Categorie: kind
Deze week deed ik….
Vorige week lukte het door alle kerstdrukte niet om toen al mijn “Deze week deed ik….” post te maken. (toen wist ik nog niet hoe je mobiel kon bloggen) Dus eigenlijk beslaat deze week stiekem twee weken. Met een terugblik op alle feestdagen en sneeuw.
Pret met kerstmutsen
En met sneeuw. Dat is natuurlijk het allerleukst als je de sjaal en de baret van je tante aan mag.
Gaan we ook nog even met die klei met die balletjes waar we vorige keer ook mee waren. En weg was ze. Het resultaat mag er wezen. Let vooral ook op het zeepaardje in de hoek.
Nog even gekke bekken trekken voordat het nieuwe jaar begint.
Hoera, het is 2015!!! xxx van ons
Bij een nieuw jaar horen nieuwe voornemens. Dit is Rood(kapje). En het idee is was om een 365 dagen project te maken waarbij ik iedere dag een foto van haar maak. Het is nu 5 uh 6 januari en ik heb er al 3. Maak daar dus maar een 182,5 dagen project van.
Knutselen met sprookjesjuf en…. wol
Het is weer Woensdag dus tijd voor een leuke knutselvideo.
Vandaag leg ik uit hoe je moet vingerbreien. Er wordt aandacht besteed aan het opzetten, het afhechten en hoe je kunt stoppen als je even iets anders wilt doen. Veel kijk en knutselplezier.
Prietpraat
Gisteren heb ik op de kleutergroep gewerkt. Dat komt eigenlijk niet zo heel vaak voor. Daarom kan ik tijdens die zeldzame keren extra genieten van hun uitspraken. Zo ook vandaag. Hoewel, genieten, ik hield er wel een natte broek aan over en of ik daar nu zo blij mee was….
Ik zit op de bank een boekje te lezen met een paar kinderen. Allemaal willen ze naast mij zitten. Maar ik heb maar twee kanten dus mag er ook iemand op schoot. “Ben je boos?”, vraagt het meisje dat op mijn schoot klimt. Ik heb geen idee waarom ik boos zou moeten zijn en vertel haar dat ook. Als ze opstaat om wat anders te gaan doen merk ik dat mijn broek een beetje klam aanvoelt en dat er een urinegeur vrij komt. Dus roep ik de kleine wurm bij me om te vragen of ze misschien in haar broek heeft geplast. “Ja juf, ik vroeg toch ook al of je boos was”, was haar antwoord. Nu had ik boos worden en in je broek plassen niet direct aan elkaar gekoppeld. Maar voor haar is dit kennelijk heel logisch. Als we later samen droge kleren aan het uitzoeken zijn en een ander kindje nieuwsgierig komt vragen of ze misschien in haar broek heeft geplast antwoord ze “Ja, en juf Laura is niet eens boos, ik krijg gewoon droge kleren”.
Daarna komen er twee meisjes op me af gelopen. Ze hebben duidelijk een plannetje bedacht. “Juf”beginnen ze, “wil jij ons haar mooi maken?” Ik lach dat ik dat natuurlijk wil doen en vraag wat ze in gedachten hadden. “We willen graag net zo mooi worden als jij, met een vlecht”. Ahhhh zo lief, op zo’n moment wordt je je wel even heel erg bewust van je voorbeeldfunctie.
Goed nog eentje dan, om het af te leren, en omdat drie gewoon een mooier getal is dan 2 of 1.
“Juf, u heeft zulk mooi haar, uw man en uw kindje zullen vast heel blij me u zijn. Heeft u eigenlijk een kindje?” “Nee, ik heb geen kindje”. “Heeft u dan alleen een moeder?” “Een moeder heb ik wel ja”. “Oh, je moeder is echt heel blij met je, en tevreden over je”. “Oh, waarom dan?” Rolt met haar ogen, “ja juf, met zulk haar is ieder moeder blij”
Toekomstplannen?
Mijn nichtje van 5 kwam een middagje bij mij spelen in mijn vakantie. Toevallig had ze een studiedag, dus hadden we lekker veel tijd om al onze ritueeltjes uit te voeren. Haar mama werkt bij mij om de hoek, waar ik de kleine meid dan ophaal.
Als we een pannenkoek hebben gegeten bij de Hema, geheel volgens de traditie, wandelen we naar mijn huis. “Tante Laura”, begint de kleine meid, “waarom woon jij eigenlijk in de stad?”. Ik antwoord dat ik het leuk vind om in de stad te wonen. “Maar wil je dan niet dichter bij mij wonen”, vraagt ze zich af. “Want nu moet ik helemaal met de metro en dan ook nog een stuk lopen voordat ik naar jou toe kan”. Natuurlijk lijkt het me gezellig als we dichter bij elkaar zouden wonen, Kleine meid moet deze informatie even verwerken. Dan komt ze met een idee. “Later als ik groot ben, dan kom ik bij jou wonen. In jouw huis”, zegt ze. Ik vraag nog waar ik dan moet wonen als zij in mijn huis komt wonen. Maar daar heeft ze ook over nagedacht. Ik moet daar gewoon blijven wonen. Dan gaat zij kinderen krijgen, en kunnen we samen voor die kinderen zorgen.
Ik vraag nog wat we dan met die kinderen gaan doen. Moet ik die dan ook schminken? Of gaan we daar mee knutselen misschien. Maar daar kan ze nog geen antwoord op geven. Want ze kent haar kinderen nog niet, en ze wil graag dingen met haar kinderen doen die haar kinderen leuk vinden. Het zou alleen wel handig zijn als ik nu even mijn rijbewijs ga halen, want we hebben absoluut ook een auto nodig.
Als ik dit verhaal vertel aan de kinderen op mijn werk die een paar jaar ouder dan haar zijn spreken de kinderen me streng toe. Nee juf, u moet uw toekomstplannen maar niet te erg op dit idee vastpinnen, uw nichtje is nog maar 5, die veranderd nog wel van gedachten.
De kinderen van mijn werk zijn erg slim, ze hebben vast gelijk, maar liever ga ik mee in de fantasie van mijn kleine nichtje. Ik moet maar eens aan rijlessen gaan beginnen 😉
Knutseltip #3 Schellenstok
Vandaag heb ik een muzikale knutseltip voor jullie. Want wat is er leuker dan zelf muziek maken? Juist ja, zelf muziek maken op je zelfgemaakte instrument. Ik ga jullie vertellen hoe je een leuk exemplaar kunt maken dat bijna niets kost. Ook dit is weer een workshop die Sprookjesjuf aan kan bieden. Neem contact op via mail om te zien wat er allemaal mogelijk is.
Voor deze activiteit heb je nodig:
Een lint (wij kochten deze bij Xenos, daar hebben ze een leuk assortiment met verschillende kleurtjes en patronen)
Een latje om verf mee te roeren. (als je een dikker latje hebt liggen is het aan te raden dat te gebruiken)
3 spijkers
3 kroonkurken
en een hamer
Wikkel het lint om het handvat. Dit ziet er leuk uit, en voorkomt tegelijk dat er splinters in je vingers komen van het latje. Timmer de kroonkurken in het latje vast. Zorg dat het spijkertje iets uit steekt zodat de kurk ruimte heeft om heen en weer te bewegen. Je kunt het gaatje in de kurk groter maken door het spijkertje een beetje heen en weer te wiebelen voordat je het geheel in het latje timmert.
Als je een dikker latje en langere spijkertjes gebruikt kun je ook meerdere kurken aan een spijkertje vast maken voor een extra mooi geluid. Het is dan aangeraden om de kroonkurken eerst plat te slaan met een hamer.
En schudden maar!!! Veel plezier met muziek maken.
Knutseltip #2 Maskers maken
Het is weer woensdag en dus tijd voor een leuke kindgerichte tip.
Ik bied deze activiteit ook als workshop aan, voor meer informatie neem een kijkje op Sprookjesjuf.
Een masker maken is altijd leuk. Natuurlijk kun je een kleurplaat uitprinten, op karton plakken en op die manier een mooi masker maken. Maar is het niet leuker om een masker te maken dat niet scheurt na 1 keer gebruiken?
Benodigdheden:
Kippengaas
Gipsverband
Stokje
Verf, glitters, veertjes, lijm, stickers en wat je maar kunt vinden om jouw masker mee te versieren.
Knip het kippengaas in de vorm die je wilt. Scherpe stukjes kun je omvouwen. Steek het stokje door het gaas aan de zijkant. Het stokje dat wij op de foto gebruikte is eigenlijk niet stevig genoeg. Ik zou een iets dikker en korter stokje gebruiken.
Knip het gipsverband in kleine lapjes, maak het goed nat, en vouw het om het gaas heen. Zorg ervoor dat je beide kanten van het masker met een laagje bedekt. Het verband blijft het best zitten als je de stukjes eromheen vouwt. Op die manier blijft het aan zichzelf kleven.
Als je het masker helemaal bekleed hebt laat je het drogen. Als je het masker wilt verven kun je het masker het best 24 uur laten drogen. Wil je het masker beplakken kan het niet zoveel kwaad als het nog niet helemaal droog is. Wij waren erg ongeduldig dus zijn met lijm, glitters en veertjes aan de slag gegaan.
Alle maskers van de kinderen bij elkaar. Je ziet dat je eindeloos kunt variëren in vorm. Je kunt het gaas eigenlijk in iedere gewenste vorm knippen/vouwen.
Nadat ik mijn exemplaar onder handen heb genomen met versierseltjes ziet het er zo uit. Maar ook in versiering kun je natuurlijk eindeloos variëren.
Veel knutselplezier. Oh en uhhhh als jullie hier zelf mee aan de slag gaan zie ik natuurlijk graag foto’s van het eindresultaat.
Knutseltip
In mijn drang naar structuur, geen idee waar die ineens vandaan komt, ben ik eens gaan nadenken over onderwerpen waarover ik zou kunnen bloggen. Makkelijk voor mezelf als kapstok op dit moment, maar ook voor jullie als lezer. Het meest gehoorde commentaar op mijn blog is immer, waar gaat het in hemelsnaam over? Leuk hoor, dat je blogt, maar ik heb gewoon totaal geen idee waar ik aan toe ben bij jou.
Nu ja, dat weet ik zelf dus meestal ook niet. Ik heb eerder een structuur geprobeerd. Maar meestal lukte dat me niet. Toch heb ik het idee dat het dit keer wel gaat lukken. Omdat ik ze stiekem al op een ander moment schrijf en klaar zet. Hoef ik op de dag van plaatsen alleen nog even op de verzendknop te drukken.
Op woensdag wil ik een tip geven over iets dat met kinderen te maken heeft. Dat kan een leuk uitje zijn, een theatervoorstelling, een knutselwerkje, liedje, yoga oefening, het maakt niet uit, als het maar met kinderen te maken heeft. Leuk is, en bij voorkeur ook nog een beetje creatief.
Ben jij zelf nu heel erg creatief, of ergens geweest waar het heel erg leuk was, en waar iedereen van op de hoogte moet zijn? Dan ben je hier ook aan het juiste adres voor een gastblog met jouw tip.
De tip van deze week is: Washi tape. Zo’n beetje overal te koop, en overal voor te gebruiken ook nog eens. Ik ben er helemaal verslaafd aan geraakt.
Je kunt er bijvoorbeeld een paasei mee versieren. Geen geklieder meer met verf. Gewoon een beetje tapjes plakken en klaar. Bijkomend voordeel je kunt de rolletjes ook als eierdopje gebruiken.
Of je kunt er een saaie tekening me opleuken. Je hoeft geen tekentalent te zijn om toch een heel leuk resultaat te krijgen.
Als je de tape dubbelvouwt en een klein plakrandje overhoud kun je het ook gebruiken als boekenlegger. Hoe cute is dat dan!!
Je kunt er ook een bloempotje mee versieren. Ziet er super leuk uit. En je hebt er weinig rotzooi van.
Je kunt het natuurlijk ook gewoon als plakband gebruiken, hoewel dat natuurlijk wel de meest saaie toepassing is 😉 Alhoewel niets echt saai is na een washi tape behandeling. Dus schaf een paar rolletjes aan en plak erop los!!!!
Uit de oude doos #2 Ome Willem
De Film van Ome Willem, welk zichzelf respecterend kind uit de jaren ’80 keek er niet naar?!?
En nog steeds hebben we aan een ‘deze vuist op deze vuist’, ‘joepie de poepie’ of ‘lusten jullie ook een broodje poep?’, genoeg om weer even terug de tijd in te gaan. In een tijd waarin er maar 3 netten waren was het niet de vraag of je keek, natuurlijk keek je. En ik dus ook!
Kennelijk deed Ome Willem niet alleen leuk op tv maar ook in het theater. Als ik het me goed herinner (mam, vul me gerust aan als het niet klopt) is dit in het wijktheater van Slinge geweest. Mijn Tante Gon deed daar geloof ik ‘iets’ Wat precies weet ik niet. Maar ik herinner me dat we er vaker naar theater achtige dingen gingen en dat mijn zusje er een keer een gigantische chocolade medaile won.
Mijn zusje was er ook dit keer bij, eigenlijk zou ik met haar op de foto gaan, maar ze vond Ome Willem van zo dichtbij toch wel een beetje eng. Dus zette ze het op een brullen. Daarom sta ik nu op de foto met Fabian, mijn neefje. Toen ze gezien had dat wij de foto overleefde wilde ze toch ook wel. Maar Ome Willem was alweer druk bezig met hele belangrijke dingen. Zoals handtekeningen uitdelen, of op de foto gaan met anderen kinderen. Dus zijn zusje en ik samen op de foto gegaan, zonder Ome willem. Aangezien foto’s toen nog annoloog gemaakt werden, en dat beslist niet goedkoop was dachten mensen nog heel goed na wat ze met die 24 opnames die op een rolletje stonden gingen doen. Dubbel afdrukken gebeurde ook nog niet als vanzelfsprekend Ik denk dus dat die foto bij zusje in het album terecht is gekomen. Ik zal het dus moeten doen met deze foto, en de herinnering aan deze middag.
schelp en parel
schelp
Op mijn altaar ligt al jaren een schelp als symbool voor de godin. Omdat de schelp hol is strooi ik er soms wat zout in als symbool voor aarde, of brand ik er wat wierrook in als symbool voor lucht. Ik heb nog 9 van deze schelpen. En hoewel ze er bijna identiek uitzien, is mijn schelp toch bijzonderder. Ook had ik een worksop, over Zoe de kleine zeemeermin die op zoek ging naar de mooiste schelp van de zee. Ik had bedacht dat ik een piepschuim balletje parelmoerkleurig zou laten verven en in de schelp zou laten plakken. Er was alleen een probleem, er deden tien kinderen mee aan de workshop, en ik had maar 9 schelpen. En 9 schelpen is er een te weinig.
Nu was er nog geen les geweest waar ook daadwerkelijk 10 kinderen aan mee deden. Dus bedacht ik dat ik voor de vorm best mijn altaarschelp mee kon nemen. Zodat het zou lijken alsof ik wel genoeg materiaal bij me had, maar eigenlijk zou ik schelp nummer 10 gewoon weer mee naar huis nemen. Een voor een kwamen de kinderen het workshop lokaal binnen, ik telde er al, 5, 6,7,8, het ging er om spannen, 9, laat dit de laatste zijn, nee hoor, 10! Koortsachtig dacht ik na, wat te doen? Moest ik ze per twee tal een schelp laten maken? Maar dan zouden ze veel te snel klaar zijn? Kon er niet gewoon eentje ziek worden? Konden we de schelpen niet gewoon tekenen? Dat is toch ook heel leuk? Ik kwam er niet uit, dus besloot ik maar schepen uit te delen. Alleen nu de vraag aan wie moest ik mijn altaarschelp uitdelen? Ik wilde dat hij bij een bijzonder kind terecht zou komen. Iemand die hem zou bewaren ook, niet iemand die hem in de prullenbak zou gooien. Terwijl ik aan het peinzen was trok er een meisje aan mijn arm, juf, ik wil die schelp hebben, en ze wees mijn altaarschelp aan.
Glimlachend overhandigde ik haar mijn schelp. Nee, ik zeg het verkeerd, ik offerde haar mijn schelp. En ik voelde dat het goed zat, zij zou mijn schelp begrijpen, er moest een reden zijn dat zij perse deze wilde hebben. Ondertussen dacht ik diepe boeddhistische gedachten. Dat het maar gewoon een schelp was, maar gewoon een symbool, niet de godin zelf, dat iedere andere schelp het ook prima op mijn altaar zou doen, dat ik er niet zoveel waarde aan moest hechten en dat dit toch wel echt offeren is.
En zo bleek deze laatste les dus vooral voor mij een les te bevatten
……
Parel
Toen ik net begon met bloggen was het meest gehoorde commentaar je leest zo lekker weg. Een opmerking die ik overeen vind komen met Wat vind je van mijn nieuwe bank? Hij matcht wel goed bij je bloempotten. Of wat vind je van mijn nieuwe servies? Tja,(ongemakkelijke stilte) heel apart. Ik nam me dan ook stellig voor te stoppen met bloggen als deze opmerking nog een keer gemaakt zou worden. Ik wil niet dat mijn schrijfsels bij de bloempotten matchen, of dat mensen er ongemakkelijk stil van worden als ze vinden dat het ter sprake moet komen. Het gekke is dat sinds die dag de commentaren veranderden.
Nooit meer hoor ik dat ik zo lekker weg lees. Nee, nu word ik op verjaardagen voorgesteld als Laura die altijd van die leuke stukjes schrijft. Of laten moeders van vrienden via hun zonen weten dat ze zo genieten van mijn stukjes (dank je wel mama van Aldo). Soms zeggen mensen dat ze een zin zo mooi gekozen vinden, of dat een sfeer zo duidelijk voelbaar is dat ie bijna tastbaar word. Hoewel ik natuurlijk niet voor anderen schrijf, en ik het echt veel belangrijker vind dat ik zelf kan genieten van het schrijven, word ik van dat soort commentaren toch wel heel blij. Het voelt alsof ik een groei heb doorgemaakt. Alsof ik echt beter ben gaan schrijven (wat ook wel zo is).
Maar het aller mooiste compliment kreeg ik dit weekend. Een Regenboog vriendin was zo onder de indruk van mijn schelpen verhaal dat ze er door geïnspireerd raakte. Als ik een schelp die voor mij bijzondere waarde had opofferde aan een kind, dan kon zij ook wel een bijzondere schelp aan mij offeren. En dus kreeg ik een schelp die zo mooi is dat ik hem bijna niet aan durfde te nemen. Maar als Regenboog vriendin een geschenk van uit haar hart geeft dan durf je niet eens tegen te stribbelen. Dan is de enige gepaste houding een knuffel en een dank je wel. Ze vertelde over het eiland waar de schelp vandaan kwam en hoe ze hier vele jaren met veel plezier vakantie vierde. In poëtische bewoordingen beschreef ze de kleur van de zee en de structuur van het zand. Ze had er ook nog een parel in willen doen, maar had deze niet kunnen vinden. Ik glimlachte, ik heb geen parel nodig, het verhaal dat aan deze schelp zit is een parel waar geen echte parel tegen op kan.
Dank je wel Regenboogvisje!