Dag 10, de dag van overvloed en durf te vragen
Dag 10 stond in het teken van durven vragen wat jij nodig hebt. De dames voor mij waren zo bezig met het vragen van nieuwe klanten, likes, volgers etc dat ik op diezelfde voet ben doorgegaan. Ik heb gevraagd om lezers voor dit blog. Likes op de facebookpagina van Sprookjesjuf (En nieuwe opdrachten zouden ook heel welkom zijn). En nieuwe verminderaars voor 100 dingen minder.
Ik ben rijkelijk beloond met nieuwe likers en verminderaars. Nu de opdrachten nog.
Dag 11, de dag des oordeels
Ik ben hard bezig geweest met deze opdracht, maar heb er nog niets mee op papier gedaan. Het is de bedoeling dat je bij ieder oordeel dat je velt een lucifer afsteekt zodat het oordeel verbrand.
In de praktijk bleek het niet zo heel makkelijk om overal maar lucifers af te gaan steken. Dus kocht ik een doosje lucifers maar heb ik alleen nog lucifers in mijn hoofd afgestoken.
Het was ook de bedoeling dat we een mooie kaars zouden kopen die de hele winter symbool kan staan voor het licht dat in ons blijft schijnen. Een mooie kaars heb ik gelukkig wel al. Ook maakte ik een filmpje over oordeel, want daar heb ik best wel iets over te zeggen. Maar dat heb ik nog niet geplaatst. Kom misschien nog wel.
Dag 12, de dag van het verstilde tempo
Een haiku schrijven was de opdracht. Ik schreef er een stuk of 3. En maakte er bij 2 een tekening.
Dag 13, de dag van liefde in de lucht
Een kaartje voor jezelf, een kaartje voor een vriend of vriendin en een kaartje voor een vreemde was de opdracht. Ik heb mijn moeder een kaartje gestuurd. Een kaartje achtergelaten in Mystiek en het kaartje aan mezelf achterwege gelaten. Ik krijg al zoveel lieve post als snailmailer dat ik de meerwaarde daar niet echt van in zag.
Dag 14, een klein stukje sterven
Welk deel van jou heb je niet meer nodig en mag wel sterven? En wat is jouw krachtvoorwerp?
Mijn lage weerstand die ik heb sinds ik een vitamine d3 te kort had vorig jaar mag van mij wel dood. Ik ben het afgelopen jaar geloof ik wel 4 keer ziek geweest. Nu weer. Ik weer weer gewoon zijn wie ik was voor die tijd. Mijn krachtvoorwerp is de klanschaal die ik kocht om Kiemlan te eren. Ik vind een klankschaal bij haar passen omdat haar glimlach helend was evenals een klankschaal dat kan zijn. En omdat zij zelf klankschalen gebruikte bij het chanten.
Dag 15, dag van pure vitaliteit
Iets met gezond eten. Mijn hoofd stond vandaag echter totaal niet naar eten. Ik voelde me steeds zieker worden. Ik ben door mijn telefoon heen gescrolt en
zo te zien iets met rucola, tomaat, avocado en olijfolie met balsamicoazijn.
Dag 16, de dag van de eenvoudige waarheid
Wanneer spreek jij de eenvoudige waarheid en wanneer niet? En hoe zie je er dan uit. Ik vond deze opdracht even slikken. Het kwam erop neer dat ik me op mijn werk niet altijd vrij genoeg voel om mezelf te mogen zijn, maar ook bij mijn vriend niet.
Dag 17, de dag dat niets moet en alles mag
Ik heb een uitgebreid bad genomen, inclusief maskertje. Heb wat gelezen in mijn chakra werkboek. Kopjes thee gedronken, een groene smootie gemaakt, een filmpje gekeken en vooral lief voor mezelf geweest.
Dag 18, wat is jouw verhouding met geld?
Ik schreef een heel opstel, ik copy paste het maar even.
Het valt mij op dat veel spreekwoorden geld en geluk aan elkaar koppelen. Zoals “Geld maakt niet gelukkig” (toen ik geen geld had dacht ik daar altijd achteraan, maar gebrek aan geld wel ongelukkig) of “Je kunt geluk niet kopen”.
Ik heb een haat liefde verhouding met geld. Altijd al gehad. Als kind leefde ik in overvloed, alles wat ik wilde kreeg ik nog voordat ik bedacht had dat ik het wilde. Toch voelde dat vanuit mijn vader nooit goed. Ik voelde me gekocht met cadeautjes, terwijl ik liever liefde en aandacht kreeg. Gelukkig kreeg ik die van mijn moeder wel.
Rond mijn 19e gingen mijn ouders uit elkaar. Even had mijn moeder heel veel geld, maar geen huis. Tja of geld je dan zo gelukkig maakt is ook nog maar de vraag. Ik klaag niet, het is een periode in mijn leven geweest die ik voor geen goud had willen missen. Want geloof me, je leert elkaar en jezelf wel kennen als je niets anders hebt dan jezelf (en wat bezittingen die in een plastic tasje passen).
Er kwam een huisje en van het geld kon dat huisje leuk ingericht worden. Zusje en ik een nieuwe kamer, het kon niet op. Maar dat kamertje van mij was wel maar 2 bij 2. Ik kon mijn kont er niet in keren. Om mijn school te kunnen betalen werkte ik in de vakanties. Ik had echt leuke baantjes en voelde mezelf ontzettend onafhankelijk.
Daarna ging ik op Kreta werken voor een paar maanden. Ik verdiende niet veel, maar had ook niet veel kosten. Mijn appartementje en mijn eten werden betaald, ik kon dus lekker sparen. Maar terug naar huis, naar dat hokje van 2 bij 2? Ik moest er niet aan denken.
Dus ging ik samen wonen. Ik vond een baantje in de kinderopvang, voor maar 12 uurtjes, maar mijn vriendin had een goede baan met doorgroeimogelijkheden. Dus we hadden het goed. Totdat mevrouw het na een jaar op haar heupen kreeg en terug naar school ging. In een totaal ander vakgebied dan waar ze tot dan had gewerkt. Dus een betaalde stage vinden lukte niet. Ik werkte over zoveel ik kon maar had nog steeds maar 12 uurtjes in contract. De eerste stapjes voor Sprookjesjuf (toen nog zonder naam) werden gezet, en zo verdiende ik wat bij. Ook deed ik ontzettend veel vrijwilligerswerk zodat we af en toe leuke dingen konden doen. (vrijwilligerswerk op festivals bijvoorbeeld, of bandjes avonden organiseren) Mijn inmiddels ex vriendinnetje had geen recht op een uitkering, bijstand aanvragen wilde ze niet, want te veel gedoe. Studiefinancering kreeg ze niet, want ze deed een werken leren traject, alleen kreeg ze voor dat werk niet betaald. Kortom het kwam erop neer dat er 800 euro binnen kwam en 700 euro aan vaste lasten meteen weer uitging. Waar we van aten is mij nog steeds een raadsel. Ik droeg kleren van mijn zusjes af. Waar af en toe verdacht nieuwe dingen bij zaten. Na vier jaar ging het uit.
Ik dacht dat ik nooit op eigen benen kon staan, zo’n vertekend beeld had ik van geld gekregen. Inmiddels werkte ik 31,25 uur en had ik een redelijk normaal salaris (nu is kinderopvang natuurlijk geen vetpot, maar toch). Ik ging samen wonen met een huisgenoot. En voor mij voelde het alsof ik nog nooit zo rijk was geweest. Ik bleef mijn rekening maar checken om te kijken of ik nog geld had, en dan bleef ik maar verbaasd. OMG! ik heb gewoon nog geld. Ik wist mijn spaarrekening te spekken en een periode van overvloed brak aan. Ik hamsterde zoveel kleren als ik maar kon. Want stel je voor dat er weer een periode aan zou komen dat ik niets zou hebben. We hadden onze strubbelingen wel over wie wat betaalde. En er was wat gedoe. Ik kocht nog steeds alles in de aanbieding en ik bleef geloven dat ik op een dag niets meer zou hebben.
Toch kocht ik twee jaar geleden een huis. Met al die onzekerheden en angsten. Baan op de tocht, crisis, kan ik dat allemaal wel alleen. Maar ik deed het, en nu heb ik precies genoeg. Ik consuminder. Koop niet zoveel kleding meer, dat zou ook niet kunnen. Als ik in de tijd dat ik hier woon 10 kledingstukken heb gekocht is het veel. Maar ik voel me zo rijk. En toch kan ik nog steeds niet geloven dat ik genoeg heb, blijf ik geld wegzetten voor als ik het ooit niet meer heb. Of als ik ooit als een gek mijn hypotheek wil/moet gaan aflossen. Ik durf niet met geld te smijten en erop los te leven. Ik moet echt leren vertrouwen dat ik in mijn eigen onderhoud kan voorzien.
Mijn mantra zou dus moeten zijn, er is geld genoeg, ook voor mij. Maar in werkelijkheid is het toch nog vaak, oh jee, geld, laat ik het maar opbergen, wegstoppen, bewaren voor ooit, want ooit heb ik het vast nodig.
Gelukkig zijn we al over de helft. Want hoewel ik het leuk vind om te zien wat de opdracht van vandaag is en ik er naar uit kijk moet ik toegeven dat ik al dat aan mezelf werken ook wel een beetje zat ben. Misschien moet ik er de komende helft niet zo diep induiken.
