consuminderen – Miss Artemis

November geefmaand #dag13

Vandaag hadden we een heerlijk loom dagje. Beetje tutten in en om huis. Niet echt goed voor een Geefmaand. We moeten de paden op de lanen in.

Mijn lief had echter een Little Free Libary gespot. En ik had bij hem nog wat tijdschriften liggen waar ik eigenlijk moeilijk afstand van kon doen. Want nog niet helemaal uit. Ik stelde mezelf de kritische vraag of ik dacht dat ik ze ooit nog wel helemaal uit zou lezen. Of dat ze hun nut al bewezen hadden. (ze waren gekocht om lange treinreizen iets aangenamer te maken)

Ik besloot het laatste en nam met pijn in mijn hart afscheid van ze. Want ook voor knutsels zijn ze oh zo handig en, en. Soms mag geven kennelijk best een beetje pijn doen.

Ik hoop dat iemand ze vind die er gelukkig van wordt. En ze wel helemaal uit leest. Misschien raken ze wel geïnspireerd ook wat meer te geven, want er staat een interview met Marije in een van de exemplaren. En als iemand weet te inspireren tot geven is zei dat wel.

Ook kreeg de lief nog eetstokjes als Sinterklaas cadeautje. Want liefjes kun je natuurlijk nooit genoeg verwennen. 🙂

Consuminder maandag #1

Zoals frequente lezers van dit niet zo frequente blog misschien wel weten, ben ik nogal van het consuminderen.

Ik deed dat in tal van leuke spelletjes. Zo deed ik een maand lang even veel spullen weg als de dag van de maand aangaf. Dus 1 ding op de eerste, 2 dingen op de tweede etc, etc.

Ook telde ik de dingen die erin en die eruit gingen met het doel dat er 100 dingen meer uit dan in gingen.

En kocht ik geen nieuwe kleding meer. Tenzij een kledingstuk echt aan vervanging toe was. Toch heb ik na al deze spelletjes nog steeds heel veel spullen. Ik wil niet meer in zulke extreme mate spullen weg doen. Maar ik ben nog niet op het punt van verzadiging gekomen als het om consuminderen gaat. Dus roep ik de consuminder maandag in het leven. Iedere maandag zal ik van gedachten wisselen over mijn consuminder avonturen.

Vandaag trap ik af met het weg doen van deze schatjes :

Hoewel ik gek ben op blond lust ik geen koffie, en heb ik geen senseo apparaat. Gasten krijgen hun koffie vaak in een mooi glas. Dus deze kopjes staan al jaren ongebruikt in de kast. En ik kom niet bepaald om in de kast ruimte. Dus toedeledoki lieve kopjes, ik wens jullie veel plezier bij jullie nieuwe eigenaar!

Doen jullie mee met consuminderen op maandag?!?

De liefste vrienden zijn van mij

Ik heb dus echt wel eventjes de aller liefste vrienden van de hele wereld. Dat jullie het even weten.

De hele week wordt mijn brievenbus al gevuld met super lieve cadeautjes. En daar wordt ik stiekem toch wel heel erg blij van.
F*ck het consuminderen maar eventjes. Ik wil cocoonen en me blij voelen met blij spulletjes.

Dit is best wel volgens de consuminder regels, want tweedehands. En ik geef hem door aan de eerste persoon die reageert dat hij/zij deze film ook wil zien.

Deze kwam binnen met de tip dat dit misschien wel de ideale nieuwe werkplek voor mij zou zijn. Wie weet…..

Uber blij kaartje. Ik voel de positieve energie gewoon binnen komen.

Maar nu slapen, morgen gaat de wekker weer erg vroeg. En ik mag op komen draven als godinnetje. 😀

Minder spullen

Waarom wil jij toch zo graag van je spullen af? Vraagt een vriend me, op Facebook, nadat hij ziet dat ik weer eens mee doe met een consuminder spelletje.

Er word voor me geantwoord dat minder spullen gelukkiger maakt. Want minder om schoon te maken. Dus meer tijd over, voor andere dingen.

Daar zit natuurlijk iets in. Maar het gaat dieper, door documentaires als “overal spullen” en “the story of stuff” voel ik me verantwoordelijk voor al die spullen. En veel spullen waren ooit heel nuttig, plezierig, of fijn maar staan hier nu toch vooral maar gewoon te staan. Ze hebben hun nut gehad en kunnen ergens anders weer opnieuw nuttig zijn. Of ze kunnen vezel voor vezel opnieuw gebruikt worden. Als ik kijk naar de dingen die ik tot nu toe heb weg gedaan in the #minsgame zie ik vooral dingen die ik met veel plezier heb gebruikt. Maar die, nu ik bijvoorbeeld geen tuin meer heb, of een andere salontafel voor mij niet meer zo nuttig zijn.

Je kunt toch ook gewoon minder kopen, werpt de vriend tegen.
Ja, duh! Natuurlijk! Maar niet alles komt tot je doordat je het zelf koopt. En dan nog, ik loop al 32 jaar op deze wereld rond. In die jaren kun je heel wat spullen vergaren.

Hoe braaf ik de afgelopen 2 jaar ook geweest ben, omdat ik veel kleiner ben gaan wonen. Omdat ik eigenlijk niet echt een keus had, maar ook omdat ik dat graag wilde. Ik blijf nog steeds veel spullen met me mee zeulen waar ik verantwoordelijk voor ben, omdat ik ooit anders over spullen dacht. En dus doe ik mijn best om al die spullen verantwoord ergens anders onder te brengen.

Dat zijn lang niet altijd spullen waar ik perse vanaf wil. Want ik vind het helemaal niet erg om boekenkasten vol met boeken te hebben, maarrrrrrr ik voel me dus wel verantwoordelijk voor die spullen, en het milieu, en dat er nu dus ergens anders iemand is die die boeken misschien ook wel wil lezen. Dan is het toch beter dat ik mijn boeken opoffer, in plaats van weer een boom om te hakken zodat daar opnieuw een boek van gemaakt kan worden?

En als je zo over spullen na gaat denken, dan is er ineens best wel veel dat je eigenlijk toch niet helemaal nodig hebt. Of dat iemand anders, ergens anders, beter kan gebruiken, of meer nodig heeft dan jij, op dit moment.

Daarom wil ik dus van mijn spullen af. Omdat ik wil kijken wat ik echt nodig heb. Omdat ik wil weten met hoe veel of weinig spullen ik het kan. Omdat ik wil weten van hoeveel spullen ik afscheid kan nemen. Ook al doet dat soms een beetje pijn omdat ik net als iedereen hecht aan spullen. Of in ieder geval denk dat er emotie zit in al die spullen. Die daardoor voor mij heel waardevol zijn, maar voor een ander, maar gewoon spullen.

Toen ik begon met 100 dingen minder, was dat omdat ik las dat er mensen waren die hun bezit terug brachten tot 100 dingen. Dat leek me een beetje overdreven. Maar 100 dingen weg doen, dat moest me wel lukken. En misschien zou het me daarna nog een keertje lukken. Ik wilde weten hoeveel dingen ik weg kon doen, in honderdtallen. We zijn nu 11 maanden verder. En ik bezit 363 dingen minder. Echt minder, want iedere keer als ik wat kocht dan kwam er weer een punt bij en moest er weer iets extra’s af. Je zou denken dat ik nu geen spullen meer over heb. Want 363 is best veel. Maar niets is minder waar, ik heb nog steeds veel, en van sommige dingen veel te veel. Er zijn zat dingen die weg kunnen, waar ik een ander huis voor zoek, die ik wil recyclen of upcyclen. Waar ik plannen voor of mee heb. Ik ben nog lang niet klaar. Ik kan nog steeds met minder. En wil die grenzen graag opzoeken. Daarom wil ik van mijn spullen af!

Wildevrouwchallenge #4

Dag 10, de dag van overvloed en durf te vragen

Dag 10 stond in het teken van durven vragen wat jij nodig hebt. De dames voor mij waren zo bezig met het vragen van nieuwe klanten, likes, volgers etc dat ik op diezelfde voet ben doorgegaan. Ik heb gevraagd om lezers voor dit blog. Likes op de facebookpagina van Sprookjesjuf (En nieuwe opdrachten zouden ook heel welkom zijn). En nieuwe verminderaars voor 100 dingen minder.

Ik ben rijkelijk beloond met nieuwe likers en verminderaars. Nu de opdrachten nog.

Dag 11, de dag des oordeels

Ik ben hard bezig geweest met deze opdracht, maar heb er nog niets mee op papier gedaan. Het is de bedoeling dat je bij ieder oordeel dat je velt een lucifer afsteekt zodat het oordeel verbrand.
In de praktijk bleek het niet zo heel makkelijk om overal maar lucifers af te gaan steken. Dus kocht ik een doosje lucifers maar heb ik alleen nog lucifers in mijn hoofd afgestoken.

Het was ook de bedoeling dat we een mooie kaars zouden kopen die de hele winter symbool kan staan voor het licht dat in ons blijft schijnen. Een mooie kaars heb ik gelukkig wel al. Ook maakte ik een filmpje over oordeel, want daar heb ik best wel iets over te zeggen. Maar dat heb ik nog niet geplaatst. Kom misschien nog wel.

Dag 12, de dag van het verstilde tempo

Een haiku schrijven was de opdracht. Ik schreef er een stuk of 3. En maakte er bij 2 een tekening.

Dag 13, de dag van liefde in de lucht

Een kaartje voor jezelf, een kaartje voor een vriend of vriendin en een kaartje voor een vreemde was de opdracht. Ik heb mijn moeder een kaartje gestuurd. Een kaartje achtergelaten in Mystiek en het kaartje aan mezelf achterwege gelaten. Ik krijg al zoveel lieve post als snailmailer dat ik de meerwaarde daar niet echt van in zag.

Dag 14, een klein stukje sterven

Welk deel van jou heb je niet meer nodig en mag wel sterven? En wat is jouw krachtvoorwerp?

Mijn lage weerstand die ik heb sinds ik een vitamine d3 te kort had vorig jaar mag van mij wel dood. Ik ben het afgelopen jaar geloof ik wel 4 keer ziek geweest. Nu weer. Ik weer weer gewoon zijn wie ik was voor die tijd. Mijn krachtvoorwerp is de klanschaal die ik kocht om Kiemlan te eren. Ik vind een klankschaal bij haar passen omdat haar glimlach helend was evenals een klankschaal dat kan zijn. En omdat zij zelf klankschalen gebruikte bij het chanten.

Dag 15, dag van pure vitaliteit

Iets met gezond eten. Mijn hoofd stond vandaag echter totaal niet naar eten. Ik voelde me steeds zieker worden. Ik ben door mijn telefoon heen gescrolt en

zo te zien iets met rucola, tomaat, avocado en olijfolie met balsamicoazijn.

Dag 16, de dag van de eenvoudige waarheid

Wanneer spreek jij de eenvoudige waarheid en wanneer niet? En hoe zie je er dan uit. Ik vond deze opdracht even slikken. Het kwam erop neer dat ik me op mijn werk niet altijd vrij genoeg voel om mezelf te mogen zijn, maar ook bij mijn vriend niet.

Dag 17, de dag dat niets moet en alles mag

Ik heb een uitgebreid bad genomen, inclusief maskertje. Heb wat gelezen in mijn chakra werkboek. Kopjes thee gedronken, een groene smootie gemaakt, een filmpje gekeken en vooral lief voor mezelf geweest.

Dag 18, wat is jouw verhouding met geld?
Ik schreef een heel opstel, ik copy paste het maar even.

Het valt mij op dat veel spreekwoorden geld en geluk aan elkaar koppelen. Zoals “Geld maakt niet gelukkig” (toen ik geen geld had dacht ik daar altijd achteraan, maar gebrek aan geld wel ongelukkig) of “Je kunt geluk niet kopen”.

Ik heb een haat liefde verhouding met geld. Altijd al gehad. Als kind leefde ik in overvloed, alles wat ik wilde kreeg ik nog voordat ik bedacht had dat ik het wilde. Toch voelde dat vanuit mijn vader nooit goed. Ik voelde me gekocht met cadeautjes, terwijl ik liever liefde en aandacht kreeg. Gelukkig kreeg ik die van mijn moeder wel.

Rond mijn 19e gingen mijn ouders uit elkaar. Even had mijn moeder heel veel geld, maar geen huis. Tja of geld je dan zo gelukkig maakt is ook nog maar de vraag. Ik klaag niet, het is een periode in mijn leven geweest die ik voor geen goud had willen missen. Want geloof me, je leert elkaar en jezelf wel kennen als je niets anders hebt dan jezelf (en wat bezittingen die in een plastic tasje passen).

Er kwam een huisje en van het geld kon dat huisje leuk ingericht worden. Zusje en ik een nieuwe kamer, het kon niet op. Maar dat kamertje van mij was wel maar 2 bij 2. Ik kon mijn kont er niet in keren. Om mijn school te kunnen betalen werkte ik in de vakanties. Ik had echt leuke baantjes en voelde mezelf ontzettend onafhankelijk.

Daarna ging ik op Kreta werken voor een paar maanden. Ik verdiende niet veel, maar had ook niet veel kosten. Mijn appartementje en mijn eten werden betaald, ik kon dus lekker sparen. Maar terug naar huis, naar dat hokje van 2 bij 2? Ik moest er niet aan denken.

Dus ging ik samen wonen. Ik vond een baantje in de kinderopvang, voor maar 12 uurtjes, maar mijn vriendin had een goede baan met doorgroeimogelijkheden. Dus we hadden het goed. Totdat mevrouw het na een jaar op haar heupen kreeg en terug naar school ging. In een totaal ander vakgebied dan waar ze tot dan had gewerkt. Dus een betaalde stage vinden lukte niet. Ik werkte over zoveel ik kon maar had nog steeds maar 12 uurtjes in contract. De eerste stapjes voor Sprookjesjuf (toen nog zonder naam) werden gezet, en zo verdiende ik wat bij. Ook deed ik ontzettend veel vrijwilligerswerk zodat we af en toe leuke dingen konden doen. (vrijwilligerswerk op festivals bijvoorbeeld, of bandjes avonden organiseren) Mijn inmiddels ex vriendinnetje had geen recht op een uitkering, bijstand aanvragen wilde ze niet, want te veel gedoe. Studiefinancering kreeg ze niet, want ze deed een werken leren traject, alleen kreeg ze voor dat werk niet betaald. Kortom het kwam erop neer dat er 800 euro binnen kwam en 700 euro aan vaste lasten meteen weer uitging. Waar we van aten is mij nog steeds een raadsel. Ik droeg kleren van mijn zusjes af. Waar af en toe verdacht nieuwe dingen bij zaten. Na vier jaar ging het uit.

Ik dacht dat ik nooit op eigen benen kon staan, zo’n vertekend beeld had ik van geld gekregen. Inmiddels werkte ik 31,25 uur en had ik een redelijk normaal salaris (nu is kinderopvang natuurlijk geen vetpot, maar toch). Ik ging samen wonen met een huisgenoot. En voor mij voelde het alsof ik nog nooit zo rijk was geweest. Ik bleef mijn rekening maar checken om te kijken of ik nog geld had, en dan bleef ik maar verbaasd. OMG! ik heb gewoon nog geld. Ik wist mijn spaarrekening te spekken en een periode van overvloed brak aan. Ik hamsterde zoveel kleren als ik maar kon. Want stel je voor dat er weer een periode aan zou komen dat ik niets zou hebben. We hadden onze strubbelingen wel over wie wat betaalde. En er was wat gedoe. Ik kocht nog steeds alles in de aanbieding en ik bleef geloven dat ik op een dag niets meer zou hebben.

Toch kocht ik twee jaar geleden een huis. Met al die onzekerheden en angsten. Baan op de tocht, crisis, kan ik dat allemaal wel alleen. Maar ik deed het, en nu heb ik precies genoeg. Ik consuminder. Koop niet zoveel kleding meer, dat zou ook niet kunnen. Als ik in de tijd dat ik hier woon 10 kledingstukken heb gekocht is het veel. Maar ik voel me zo rijk. En toch kan ik nog steeds niet geloven dat ik genoeg heb, blijf ik geld wegzetten voor als ik het ooit niet meer heb. Of als ik ooit als een gek mijn hypotheek wil/moet gaan aflossen. Ik durf niet met geld te smijten en erop los te leven. Ik moet echt leren vertrouwen dat ik in mijn eigen onderhoud kan voorzien.

Mijn mantra zou dus moeten zijn, er is geld genoeg, ook voor mij. Maar in werkelijkheid is het toch nog vaak, oh jee, geld, laat ik het maar opbergen, wegstoppen, bewaren voor ooit, want ooit heb ik het vast nodig.

Gelukkig zijn we al over de helft. Want hoewel ik het leuk vind om te zien wat de opdracht van vandaag is en ik er naar uit kijk moet ik toegeven dat ik al dat aan mezelf werken ook wel een beetje zat ben. Misschien moet ik er de komende helft niet zo diep induiken.

Uitdagingen Oktober het resultaat

In Oktober heb ik me op een aantal uitdagingen gestort.

D’ruitdaging

Er zijn ongeveer 120 dingen geweest die deze maand mijn huis hebben verlaten. Daarnaast zijn er nog dingen geweest die ik niet mee vind tellen maar de mevrouw van de organisatie wel. Zoals dozen die je bewaard voor het geval je ze ooit nodig hebt. En jaren en jaren aan bankafschriften. Ik had ingezet op 30 dingen minder. Maar ik geloof dat ik voor haar telling op 150 kom. Dat zijn een heleboel meer dingen minder dan dat ik gedacht had. Ik ga nog zeker 4 maanden door met verminderen. Dan heb ik een jaar verminderd en hoop ik toch wel 500 dingen minder te hebben. Ik sta nu op 321 dus dat is nog even flink doorwerken. Al heb ik volgens mijn collega geen dingen meer over. Zij informeerde laatst voorzichtig of ik nog wel spullen over had. Zoveel van mijn oude spullen zijn er inmiddels op de BSO terecht gekomen. Geruststellend vertelde ik haar dat ik gewoon erg veel dingen heb, dus dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Maar ik geloof niet dat ik haar heb kunnen overtuigen. Misschien binnenkort maar eens een foto van mijn nog steeds overvolle huis maken.

Buy nothing new month

Ik heb een paar momenten gehad dat ik glansrijk slaagde in dingen niet kopen. Echter zijn er ook momenten geweest dat ik me toch liet verleiden.

Ik heb 2 vormen gekocht om Sushi van te maken. Ja, ja wel bij de boodschappen. Maar toch.

Ik heb cadeautjes gekocht voor de verjaardag van mijn zusjes. En daarna heb ik voor mezelf ook mandjes gekocht om mijn ondergoed lade mee te organiseren. Ik moet zeggen dat ik wel heel blij ben met het georganiseerde resultaat. Bovendien kon ik ineens veel meer kwijt in mijn lade. En zag ik dat ik echt geen nieuw ondergoed nodig heb voorlopig. Op de een of andere manier ben ik altijd bang dat ik te weinig sokken en ondergoed Die heb ik dus ook gekocht.

Al met al valt de schade voor een normale maand heel erg mee. Maar voor een maand waarin je niets nieuws koopt zijn het toch een heleboel nieuwe dingen. Ik haal volgende maand dus gewoon wat dagen in.

Nu we het toch over volgende maand hebben, dan doe ik mee aan de Geefmaand wil jij ook mee doen kijk dan even naar de volgende link: http://geefmaand.com/

Caro merkte terecht op dat het wel een beetje op de borst klopperig kijk mij eens goed doen is als je al je geef acties beblogt. Net als vorig jaar zal ik dan ook niet al mijn acties bebloggen. Hoewel ik het ook gewoon inspirerend vind om leuke acties te delen en van anderen te lezen. Overigens zijn mijn meeste geefacties ook niet aan goede doelen. Maar gewoon aan vrienden en bekende. Ik vind mezelf niet geweldig of beter of wat dan ook door te geven. Wel vind ik het gewoon heel leuk om te geven. En om te bloggen, en om te delen. Een win win situatie dus eigenlijk.

Emotionele lijm

Eerder schreef ik al dat ik mee deed aan D’ruitdaging. Iedere dag krijgen de deelnemers in hun mailbox een opdracht om uit te voeren. Geen grote opruimdoelen. Nee, stapje voor stapje worden we aan onze handjes mee genomen.

We ruimen onze administratie op, onze ondergoed en sokken lades, medicatiekastjes, make-up ,sieraden, dozen en dingen waar draadjes aan zitten (ook wel gadgets genoemd). Hoe klein de doelen ook zijn , ik merk bij andere deelnemers, en bij mezelf dat het best heftige emoties op kan roepen. Want aan veel spullen kleeft nu eenmaal een emotie. In het Flow schriftje dat deze week toevallig ook over opruimen gaat wordt dat ook wel emotionele lijm genoemd.

Ieder van ons lijkt een persoonlijke reden te hebben om bijvoorbeeld de administratie van 10 jaar geleden nog te bewaren. Of om het maar niet over je hart te verkrijgen om je onderbroeken van 11 jaar geleden eens weg te gooien, ze zijn toch nog heel?

Ook ik liep tegen allerlei (heftige) emoties aan. Bij het versnipperen van mijn administratie (en dus het terug zien van alle bankafschriften die ik sinds mijn 16e binnen kreeg) werd ik geconfronteerd met mijn houding tegen over geld. Ik ben nogal een kei in het hamsteren van geld. Hoewel ik alleen woon en ik volgens allerlei richtlijnen op internet genoeg spaargeld heb om de klappen op te vangen voor een gezin met twee kinderen (verrassend weinig trouwens voor een gezin met 2 kinderen) blijf ik ervan overtuigd dat ik niet genoeg heb. Want er komen weer allerlei rekeningen aan, en ik wil mijn badkamer nog opknappen, en een nieuwe bank lijkt me ook geen overbodige luxe. Ik snap heel goed waar het vandaan Maar dat idee loslaten is kennelijk moeilijk.

Ik heb geen parttime baantje meer, ik woon niet meer samen met iemand zonder inkomsten, ik hoef de tweedhandjes van mijn zusjes niet meer op te dragen tot ze versleten zijn. Ik hoef het niet meer koud te hebben omdat ik de hele winter met een tussenjas moet doen. En als ik nieuwe schoenen nodig heb dan kan ik die kopen. Dan hoef ik niet meer te wachten tot ze in de sale zijn, en dan nog eens te wachten tot de sale ook in de sale gaat. Nee, ik kan gewoon naar de winkel lopen.

In eerste instantie heb ik het gebrek aan kleding kopen over gecompenseerd, door heel veel kleding te kopen. Iedere keer als ik in de stad liep wist ik wel iets dat ik echt heel erg hard nodig leek te hebben. Tegelijk kon ik wat ik allemaal had ook niet loslaten. Want ooit komen er weer barre tijden. Dan heb ik niets meer, dus ik kan maar beter zoveel mogelijk kopen. Als die bare tijden dan aan breken kan ik tenminste nog even vooruit.

Nu ik dus mee doe met d’ruitdaging is de grootste uitdaging voor mij om erop te vertrouwen dat ik nooit meer in zulke barre tijden terecht kom. Ik hoef die onderbroeken van 11 jaar geleden echt niet te bewaren. Bovendien is het sowieso een beetje belachelijk om te denken dat je voor iedere dag van de maand schoon ondergoed nodig hebt, en dan het liefst nog een beetje extra. Ik mag loslaten, nee ik moet loslaten. En ergens voelt dat heel bevrijdend.

Buy nothing new

Het lijkt zo makkelijk. Gewoon even een maandje niets nieuws kopen. Maar dan lijken alle dingen die op mijn lijstje staan omdat ik ze nodig heb ineens nu in de aanbieding te zijn of in de kleur waar ik al zolang op aan het wachten was.

Zo ben ik al een tijdje op zoek naar een deurmat voor bij de voordeur, zodat mensen hun voeten kunnen vegen voordat ze naar binnen komen. Maar ik wilde wel een leuke. En nu bij de Hema ligt daar een mat met stippen voor 5 euro! Dat kan ik toch niet laten liggen? Ik heb mezelf nu eenmaal in deze uitdaging gestort, dus ik laat hem wel liggen. Maar diep in mij hoor ik een stemmetje dat gilt, waarom nu? Wat doe ik mezelf toch aan?

En dan een percolator voor meer dan 1 kopje, in een vrolijk kleurtje. Hoe lang ik daar al niet naar op zoek ben. Zelf drink ik geen koffie, maar als ik bezoek heb dan zijn dat toch vaak mensen die met zijn tweetjes koffie willen. Ik heb nu een percolator voor 1 persoon, die dan weer even moet afkoelen voordat ik weer opnieuw koffie kan zetten. Niet handig dus. Daarom wilde ik een grotere percolator voor erbij. Maar omdat ik er wel tegen aan moet kijken wilde ik dan op zijn minst een exemplaar dat er een beetje leuk uitziet. Iedere keer loop ik de Xenos binnen om te zien dat ze er niet zijn, maar uitgerekend nu staat het hele schap vol. En weer sta ik met mezelf in dubio. Mag ik iets ook niet kopen als ik er echt al heel lang naar op zoek ben. Ik kijk mezelf streng aan. Nee Laura, ook dan mag je het niet kopen.

Zonder spullen keer ik terug. Ergens voel ik me best dubbel. Trots omdat ik de verleiding heb weerstaan. Maar ook een beetje dom omdat ik naar deze dingen al zo lang op zoek ben.
Het valt nog niet mee, dat wereldje verbeteren 😀

Oktober, tijd voor actie!

Het is weer oktober en dat betekend tijd voor actie.

De meeste lezers zal het niet ontgaan zijn dat ik op Facebook de leuke groep 100 dingen minder beheer. Inmiddels zijn er 73 actieve en minder actieve verminderaars lid van deze groep. En ben ik bezig aan mijn 3e ronde van 100 dingen minder. Ook begint het mensen op te vallen die mijn huis binnen komen. Zo was er laatst een vriendin die vroeg waar al mijn spullen gebleven waren. Omdat ik vooral kleine frutsel dingen heb weg gedaan en zelf niet echt merk dat ik 200 dingen minder bezit heb ik bij hoog en bij laag volgehouden dat ik even veel spullen had als daarvoor. Maar stiekem vond ik het wel leuk dat het opviel dat ik aan het verminderen ben.

Hoewel ik aardig op weg ben leek het me toch leuk om in oktober mee te gaan doen met d’ruitdaging. Het is de bedoeling om in Oktober iedere dag iets weg te doen aan de hand van leuke opdrachtjes die je in je mailbo krijgt. (mee doen kan nog steeds, en een dagje over slaan is helemaal niet erg). Omdat ik al zoveel heb weg gedaan de afgelopen maanden dacht ik niet dat er nog veel winst viel te behalen en heb ik ingezet op 31 dingen minder. (een ding per dag leek me heel schappelijk) Maar op dag 2 heb ik al 15 dingen de deur gewezen.

Vandaag was de opdracht om je sieraden eens onder de loep te nemen. Wat draag je echt niet meer? En kan dus weg? Ik dacht dat ik het meeste al weg had gedaan. maar kwam toch nog 9 paar oorbellen en wat haar frutsels tegen. Huppakee weg ermee. Ik kan er vast wat meiden op de BSO blij mee maken. (ik vrees dat de ouders wat minder blij met me gaan zijn)

Dan is per 1 oktober ook de buy nothing new maand van start gegaan. Net als vorig jaar doe ik ook daar aan mee. Alleen blijkt, dat net als vorig jaar deze actie mijn e-mailadres niet herkent. Ik wacht dus nog steeds op het bevestigingsmailtje. Ik hou het er maar op gewoon niets nieuws te kopen. Maar ik geloof dat er hier ook mailtjes horen te komen met opdrachtjes ter motivatie. Correct me if i’m wrong.

Oktober is dus tijd voor actie!

Sint

Vorige jaar hadden we op het heksencafe zo’n leuk sinterklaasfeest dat het om herhaling vroeg.
Het idee is dat je iets heksigs dat je niet meer wilt inpakt en in de zak stopt. Sint en Piet zorgen er dan voor dat de cadeautjes terecht komen bij willekeurige mensen. Of bij mensen van wie de naam op het pakje staat. Het is altijd extra spannend, want er kan ook absolute troep in de pakjes zitten.

Het eerste pakje dat ik opende bevatte een trappenloper. Je weet wel zo’n spiraal ding in regenboogkleurtjes die je van de trap af kunt laten lopen. Vandaar de naam trappenloper. Nu heb ik in huis geen trap, en om nu in het trappenhuis te gaan spelen leek me iets te ver gaan. Gelukkig zag mijn overbuurvrouw er wel iets in. Haar katten zouden het vast een heel leuk speeltje vinden. Opgelucht overhandigde ik haar het ding.

Mijn tweede pakje bevatte sjamanen kaarten. Daar ben ik erg blij mee. Beetje jammer dat ze in het Engels zijn, want mijn Engelse woordbegrip is niet zo heel geweldig. Maar misschien is dit gewoon een teken dat ik daar iets mee moet gaan doen.

Toen waren er ook nog twee pakjes met mijn naam erop. Een met een geniale aardbeien-tas erin, en een met een pen in de vorm van een bezem, een hysterisch roze notitieboekje en een setje heksenstenen. Welke zichzelf respecterende heks wil dat nu niet hebben. Ook kreeg iedereen nog een leuk cd’tje met meditaties en chants erop. And again, welke zichzelf respecterende heks wil dat nu niet?

Mijn doosje met Isis/Egypte spul vind ook een nieuwe eigenaar die daar op de een of andere manier nog blij mee lijkt te zijn ook. En het boekje dat ik nog even gekocht had was zo populair dat ik het met kerst nog een paar keer mee neem voor mensen die er van baalde dat zij het niet kregen.

Maar het aller leukste waren natuurlijk niet de cadeautjes, maar de heerlijke ontlading die het lachen met zich mee bracht. De fijne sfeer die deze groep, die nu toch al een aantal jaar samen komt in wisselende samenstelling weet neer te zetten.

Zo eindigt mijn geef maand ineens in een ontvang week. En ik moet zeggen, ontvangen is stiekem toch ook wel erg leuk na al dat geven 😛