Categorie: foto

Spelen met je eten

Toen ik een tijdje terug de tv serie “obsessions” op uitzendinggemist keek was ik het met de meeste obsessies wel eens.

Winkelen in Singapore, totale waanzin!
De lichte huid die mensen uit India graag willen, en wat ze daarvoor over hebben, gestoord!
Karaoke gekte op de Filipijnen, karaoke is leuk, maar je kunt ook te ver gaan! 
Maar van een uitzending snapte ik niet helemaal wat daar nu precies de obsessie was.
Het gaat hier om de uitzending over Kawaii! (kawaii is een Japans woord dat zoiets als lief of schattig betekend. Maar het is meer dan dat. Het is een way of living) 

Want het is toch gewoon heel erg leuk om fotostickers te maken?
Tassen te hebben van Astroboy.
Hello Kitty dingetjes te verzamelen. 
Lolita kleertjes te dragen. 
Oke, ik geef toe, ze slaan er  in door. Maar een klein beetje Kawaii? Ik snap niet wat er mis mee is. 
Ik opperde toen al dat ik misschien stiekem een beetje Japans ben. Het is niet voor niets dat Japanse kenissen me verwonderd afvroegen waarom ik Nederlands was, en in hun ogen wel gevoel voor stijl had! (ik moet zeggen dat ik toen wel iets meer Lolita door het leven ging dan nu) 
Goed, zo heel erg ben ik er nu ook weer niet mee bezig, dus ik vergat mijn vermeende Japanse roots. Al dan niet in vorige levens opgedaan. Totdat ik op Facebook de foto’s van mijn zusje bekeek en daar her first “bento” tegen kwam. 
Bento is een soort uber creatieve manier van lunchtrommeltjes vullen, vol met heel erg kawaii hapjes. Dat moest ik ook kunnen. Dus na het bekijken van wat youtube filmpjes besloot ik de keuken in te gaan. 
Met dit als resultaat! 
Uber cute, uhhh ik bedoel natuurlijk Kawaii lieveheerstbeestje
Uiltje

Op Facebook kreeg ik meteen het verzoek of iemand bij me in de leer mocht. Maar ik vrees dat ik daar zelf eerst nog een heleboel voor moet leren. 🙂 🙂 🙂

Trouwen!

Zusje is getrouwd, ze was een echt bruidje, met een witte jurk een sluier en gehakte schoentjes. Mooie haartjes, mooie nageltjes, en een perfecte make-up. Er was ook een meneer in een pak, want trouwen, doe je meestal niet alleen. Of je moet met jezelf willen trouwen, dat schijnt ook best populair te zijn.

Ik moest ook in een mooie jurk, met opgestoken haartjes en mooie nageltjes, want ik was haar getuige. Dat was geen probleem, ik ben namelijk gek op jurkjes. Hoewel ik eigenlijk een jaar geen nieuwe kleren wilde kopen (of voor niet meer dan 50 euro per kwartaal) besloot ik dat ik voor de gelegenheid toch een nieuw jurkje mocht kopen. Er van uit gaand dat zusje maar een keer trouwt. 
Het was een mooie dag. De zon scheen, zusje straalde, en haar man had zijn schoenen ook netjes gepoetst. Er werd gelachen, gegeten, gedronken en op aanwijzing van mijn kleine nichtje zelfs een beetje gedanst. Het was mooi om te zien hoe zij iedereen in de dansvloer op vroeg, omdat er naar haar zin veel te weinig werd gedanst. Ze had net nieuwe schoenen, met lichtjes erin, en die moest iedereen natuurlijk zien! Dat er taart was vond ze trouwens ook heel fijn. Alleen snapte ze niet zo goed waarom we zolang naar die taart moesten kijken voordat hij eindelijk eens aangesneden werd. En geef haar eens ongelijk. 
(je onder de jurk verstoppen is trouwens ook heel erg leuk) 
Kortom het was een geslaagde dag en we verheugen ons nu al op het volgende feestje, gelukkig is zusje ook zwanger, dus komt er vast nog een baby feestje. 

Foutje?!

Gisteren was het linkshandigendag. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar dat kan komen omdat ik zelf rechtshandig ben en verder ook niet veel linkshandigen ken. Je zou dus kunnen stellen dat ik er gewoon niet zo op let. Mijn kennis over linkshandigheid gaat niet verder dan de vooroordelen die je steeds hoort. Zoals dat ze zo creatief zijn. Dat zal ongetwijfeld niet waar zijn, zoals ook niet alle dikke mensen gezellig zijn.

Hoe dan ook, ik besloot om een briefje met links te schrijven en te delen op mijn Facebook pagina.

Omdat ik mezelf nogal grappig vond, en ook omdat het met links schrijven me eigenlijk best wel goed af ging besloot ik nog een briefje te schrijven voor op de facebook like page van Sprookjesjuf. 

Ik dacht er verder niet meer aan, het grapje was voorbij. Ik had weer even leuk met links geschreven.

Tot ik de volgende reactie kreeg:

“Maar spellen en grammatica hebben toch niks met linkshandig zijn te maken, juf!”

Ik kreeg daar een naar gevoel bij. Alsof iemand je wil vertellen dat je fouten maakt, maar niet wil vertellen wat die fouten dan zijn, want je noemt jezelf tenslotte juf, dus dat moet je zelf maar uitzoeken. Ik antwoorden dan ook dat ik sprookjes vertel en geen Nederlands geef. Er ontstond een discussie waarbij de mevrouw die die reactie gaf vond dat ik zorgvuldiger met mijn teksten om moest gaan. En dat dyslexie geen excuus is. Want het is beter om in goed Nederlands een verhaal te vertellen dan in slecht Nederlands.

Au, daar had ze me op mijn zwakke punt. Want natuurlijk twijfel ik voortdurend aan mezelf en mijn kunnen. Ik ben niet voor niets niet in het onderwijs gegaan. Ik wil kinderen geen verkeerde dingen aanleren. Maar het voorlezen van verhalen, teksten die al geschreven zijn, daar kan toch niet zoveel aan mis gaan? Dat ik niet weet of ik een tussen n moet schrijven bij linkshandigendag of niet wil toch niet zeggen dat ik het woord linkshandigendag daardoor niet kan uitspreken als ik het zie?

En dat ik geen leestekens gebruik in mijn briefje had wel degelijk met het links schrijven te maken. Het zou te ingewikkeld worden om en met links te schrijven in een beetje een leesbaar handschrift en dan ook nog eens komma’s en punten te plaatsen. Althans ik denk dat het haar daarom te doen was bij de grammaticale fouten die ze zag. Ik weet het niet, want ze legt het niet uit. Ze wil alleen maar met een vingertje zwaaien en er niets opbouwend’s aan toevoegen.

Dat vind ik jammer, want voor iemand die zoveel van taal en verhalen houd als ik. Iemand die zo graag schrijft. Iemand die die creativiteit gewoon kwijt moet, is het een zware last om dit niet foutloos te kunnen. Natuurlijk schaam ik me hier voor. En is het zeker na zo’n opmerking iedere keer weer een hele opgave om te blijven bloggen. Want ik weet dat ik fouten maak, en dat ik zelf niet in staat ben die fouten te zien. En ja dat geeft me een onmachtig gevoel, daar wordt ik verdrietig van. Maar ik besloot om me daar niet door te laten beperken. Om gewoon te gaan bloggen. En geloof me, mijn schrijven is daardoor al enorm vooruit gegaan.

Ik denk ook niet dat ik daardoor slechter ben in wat ik doe. Verhalen vertellen en die laten leven door er creatieve verwerkingsopdrachtjes aan te koppelen. Zou Hans en Grietje echt een minder leuk verhaal worden als ik het voorlees? Omdat ik weleens een tussen n mis, niet weet of iets nu met een d of een t moet of omdat ik niet weet of een woord nu aan elkaar geschreven dient te worden of niet? Zouden de snoephuisjes daardoor minder lekker smaken? Wordt ik daardoor ineens minder leuk met kinderen? Ik dacht het niet!

Gelukkig reageerde er meteen een heleboel lieve mensen die het idee zo leuk en creatief vonden. Die super lieve reacties gaven, en kennelijk wel in staat zijn door spellingfouten heen te lezen. De klaagster heeft helaas haar doel niet bereikt. De foto heeft de meeste reacties, likes en het grootste bereik gehad dat een berichtje in een jaar tijd heeft gekregen. Ook waren er ineens nieuwe mensen die Sprookjesjuf “leuk” gingen vinden. En piekten het bezoekersaantal enorm.

Waar ik gisteren dus verdrietig was om mijn eigen onvermogen ben ik vandaag vooral dankbaar voor de mensen die daar doorheen kunnen kijken.

Modder en zwarte cross

Vroeger wilde ik heel graag naar de grotere betaal festivals. Appelpop, Pinkpop, Lowlands, het klonk mij allemaal even vet als onbereikbaar in de oren. Want die kaartjes waren duur, heel erg duur. Een bijbaantje had ik niet, ik kreeg tenslotte alles wat mijn hartje begeerde, maar vragen of ik naar zo’n festival mocht? Het kwam niet eens in me op.

Toen ik 20 was las ik in een van die gratis krantjes dat oxfam novib opzoek was naar vrijwilligers voor op de festivals. Meteen heb ik mezelf en mijn toenmalige vriendin aangemeld als vrijwilliger. En zo kwam ik voor het eerst op Lowlands. Mijn eerste grote festival was het niet. Want mijn moeder had me inmiddels mee genomen naar het Wave & Gothic Treffen in Leipzig. Maar ik bleef maar dromen over Lowlands. Want dat was in mijn dromen het “echte” werk. Dat het WGT ongeveer drie keer zo groot is als Lowlands had ik toen nog niet door. Ik wilde een Lowlander worden, en alle facetten van dat leven leren kennen. Van backstage komen (want vrijwilliger) tot bekertjes verzamelen voor muntjes. Van veel te vroeg opstaan tot veel te laat gaan slapen. Van regenlaarzen tot zonnebrillen. Van dansen in de Lima tot chillen op de heuvel bij Alpha.

In de afgelopen jaren deed ik al die dingen. Er was echter een ding dat ik nooit deed. Een modderslide!
Nooit tot afgelopen Zwarte Cross. (inmiddels weet ik dat het niet zoveel uitmaakt op welk festival je wat doet, life is just a festival!, a state of mind)

En verder heb ik ook heel erg genoten van Kate Nash, ik mocht een liedje met haar zingen en op het podium komen dansen. Als dank kreeg ik twee setlisten, waarvan ik er een doorgaf aan een andere fan die me eerder al opgevallen was door haar geweldige tattoo. Een actie die me later een spontane kus op leverde. (mocht er iemand foto’s hebben van het meisje dat in tutu op het podium stond te dansen, dat was ik dus, stuur ze gerust door) Heb ik heerlijk mee staan blerren dat “Metal never dies” samen met die apokalyptische reiter. Een airbrush tattoo laten zetten en heerlijk bij het kampvuur gezeten. Oh ja, de meisjes van Lipton ice hebben heel erg hun best gedaan om de modder weer van ons af te wassen, waarvoor dank 🙂

#synchroonkijken een weekoverzicht

Ik deed afgelopen week dus mee met #synchroonkijken. Een hastag waaronder een heleboel mensen een heleboel foto’s hebben gemaakt. Iedere dag kregen we van de juf een mailtje in onze inbox waarin de dagopdracht te lezen viel.

Hier volgt een weekoverzicht


Dag 1, sokken. 
Een kijkje in mijn sokkenla, een bond gezelschap van vrolijke kleurtjes (maar ik blijf ontkennen dat ik iets met kleur heb, en ik heb al helemaal niet specifiek iets met roze) 
Dag 2, zelfgemaakt

Oke, technisch gezien hebben de peuters bovenstaande knutsels gemaakt, maar zonder de hulp van mij (en mijn lieftallige collega) zou het er nooit zo mooi uit zien. De tekeningen zijn wel van mijn hand. 
Dag 3, zomer

Dit was een beetje vals spelen, want mijn moeder heeft de foto gemaakt. Het was nu eenmaal zo dat ik het meest zomerse van deze druilerige dag was. 
Dag 4, blauw

Dag 5, leeg


Dit was duidelijk de dag waar ik het meest mee had. Ik vroeg me tijdens het maken van de foto’s af hoe dat komt. Van mezelf ben ik vrij chaotisch en alles in mijn omgeving is nogal vol. Hoe kan het dan dat ik zo van lege foto’s hou? Of dat ik zo ontroerd kan raken door plekken die leeg zijn maar dat eigenlijk niet horen te zijn? Zoals het Lowlands trein als er nog geen bezoekers zijn. Pure emotie vind ik dat. Maar waarom? Ik heb geen idee. 
Dag 6, iets kleins 
Met vrienden naar Belgie, nog snel de opdracht doorlezen, iets kleins, wat moet ik daar nu weer mee? Een kindersuprise ei gekocht, daar kan nooit iets groots in zitten. Het voorwerp in mijn ei zou mijn fotoobject worden. Dit had dus zomaar een heel andere foto kunnen zijn, als er een helikopter in had gezeten bijvoorbeeld, of een raceauto. 
Dag 7, jezelf

Ik, in de auto, op de terugweg van een tripje Belgie, inclusief kamperen. Maar dat is weer een heel ander verhaal, voor een heel ander blog. 



Blauw

Ik heb niets met blauw. 
Toch staat vandaag al de hele dag in het teken van blauw. 
Want het huiswerk voor #synchroonkijken is blauw, evenals het #WOT woord. 
Dus maakte ik een blauwe foto. 
Hoewel ik de foto mooi vind had ik liever een rood schepje gehad, of een paarse, alles, maar geen blauw! 
Ik hou niet van de staat van zijn. Zowel het Nederlandse blauw zijn als het Engelse spreekt mij niet aan. (hoewel ik gisteren toch wel een heel klein beetje lichtblauw was)
Ik hou niet van de kleur. Mij te saai.
En heus ik wilde vandaag een heleboel blauwe dingen op de foto zetten, maar het is me niet gelukt. Hoe ik ook mijn best deed om de wereld door een blauwe bril te zien, ik zag het niet. 
Later thuis, toen ik de foto’s bekeek van andere deelnemers vond ik mezelf heel stom. Want ook bij ons zijn de tissue dozen blauw, en ik was in de AH geweest, waar ik had geshopt met een blauw mandje. En blauwe nagellak heb ik ook. Kortom er is veel meer blauw om me heen dan ik dacht. Ik zag het alleen niet, want ik ben kennelijk kleurenblind voor blauw. 

Beugelbekkie af!

Jahoeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!

Vandaag is mijn beugel eruit gegaan.
Eigenlijk had ik gedacht dat hij er donderdag al uit zou gaan.
Maar ik had dat verkeerd onthouden, kennelijk moesten er eerst draadjes achter mijn tanden geplakt worden voordat de draadjes voor mijn tanden eruit mochten. Dus liep ik het hele weekend met draadjes aan zowel de voor als achterkant van mijn tanden.

Hoe dan ook, vandaag ging ik van dit

Naar dit! 

De grote vraag blijft echter, zie ik er nu ineens 10 jaar ouder oud? Want hoe vaak ik het afgelopen jaar wel niet heb gehoord dat ik er zo jong uitzie en dat dat door mijn beugel kwam wil je niet weten! Ik verwacht wonderen!!!


Oh ja en VOOR het hele gebeuren zag ik er dus ZO uit. Oordeel zelf maar of het de moeite waard is geweest.

Zero plastic week een fotoverslag

Dit is dus het plastic afval dat ik deze week maakte. Meer dan ik hoopte, maar ook een stuk minder dan ik gedacht had. Als ik die Artisjokken vorige week nu maar had laten staan had het een stuk minder geweest. Misschien kan ik dat bakje nog herbruiken om kruiden in op te kweken. Want de kruiden vanaf zaadjes op laten komen is me nog niet helemaal gelukt. (weet iemand wat ik fout doe?) 
Dit was het bakje dat ik echt niet kon laten staan. Staat zo gezellig, straks als de bloemetjes zijn uitgekomen bij de andere bakjes om mijn regenpijp. (nu nog verzinnen hoe ik het tussen mijn andere bakjes krijg, want hij zakt af) 
Hier moet hij dus tussen komen te hangen, plastic of niet, ik word erg vrolijk als ik deze bakjes zie. En volgens mij is het prima te recyclen. Dus hoeven ze niet in de plasticsoep terecht te komen. Toch?!?
(en ik hoop natuurlijk ook dat ze nog wel even een jaar of 5 minimaal mee gaan) 
En deze had ik echt nodig, zonder dat ik het een weekje uit kon stellen. 
Verder zijn er ook nog plastic items die ik toch heb laten liggen omdat ik wil weten of er een ander alternatief is. Een wisser om mijn douchewand (van glas) mee schoon te maken bijvoorbeeld. Of een nieuwe deurmat. En ipv die nieuwe bloempotten ben ik gaan kijken wat ik nog had. Volgens mij is dit voor voorlopig ook een prima oplossing voor mijn boontjes. 
(en de pot is ook nog eens van aardewerk)

Fun with glass(es) markers

Iedereen (her)kent het volgende scenario wel, je geeft een feestje, een spelletjesavond bijvoorbeeld, de fles mede (of elke andere willekeurige drank) staat al klaar, de vrienden zijn onderweg en jij begint hem al zachtjes te knijpen. Want hoe gaat iedereen straks onthouden welk glas van hem of haar is?!?!? Begrijp met niet verkeerd, ik ben niet vies van mijn vrienden, maar die koortslippen houden ze maar lekker bij zich!

Een van mijn vrienden heeft de meest gênante oplossing ever bedacht. Bij binnenkomst op een feestje krijg je daar standaard een plastic bekkertje en een marker in je handen gedrukt met het vriendelijk verzoek of je je naam op het bekertje wil zetten. Om het helemaal erg te maken zegt hij er dan nog bij, “je bekertje niet kapot maken hoor, je moet er de hele avond mee doen. Alsof ik weer 4 ben en op een kinderfeestje!

Niet echt een charmante oplossing of liever gezegd, echt geen charmante oplossing! Dat kan charmanter, dachten ze ook bij Alles in Wonderland. Dus kwamen ze met deze uber schattige glass markers.
Zeg nu zelf, dat ziet er toch meteen een stuk gezelliger uit?!?!

Heb je een feestje met meer dan 6 mensen? Geen nood, dan zijn ze er ook in vogeltjes design. Voor ons is het wachten nu alleen nog op een setje in dezelfde kleuren als de Horigen (pionnetjes) van Carcassonne (ons lievelingsspel), zodat we maar een kleur hoeven te onthouden! Want dat kan nog wel eens mis gaan naar mate de avond vordert. (lees na twee slokken alcohol, maakt niet uit wat)

En uhhh als het feestje is afgelopen hebben de markers ook nog een hele decoratieve waarde!!!
Bijvoorbeeld als versiering van je glasses, je badkamerspiegel, je badkamer in het algemeen of je koelkast. En jij? Wat voor een creatieve bestemmingen heb jij voor deze markers?!?

Miss Artemis over beauty

Van beautyblogs krijg ik vaak zin om ook iets aan beauty te gaan doen. Dus kocht ik de halve Sephora leeg toen ze opheffingsuitverkoop hadden. En begint het te kriebelen als ik mooi gelakte nageltjes zie. Dan wil ik dan met een satéprikker gaan prutsen en leuke patroontjes op mijn nagels gaan tekenen. Meestal waait dat gevoel weer over en doe ik er vervolgens niets mee, of gewoon een keertje met een feestje of zo. Verder staan de producten vooral stof te vangen. Ik ben namelijk een naturel meisje. Meestal gebruik ik helemaal niets, nog geen mascara! Het enige product dat hier veelvuldig wordt gebruikt is foundation om lelijke plekjes weg te werken.

Als ik wel make-up gebruik is er van naturel nauwelijks sprake. Dan ga ik voor knallen en lekker extreem. Mijn favoriete producten zijn dan ook:

 Rode lipstick, hoe roder hoe beter. Ik besteed dan ook veel tijd en aandacht aan het uitzoeken van de meest rode lipsticks die ik op dat moment kan vinden. Het liefst een beetje een matte, zonder oranje of roze ondertoon.

Eyeliner, geef mij maar gitzwarte ogen, en dat ik daarmee tegen alle beautyregels in, aandacht naar en mijn mond en mijn ogen trek kan me niets schelen. Dat ik er een beetje sneeuwwitje van wordt trouwens ook niet.

En nagellak, het liefst rode of paarse, maar ik heb ook leuke roze kleurtjes voor als ik eens behoefte heb aan lief of jeans kleurtjes,voor die zeldzame keer dat ik eens een jeans draag.

Omdat ik niet zo heel vaak make-up gebruik kan wat ik heb wel wat duurder zijn. Mooie pigment oogschaduw van MAC, of van die super fijne nagellak van Orly, ooit in Duitsland gekocht tijdens een Absint ontbijt. De meeste mensen daar aanwezig waren duidelijk de hele nacht doorgegaan. Wij kwamen net uit ons bedje rollen en wilde weleens weten hoe dat er aan toe zou gaan, een Absint ontbijt. Visualiseer een donker hol waar iedereen te dronken is om te beseffen dat ‘ie nog in leven is. En waar absint rijkelijk vloeit. Zelfs bij het ontbijt. Ik hoef vast niet uit te leggen dat er aan sommige tafeltjes mensen in hun eigen overgeef liggen te slapen. Visualiseer vooral ook mij en mijn moeder in mooie victoriaanse jurken (alvast voor de victoriaanse picknick later die dag) tussen dit langharige tuig. Op zijn plek kun je toch niets anders doen dan de wereld een beetje mooier maken met een paars lakje dat je daar speciaal voor de gelegenheid ook kun kopen. Op zo’n moment wil je de wereld zo graag mooier maken dat je niet eens nadenkt over de prijs, wat zeg je? 15 euro? Pak maar in! (het hielp ook wel mee dat mijn moeder 5 euro mee sponsorde moet ik zeggen).
 Nu ik zag dat ze bij MissLipgloss in de uitverkoop zijn moet ik zeggen dat ik toch wel heel erg twijfel of ik niet nog wat moet inslaan, voor je weet maar nooit! Sterker nog ik had ze al in mijn digitale winkelmandje gemikt totdat er een stemmetje fluisterde, je moet die ene rekening nog betalen juffie, zou je dat niet eerst eens doen?!?