Categorie: erge dingen

Vandaag heb ik aangifte gedaan van de “roofoverval” zoals het in politietermen schijnt te heten. Ander half uur lang vragen beantwoorden over door welke straten ik liep, wat ik aan had, hoe mijn haar zat, in welke hand ik mijn telefoon had, waar ik mijn tas had, wat ik dacht, wat ik voelde, waar de dader stond, hoe we op de grond terecht kwamen, en of ik me specifieke kenmerken van de dader kan herinneren.

Ik vertel zo nauwkeurig als ik het me maar kan herinneren. In mijn hoofd speel ik een film af. Een film die ik de afgelopen dagen en nachten keer op keer op keer op keer heb afgespeeld.

Een film die zich iedere keer als ik me op straat begeef, vooral in mijn eigen straat steeds weer afspeelt. Zondag ging het nog wel goed. Ik was nog zo in trance van het gebeurde dat het nog niet echt tot me door leek te dringen. Maar toen ik maandag avond rond half elf in de schemer door mijn straat liep sloeg de angst me om het hart. Ik was net naar After Earth geweest. Een film waarvan de boodschap zo ongeveer is “Fear is a choice”, dus dat hield ik mezelf voor toen ik met opgeheven hoofd stoer naar huis probeerde te stappen. Maar zodra ik de sleutel in het slot stak en mijn portiek binnen ging brak ik een klein beetje.

Gisteren bracht een vriend me gelukkig thuis. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest. Want met hem naast me leek de straat ineens een stuk minder eng. Leken mijn angsten ineens zo irrationeel en ver weg.

En toch toen ik vandaag zag dat een vriendin in een kroegje een stukje verderop zat ben ik niet langs gegaan. Gewoon omdat ik mezelf ook een avondje rust wil gunnen. Niet iedere keer mezelf wil testen om te kijken wat ik al dan niet durf. Ik mag best even bij komen van de schrik.

Lieve Tess,

Ik zou graag willen dat ik iets origineels kon zeggen.
Of iets moois.
Over de vele uren die wij samen doorbrachten in de polder.
Hoe jij Schotse Hooglanders stond uit te dagen in het park.
Of die keer dat jij in het water was gesprongen en Zusje je niet uit het water durfde te halen, waardoor ik moest komen om je te redden en in mijn onderbroek de sloot in ben gesprongen.
En weet je nog, toen we met Romeo zo verdwaald waren en we uiteindelijk in Biert terecht kwamen? Of hoe jij heel macho dacht dat je best een hele boom mee kon zeulen, want takjes zijn voor baby’s, dat weet de kleinste pup.

Na vandaag komen er geen nieuwe herinneringen meer bij. Want ze hebben besloten je in te laten slapen, zonder ons, zonder mij, afscheid van jouw kleine kwispelstaart te laten laten nemen.

Lieve schat, rust zacht!

De jongens hadden hun koffer gepakt, vol met T-shirts en korte broeken, een pyjama en een tandenborstel, meer zouden ze niet nodig hebben, want ze zouden met papa een weekje op vakantie gaan. Thuis hadden ze een niet al te dramatisch afscheid gehad, gewoon een kus en een hand in de lucht, volgende week zouden ze hier weer zijn, dat gebeurde wel vaker.

Wisten zij veel, dat ze zeker wel op reis zouden gaan maar voor deze reis geen koffers nodig zouden hebben. Het had geleken op een echte vakantie, zo een die ze nog van vroeger kende, toen papa en mama nog bij elkaar waren. Bij het benzinestation begon de pret al, papa kocht snoep en blikjes limonade voor ze, nu was de vakantie dan eindelijk echt begonnen.

Papa, waar gaan we ook alweer naar toe, hadden ze gevraagd, dat land hoe heet dat nu toch weer. Misschien had er een belletje moeten gaan rinkelen toen papa het had over een land waar het altijd zomer was. Maar wisten zij veel, ze waren nog zo klein en hadden bovendien geleerd te vertrouwen op volwassenen.

Even later stopte de auto alweer, stap maar uit, had papa gezegd, we zijn er. De jongens hadden elkaar aangekeken. Dit leek niet op vakantie, dit was vlak bij huis! Maar ze luisterde gedwee. En papa die oreerde, dat een weekje en een weekend een keer in de zoveel tijd voor hem niet genoeg was, dat hij er voor zou zorgen dat ze eeuwig samen zouden zijn. Dat hij ze zou brengen naar een paradijselijk land, hier niet zo ver vandaan. Met glijbanen zoveel ze maar wilde, en dat ze daar voor altijd samen zouden zijn. Ze hoefde alleen hun ogen maar te sluiten.

Die arme schatten hadden hun papa ook best wel gemist, en wilde hem heus wel wat vaker zien. Dus sloten zij hun oogjes toe en wachtte wat gebeuren zou. Daar wisselde papa het tijdelijke voor het eeuwige en bracht zijn twee schatjes naar het paradijs. Niet denkend aan hun moeder, die op ze wachten zou. Tranen rolde over zijn wangen, wat had hij gedaan? Zou hij zijn lieverds zo terug zien aan gene zijde?Terugkrabbelen kon niet meer, hij moest het nu doen. Dus pakte hij zijn auto en reed in het rond. Daar nam hij zijn leven, en begon ook zijn reis.

Ik geloof niet in de hemel, maar voor dit gezin, laat er een hemel zijn die lijkt op aan vakantieparadijs, met korte broeken, waterglijbanen en ijsjes van een meter hoog. En laat het mogelijk zijn dat zij hun moeder nog een keer een zoen kunnen geven ten afscheid, haar in haar oor kunnen fluisteren dat het hier goed is, en het weer mooi, en dat zij op haar wachten tot ook zij begint aan haar reis.

Ik kende eens een heel naar mens. Ze hield alle mensen op een afstandje en kon, alleen al door je aan te kijken je heel erg klein laten voelen. Haar hobby’s waren ook heel naar. Het liefst ging ze naar lezingen of workshops, en dan ging ze de hele tijd kritische vragen stellen aan de persoon die de lezing hield of de workshop gaf. Als ze niet het gewenste antwoord kreeg dan bleef ze door gaan met de spreker of docent te triggeren, treiteren zou je het bijna kunnen noemen. Zij schepte daar een enorm genoegen in, zo leek het. En ik vond haar dan ook ontzettend irritant. Want ik wilde gewoon een workshop volgen. En nee, ik was het ook niet helemaal met de spreker eens, maar ik zat daar ook niet om het met hem eens te zijn, ik zat daar om zijn mening, zijn visie op bepaalde dingen te horen. En zij was daarbij een storende factor die mijn plezier behoorlijk vergalde. Dat vertelde ik dan ook aan mijn vrienden die dezelfde cursus volgde. Ja, voor een deel had ze gelijk, de cursus was belachelijk duur voor het weinige dat je er voor terug kreeg. Ikzelf was per uur goedkoper, en de materialen waarmee je bij mij mocht werken waren vele, vele, vele malen mooier. Maar daar ging ik toch ook niet de hele tijd over zitten zeiken? Waarom moest zij dan wel ons plezier vergallen met haar gezeur?

Op een gegeven moment gebeurde er iets bijzonders, een van mijn vrienden raakte bevriend met haar. Hoe was het mogelijk. Zo’n verschrikkelijk mens, en daar dan vrienden mee worden. Nou mij niet gezien!

Maar op een avond bleven hij, zij, een vriendin van ons en ik alleen met elkaar over. En die feeks bleek helemaal zo’n feeks niet. Het vriendinnetje begon voorzichtig te polsen, waarom deze vrouw nu ineens zo uhhhhh vriendelijk was, terwijl ze ons normaal aan keek alsof ze ons met een blik wilde dood maken, en ons geen woord waardig gunde. Had ze soms haar uhhh…… Jaar niet, vulde ik aan. Want om een dag, week of maand ging het niet echt meer, nee minimaal een jaar behandelde ze ons nu al zo. De vrouw, de feeks lachte hartelijk. Hahahahahaha mijn jaar niet, dat is een goede. En vanaf dat moment veranderde er iets. Ze liet ons toe. Al snel leerde we dat ze echt haar jaar niet had gehad. Dat haar man en jeugdliefde dat jaar was overleden. Dat dochterlief en schoondochter bij haar waren komen wonen, maar nu ook hun vleugels hadden uitgeslagen. Dat het zo oorverdovend stil in huis was. Dat ze hem zo ontzettend gemist had. En dat ze eigenlijk niets anders kon doen dan gal spuwen, gewoon omdat ze daar zoveel van had. Omdat ze niet wist hoe ze moest rouwen. Omdat ze niets kon met goedbedoelde adviezen. Omdat niets dat gemis kleiner maakte, en ze eigenlijk ook wilde missen. Dat was ze hem verplicht, had ze gevonden.

Langzaam aan stelde wij ons oordeel bij. Soms hebben mensen gewoon hun jaar niet. En het valt niet goed te praten dat ze anderen daarom maar als shit behandelen. Maar als je hoort over de shit die hen is overkomen wordt het wel een klein beetje begrijpelijker.

Ik ben zo ontzettend opgelucht. Want even was ik bang dat ik overwerkt was, of misschien zelfs wel een burn-out heb. Zo ontzettend moe ben ik. En het maakt niet uit hoe veel ik slaap, ik blijf moe. Ik was zo bang dat ik mezelf voorbij gerend was (zonder te groeten in het voorbijgaan). Ik maakte de stomste fouten, struikelde ineens over stoeptegels, was kribbig waar ik anders geduldig was, had paniek aanvallen, dingen die heel logisch zijn vond ik ineens helemaal niet logisch meer, ik haalde woorden door elkaar zonder dat ik er erg in had en als mijn omgeving me er dan op wees dat ik iets raars gezegd had was ik me van geen kwaad bewust, ik bleef maar hoesten, ben op de meest vreemde momenten ineens ontzettend duizelig, heb migraine en ga zo maar door en ga zo maar door.

Zag mezelf al maanden thuis zitten. Iets waar ik niet goed in ben en helemaal geen zin in heb. Maar gelukkig wees bloedonderzoek anders uit. Ik heb een te weinig aan vitamine b. En dat heeft een 1 op 1 verband met alle hierboven genoemde klachten.

Dus bye bye neerslachtigheid en energielevel dat constant in het rood staat. En hallo oude ik, die ik die wel tegen een stootje kon! Die ik die ondanks alles zo ontzettend veel plezier uit haar werk haalde altijd. Die ik, die ik weer ga worden als mijn b levels weer op orde zijn!