damespraat – Miss Artemis

Hoe zit dat met dat been?

Donderdagavond nam ik een bad ter voorbereiding op de Ostara viering. Eigenlijk doe ik dat altijd voor ik met een ritueel begin. Een bad nemen, mijn haren wassen, scheren wat er geschoren moet worden. Ik neem daar echt even de tijd voor en zie het eigenlijk als een voorproefje op het ritueel. Ik gebruik uitsluitend de duurste en lekkerste producten die ik heb, omdat het echt even mijn verwen momentje is.

Ideaal gezien zou ik mijn ritueel voorbereiden op de dag van het ritueel, of zelfs een paar uur van te voren. Maar ik kan niet voor ieder jaarfeest vrij nemen. Dus doe ik het de ochtend of avond van te voren.

Dit keer plaatste ik op Facebook een foto van het scheren van mijn benen. Met een grappige tekst dat Venus haar werk mocht doen om van mij een echt godinnetje te maken.

De suggestie van naakt dus meteen een heleboel likes. Maar doe ik het daarom? Nee!

Deze momentjes voor een ritueel zijn echt voor mezelf. Ik geniet ervan me alvast op en top vrouwelijk te voelen. En bezig te zijn met mijn lichaam. En oké toegegeven, ik vind het ook leuk om dat te delen. Maar ik doe het niet voor jou. Ik doe het niet om aandacht te krijgen. Of omdat ik exhibitionistisch zou zijn. Voor mij hoort het een zijn met je mannelijkheid of vrouwelijkheid bij een ritueel. En ik vind het leuk me in te leven in die rol. Me te verkleden en mooi te maken. Ik geniet van de bloemen in mijn haar, de parfum achter mijn oren en de make-up op ogen en lippen. Natuurlijk is het leuk als je dat ziet. Maar als ik een ritueel in mijn eentje zou doen zou ik daar evenzeer van genieten. Natuurlijk vind ik het extra leuk omdat ik weet dat mijn sisterhood zich ook mooi maakt voor deze rituelen. En wil ik graag mijn best doen voor hen. Maar bovenal wil ik me best doen voor mezelf.

Zoals ik ook het dansen, dat bij ieder ritueel weer terug komt, voor mij doe. Heerlijk uitbundig en sexy zonder dat er seksualiteit bij komt kijken. Het liefst zonder mannen (of alleen mannen die ik al ken) of vrouwen die weten dat ik ook op vrouwen val. Gewoon vrij van alles jezelf kunnen zijn. En jezelf en elkaar prachtig mogen vinden zonder bijbedoelingen. Dat is voor mij ook een onderdeel van heks zijn.

Wildevrouwchallenge #3

Als je mijn Facebook updates of blog bekijkt lijkt het wel alsof ik alleen maar bezig ben met de Wildevrouwchallenge. Je zou bijna vergeten dat het ook nog geef maand is. Kennelijk vind ik het makkelijker om te schrijven over opdrachten die ik uitvoer dan over dingen die ik geef. Een meneer in de geefmaand merkte al op dat het zo op de borst klopperig voelt, zo van kijk mij eens geven.

Ik waarschuw even van te voren, het wordt een nogal lange post want ik wil 5 dagen aan opdrachten met jullie delen 🙂

Dag 5, de reflectie van de Kunstenares, kies een gemaakt door jou oDagf een ander dat jij reflecteert.

Ja, sure dat doen we wel even. Toch? Ik was verbaasd hoeveel vrouwen bij een kunstwerk konden zeggen, dit, dit ben ik. Ik heb veel creatieve vrienden, dus er staan behoorlijk wat portretten van mij in mijn huisje, maar dat zou een beetje flauw zijn. Ik ken mooie gedichten die mij leerde om gaan met tegenslagen. Maar ben ik alleen hoe ik omga met tegenslag? Uiteindelijk koos ik voor een installatie in het Boijmans van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama. Omdat ik daar steeds heen wil blijven gaan. Me in dat kunstwerk kan verliezen, maar ook omdat het een kunstwerk is met heel veel spiegels. Over reflectie gesproken!

Dag 6, in the light of the moon

Contact maken met de maan, met haar praten, of haar zelfs vragen stellen. Het kan voor mensen wat zweverig overkomen. Maar voor mij is het eigenlijk heel normaal. Al zolang ik mij herinner kijk ik om hoog als de maan vol is. Wijs ik naar haar. Kijk dan hoe mooi. Ik laad me aan haar op. Vertel haar waar ik mee bezig ben. En voel me vaak ontzettend gelukkig dan. Ik bof toch maar dat ik de schoonheid hiervan mag zien en ervaren. Dat lukt niet iedereen meer.

Dag 7, de kracht van het initiatief, welke opdracht zou jij de wildevrouwen geven?

Een opdracht waar ik moeite mee had, die er bijna voor zorgde dat ik met deze hele challenge stopte. De opdracht kwam voort uit twee dames die balorig een filmpje hadden gemaakt waarin we op werden geroepen socialmedia 24 uur te laten voor wat het was, GEEN FILMPJES te maken (en dat een stuk of 3 keer herhaald), en vooral niet allemaal dingen te gaan zitten delen met vrouwen die je helemaal niet kent. Natuurlijk moesten ze dat filmpje plaatsen op de dag dat ik net even wel een filmpje had gemaakt waarin ik vertelde hoe ik me soms best wel een beetje boel onzeker voelde, en dat die onzekerheid me soms in de weg staat mijn doelen te bereiken. Op dat filmpje kreeg ik een heleboel super lieve reacties. Ik vond het overweldigend. Dit voelde als een boodschap aan mij. Ik had me te kwetsbaar op gesteld en dat werd niet gewaardeerd door deze dames. Eigenlijk had ik deze challenge willen gebruiken om een leuke sprookjesjuf opdracht voor volwassenen te verzinnen. Ik bedacht en filmde, maar poste niet. Want het voelde ineens zo kwetsbaar. Uiteindelijk maakte ik de dag erna toch nog een filmpje, waarin ik vertelde wat mij had geblokkeerd. En dat vond ik best een beetje eng, ik vertel nooit wat me dwarszit, ik hou altijd alles voor mezelf, en verdwijn stilletjes via de achterdeur. De opdracht die ik verzon was tegenovergesteld aan het voorbeeldfilmpje. Namelijk: Laat jezelf zien, teken, knip, plak, klei of film een zelfportret. Er kwamen een heleboel reacties lieve en minder lieve, en een meneer die voerde de opdracht zelfs uit door een filmpje te delen waarin hij geinterviewd werd. Heel mooi.

Dag 8, dans alsof er niemand kijkt.

Ha, een opdracht naar mijn hart. Ik dans graag en eigenlijk altijd alsof er niemand kijkt. Toevallig had ik voor die avond kaartjes voor Pann on tour. En heb ik samen met mijn vrienden gedanst alsof we de enige waren die op het feestje waren en niemand keek. Iets dat ik iedereen kan aanraden. Want de meeste mensen zijn zo druk bezig met zichzelf en hun eigen groepje op zo’n feestje dat ze helemaal geen idee hebben van wat er om hun heen gebeurd.

Zo zie ik eruit na een avondje swingen. Stralend vind je niet? https://www.youtube.com/watch?v=eX9bZo-LarU (en hier kun je zien hoe ik er uitzie tijdens het dansen, althans 4 jaar geleden)

Dag 9, de dag van het inspirerende voorbeeld.

Alweer een makkelijke opdracht. Ik zou lijsten vol met inspirerende vrouwen op kunnen noemen. Ik kopier en plak mijn keuze even.

De eerste Dorothy Parker. Een dichteres en columniste uit de twenties. En daarmee een tijdgenoot en vriendin van Oscar Wilde. Het leven was voor haar zwaar. Ze deed een aantal zelfmoordpogingen die gelukkig voor ons mislukte. Want haar gedichten zijn geweldig. Zo schreef ze over Oscar Wilde een gedicht waarin duidelijk werd dat ze iig voor de buitenwereld in de schaduw van Oscar stond. Want wat zij ook zou schrijven, denken of zeggen, Oscar zou het beter doen. Over liefde was zij sceptisch. Lees bijvoorbeeld haar gedicht one single rose.

Ze is natuurlijk allang dood. Maar mijn vraag zou zijn hoe ze terug kijkt op haar leven en of er momenten zijn waarop ze achteraf trots is. Om met Haagje Heidhte spreken, was it al worth it?

De tweede vrouw zou Jeanette Winterson zijn. Een vrouw die in haar boeken vaak andogyne personnages opvoert. Soms weet je na 10 bladzijdes pas of iemand een man of een vrouw is. En blijkt dat 20 bladzijdes verder toch weer anders te zijn. Ik zou haar willen vragen of zij geloofd in genderneutrale opvoeding. Zou dit haar persoonlijk geholpen hebben? Of was genderindentiteit geen isshue?

Ik zou van beide vrouwen niet weten wat hun antwoorden zouden zijn. Misschien komt dat nog.

Wildevrouw challenge #1

Op 1 November begon de Wildevrouw challenge (ook geschikt voor wildemannen). Ik had geen idee waar ik me voor opgaf, maar ik hou wel van een uitdaging, en er waren een heleboel wildevrouwen die ik kende die er ook aan mee deden. Dus dat komt wel goed.

Een wildevrouw staat geloof ik vooral heel erg in haar kracht. Ze weet wie ze is en wat ze wil. Ze luistert naar haar innerlijke stem, de stem van haar hart. De opdrachten die we krijgen openen de weg. Of misschien zijn het meer wegwijzers. Daar zullen we nog achter komen.

Dus zit ik op 1 november nog voor het middag is aan de bubbels om een toast uit te brengen op iedereen die mee doet en iedereen die wil luisteren. De opdracht was er een foto van te maken. Maar ik vond een filmpje net even iets uitdagender. Omdat ik me iedere keer voor neem meer met video te doen, maar het uiteindelijk nooit doe.

Wandelde ik gisteren op 2 November in het Vondelpark opzoek naar een “schat”om mee te nemen. En een inzicht om te delen. Ik zat niet zo lekker in mijn vel. Kon de rust niet echt vinden. En had een chagrijnig hoofd, dus even geen foto in het park. Daarnaast stond het zonnetje vrij laag en werd ik de hele tijd verblind door de zon. Hoe kan ik nu een schat vinden als die zon de hele tijd in mijn ogen zit te schijnen, dacht ik. En had ik me daar even een inzicht te pakken. Je kunt niets zien als je tegen de zon in kijkt. Dus draaide ik me om en liep terug. Met het zonnetje heerlijk in mijn rug. En in de trein terug al een stuk opgewekter. Dus toch nog maar even op de foto met de veer die ik had opgeraapt. Het eerste dat ik tegen kwam toen ik het park in liep was een veer, en ik had gedacht ha die laat ik mooi liggen een veer is zo niet origineel. Maar toen ik bijna thuis was vond ik een andere veer en nam ik die toch maar mee. Gelukkig maar, want ik vind mijn foto erg grappig.

En zit ik vandaag na te denken over wie ik ben, waar ik sta, waar ik naartoe ga, waar ik goed in ben, waarin in wil groeien, maar bovenal wat ik wil uitstralen. En ik denk en ik denk…..

Wat wil ik uitstralen/instralen? Ik dacht en ik dacht. Ik dacht aan 2 mooie mensen die dit jaar zijn overleden, die ik als voorbeeld zie. Zij konden terug kijken op een goed leven. Maar wat waren hun overeenkomsten? En ook niet onbelangrijk hoe kan ik dat in 1 woord vangen. Ze waren beide religeus, zonder star te zijn. Bij hen kon je zijn wie je was, en was dat goed. Ze waren bijna sereen. En ze straalden. Ineens wist ik dat ik uitgekomen was bij de kern STRALEN, ik wil STRALEN. Niets meer en niets minder dan dat!

Ik ben benieuwd wat de maand me nog meer gaat brengen. Jij ook? Lees dan hier, meld je aan en doe mee, of houd dit blog in de gaten voor mijn persoonlijke belevingen.

cheers

Brieven aan Caro over focus en de dood

Caro en ik schrijven elkaar alweer een tijdje blog brieven. Zodat jij gezellig met ons mee kunt lezen. Heb je ook een mening, schroom niet en geef een reactie, vinden wij alleen maar leuk. Hier vind je de brief waar dit een antwoord op is.

Lieve Caro,

Even een verlaat antwoord. Omdat de afgelopen twee weken nogal raar waren. Ik schreef al over hoe de vader van een van mijn beste vrienden ineens overleden was. Gewoon zomaar van het ene op het andere moment. Drie weken daarvoor was hij nog aan het verhuizen en plannen maken. De dozen waren nog niet eens allemaal uitgepakt. En nu is hij er gewoon niet meer.

Nu weet ik dat ik niet meer op een leeftijd bent waarop het vanzelfsprekend is dat je ook elkaars ouders regelmatig ziet. Want als je niet meer in een huis woont met je ouders komt het gewoon weleens voor dat je vrienden maakt die je ouders nooit te zien krijgen. Maar bij Visje was dat anders. Hij heeft altijd van die dingen waar de hele familie, en ik, dan naartoe gaan. Een ceremonie in een kerk hier, een afscheid daar, ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt, maar altijd is er wel een reden om met zijn allen bij elkaar te komen. Ik hoorde er ook helemaal bij.

Daarom was het best even slikken. Het nieuwe vriendinnetje van Visje wist het heel treffend te verwoorden. Ze zei, ik had hem nog maar een paar keer ontmoet, maar bij de eerste keer wist ik al, ja, dit is een leuke man, die wil ik wel als schoonvader. Zo’n man was het dus.

Overigens vind ik je foto wel heel mooi. Ik houd wel van constructies. En nieuwe gebouwen. Ik woon in Rotterdam en kan mijn ogen uitkijken naar dat soort gebouwen. Maar ik ben zelf niet zo heel goed in gebouwen op de foto zetten. Zeker niet het soort gebouwen dat zo gebouwd is dat je altijd iets met reflectie en zo moet doen. Het is dus meer het gebrek aan fotografie talent dat er voor zorgt dat je mij zoiets nooit of niet snel op de foto zal zien zetten.

Is het jouw nog gelukt om te focussen? Ik was daar vroeger dus echt heel goed in, ik wist altijd precies wat ik wilde en welke stappen ik daarvoor moest zetten. De laatste tien jaar ben ik daar wat minder goed in geworden. Ik weet niet precies wat ik wil, en doe eigenlijk altijd maar wat. Met als resultaat dat ik nu een heleboel dingen een beetje kan, maar nergens echt in uitblink. Een heerlijk creatieve chaos. Maar misschien is focussen niet een heel slecht idee.

En ben je in Twitterland al verloren geraakt, of heb je (jezelf?!?) daar juist gevonden?

He getsie gaan we nog filosofisch worden ook. Volgens mij wordt het tijd dat ik mijn bedje opzoek en me overgeef aan mijn nieuwe fascinatie Utopia, hoe dat zo komt leg ik van de week nog wel uit in een blogje.

Lieve groetjes,

Laura

Brieven aan Carolien, over delen en hokjes

Hallo Carolien,

Soms zijn dingen lang geleden genoeg gebeurd om er met gemak over te kunnen praten. Andere dingen zijn nooit lang geleden genoeg en zullen altijd ergens in een kamertje in onszelf blijven met de deur op slot. Ik voelde me dan ook niet dapper toen ik schreef wat ik schreef. Vond het wel een beetje spannend om te publiceren. Maar hoe vaker ik het overlas hoe verder het bij mij vandaan leek te staan. Als ik het nu lees lijkt het bijna alsof het niet over mij gaat. Maar over een ander willekeurig persoon. Kennelijk kunnen woorden dat, afstand maken, afstand overbruggen misschien ook wel, woorden zijn goed in dingen met afstand.

Een vriendin vroeg zich eens af hoe het kon dat ik nog nooit depressief of overspannen geraakt was. Nadat wij een paar avondjes hadden zitten Fanclubben. (ken je dat? vast wel! Zo nee lees het Handboek spiegelogie van Willem de Ridder). Kennelijk werden de hobbels die wij in ons leven gehad hebben gewogen en even zwaar bevonden. Alleen leek ik het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht te hebben, en waren haar kleren gerafeld en gescheurd alsof zij de gene was die thuisloos was geweest. Naar haar idee had ik een effectieve manier gevonden om hobbels en obstakels het hoofd te bieden. En misschien is dat ook wel zo, maar ik heb geen idee wat het geheim is. Ik doe maar wat.

Wel praat en schrijf ik vrij makkelijk over vrij veel onderwerpen. Natuurlijk niet tot in detail, natuurlijk heb ik ook dingen die ik in een doosje stop die ik weer in een laatje stop in een kamertje waar ik vervolgens de deur van dichtdoe. Ik herken dat in jou. Dat weinig taboes hebben. Schrijven over wat er echt toe doet. En dat vind ik fijn.

Maar nu even iets anders. Ik ben langzaam mijn weg naar het gaywereldje waar ik me zo lang in thuis heb gevoeld weer een beetje aan het terug vinden. Weer eens een bezoekje aan een lang vergeten kroeg. Zelfs een bezoekje gebracht aan een damesbar (normaal gesproken vermijd ik dat, omdat de sfeer vaak zo uhhh hoe zal ik het noemen, opgeschoten? is). Ik ben zelfs biseksueel wezen picknicken. (vermeed ik normaal gesproken ook altijd, want waarom moet je als biseksueel ineens aparte bi dingen gaan doen? Waarom zou je een subgroep in een subgroep willen zijn? het voelt zo kijk mij eens lekker anders zijn, zelfs de gayscene is voor mij niet genoeg). Het valt mij op dat in die scene transseksuelen een steeds grotere plek innemen. En daarmee ook de mensen die ineens niet homo/lesbisch, bi of hetero zijn, nee nu zijn mensen in eens panseksueel. Ik bekijk het van de zijlijn maar snap al die extra hokjes eigenlijk niet zo. Waar komt toch de behoefte van mensen vandaan om maar te blijven labelen? En al die labels steeds verder te specificeren in sublabels onder het sublabel? Waar is nog ruimte voor spontaniteit, voor kijken wat is, als je gewoon in het nu bent? Mensen voelen zich vrijer door al die hokjes en alles te definiëren tot er niets meer te definiëren valt. Maar mij persoonlijk lijkt het nogal claustrofobisch.

Laura

Brieven aan Carolien, verloren brieven.

Dit is de zoekgeraakte brief waar Carolien vorige week over schreef. (klik hier voor de brief van Caro) Eigenlijk wilde ik hem niet publiceren. Omdat ik het te lang geleden vond, maar misschien ook wel omdat ik het te persoonlijk vond, en daarom een beetje eng. Maar sinds wanneer is dat een reden om iets maar niet te publiceren? Juist ja! Dus hier alsnog, de verloren brief!

Hoi Carolien,

Door Lowlands heeft mijn antwoord een weekje op zich laten wachten. Het was een super relaxt festival omdat we niet zoveel hoefde. Gelukkig vonden de mensen waarmee ik was elkaar ook aardig. Dat is toch altijd weer een beetje afwachten.

Ik ben met kleine meid ook nog even een rondje door het Boijmans gesjeesd. Maar ze had besloten dat ze het vandaag niet leuk vond. Ze had meer zin in klimmen. Had van mij ook best gemogen. Maar het regende nogal hard. Volgende keer maar weer eens naar een kindermuseum. Het Dick Bruna huis leek me wel geschikt. Ben jij daar ooit geweest?

Overigens lag dat met die jongen iets gecompliceerder dan gebrek aan zelfvertrouwen en zelfrespect. Eigenlijk waren dat in die periode nu net de eigenschappen waar het niet aan ontbrak. Kort samen gevat was ik in die periode samen met mijn moeder thuisloos. We trokken van logeeradres naar logeeradres. Je kunt je vast voorstellen dat dat een heftige tijd is geweest. Mijn bezittingen paste in een rugzakje en een trolley. Ik had de meest onzinnige dingen bij me, want had weinig tijd gehad om mijn tas te pakken. En juist op de dag dat besloten werd dat ik dit keer ook mee ging had ik voor het eerst van mijn leven biertjes zitten drinken in een cafe met bijna geen verlichting. Ik was 19, dus kon het allemaal wel aan. De scheiding van mijn ouders kwam niet echt onverwacht. Al denkt mijn vader daar tot op de dag van vandaag anders over. En dat was precies de reden dat het niet meer ging. En iedereen als het ware het huis uit vluchtte. Mijn zusjes hadden gelukkig meer stabiele logeeradressen. Maar daar was voor ons geen plek. Het offer dat je als moeder en als oudste dochter met graagte maakt. Ik weet nog dat ik in die tijd heel veel schreef. Ik had nog geen blog waarop dat kon. Maar er was een forum waarop ik woonde. En papier natuurlijk. Ik schreef tussen de witte regels in de krant door als ik geen stukje papier kon vinden. Ik schreef dingen over hoe je jezelf wel aardig moest vinden als dat alles dat het enige was dat nog van jou was. En ik moet zeggen dat ik mezelf ook best aangenaam gezelschap vond.

Voor mijn moeder kwam daarna een periode van rust. We kregen een huisje, en zij vond als snel de liefde van haar leven. Voor mij betekende juist dat dat die rust nog even op zich liet wachten. Mijn jongste zusje moest nog om de week bij mijn vader langs. Mijn middelste zusje was voor de scheiding al weggelopen. Ik wilde mijn vader op aanraden van mijn stagebegeleider even niet zien totdat ik was afgestudeerd. Om het weekend werd verwacht dat ik ook ergens heen ging. En het andere weekend zat het huis vol kinderen. Want mijn stiefvader heeft twee kinderen. (en het huisje was echt heel klein). Ik logeerde heel veel bij een vriendin. Maar als zij een partner had, dan kon dat weer even een paar weken niet. Dan zwierf ik rond op straat tot de eerste metro terug naar huis ging of sliep ik bij wie me mee wilde nemen. Meestal kon ik wel terecht bij een vriend of vriendin. Totdat ik W leerde kennen. En ik daar eindelijk ook rust vond. Misschien was dat ook wel de reden waarom ik me toen zo onderdompelde in dat samenwonen en trutten in een huisje, met een bank en een tv. Maar eerst heb ik nog even in Griekenland gewerkt. Wat was dat heerlijk. Een eigen appartementje helemaal voor mij alleen. Met een balkonnetje met uitzicht op zee. En een bad, en een schoonmaakster. Ik hield van dat leven.Heftig om jouw meneer in kwestie steeds tegen te blijven komen. En dat meisje is inderdaad wel heel dapper geweest. Jou direct geloven en dat bespreekbaar maken. Petje af.Van het weekend zat hier een mevrouw op de bank die ooit een meneer was. Ze begon te vertellen dat het haar zo verbaasde dat vrouwen zo vaak nare dingen mee gemaakt hebben. Als ze hier over sprak leek het alsof ze zichzelf niet helemaal als vrouw kon zien nog. Het ging over ons, biovrouwen. Meisjes die zich door de puberteit heen hebben moeten worstelen. Die heus ook wel een ontluikende seksualiteit hebben, maar dat die alles behalve volwassen is. Terwijl je toch vanaf dat moment moet handelen met de geilheid van mannen. Die er niet tegen kunnen als je rokje te kort is. Of je truitje te laag uitgesneden. Mannen die soms twee keer jouw leeftijd zijn. Die niet het fatsoen of het begripsniveau hebben om dat voor zich te houden, omdat je zo’n meisje nu eenmaal de stuipen op het lijf jaagt door daar woorden aan te geven. Het is allemaal al heftig genoeg. Wel die seks willen, maar zeker niet sexy gevonden te willen worden. Of misschien wel, maar dan door leeftijdsgenoten, en niet door dat vieze mannetje in de bosjes. Het nare is dat vieze mannetjes in de bosjes zichzelf nooit als een vies mannetje in de bosjes zien. Zij lijken echt te denken dat meisjes zich zo bloot kleden voor hen.

Maar ik moet gaan afronden. Duty calls.

Tot later,

Laura

Brieven aan Carolien over logeerpartijtjes enzo

Hallo Carolien,

Over een uurtje of 4 sta jij hier voor de deur. Omdat je vrijwilligerswerk gaat doen bij iets cultureels, culinair’s bij mij om de hoek. Niet dat jij er een idee van hebt hoe dicht het bij mij in de buurt is. Want meer dan een plaatsnaam weten we niet van elkaar. En zelfs dat niet. Bij jouw vorige Rotterdam bezoek had ik wat jou betreft net zo goed in oost Groningen kunnen wonen. En ik wil jou altijd in Utrecht neer zetten. Terwijl je daar toch echt niet woont.

Ontzettend leuk trouwens dat je zoveel vrijwilligerswerk doet. Dat was ook waarom ik direct en zonder aarzelen ja zei toen je vroeg of je dan hier langs mocht komen voor een logeerpartijtje. Met mijn ex-vriendinnetje leefde wij onder het minimum inkomen nadat zij besloot haar baan op te zeggen en terug te gaan naar school.

Een uitkering aanvragen wilde ze niet, bang dat al onze uitgaven dan verantwoord moesten worden. Waarschijnlijk had ze daar ook geen recht op, want zelf haar baan opgezegd. Bovendien was ze daar te trots voor. En voor studiefinanciering moest je full time naar school. Terwijl zijn parttime naar school ging in de hoop een betaalde stage te vinden. Maar probeer maar eens een bedrijf te vinden dat jou een loon wil betalen voor iets dat je nog niet kunt.

Je kunt je dus voorstellen dat we erg weinig geld hadden, ik verdiende geloof ik 800 euro en de vaste lasten waren al iets van 700 euro. Daarnaast was mevrouw een stevige roker die ook graag van die andere groene plantjes rookte. Een behoorlijke kostenpost dus. Voor leuke dingen was geen geld. En daar wordt je creatief van. Dus gingen we met Oxfam Novib naar Lowlands. Organiseerde ik bandjes avonden in Apollo (een homojongeren vereniging, die recentelijk helaas ter zielen is gegaan, maar ze hebben heel lang bestaan), en kluste ik wat bij als Spoorkjesjuf, al had dat toen nog geen naam.

Eigenlijk is dit dus meer een reactie op je vorige, vorige brief. Gewoon omdat ik je wilde laten weten dat ik herken wat je doet. De eindjes aan elkaar knopen, er het beste van maken. En als het niet op de ene manier kan, dan maar op de andere manier. Ik geniet trouwens heel erg van het vrijwilligerswerk op Lowlands, maar omdat ik niet de plek in wil nemen van iemand die alleen maar naar het festival kan door vrijwilligerswerk te doen, koop ik een kaartje als ik er het geld voor heb.

Over je laatste brief valt ook van alles te zeggen. Maar eigenlijk kan dat niet zonder de activiste in mij, en waarschijnlijk ook in jou wakker te maken. Seksueel misbruik, date rapes, of aanranding, ooit stelde iemand dat iedere vrouw hier mee te maken krijgt in haar leven. En hoe verdrietig dat ook is, ergens geloof ik dat wel. Deze stelling werd voor een publiek vol vrouwen gedaan. Er werd gevraagd je hand op te steken als nog nooit iemand nare (seksuele) opmerkingen had gemaakt, je ongewenst had aangeraakt of verkracht. Niemand stak haar hand op.

En dus maakte wij met het meidenwerk weer een nieuw programma waarin de weerbaarheid van meisjes versterkt werd. Werd en gesproken en nagedacht over programma’s waarin jongens moesten leren dat nee ook echt nee betekend. En deden wij de dingen die de generatie voor ons ook al had gedaan. Natuurlijk met het idee dat onze aanpak zalig makend was. Dat iedereen het nu wel een keertje zou begrijpen, en dat seksueel geweld op zou houden.

En natuurlijk trof ik mezelf in die periode huilend aan op een wc. Omdat een vriend probeerde seks met mij te hebben, en ik daar niet op zat te wachten. Want ik viel op meisjes. Ik heb mezelf opgesloten in de badkamer. Terwijl hij stond te bonken of ik de deur open wilde doen. Toen ik de deur open deed begon het van voor af aan. Hij probeerde mij in bed te krijgen, en ik krijste hysterisch. Tot ik weer de kans kreeg mezelf op te sluiten in de badkamer. Daar ben ik gebleven tot de rest wakker was. De volgende dag was ik misselijk. Ik voelde me vies. Ik denk dat ik bij ieder treinstation heb gekotst. Toen ik vertelde wat er was gebeurd kreeg ik te horen dat hij het vast niet expres had gedaan. Dat het een goede jongen was. Dat hij gewoon erg onervaren was en zijn grenzen niet zo goed kende. Ik begon te geloven dat het aan mij lag. En dus werd hij mijn eerste vriendje. De afstand was alleen zo groot dat we elkaar nooit zagen. Ik geloof dat hij echt wel een soort obsessie voor mij had, en heus het beste met me voor had. Maar nu ik hem ouder zie worden vanaf de zijlijn geloof ik niet perse in zijn onschuldigheid en zijn goedheid. Hij wilde iets en heeft dat geprobeerd te krijgen, wat de prijs ook was. Helaas was ik het object en de prijs.Heb jij ooit nog contact gehad met die vriend? Hebben jullie de kans gehad erover te praten? Of is het contact gewoon verbroken en dat was dat?Veel lies, en tot straks,

Laura meidenwerk weer een nieuw programma waarin de weerbaarheid van meisjes versterkt werd. Werd en gesproken en nagedacht over programma’s waarin jongens moesten leren dat nee ook echt nee betekend. En deden wij de dingen die de generatie voor ons ook al had gedaan. Natuurlijk met het idee dat onze aanpak zalig makend was. Dat iedereen het nu wel een keertje zou begrijpen, en dat seksueel geweld op zou houden.

Laura

Over (boze) vrouwen dingen – brief aan Carolien #12

Hallo Carolien,

Ik wilde jou dus schrijven, over hoe erg ik mijn artiesten bestaan weer moet ontwennen. Weer zelf koken, me geen zorgen meer hoeven maken over microfoons die brommen en of ik het verhaal nu moet voorlezen of uit mijn hoofd vertellen. (uiteindelijk deed ik een mix)

Over hoe leeg het voelt om geen drinkhoorn meer bij me te dragen. En dat het best gek ik na zoveel dagen mooie Sprookjesjuf pakjes met hoedjes, tutu’s en korsetten ineens weer in werkkleding rond te lopen.

Maar toen ik in mijn inbox een mailtje van de zij aan zij waar ik niet op gereageerd had omdat ik me eraan ergerde. Ik heb me ooit aangemeld om te mogen reageren op de stelling van de maand die in dat blad staat. Dit keer was de stelling:

“Ik (of mijn vriendin) misschien biseksueel? Daar wil ik niet eens over nadenken.”

Daar wilde ik op reageren, een paar weken geleden al. Maar ik haalde mijn reactie weer weg. Want waarom zou ik niet eens willen nadenken over biseksualtiteit? Toen ik de stelling nu nog eens las werd ik er eigenlijk een beetje boos van. Het klinkt zo oordelend. Zo van nou, biseksualiteit, daar moet je maar uit de buurt blijven. Hoe kun je nog een open reactie verwachten als je al een oordeel in je vraag verwerkt? Dus ik klom in mijn toetsenbord en schreef het volgende:

Hallo,

Te laat om voor het magazine te reageren. Maar ik kon het toch niet laten om mijn ergernis over de voorgaande stelling uit te spreken.
De vraag is zo sturend dat je eigenlijk alle vrouwen die dus wel positief op biseksualiteit reageren of misschien zelfs wel biseksueel zijn, uitsluit. Want biseksualiteit is toch vooral iets waar je niet aan moet denken. Volgens mij is het niet zo heel erg moeilijk om de vraag opener te stellen zodat ook de doelgroep die daar misschien wel aan moet denken of over twijfelt zich aangesproken voelen om te reageren. Alsof het niet al lastig genoeg is om wanneer je jezelf als lesbisch definieert ineens geconfronteerd te worden met biseksuele gevoelens van jezelf of je partner. Op het moment dat je een vraag stelt die zo oordelend voelt denk ik niet dat je de dialoog echt opent. Maar dat de dames die misschien biseksueel zijn eigenlijk alleen maar verder de kast in kruipen. En dat vind ik jammer.

Groetjes,

Laura

Nu ben ik zelf zelden echt verliefd geweest op een man. Terwijl ik de laatste paar jaar wel vooral met mannen samen was. (daarvoor vooral met vrouwen). Maar die ene man waar ik wel verliefd op werd zorgde voor een hoop verwarring. Wat moest ik hier mee? Want ja, je bent leuk, maar wel een man, en bovendien heb je een veel te grote neus. Dat was verwarrend. Van mijn lesbische vriendinnen (op 1 na) kon ik niet veel support verwachten, want bah, mannen. Ondertussen worstelde ik daar toch best wel mee. Want tot dan had ik mezelf als lesbisch gedefinieerd, en was het meer toevallig dat ik even met een man was. Bovendien was onze relatie heel lesbisch, ook seksueel, dus eigenlijk veranderde er voor mij niet zoveel. Het was meer een male lesbian, grapte we wel eens. Dus ik kon mijn identiteit bewaren. Eigenlijk was ik lesbisch. Maar toen kwam hij op wie ik wel verliefd werd. En moest ik mezelf ineens in een ander hokje stoppen. Waarbij ik ook nog eens werd uitgekotst door hetero’s omdat ik voor hen te lesbisch was en door homo’s (lees vooral lesbo’s) omdat ik voor hen te hetero werd.

Op verjaardagen moest ik me ineens aan andere normen conformeren. Want bij mijn vriendinnetje was het normaal dat ik tussen de mannen zat en gesprekken had over computers en internet, over motorvakanties en stunts. Nu moest ik ineens tussen de meisjes gaan zitten en praten over nagellak en kinderen. Mijn hele zijn wilde zich daar tegen verzetten. Wilde roepen, eigenlijk val ik op vrouwen en wil ik daar zitten, waar de gesprekken wel ergens over gaan. Waar ik inhoudelijk ook iemand mag zijn en niet alleen maar een popje hoef te zijn. Maar dat mocht niet, de ongeschreven regel was hier, meisjes zitten bij de meisjes en hebben het over oninteressante meisjes dingen.

Op de wc sms’te ik een vriendin (die ene die ik nog over had) dat ik geen idee had hoe ik me als hetero moest gedragen. En dat wat ik er nu van zag ook vooral heel erg saai was. HELP!

Ik geloof niet dat ik de enige ben die hier tegen aan loopt of gelopen is. Ik geloof niet dat ik de enige ben die zich meer thuis voelt in een lesbische subcultuur, zelfs als je weet dat ze je eigenlijk uitkotsen omdat je met de vijand in bed ligt. Ik geloof niet dat ik de enige ben die als ze haar lesbische kennissen tegen kwam met een nieuwe mannelijke lover, dat lover gedeelte niet verder benadrukte en niet ingreep toen mensen zeiden, ik kwam Laura dus tegen met “een” vriend. En daarom wordt ik zo boos dat een tijdschrift dat zegt dat ze er is voor alle vrouwen die op vrouwen vallen hun vragen zo stellen dat al die dingen die ik over mezelf gedacht heb bevestigd worden. Ja, biseksualiteit is vies, dat wil je liever niet zijn. Je eet van twee walletjes en bent vies. Duik maar lekker weg in die kast. Leef in twee werelden, maar houd ze keurig gescheiden.

Sorry voor mijn boze mail, het moest er kennelijk een uit.

Liefs,

Laura

…………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Wil je het antwoord van Carolien lezen? Klik dan hier

brief aan Caro Vrouw en Praat Heks en Co

Hallo Caro,

Ik ken je niet heel goed. Eigenlijk alleen van Twitter. En toch heb ik het gevoel dat ik je een beetje ken. Omdat ik bijvoorbeeld een ´ohhhhh wat leuk` gevoel over hield aan jouw projectje met je volkswagenbusje. En later ook met je open deuren blogs. Fascinerend al die foto’s van bijzondere deuren. En het gaf me meteen ook een gevoel van zie je wel, je bent niet gek, deuren fotograven is best normaal, anderen doen het ook.

Later toen ik twitterde (en blogde) over mijn Godinnencursus reageerde jij daar weer ontzettend leuk op. Dat iedere (jonge) vrouw eigenlijk eens in een godinnentraditie (of hoe men het ook wil noemen) mee zou moeten lopen. En stiekem ben ik dat wel met je eens. Ik denk dat het ontzettend waardevol zou kunnen zijn om het goddelijke in jezelf te erkennen en te herkennen. (als je het niet goddelijk wilt noemen mag je het van mijn part ook je eigen kracht, levensenergie or what ever noemen)

Nog weer later toen ik uit de doeken deed over mijn polyamoreuze experimenten bleek dat voor jou ook niet helemaal vreemd te zijn. Nu dan wel niet, maar ooit was dat wel zo.

Kortom er waren genoeg momenten waarbij ik dacht, die Caro dat is toch eigenlijk een best een stoer wijf. Lekker open minded, niet zo doorsnee en nu ja gewoon leuk dus!

We hebben ook gemeen dat we van (creatieve) projectjes houden. Dingen waarmee we onszelf scherp kunnen houden. Die nuttig kunnen zijn, of gewoon alleen maar leuk. Op het moment ben ik met twee projectjes bezig. Het 100 dingen minder project, waarin ik en een groep mensen die ik om me heen heb verzameld kijken of we kunnen leven met 100 dingen minder. We hebben een Facebook groep waarop we bij houden wat we weg gedaan hebben en vooral ook wat we doen met de spullen die we wegdoen. De meest creatieve ideeën komen voorbij. Erg stimulerend. Daarnaast ben ik met een fotoproject gestart waar ik voor werd uitgedaagd op Instagram. Het project is terug te vinden onder de #100daysofhappy, en het is de bedoeling dat je 100 dagen lang iedere dag een foto maakt van iets waar je happy van wordt. Ik ben nu op dag 8 en het is verbazingwekkend te noemen wat het positieve effect van dit project op mijn leven is. Constant ben je op zoek naar dingen waar je gelukkig van zou kunnen worden, zodat je daar een mooi plaatje van kunt schieten. Waardoor je dus ook veel meer dingen ziet waar je eigenlijk best wel een beetje happy van wordt. Ik denk dat ik al voor zeker nog 8 dagen plaatjes in mijn hoofd heb.

En hoe zit het met jou? Ben jij nog met leuke projectjes bezig? Of zit je in een plan fase?

Ik hoop snel van je te horen