Een stads sprookje
Het Heggenrijdersfestival was weer een hit. Daar in het Velserbeekpark voel je je echt even in een andere wereld.
Nog even de make-up bijwerken, voordat de drukte begint.
De tafel staat klaar, nu nog even wachten en kopjes thee drinken!
Ah, kijk, daar zijn de knutselaars.
In Opperste concentratie worden de mooiste doosjes versierd!
En wij?? Wij kijken terug op een erg leukmiddagje park hangen!
Toen ik vorige week de trein van Lowlands terug naar de grote boze buitenwereld nam was de trein ook nog een beetje Lowlands. Dat was fijn. Al snel werden er grappen en grollen gemaakt. Het voelde als een grote familie die elkaar volgend jaar vast weer allemaal zouden zien.
Een van de passagiers, het meisje dat schuin tegen over me zat, was ineens wel heel serieuze telefoontjes aan het plegen. En zoals dat wel vaker gaat konden omstanders dat vooral zien aan mijn gezicht. Want ik werd geraakt door wat ik hoorde. En als ik geraakt wordt kan ik dat niet zo goed verstoppen achter grappen en grollen.
“Wat is er ineens met jou aan de hand”, fluisterde de Gitarist die de verandering op mijn gezicht zag.
En ik vertelde, of eigenlijk fluisterde ik wat ik zojuist gehoord had. Dat er een jongen was overleden op Lowlands. En dat dat meisje nu met mensen aan het bellen was om hen dat nieuws te vertellen. Dat de jongen Joris heette, en even weg was gegaan om bier te halen. Dat hij twee uur later was gevonden, door vreemden, ergens tussen camping 3 en 4. Dat die vreemden hulpdiensten hadden ingeschakeld, die Joris naar het ziekenhuis in Amsterdam hadden gebracht. Hoe hij daar in coma gebracht was en uiteindelijk overleden. Dat ze het nog niet helemaal kon geloven. En dat ze blij was dat hij in ieder geval nog een leuke dag had gehad op het festival. Dat zij hem nog even had gezien.
De Gitarist hoort me aan, en zegt dat ik maar even ergens anders moet gaan zitten. Dat ik niet het leed van heel de wereld op mijn schouders kan dragen. En natuurlijk, zo is dat ook. Maar steeds denk ik, hij heette Joris, en was vast als deze meisjes de 30 nog niet gepasseerd.Alsof ik het niet kan geloven zoek ik in de uren daarna op mijn mobiel, of dit verhaal wel waar is. Maar ik vind geen informatie. Ook niet als ik navraag doe op social media.
Tot mijn zusje belt, en begint over die jongen, die dood ging op Lowlands. Iets met drugs ofzo. Het fijne weet ze er niet van, het was maar een klein berichtje op Nu.nl. Hij heette Joris, fluister ik, en ging even een biertje halen. En samen zijn we even heel erg onder de indruk van het gebeurde. Alsof het erger is als je een naam weet, en dat hij vriendinnen had met krulletjes. Alsof het iemand was die wij ook gekend zouden kunnen hebben. Alsof we meer van de pijn voelen omdat ik toevallig de pijn van een van zijn vrienden zag.
Vroeger wilde ik heel graag naar de grotere betaal festivals. Appelpop, Pinkpop, Lowlands, het klonk mij allemaal even vet als onbereikbaar in de oren. Want die kaartjes waren duur, heel erg duur. Een bijbaantje had ik niet, ik kreeg tenslotte alles wat mijn hartje begeerde, maar vragen of ik naar zo’n festival mocht? Het kwam niet eens in me op.
Toen ik 20 was las ik in een van die gratis krantjes dat oxfam novib opzoek was naar vrijwilligers voor op de festivals. Meteen heb ik mezelf en mijn toenmalige vriendin aangemeld als vrijwilliger. En zo kwam ik voor het eerst op Lowlands. Mijn eerste grote festival was het niet. Want mijn moeder had me inmiddels mee genomen naar het Wave & Gothic Treffen in Leipzig. Maar ik bleef maar dromen over Lowlands. Want dat was in mijn dromen het “echte” werk. Dat het WGT ongeveer drie keer zo groot is als Lowlands had ik toen nog niet door. Ik wilde een Lowlander worden, en alle facetten van dat leven leren kennen. Van backstage komen (want vrijwilliger) tot bekertjes verzamelen voor muntjes. Van veel te vroeg opstaan tot veel te laat gaan slapen. Van regenlaarzen tot zonnebrillen. Van dansen in de Lima tot chillen op de heuvel bij Alpha.
In de afgelopen jaren deed ik al die dingen. Er was echter een ding dat ik nooit deed. Een modderslide!
Nooit tot afgelopen Zwarte Cross. (inmiddels weet ik dat het niet zoveel uitmaakt op welk festival je wat doet, life is just a festival!, a state of mind)
En verder heb ik ook heel erg genoten van Kate Nash, ik mocht een liedje met haar zingen en op het podium komen dansen. Als dank kreeg ik twee setlisten, waarvan ik er een doorgaf aan een andere fan die me eerder al opgevallen was door haar geweldige tattoo. Een actie die me later een spontane kus op leverde. (mocht er iemand foto’s hebben van het meisje dat in tutu op het podium stond te dansen, dat was ik dus, stuur ze gerust door) Heb ik heerlijk mee staan blerren dat “Metal never dies” samen met die apokalyptische reiter. Een airbrush tattoo laten zetten en heerlijk bij het kampvuur gezeten. Oh ja, de meisjes van Lipton ice hebben heel erg hun best gedaan om de modder weer van ons af te wassen, waarvoor dank š
