Brieven – Miss Artemis

November geefmaand #dag 23

Omdat de collega haar adres op mijn kaartje had neergezet besloot ik nog maar een rondje kaartjes te doen. Ik nodig en vriend uit voor een etentje. Stuur de collega haar kaartje, en stuur een bedankje naar iemand die mij een koe cadeau geeft.

(maar daarover later meer)

Ook is er uit de geefmaand en delen op social media als instagram een nieuw snailmail contact ontstaan, waar ik extra mijn best voor doe door een mooi kaartje voor haar te kopen.

En vind ik post in mijn eigenste brievenbus. Want wat je aandacht geeft groeit! Post sturen doet post ontvangen 🙂

November geefmaand #dag20

Ik log de halve dag loom op bed. Kom er alleen uit om te plassen, of te eten. Uiteindelijk vind ik dat ik lang genoeg niets heb gedaan. Ik ben zo klaar met me niet helemaal lekker voelen.

Uiteindelijk gaan we even even naar buiten voor een boodschapje. Wil je nog iets hebben? Kan ik je ergens blij mee maken vraag ik aan de liefde. Hij wil niets, alleen een kusje. Ik geef hem een kusjes maar voel me niet voldaan kwa geef acties. Dan bedenk ik dat ik net, toen ik een stapel papieren uit zocht mijn vakantie kaarten vond die ik nooit verstuurd had. Misschien was het een grappig idee om die te schrijven en te voorzien van een vrolijke kerstzegel. Ik ga meteen aan de slag.

Stiekem moet ik een beetje grinniken om de verlate vakantie groetjes. Het zal vast voor een paar verraste gezichten zorgen. Jammer dat ik er niet bij ben als ze gevonden worden 🙂

November geefmaand #dag17

Ik heb een aantal penvriendinnen heftig verwaarloosd. Het afgelopen jaar was voor mij behalve heel leuk ook heel zwaar.

Mijn relatie van ruim 5,5 jaar werd rond deze tijd beëindigd. We deden echt ons best om bij elkaar te passen. Maar uiteindelijk werkte het niet (meer). Het heen en weer pendelen tussen 2 steden, onze verschillende dag en nacht ritmes en andere toekomstvisies braken mij uiteindelijk op.

Ik was zo moe, en mijn weerstand was zo laag dat ik echt vaak ziek was.

Mijn huidige liefde leerde ik ook kennen. verwarrende en heftige emoties. Aan de ene kant afscheid nemen. En aan de andere kant verliefd zijn en steeds meer denken aan een andere toekomst.

Je kunt gerust stellen dat ik daar behoorlijk door in beslag genomen werd. Balancerend tussen verdriet en verliefd. Ondertussen proberend mezelf niet te verliezen.

Grenzen over gaand, nieuwe grenzen zoeken, daardoor mensen teleurstellen. Kortom genoeg emotionele bagage om niet tot schrijven te komen. Niet in brieven, niet in blogs, niet in verhalen, behalve dan als het moest voor werk.

Al bloggend over de Geefmaand vind ik mijn schrijvende zelf weer terug. En vind ik ook weer ruimte voor brieven. Vandaag schreef ik dus voor het eerst in een jaar weer naar Japan. En neem ik mee voor voortaan iedere week weer een brief te schrijven. Er liggen nog genoeg beloofde pakketjes klaar. ik moet alleen maar de energie vinden de bijbehorende brieven te schrijven.

De eerste stap is gezet 🙂

November geefmaand #dag9

Vorige week werd ik ineens mega ziek tewijl ik op mijn werk was. Ik ben al een tijdje een beetje aan het kwakkelen met mijn gezondheid. Maar mijn lunch hield ik meestal wel binnen. Tot vorige week dus.

De collega waar ik mee werk zie ik alleen op woensdag. Ze had me zo lief opgevangen, dus als bedankje wilde ik een plantje voor haar kopen.

Maar eerst nog even een maskertje halen voor een collega die er gisteren niet was. In de drogist loop ik tegen een wel heel gezellige agenda aan. Aangezien deze collega altijd nogal worstelt met agenda’s besloot ik er een voor haar te kopen. Met een leuk setje stiften erbij zodat ze in verschillende kleurtjes haar noties kan maken. Veel persoonlijker dan een plantje.

Het werd trouwens ook nog een beetje krijg maand. Ik vind super lieve post in mijn brievenbus. Van een vriendinnetje dat ook mee doet met de Geefmaand.

Omdat dingen met stippen leuker zijn!!! Lief he!

De liefste vrienden zijn van mij

Ik heb dus echt wel eventjes de aller liefste vrienden van de hele wereld. Dat jullie het even weten.

De hele week wordt mijn brievenbus al gevuld met super lieve cadeautjes. En daar wordt ik stiekem toch wel heel erg blij van.
F*ck het consuminderen maar eventjes. Ik wil cocoonen en me blij voelen met blij spulletjes.

Dit is best wel volgens de consuminder regels, want tweedehands. En ik geef hem door aan de eerste persoon die reageert dat hij/zij deze film ook wil zien.

Deze kwam binnen met de tip dat dit misschien wel de ideale nieuwe werkplek voor mij zou zijn. Wie weet…..

Uber blij kaartje. Ik voel de positieve energie gewoon binnen komen.

Maar nu slapen, morgen gaat de wekker weer erg vroeg. En ik mag op komen draven als godinnetje. 😀

Deze week deed ik….

Ik had heel veel lol met Sam, een assistent App die je onder anderen voor jou status updates op Facebook kunt laten zetten. Verder heb ik nog niet echt nuttige toepassingen gevonden.

Kennelijk had ik afgesproken om naar een concert van dEUS te gaan. Maanden geleden al. Oeps, helemaal vergeten. Beetje improviseren om er op tijd te komen maar zeker de moeite waard.

En ik had een Yule feestje. Dit jaar had ik een rol in het ritueel. Heel bijzonder.

Ik kreeg een Yule cadeautje en ik maakte ook een cadeautje voor iemand anders.

Heel de stad hangt vol met de naam van mijn zusje <3

Mijn nichtje werd 1 en ik kreeg de Hello Kitty op mijn stukje taart. Jeeeej.

Kleine meid en ik verwonderde ons over de prachtige etalages die Den Haag rijk is. “Wij houden alleen maar van mooie dingen” riep ze blij toen we de zoveelste over de top etalage bewonderde.

Met de Familie aan het Yule diner. Kleine meid wilde heel graag naast mij zitten. Ahhhh *smelt*

Ik kreeg een heel lief kaartje <3

En ik maakte van een glazen potje een sneeuwbol

Wildevrouwchallenge #4

Dag 10, de dag van overvloed en durf te vragen

Dag 10 stond in het teken van durven vragen wat jij nodig hebt. De dames voor mij waren zo bezig met het vragen van nieuwe klanten, likes, volgers etc dat ik op diezelfde voet ben doorgegaan. Ik heb gevraagd om lezers voor dit blog. Likes op de facebookpagina van Sprookjesjuf (En nieuwe opdrachten zouden ook heel welkom zijn). En nieuwe verminderaars voor 100 dingen minder.

Ik ben rijkelijk beloond met nieuwe likers en verminderaars. Nu de opdrachten nog.

Dag 11, de dag des oordeels

Ik ben hard bezig geweest met deze opdracht, maar heb er nog niets mee op papier gedaan. Het is de bedoeling dat je bij ieder oordeel dat je velt een lucifer afsteekt zodat het oordeel verbrand.
In de praktijk bleek het niet zo heel makkelijk om overal maar lucifers af te gaan steken. Dus kocht ik een doosje lucifers maar heb ik alleen nog lucifers in mijn hoofd afgestoken.

Het was ook de bedoeling dat we een mooie kaars zouden kopen die de hele winter symbool kan staan voor het licht dat in ons blijft schijnen. Een mooie kaars heb ik gelukkig wel al. Ook maakte ik een filmpje over oordeel, want daar heb ik best wel iets over te zeggen. Maar dat heb ik nog niet geplaatst. Kom misschien nog wel.

Dag 12, de dag van het verstilde tempo

Een haiku schrijven was de opdracht. Ik schreef er een stuk of 3. En maakte er bij 2 een tekening.

Dag 13, de dag van liefde in de lucht

Een kaartje voor jezelf, een kaartje voor een vriend of vriendin en een kaartje voor een vreemde was de opdracht. Ik heb mijn moeder een kaartje gestuurd. Een kaartje achtergelaten in Mystiek en het kaartje aan mezelf achterwege gelaten. Ik krijg al zoveel lieve post als snailmailer dat ik de meerwaarde daar niet echt van in zag.

Dag 14, een klein stukje sterven

Welk deel van jou heb je niet meer nodig en mag wel sterven? En wat is jouw krachtvoorwerp?

Mijn lage weerstand die ik heb sinds ik een vitamine d3 te kort had vorig jaar mag van mij wel dood. Ik ben het afgelopen jaar geloof ik wel 4 keer ziek geweest. Nu weer. Ik weer weer gewoon zijn wie ik was voor die tijd. Mijn krachtvoorwerp is de klanschaal die ik kocht om Kiemlan te eren. Ik vind een klankschaal bij haar passen omdat haar glimlach helend was evenals een klankschaal dat kan zijn. En omdat zij zelf klankschalen gebruikte bij het chanten.

Dag 15, dag van pure vitaliteit

Iets met gezond eten. Mijn hoofd stond vandaag echter totaal niet naar eten. Ik voelde me steeds zieker worden. Ik ben door mijn telefoon heen gescrolt en

zo te zien iets met rucola, tomaat, avocado en olijfolie met balsamicoazijn.

Dag 16, de dag van de eenvoudige waarheid

Wanneer spreek jij de eenvoudige waarheid en wanneer niet? En hoe zie je er dan uit. Ik vond deze opdracht even slikken. Het kwam erop neer dat ik me op mijn werk niet altijd vrij genoeg voel om mezelf te mogen zijn, maar ook bij mijn vriend niet.

Dag 17, de dag dat niets moet en alles mag

Ik heb een uitgebreid bad genomen, inclusief maskertje. Heb wat gelezen in mijn chakra werkboek. Kopjes thee gedronken, een groene smootie gemaakt, een filmpje gekeken en vooral lief voor mezelf geweest.

Dag 18, wat is jouw verhouding met geld?
Ik schreef een heel opstel, ik copy paste het maar even.

Het valt mij op dat veel spreekwoorden geld en geluk aan elkaar koppelen. Zoals “Geld maakt niet gelukkig” (toen ik geen geld had dacht ik daar altijd achteraan, maar gebrek aan geld wel ongelukkig) of “Je kunt geluk niet kopen”.

Ik heb een haat liefde verhouding met geld. Altijd al gehad. Als kind leefde ik in overvloed, alles wat ik wilde kreeg ik nog voordat ik bedacht had dat ik het wilde. Toch voelde dat vanuit mijn vader nooit goed. Ik voelde me gekocht met cadeautjes, terwijl ik liever liefde en aandacht kreeg. Gelukkig kreeg ik die van mijn moeder wel.

Rond mijn 19e gingen mijn ouders uit elkaar. Even had mijn moeder heel veel geld, maar geen huis. Tja of geld je dan zo gelukkig maakt is ook nog maar de vraag. Ik klaag niet, het is een periode in mijn leven geweest die ik voor geen goud had willen missen. Want geloof me, je leert elkaar en jezelf wel kennen als je niets anders hebt dan jezelf (en wat bezittingen die in een plastic tasje passen).

Er kwam een huisje en van het geld kon dat huisje leuk ingericht worden. Zusje en ik een nieuwe kamer, het kon niet op. Maar dat kamertje van mij was wel maar 2 bij 2. Ik kon mijn kont er niet in keren. Om mijn school te kunnen betalen werkte ik in de vakanties. Ik had echt leuke baantjes en voelde mezelf ontzettend onafhankelijk.

Daarna ging ik op Kreta werken voor een paar maanden. Ik verdiende niet veel, maar had ook niet veel kosten. Mijn appartementje en mijn eten werden betaald, ik kon dus lekker sparen. Maar terug naar huis, naar dat hokje van 2 bij 2? Ik moest er niet aan denken.

Dus ging ik samen wonen. Ik vond een baantje in de kinderopvang, voor maar 12 uurtjes, maar mijn vriendin had een goede baan met doorgroeimogelijkheden. Dus we hadden het goed. Totdat mevrouw het na een jaar op haar heupen kreeg en terug naar school ging. In een totaal ander vakgebied dan waar ze tot dan had gewerkt. Dus een betaalde stage vinden lukte niet. Ik werkte over zoveel ik kon maar had nog steeds maar 12 uurtjes in contract. De eerste stapjes voor Sprookjesjuf (toen nog zonder naam) werden gezet, en zo verdiende ik wat bij. Ook deed ik ontzettend veel vrijwilligerswerk zodat we af en toe leuke dingen konden doen. (vrijwilligerswerk op festivals bijvoorbeeld, of bandjes avonden organiseren) Mijn inmiddels ex vriendinnetje had geen recht op een uitkering, bijstand aanvragen wilde ze niet, want te veel gedoe. Studiefinancering kreeg ze niet, want ze deed een werken leren traject, alleen kreeg ze voor dat werk niet betaald. Kortom het kwam erop neer dat er 800 euro binnen kwam en 700 euro aan vaste lasten meteen weer uitging. Waar we van aten is mij nog steeds een raadsel. Ik droeg kleren van mijn zusjes af. Waar af en toe verdacht nieuwe dingen bij zaten. Na vier jaar ging het uit.

Ik dacht dat ik nooit op eigen benen kon staan, zo’n vertekend beeld had ik van geld gekregen. Inmiddels werkte ik 31,25 uur en had ik een redelijk normaal salaris (nu is kinderopvang natuurlijk geen vetpot, maar toch). Ik ging samen wonen met een huisgenoot. En voor mij voelde het alsof ik nog nooit zo rijk was geweest. Ik bleef mijn rekening maar checken om te kijken of ik nog geld had, en dan bleef ik maar verbaasd. OMG! ik heb gewoon nog geld. Ik wist mijn spaarrekening te spekken en een periode van overvloed brak aan. Ik hamsterde zoveel kleren als ik maar kon. Want stel je voor dat er weer een periode aan zou komen dat ik niets zou hebben. We hadden onze strubbelingen wel over wie wat betaalde. En er was wat gedoe. Ik kocht nog steeds alles in de aanbieding en ik bleef geloven dat ik op een dag niets meer zou hebben.

Toch kocht ik twee jaar geleden een huis. Met al die onzekerheden en angsten. Baan op de tocht, crisis, kan ik dat allemaal wel alleen. Maar ik deed het, en nu heb ik precies genoeg. Ik consuminder. Koop niet zoveel kleding meer, dat zou ook niet kunnen. Als ik in de tijd dat ik hier woon 10 kledingstukken heb gekocht is het veel. Maar ik voel me zo rijk. En toch kan ik nog steeds niet geloven dat ik genoeg heb, blijf ik geld wegzetten voor als ik het ooit niet meer heb. Of als ik ooit als een gek mijn hypotheek wil/moet gaan aflossen. Ik durf niet met geld te smijten en erop los te leven. Ik moet echt leren vertrouwen dat ik in mijn eigen onderhoud kan voorzien.

Mijn mantra zou dus moeten zijn, er is geld genoeg, ook voor mij. Maar in werkelijkheid is het toch nog vaak, oh jee, geld, laat ik het maar opbergen, wegstoppen, bewaren voor ooit, want ooit heb ik het vast nodig.

Gelukkig zijn we al over de helft. Want hoewel ik het leuk vind om te zien wat de opdracht van vandaag is en ik er naar uit kijk moet ik toegeven dat ik al dat aan mezelf werken ook wel een beetje zat ben. Misschien moet ik er de komende helft niet zo diep induiken.

Brieven aan Carolien, verloren brieven.

Dit is de zoekgeraakte brief waar Carolien vorige week over schreef. (klik hier voor de brief van Caro) Eigenlijk wilde ik hem niet publiceren. Omdat ik het te lang geleden vond, maar misschien ook wel omdat ik het te persoonlijk vond, en daarom een beetje eng. Maar sinds wanneer is dat een reden om iets maar niet te publiceren? Juist ja! Dus hier alsnog, de verloren brief!

Hoi Carolien,

Door Lowlands heeft mijn antwoord een weekje op zich laten wachten. Het was een super relaxt festival omdat we niet zoveel hoefde. Gelukkig vonden de mensen waarmee ik was elkaar ook aardig. Dat is toch altijd weer een beetje afwachten.

Ik ben met kleine meid ook nog even een rondje door het Boijmans gesjeesd. Maar ze had besloten dat ze het vandaag niet leuk vond. Ze had meer zin in klimmen. Had van mij ook best gemogen. Maar het regende nogal hard. Volgende keer maar weer eens naar een kindermuseum. Het Dick Bruna huis leek me wel geschikt. Ben jij daar ooit geweest?

Overigens lag dat met die jongen iets gecompliceerder dan gebrek aan zelfvertrouwen en zelfrespect. Eigenlijk waren dat in die periode nu net de eigenschappen waar het niet aan ontbrak. Kort samen gevat was ik in die periode samen met mijn moeder thuisloos. We trokken van logeeradres naar logeeradres. Je kunt je vast voorstellen dat dat een heftige tijd is geweest. Mijn bezittingen paste in een rugzakje en een trolley. Ik had de meest onzinnige dingen bij me, want had weinig tijd gehad om mijn tas te pakken. En juist op de dag dat besloten werd dat ik dit keer ook mee ging had ik voor het eerst van mijn leven biertjes zitten drinken in een cafe met bijna geen verlichting. Ik was 19, dus kon het allemaal wel aan. De scheiding van mijn ouders kwam niet echt onverwacht. Al denkt mijn vader daar tot op de dag van vandaag anders over. En dat was precies de reden dat het niet meer ging. En iedereen als het ware het huis uit vluchtte. Mijn zusjes hadden gelukkig meer stabiele logeeradressen. Maar daar was voor ons geen plek. Het offer dat je als moeder en als oudste dochter met graagte maakt. Ik weet nog dat ik in die tijd heel veel schreef. Ik had nog geen blog waarop dat kon. Maar er was een forum waarop ik woonde. En papier natuurlijk. Ik schreef tussen de witte regels in de krant door als ik geen stukje papier kon vinden. Ik schreef dingen over hoe je jezelf wel aardig moest vinden als dat alles dat het enige was dat nog van jou was. En ik moet zeggen dat ik mezelf ook best aangenaam gezelschap vond.

Voor mijn moeder kwam daarna een periode van rust. We kregen een huisje, en zij vond als snel de liefde van haar leven. Voor mij betekende juist dat dat die rust nog even op zich liet wachten. Mijn jongste zusje moest nog om de week bij mijn vader langs. Mijn middelste zusje was voor de scheiding al weggelopen. Ik wilde mijn vader op aanraden van mijn stagebegeleider even niet zien totdat ik was afgestudeerd. Om het weekend werd verwacht dat ik ook ergens heen ging. En het andere weekend zat het huis vol kinderen. Want mijn stiefvader heeft twee kinderen. (en het huisje was echt heel klein). Ik logeerde heel veel bij een vriendin. Maar als zij een partner had, dan kon dat weer even een paar weken niet. Dan zwierf ik rond op straat tot de eerste metro terug naar huis ging of sliep ik bij wie me mee wilde nemen. Meestal kon ik wel terecht bij een vriend of vriendin. Totdat ik W leerde kennen. En ik daar eindelijk ook rust vond. Misschien was dat ook wel de reden waarom ik me toen zo onderdompelde in dat samenwonen en trutten in een huisje, met een bank en een tv. Maar eerst heb ik nog even in Griekenland gewerkt. Wat was dat heerlijk. Een eigen appartementje helemaal voor mij alleen. Met een balkonnetje met uitzicht op zee. En een bad, en een schoonmaakster. Ik hield van dat leven.Heftig om jouw meneer in kwestie steeds tegen te blijven komen. En dat meisje is inderdaad wel heel dapper geweest. Jou direct geloven en dat bespreekbaar maken. Petje af.Van het weekend zat hier een mevrouw op de bank die ooit een meneer was. Ze begon te vertellen dat het haar zo verbaasde dat vrouwen zo vaak nare dingen mee gemaakt hebben. Als ze hier over sprak leek het alsof ze zichzelf niet helemaal als vrouw kon zien nog. Het ging over ons, biovrouwen. Meisjes die zich door de puberteit heen hebben moeten worstelen. Die heus ook wel een ontluikende seksualiteit hebben, maar dat die alles behalve volwassen is. Terwijl je toch vanaf dat moment moet handelen met de geilheid van mannen. Die er niet tegen kunnen als je rokje te kort is. Of je truitje te laag uitgesneden. Mannen die soms twee keer jouw leeftijd zijn. Die niet het fatsoen of het begripsniveau hebben om dat voor zich te houden, omdat je zo’n meisje nu eenmaal de stuipen op het lijf jaagt door daar woorden aan te geven. Het is allemaal al heftig genoeg. Wel die seks willen, maar zeker niet sexy gevonden te willen worden. Of misschien wel, maar dan door leeftijdsgenoten, en niet door dat vieze mannetje in de bosjes. Het nare is dat vieze mannetjes in de bosjes zichzelf nooit als een vies mannetje in de bosjes zien. Zij lijken echt te denken dat meisjes zich zo bloot kleden voor hen.

Maar ik moet gaan afronden. Duty calls.

Tot later,

Laura

Penpals

Sinds ik diverse penpals heb, is mijn leven veranderd.
Niet alleen omdat ik nu allerlei vragen kan stellen over cultuurverschillen, en dus een beetje wijzer wordt over hoe het is om 30 en een beetje te zijn en in Japan te wonen, Christen en in Indonesie te wonen of hoe het is om au pair in Duitsland te zijn.

Nee, ook mijn persoonlijke leven veranderd er door. In winkels ben ik constant op zoek naar leuke dingen om te versturen. Tapjes om mijn enveloppen mee te versieren. Of dingen waar ik foto´s van kan maken om te showen aan mijn vriendinnetjes ver weg.

Ook thuis komen is anders geworden. Iedere dag als ik thuis kom loop ik naar de brievenbus om verwachtingsvol te kijken of er al een nieuwe brief is aangekomen. Ineens is post krijgen leuk. Ik krijg niet alleen rekeningen meer die ik liever niet betaal. Nee, post is een feestje vol cadeautjes en fleurige enveloppen.

Eigenlijk zijn de cadeautjes meestal van een zeer bedenkelijk niveau. Het moet tenslotte in een enveloppe passen. Maar ergens op de wereld is er iemand die zorgvuldig voor mij een pakketje samen stelt met dingetjes die ik misschien wel leuk zou kunnen vinden. Opgeleukt met creatieve tekeningen, lieve briefjes en persoonlijke boodschappen. En dat idee maakt me alleen al instant gelukkig. Dat ik dan voor die ander ook een pakketje mag samenstellen. Me creatief mag uitleven. En dat dat dan ook nog eens niet gek wordt gevonden, maar juist gestimuleerd wordt, is helemaal de kers op de taart.

Nee, ik geloof dat ik mijn nieuwe hobby wel gevonden heb 🙂

Als jij ook post wilt ontvangen mail je adres dan naar mis . laura . artemis @ gmail . com en ik stuur je een leuk kaartje in zelfgemaakte (door mij of door de Verdubbeldame) enveloppe.

Draken brieven deel 2

Ha die Draak, Dag 3

Ik had je nog helemaal niet verteld dat ik speciaal voor deze onderneming nieuwe schoenen heb gekocht. Een aanschaf waar ik erg blij mee ben, want ik ben nu al drie dagen non stop aan het lopen.

En dat brood met die kaas is allemaal leuk en aardig, maar het komt mijn neus een beetje uit. Ik heb geslapen is portieken en stadsparken. Hoe ik ook loop, de bewoonde wereld blijft maar om me heen. Nu weet ik vrij weinig van draken, maar ergens lijkt het me niet logisch dat je je in de bewoonde wereld ophoud. Ik bedoel, dat zou toch veel te veel opvallen? Iedereen zou je direct als draak herkennen, dan heb je toch geen leven meer? Ik denk dus dat je ergens in the middel of nowhere woont. Helemaal zeker weten doe ik dit echter niet.

Ik heb het voordat ik vertrok voor de zekerheid dus maar aan mijn vrienden op Facebook gevraagd. Maar de antwoorden liepen nogal uiteen. Zo zou je in een Kasteel wonen in ter Apel. Ik heb geen idee waarom je daar zou willen wonen. Maar het is mogelijk. Weer anderen beweren dat je in de bergen woont en schatten consumeert, of maagden, daar zijn de meningen over verdeeld. Ook zijn er mensen die beweren dat je in Skyrim woont. Maar in Skyrim worden alle draken vermoord. Als ik een draak was zou ik dus zeker verhuizen.

Wat mij betreft woon je net zo lief in een flatje in zo’n Chinese spookstad, waar winkels wel gevuld zijn, maar waar niemand woont. Heel modern en van alle gemakken voorzien, maar te duur voor de lokale bevolking. Ideaal voor een draak als jij lijkt me.

Liefs,

Een meisje