens op visite komen. En laat gerust iets van jullie horen.

Blogpraat een terugblik

Sinds 26 juli 2010, heb ik nagezocht in oude agenda’s, is #blogpraat niet meer weg te denken uit mijn leven. Alweer bijna 3 jaar geleden dus, een paar maanden nadat #blogpraat begon. Het werd al snel een moment in de week waar ik dingen om heen ging plannen. Eigenlijk moest ik helemaal niets hebben van dat Twitter. Ik snapte niet zo goed waarom het interessant was om de hele wereld te vertellen dat je op de wc zat, of wat je voor je ontbijt at. En dat was in mijn ogen toch vooral wat op Twitter gebeurde. Maar een vriend vond dat ik het een kans moest geven en dat het echt heel leuk was. Ik bleef wantrouwend, maar liet me overhalen.

Kort daarna had ik een blogcursus. Ik hield al een aantal jaar vrij fanatiek een blog bij (ik schreef minimaal 5 keer per week), dus echt nieuwe dingen leerde ik hier niet. Ik had een honger naar technische kennis, hoe schrijf ik met minder spelfouten. Hoe vind ik de stijl die mij past, wat is een juiste opbouw? Maar de creatieve kant van het bloggen werd meer benadrukt. Iets wat bij de andere deelnemers aangewakkerd diende te worden. De juf was zelf wel een groot twitter fan en vertelde over een interessant fenomeen op twitter, #blogpraat.

Twee weken later (want er zat een roze maandag tussen, en ik wil best nieuwe dingen leren kennen, maar tradities dienen ook in ere gehouden te worden) volgde ik #blogpraat op het puntje van mijn stoel. Wat een leuke verzameling mensen was dit. Eigenlijk had ik gedacht dat het een lastig iets zou zijn om bij te komen. Met vast heel veel professionele bloggers, die allemaal hele professionele meningen zouden hebben. Kortom een plek waar ik niet thuis hoorde. Want wat heb ik nu helemaal te melden. Ik doe maar wat. Gelukkig bleek dat 100% mee te vallen. En dat hele twitter werd er ook meteen een stuk leuker op.

Met enige regelmaat ben ik nu bij #blogpraat te vinden. En toen kwam die keer dat Elja afzegde, en zich afvroeg of iemand anders het misschien over wilde nemen. Ik had verwacht dat er zat mensen waren die dat op zich wilde nemen. Mensen met hele professionele meningen bij voorkeur. Maar de eerste mensen opperde dat we dan maar een weekje over moesten slaan. Dat kon natuurlijk niet. Dus melde ik mezelf aan als vrijwilliger. En dat heb ik geweten. Wat een zenuwslopend gebeuren is het om Elja te zijn. Ineens wilde ik geen tweet missen. Iedereen laten weten dat ik gelezen had wat ze schreven, en dat ze gewaardeerd werden. De juiste vragen op de juiste momenten deponeren en iedereen even veel aandacht geven. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat blogpraat afgelopen was als die keer. (Hoewel het ook een hele leuke, leerzame ervaring was en ik het zo weer zou doen).

Vanaf dat moment steeg mijn respect voor Elja en de manier waarop ze ons iedere week zo liefdevol weet te leiden in onze gesprekken nog meer. Dus drie hoeraatjes voor Elja, op nog 3 jaar #blogpraat, vol met inspirerende mooie mensen, nieuwe ideeën, geweldige initiatieven en heel veel mooie blogs.

Midden in de wereld (inspiratie)

Gisteren zat ik in de trein van Amsterdam naar Rotterdam een beetje te dromen, denken, krabbelen en schrijven in mijn blogboekje. Een notitieboekje dat ik altijd bij me heb voor het geval ik ineens inspiratie krijg. Je weet immers maar nooit waar de inspiratie vandaan komt. En voor ik het wist zat ik gedachten op te schrijven over die inspiratie die maar niet te vangen is.

Eigenlijk was ik van plan dit voor mezelf te houden. De wereld hoeft heus niet alles te weten wat ik opschrijf in mijn blogboekje, sommige dingen worden nu eenmaal afgeschreven of zijn te privé. Maar nu blogpraat (een wekelijkse twitterchat over bloggen) ook over inspiratie gaat wil ik mijn gedachten van gisteren toch delen.

“Ik moet midden in de wereld staan om haar te kunnen beschrijven. Anders beschrijf ik hoe anderen de wereld zien, gelezen op facebook, twitter, een blog, of in een boek of een tijdschrift. Alleen als ik buiten kom, met mensen in contact ben, of ze observeer, me laat verwonderen, verbazen, kan ik verhalen schrijven die er toe doen.

Het dubbele hiervan is dat ik ook rust en ruimte nodig heb om te kunnen schrijven. Me moet kunnen terugtrekken en onttrekken aan die wereld waarin zoveel gebeurt. Want als ik altijd maar in interactie ben, helemaal op ga in de wereld, me laat overweldigen, overrompelen als het ware, waar haal ik dan de tijd nog vandaan om na te denken over die wereld, en ik moet nadenken voor ik over haar kan schrijven.

Dus bevind ik me in een eeuwige spagaat van geprikkeld raken terwijl ik prikkels probeer te ontwijken. De wereld observerend terwijl ik eigenlijk continu met haar in interactie wil zijn. ”

Tot zover mijn gedachten over die inspiratie en waar die vandaan zou moeten komen. Mathilde Santing heeft er ook iets over te zingen. Luister hier en laat je inspireren.

Jankblog maandag

Eigenlijk gaat het vandaag best goed met mij.

* Ik heb de afspraak bij de tandarts, die ik al twee maanden voor me uit zit te schuiven, gemaakt.

* Mijn adres eindelijk gewijzigd op mijn werk, en weer toegang tot het digitale portaal waar je dit soort dingen tegenwoordig zelf moet doen.

* Ik heb de stapeltjes post die door mijn hele huis lagen bij elkaar geharkt en er stapeltjes van gemaakt die ik van de week vast van plan ben verder te gaan ordenen. Daardoor heb ik ook meer inzicht in wat er verder nog geregeld moet worden (verzekeringen overzetten naar het nieuwe adres, een nieuwe dokter regelen, gemeentelijke heffingen betalen)

* Een stapel post van de vorige bewoners voorzien van het commentaar dat ze wegens verhuizing retour afzender moeten. En klaar gelegd om morgen op de post te doen.

Allemaal van die kleine dingetjes waar ik steeds de energie maar niet voor had, maar die vandaag kennelijk ineens moesten gebeuren. Misschien is het de lente die er aan komt. De dagen die weer langer worden, de sneeuw die verdwenen is, die er voor zorgen dat ik eindelijk weer een beetje energie voel.

Maar het is vandaag Jankblog maandag, heb ik zelf besloten tijdens het wekelijkse twitteruurtje over bloggen. Te volgen met de #blogpraat. Dus moet er ook janknieuws komen. En dat is er ook. Maar het is nog zo onwerkelijk dat ik het zelf nog niet helemaal lijk te geloven. Per 1 april gaat een vestiging waar ik drie dagdelen werk haar deuren sluiten. Het gaat namelijk niet zo goed met het bedrijf waar ik werk, en onze vestiging is erg duur omdat hij maar drie uurtjes per dag benut wordt. Het is nog niet duidelijk waar ik en mijn collega’s onze werkzaamheden verder mogen vervullen. Sterker nog, het is helemaal nog niet zeker of ik straks nog wel een baan heb. Want we gaan reorganiseren, en er gaan hoe dan ook ontslagenen vallen.

Dat is kut, erg kut, want misschien behoud ik mijn baan wel, maar dan zijn er wel collega’s die plaats hebben moeten maken voor het behoud van mijn baan. Die onzekerheid is naar. Zusje is pas haar baan verloren van de een op de andere dag. Ik kan haar niet zoveel geld lenen als ik graag zou willen, omdat ik nog niet weet wanneer ik er zelf aanspraak op moet maken. Bij iedere aankoop die ik wil doen denk ik, kan dat wel, wat als ik straks geen geld meer heb? Of moet ik het dan juist nu kopen omdat het nu nog wel kan? En voor dat vrijgezellenfeestje van een vriendin heb ik me toch maar afgemeld, want leuk zo’n dagje voor lul lopen in een onbekende stad, maar kan ik daar op dit moment wel 70 euro voor missen?

Hoewel ik er nog niet van wakker lig, stiekem denk dat het allemaal wel goed komt, dat het allemaal wel los loopt, houd het me wel bezig tijdens dat soort kleine beslissingen.

Pfff en ergens, is het best wel lekker, dat ik dit nu speciaal voor jankblog maandag even van me afgeschreven heb. Normaal zou ik dit lekker in mijn eigen kleine binnenwereldje gehouden hebben. Maar voor een keer is mijn binnenwereld ook de buitenwereld. En nu ga ik even een potje janken in mijn Hello Kitty zakdoekjes!

Lezers?

Als het bij #blogpraat (een wekelijkse twitterchat over bloggen) gaat over hoe je meer bezoekers naar je blog kunt trekken, zijn er een aantal mensen die beweren dat ze niet bloggen voor bezoekers.
Ik zelf heb dat ook lang geroepen. Maar als ik heel eerlijk ben is dat niet waar, en geloof ik dat van andere bloggers eigenlijk ook niet.

Want zijn wij bloggers niet gewoon een volkje dat het eigenlijk best leuk vind om gelezen te worden? Natuurlijk vinden we het ook ongemakkelijk als u, als lezer, ons daarmee confronteert. Praat er niet over op feestjes, schep er niet over op tegen uw vrienden als we er naast staan, daardoor voelen we ons ongemakkelijk, maar alsjeblieft, lees ons wel. En laat ons weten dat u ons leest door commentaar te leveren over hetgeen we schreven, het liefst een beetje verpakt in aardige woorden.

Het feit is, dat we het niet zouden publiceren als het niet de bedoeling was dat het gelezen zou worden. Dan zouden we wel schrijven in ons lief dagboek, net als vroeger, en dat afsluiten met een slotje al dan niet digitaal. Maar nee, wij kiezen ervoor dat iedereen met een internetverbinding ons zou kunnen vinden, ons zou kunnen lezen. Natuurlijk weten we dat niet iedereen ons zal lezen, natuurlijk zijn er mensen waarvan we liever niet hebben dat ze ons lezen. Maar door helemaal niemand gelezen worden? Nee dat willen we niet, dat lijkt ons verschrikkelijk. Want ergens zijn we arrogant genoeg om te denken dat we iets kunnen veranderen, dat we u informatie kunnen geven, of een kijkje in ons leven. En dat u dat heel interessant vind, dat u heeft moeten glimlachen, of een wijze les heeft geleerd, gewoon alleen omdat u onze woorden las.

Een blogger die zegt niet te schrijven om gelezen te worden is als een schrijver die zegt dat publicatie totaal onbelangrijk voor hem is, en dient daarom gewantrouwd te worden.

Vloggen

Bij #blogpraat, een wekelijks twitterchat uurtje over bloggen, ging het over vloggen. Ofwel Video blogging. Nu vind ik een afbeelding bij mijn blog zoeken al heel veel gedoe, laat staan een video van mijzelf maken en die dan vervolgens gaan zitten bloggen.
Buiten het technische gedoe, want hoe ga ik dat dan vastleggen? Gewoon met mijn webcam? De camera van mijn fototoestel? Of moet ik daar dan weer een aparte video camera voor aanschaffen? En moet ik dan gewoon in een keer door opnemen? Of gaat het een heel knip en plak werk worden? En zo ja moet ik dat dan allemaal gaan leren? Moet ik die filmpjes dan op youtube zetten? Of is het ook mogelijk om dit kanaal te omzeilen? Levert het ook persoonlijk gedoe op. Want sta ik niet altijd stom op beeld? En klinkt mijn stem niet verschrikkelijk? Zitten mensen echt wel op mijn hoofd te wachten? En wil ik mezelf wel op die manier delen? Of zet ik mezelf eigenlijk alleen maar voor aap?

En waarom zie ik al deze bezwaren eigenlijk? Vind ik het niet gewoon heel erg eng? Ben ik niet gewoon bang om een flater te slaan en om de verkeerde reden een youtube hit te worden? Misschien moet ik het gewoon maar eens proberen. Ik hoop dat jullie als lezer van dit blog een beetje mild zullen zijn, en het me heel lief zullen vertellen als het niets is.

Inspiratie

Blogpraat ging over inspiratie (en variatie). Voor mij is het niet zo heel duidelijk wat inspiratie precies is. Het is zo’n ongrijpbaar vaag begrip. Toch heb ik ook weleens momenten dat ik mij erg geinpireerd voel. Dan wil ik dingen creëren, blogjes schrijven, workshops uitwerken, knutselwerkjes bedenken, yogalesjes verzinnen en het liefst allemaal tegelijk. Maar wat het is dat mij daartoe in beweging zette? Ik weet het niet. Soms is het een gesprek met iemand, een zin die ik ergens lees, een plaatje dat ik ergens zie. Andere keren is het gewoon een gevoel, een ik moet iets en ik weet niet wat. Weer andere keren lijkt de inspiratie ver te zoeken. Dan zit ik achter mijn computer, wil ik echt wel geniale dingen schrijven maar komt er helemaal niets. Terwijl er echt wel genoeg gebeurd is, op straat, op mijn werk, in mijn hoofd, maar het vind de juiste weg niet om eruit te komen. De inspiratie lijkt dan opgedroogd.

Beeldbellen met Oma

Mijn Oma was haar tijd ver vooruit, nog voordat mobile telefoons en internet algemeen goed waren droomde zij van beeldbellen. Want dat kon in Amerika meende mijn Oma. Ik weet niet of ik toen der tijd geloofde dat zoiets echt kon.Maar het sprak wel tot de verbeelding. Je moet weten dat mijn Oma overleed toen ik tien was een tijd waarin je met een beetje geluk een comendor 64 achter in de klas had staan en pacman uber cool was.

Vandaag heb ik mijn eerste hangout videochat op google+. Hoe het me gelukt is erin te komen is me nog steeds een raadsel. Maar volgens Elja (miss #blogpraat herself) is dit over een paar jaar vast heel normaal en weet iedereen hoe het werkt. Nu klungelen we maar wat aan, en giebelen een beetje om onze eigen klungeligheid. Onwillekeurig moet ik aan mijn Oma denken, eigenlijk zou ik haar op willen bellen, en willen vertellen dat ik beeldbelde met iemand die helemaal in Amerika woont en dat dat nu ook gewoon in Nederland kan, maar ik vrees dat beeldbellen met het hiernamaals nog niet tot de mogelijkheden behoord.

Trending koortsdroom

Hatsjoe, mijn hoofd zit vol watten, om me heen vliegen zakdoekjes in het rond. Ik kan niet nadenken. Ik kan alleen maar hatsjoe. Visje duwt haar telefoon onder mijn neus. Gisteren was Visje kwijt, ook daar kan ik niet over nadenken, wil ik niet over nadenken, hatsjoe. Ik kijk naar de telefoon, #blogpraat is bezig, ook daar kan ik niet aan denken. Toch log ik in op twitter. Af en toe roep ik iets. Niets geniaals dit keer, mijn hoofd laat dat niet toe, hatsjoe.

Dan gebeurd het, even lijkt het een koortsdroom, maar dat is het niet, #blogpraat is tending topic. En echt we willen wel praten over hoeveel blogs we hebben en of we Engels, Duits, Spaans of alleen Nederlands bloggen. Maar het lukt niet meer, de euforie is te groot, we zijn trending topic! Heel blogpraat lijkt nu koortsdromen te hebben over t-shirts en dwdd.

Hatsjoe, vandaag gaat het niet meer goed komen, maar dat hoeft ook niet, we zijn trending!