Categorie: Brieven

Heksendames – deel 4 over geheks en domme dingen

Hi,
Zoals jij koude koffie drinkt, zo drink ik koude thee. Ik krijg het maar niet afgeleerd om een kopje thee mee te nemen als ik naar bed ga.
Natuurlijk drink ik die thee dan niet op, ik ging immers naar bed omdat ik wilde slapen, en oke toegegeven heel soms ook omdat ik televisie wil kijken. De televisie staat namelijk in mijn slaapkamer.
Ik denk er vaak over of ik mijn televisie abonnement moet opzeggen. Want ik kijk er eigenlijk nooit naar. Maar ja, dat voelt dan weer zo drastisch of zo.
Hoe dan ook die thee wordt dan koud, en de volgende morgen als ik dorstig wakker wordt is koude thee binnen handbereik, dus die drink ik dan op.
Als het kruidenthee is, waar ik het zakje in heb laten zitten, krijg je dan een lekkere sterke thee. Vind ik dus echt heel lekker.
Ondertussen moet ik nu eigenlijk slapen, maar toen ik net een lampje wilde vervangen en op de tafel ging staan, zodat ik er bij kon, begon de tafel iets te wankelen.
Ik kon of blijven staan en met tafel en al omkieperen, of van de tafel af springen in de hoop dat de tafel in ieder geval zijn evenwicht zou herstellen. Ik sprong dus zo elegant mogelijk van de tafel af.
Toen ik op de grond lag en blij was dat mijn nek niet gebroken was, vond ik het toch wel pijnlijk, dat wordt een blauwe plek dacht ik nog. Toen ik langs de spiegel liep, me nog nergens van bewust zag ik ineens een grote rode vlek op mijn hoofd, bloed! Ik met een watje een beetje deppen, bleek er toch wel een flinke wond onder te zitten. Je snapt het al, ik eindigde mijn avond op de eerste hulp. Daar werd ik door een vriendelijk meneer weer netjes dicht geplakt. Maar eerst kreeg ik een college over hechten, nietten en lijmen. Waarbij vooral het onderdeel hechten veel aandacht kreeg. Want je hebt allerlei draad diktes en hoe dikker de draad, hoe lelijker de genezing. Ondertussen lag ik daar een beetje pijn te hebben en me af te vragen wanneer hij eens zou gaan beginnen met lijmen. Toen dat eindelijk gebeurd was kreeg ik nog het vaderlijke advies mee om de volgende keer een beetje beter uit te kijken. Ik beloofde dat ik de volgende keer een trapje zou pakken en mocht gaan.
Thuis aangekomen kreeg ik een mailtje of ik een onderdeel wil zijn in het Beltane ritueel waar ik morgen heen ga. Ik ben de wachter van de poort van het noorden, element aarde. En moet een kommetje aarde aanbieden aan de cirkel. Best spannend, want natuurlijk heb ik zoiets wel eerder gedaan, maar dan in mijn eigen kleine vriendengroepje. Nu heb ik geen idee wie er gaan komen. Hoewel ik maar twee zinnen hoef op te zeggen ben ik toch een beetje bang dat ik die ga vergeten. Of dat ik zo zenuwachtig ben dat mijn stem helemaal trilt als ik wil gaan praten. En dat er dan niets meer dan een klein iel stemmetje overblijft. Beltane is trouwens een vruchtbaarheidsfeest. De vruchtbaarheid van moeder aarde wordt gevierd. Mensen springen over vuren en dansen rond de meiboom. Dat is een soort stok met linten eromheen die je door in een bepaald patroon om elkaar en de stok heen te dansen tot een mooi patroontje vlecht. Aangezien onze viering binnen is denk ik niet dat wij een van deze dingen gaan doen. Ik ben heel benieuwd wat Anke (zo heet de mevrouw die het organiseert) wel voor ons bedacht heeft.
….
Inmiddels is het feestje geweest. Mijn stem sloeg niet over en klonk eigenlijk best ontspannen en relaxt voor zover ik daar zelf over kan oordelen. En hoewel ik niet helemaal tekst vast was, waren de reacties van andere deelnemers wel positief. Ik geloof dat het dus best een succes was. Verder hebben we gewoon alle dingen gedaan waarvan ik van te voren had gedacht dat we ze niet zouden doen. Er was wel geen boom, maar er waren linten, en daar werd mee gedanst. En het vuur waar we overheen sprongen was een waxinelichtje met wat wierrook voor het rokerige effect.
Inmiddels begint mijn laptopje te miepen dat hij opnieuw wil opstarten. Misschien moet ik het hier maar bij laten voor deze week.
Hekserige groetjes,
Laura 
…………….
En ze schreef weer terug, aardig he!
Hmmm, koude koffie koude thee, ik moet er even niet aan denken. Ik ben juist op zoek naar waar de kruik ligt.
Vanmogen heb ik wel een kop
koude lauwe Himalaya thee opgedronken, dat dan weer wel. Ook in slaap gevallen vannacht, voordat ik dat opgedronken had.
Hier  lees je de hele brief 

Draken brieven deel 1

Een tijdje geleden daagde Roelien mij uit om een drakenverhaal te schrijven. Ik ben er aan begonnen. Heb het voorgelezen aan een testpubliek, die het overigens erg leuk vonden. En toen deed ik er niets meer mee. Daarom heb ik besloten ze op mijn blog te publiceren. Als stok achter de deur om ermee verder te gaan.

Vandaag dat 1 en dag 2

Draak,                                                                                                                              dag 1

Ik heb het plan opgevat om je te vinden.
Want ergens geloof ik dat je bestaat.
Op mijn reis naar je toe zal ik je schrijven.
Eigenlijk zijn het meer dagboek notities, maar ik doe net alsof ik ze naar jou schrijf, omdat dagboeknotities zo nutteloos aanvoelen. Ik zou je ook wel echt willen schrijven, maar ik heb geen idee waar ik de brieven naar toe zou moeten sturen.
Ik ben in ieder geval naar je onderweg. Wacht je op me?

Een avontuurlijk meisje

Hallo Draak,                                                                                                                    dag 2

Mijn spullen zijn gepakt. Wat brood, wat kaas, wat wijn, want helden in verhalen leven op brood, kaas en wijn. Kijk maar naar Remi, uit alleen in de wereld. Wat een hompen brood en kaas gingen er daar doorheen. Ik heb nog nooit iemand zoveel brood en kaas zien eten als Remi. Om onverklaarbare redenen moeten dat brood en die kaas los van elkaar gegeten worden. Als dat is wat helden doen, zal ik mijn lot niet tarten, en kaas en brood los van elkaar eten.

Een heldhaftig meisje

Nieuwsgierig naar hoe het verder gaat? Volgende week plaats ik deel 3.

Heksendames deel 3

foto: Carolien
 
 
Hoi Hoi,
Macrobiotisch heb ik nooit zo goed gesnapt. Wel eet ik al jaren min of meer strikt vegetarisch. Dat betekend geen vlees en af en toe zondingen met vis. Hoewel ik dat eigenlijk ook steeds minder eet. Wat mijn moeder dan weer niet mag weten, want dan gaat ze zich weer zorgen maken en me vol stoppen met vis als ik bij haar ben. šŸ˜‰

Ik had het net met een collega over een vriend van haar die van zijn moeder geen rode snoepjes mocht eten omdat dat niet goed zou zijn voor weet ik het wat. Toen mama 20 jaar later weer zwanger werd was haar mening veranderd en mocht de tweede leg wel rode snoepjes eten. Wat een soort van trauma voor die vriend is. Want met zusje lief gaat het toch ook gewoon goed, en die mag wel rode snoepjes. Ik heb haar gezegd dat ze tegen die vriend maar moet zeggen dat rode kleurstof vaak gemaakt is van geplette luizen. Dan vind hij het vast minder erg dat hij de rode snoepjes moest laten staan.

De film over Lucia de B was werkelijk om te janken, en dat deed ik dan ook maar. Als meisje, toen haar zaak speelde zei ik al verontwaardigd tegen mijn moeder dat dat helemaal niet kon, en dat ik zeker wist dat die vrouw dat niet gedaan had. Helaas besloten rechters anders. Onbegrijpelijk. Ik kan me gewoon zo slecht voorstellen hoe het is om haar te zijn. Meer dan zes jaar onschuldig opgesloten zitten. En waarom? Omdat iemand een foute berekening in een statistiekje heeft gemaakt.  Ondertussen moest ik die hele film denken aan dat vreselijke witte servies. Lucia en mijn moeder hadden een tuin op hetzelfde volkstuinencomplex. Waar mensen ook allerlei vrijwilligerswerk konden doen. Je kent het wel, computerles aan ouderen, bardienstjes, dat soort dingen. Lucia kocht voor de vaste klanten mooie gebloemde kopjes. Ze had genoeg wit servies gezien voor de rest van haar leven zei ze. Toen had mijn moeder nog geen idee dat Luuc, Lucia was. Ik gun die vrouw een leven vol met gebloemde kopjes.

Mijn moeder figureerde trouwens ook nog in de film. Maar ik heb haar niet gezien. Wist ook niet zo goed waar ik op moest letten. Behalve dan op dat het een ziekenhuisscene was. Maar zoals je je kunt voorstellen waren die er best veel.

Ik raak trouwens ook altijd de klus kwijt van die feestdagen. Dat het dan voor je gevoel nog maandag is, maar eigenlijk al dinsdag is. Waar ik overigens ook de klus van kwijt raak zijn de dingen die je geacht wordt te doen tijdens de feestdagen. Tot een jaar of twee geleden ging je op tweede paasdag naar de meubelboulevard omdat de rest dicht was. Nu zie ik overal gourmetschotels liggen, en vragen collega’s “jij gaat zeker niet gourmetten met de Pasen he?”. Ze beginnen me te kennen. Nee, ik eet een ei met Pasen. Ik wil het nog wel verven ook (of nu ja met washitape versieren), maar gourmetten? Serieus? Wat zouden die mensen met hemelvaart doen? Of goede vrijdag? Hoe lang duurt het nog voordat je daar ook speciale gourmetschotels voor kunt kopen? Of ook leuk, gourmetten voor 2, met Valentijnsdag, met in hartjes geknede hamburgertjes en zo. Nu ja, ik draaf door. Je snapt mijn punt zo ook wel denk ik.

Liefs,
Laura
 
………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
 
Heerlijk dat je even doordraaft,

Mijn aandacht blijft even hangen bij ‘ik gun die vrouw een leven lang gebloemde kopjes’ over Lucia de B.
Klinkt heel indrukwekkend, die film, zeker als je het toch een soort van zijdelings en paralel van dichterbij hebt meegemaakt zoals jij.
Nog geen film voor mij, wilde ik schrijven, maar ik kan beter uit de voeten met waarschijnlijk nog een film die ik nooit ga zien. Want met  al wel veel meer incasseringsvermogen dan tijdens het begin of episch centrum van mijn burnout, zijn er nog steeds talloze emofilters down, en moet ik vreselijk goed uitkijken met wat ik wel en niet lees of kijk. En het is nog maar de vraag of dat substantieel verbeteren gaat want pre burnout was ik ook altijd al een gevoelig zieltje.

 
Lees hier de volledige brief van Carolien!

Lieve briefjes


Op mijn werk geef ik de kinderen de opdracht om naar iedereen een lief briefje te schrijven. Met juffen erbij zijn we maar met 15 mensen in huis, dus dat moet een niet al te moeilijke opdracht zijn. Vooral de meiden gaan fanatiek aan de slag. Ze vinden het zo leuk om lieve briefjes te ontvangen dat ze steeds meer briefjes schrijven in de hoop nog een lief briefje te krijgen. 
Ook ik wordt niet over geslagen. En ik moet toegeven dat het voor mij even verslavend werkte als voor mijn meisjes. Juist in deze dagen dat alles zo donker en somber is, en ik soms echt moet strijden om mijn dag door te komen doet het me goed om te lezen dat ik de aller goeiste juf van de hele werelt ben.