Categorie: foto

Foto (serie) 1 van 30

Ook voor de maandag heb ik een leuk 30 dagen project voor mezelf uitgezocht. En wel in de vorm van foto’s. Op pintrest vond ik een leuk lijstje met thema’s voor een 30 dagen foto project. Wat bij mij dus een 30 weken project gaat worden.

Het eerste thema is:

You!!!

En dat ben ik dus, in dit geval! 
Toen ik bij de orto in de stoel lag zag ik mezelf op zijn scherm staan. Maar dan een versie van mezelf waarin ik mezelf helemaal niet herken. Sterker nog, toen ik een tijdje terug die foto voor het eerst zag dacht ik, waarom ben je een foto van iemand anders aan het bekijken terwijl je met mij bezig bent? Toen ik beter keek bleek ik het toch zelf te zijn. Oeps! 
Maar omdat het wel een beetje flauw is om een foto van een foto te maken, heb ik ook nog maar wat fotootjes geschoten terwijl ik in de stoel lag te wachtten op de tandarts en zijn angels. Je moet wat om het een beetje leuk te houden. 
Oke, nog eentje dan, ik kan maar geen genoeg krijgen van mezelf 😉 En uhhhh ik moest erg lang wachtten. 
Volgende week is mijn ontbijt aan de beurt! Bereid u maar alvast voor!!!

Verre reizen

Gisteren moest een van de meisjes op mijn werk huilen omdat ze haar grote broer zo erg miste. Hij was de wereld aan het bereizen en had haar zomaar achtergelaten. Ooit was ik ook zo’n rot zus, die zomaar haar biezen pakte en een paar maanden in het buitenland ging werken. Ik probeerde het leed te verzachten door elke week kaartjes naar huis te schrijven, vaak een eigen exemplaar voor mijn kleine zusje. Zou zij ooit een traan om mij gelaten hebben toen? Zou ze me gemist hebben? Of maakte die kaartjes het allemaal echt minder erg?

Ik besluit het haar te vragen. Ze zegt dat ze me natuurlijk miste, maar dat ze bovenal heel trots was op haar grote zus, die zomaar zo’n avontuur aan ging. En dat ze samen met mijn moeder eigenlijk te druk was met het cool voor mij vinden, om het erg te vinden. Bovendien had ze nu vrijelijk de beschikking over mijn kledingkast gehad, dat is ook wat waard.

Onwillekeurig glimlach ik, omdat ik me altijd gesteund heb gevoeld door mijn familie. Omdat mijn kleine zusje dat zo goed weet te verwoorden. Omdat we altijd onze eigen keuzes hebben mogen maken.

En met dat kleine meisje op mijn werk komt het ook wel goed. Ik vertel haar over mijn eigen avonturen van ooit, lang geleden. Samen maken we een tekening voor haar grote broer. Die ze naar hem kan opsturen waar ter wereld hij ook mag zijn. En ze neemt zich stellig voor om zelf nooit een verre reis te maken. Bang voor wat ze achter moet laten.

Zombie style

Het feest was goed! De champagne vloeide rijkelijk. Door de schmink kwaliteiten van Van Prinses tot Piraat zagen we er allemaal super mooi uit. En kon ik er eindelijk eens uitzien als Sally! (voor de niet Tim Burton fans, check a nightmare before christmas) Er waren zoveel hapjes dat we er nog ruim van konden ontbijten en er voor de gastheer en vrouw nog steeds genoeg over is om een week lang van te kunnen eten.  Er werd goed gedanst. Ik heb me heerlijk kunnen uitleven als youtube dj en werd zelfs bedankt voor de muziek die ik opzette. (niet geheel onlogisch, wie kan Einsteinbarbie nu niet waarderen?) We kregen een spetterend gitaaroptreden. Hebben onze headbang kwaliteiten kunnen showen. Het enige nadeel is, dat ik me nu, op twee januari nog steeds voel alsof ik een zombie ben. Terwijl het feestje toch al even over is. Bedankt iedereen die erbij was! En een goed 2013 voor iedereen die het miste!

Thuis

Van de kleine dingen die van je huis een thuis maken. 
Eindelijk mijn magneten uitgepakt en opgehangen. Allemaal dragen ze herinneringen met zich mee. Aan mensen van wie ik ze kreeg, festivals die ik bezocht lome dagen in het gras en tijden die voorbij zijn. 
(Of is het niet meer dan mezelf gepresenteerd door de ogen van mijn vrienden)

De avonturen van Pipi op vakantie

Pipi is helemaal klaar voor haar tripje naar Manchester/ Liverpool. Nog eventjes wachten op de trein en dan kan het avontuur beginnen.

Nog even de kaart van Liverpool bekijken. Waar zijn de winkels, en wat is hier verder eigenlijk te doen?
Even bij komen met een kopje warme chocolademelk! Met slagroom natuurlijk, heel veel slagroom!!!
Het Flow vakantieboek doornemen. Ook erg belangrijk! 
Jippie, sale bij Jane Noman, want een meisje kan nooit genoeg jurkjes hebben!!! 
Oh nee, het weekend is alweer voorbij, terug in de trein naar Manchester airport, oh ja de meneer naast me heet Aldo, die was ook mee. 
Terug in Nederland 
Home Sweet Home 
Het leven van alledag gaat gewoon weer door, in een mandje door de AH racen!!!
En weer hard aan het werk!!!!

Pret met luciferdoosjes

Twee van de meiden bij mij op het werk kwamen met het idee om iets met het thema recyclen te doen. Dus zijn we druk in de weer met het bedenken van een tweede leven voor tal van dingen. Vandaag waren de luciferdoosjes aan de beurt.  

Het werd bijvoorbeeld een bedje voor een poppetje

 Een envelopje voor een lief briefje
Of een doosje voor je sieraden

Het enige nadeel was dat we een beetje vals gespeeld hebben, en dus speciaal voor dit doel luciferdoosjes gekocht hadden. Ik zit nu met een overschot aan lucifers. Eens kijken wat we daar mee kunnen maken! 

Ik ging dus de deur uit, met mijn jas, mijn hoed en mijn schoenen.
Neelis had het idee om naar het fotomuseum te gaan, maar mij leek het leuker om het Wereldmuseum met een bezoekje te vereren. Er was een tentoonstelling over “Magie van de vrouw”. Een tentoonstelling die vooral ging over weven en voorouders. Geen vreemden voor mij. Maar de symbolen spreken niet tot mij. Ik herken ze niet, weet niet wat ze beteken. En klaag hierover tegen Neelis. Maar Neelis vind dat onzin, natuurlijk versta ik symbolen, weet ik niet wat een blauw duimpje betekend? Of een nooduitgang bordje? Nou dan!

Tot we voor een doek komen waarop symbolen staan die ik wel degelijk herken. Wat is dit westers fluister ik. Maar Neelis wijst op het bordje waarop stond dat het uit Bali komt en in 1880 is gemaakt. Maar, kijk dan, en ik wijs naar een verloren schoentje en een klok die 12 uur slaat, dat is toch Assepoester? Als betoverd blijf ik staan, je bent tenslotte een Sprookjesjuf of je bent het niet. Neelis gaat op onderzoek uit en komt met de catalogus aan, het werk is wel degelijk Europees geïnspireerd en beeld inderdaad Assepoester uit. Helaas heb ik er op internet geen afbeelding of verdere informatie over gevonden.

Als we uit het museum komen drinken we nog wat in de wijnbar. Wat gaan we doen, vraagt Neelis. En ik stel voor om door de maastunnel te lopen. Dat lijkt hem dan weer niets, misschien kunnen we over de Erasmusbrug lopen en dan zo over de Rijnhavenbrug naar Kralingen. En Neelis zou Neelis niet zijn als we dan niet op de SS Rotterdam zouden eindigen. Daar begonnen onze magen zo te knorren dat het tijd werd voor eten in het Nieuw Rotterdams Cafe.

Er zijn geen eiren, geen palmpaastakken, geen hazen, nee zelfs geen ontbijtjes aan te pas gekomen. Maar ik had een eerste paasdag om nooit meer te vergeten.

Ode aan mijn jongere zelf

Op dailymugshot probeer ik met enige regelmaat een portretfoto van mezelf te maken. In eerste instantie wilde ik dat de foto’s gewoon zouden zijn zoals ik ben. Niets geen gekamde haren als mijn haren niet gekamd zijn, niet snel nog even wat make-up op mijn smoeltje gesmeerd om dat ene lelijke plekje weg te werken. Gewoon 100% mezelf. Op mijn verjaardag vond ik dat het wel weer genoeg was met gewoon mezelf en besloot ik mijn foto’s wat artistieker te maken. En geloof me dat valt nog lang niet altijd mee met alleen een webcam tot mijn beschikking. Bovendien waar moet ik de inspiratie en de spullen vandaan halen?

Hoe dan ook toen ik gisteren mijn zwart wit gestreepte handschoenen weer terug vond wist ik meteen dat ik die wilde gebruiken voor een foto. Was was ik nog jong toen ik die kocht! Mijn eerste uitstapje met lieve vriendjes naar Amsterdam om daar een middagje te gaan shoppen. Ons shopbudget was zo’n beetje op gegaan aan treinkaartjes dus sjokten we vooral van H&M naar H&M. Wat nogal makkelijk ging, want op iedere hoek van de straat was een vestiging van deze keten te vinden. En daar lagen ze, mijn handschoenen, ik was meteen verkocht en heb ze de rest van de dag niet meer uitgedaan.

Ook niet toen we daarna nog uit gingen en Martini dronken uit echte Martini glazen met een olijfje op de rand. Alleen Dita Von Teese ontbrak nog. Ik weet dat er die dag foto’s gemaakt zijn, van mij met mijn glas en mijn handschoenen, alleen niet meer door wie en of ze ooit ontwikkeld zijn. Want zo lang geleden is het dat ik jong was, fototoestellen hadden nog rolletjes en nog geen geheugenkaarten.

Deze foto is dus een Ode aan mijn jongere zelf, op avontuur in Amsterdam, zo’n jaar of tien, elf geleden. Met mijn lieve vrienden van toen, waarvan een enkeling ook nog een vriend is in het nu had ik misschien nog wel meer plezier als toen ik deze foto maakte. Mocht iemand nog ideeën voor andere foto’s hebben laat ze vooral hier achter!