leuke dingen – Pagina 4

Wildevrouw challenge #1

Op 1 November begon de Wildevrouw challenge (ook geschikt voor wildemannen). Ik had geen idee waar ik me voor opgaf, maar ik hou wel van een uitdaging, en er waren een heleboel wildevrouwen die ik kende die er ook aan mee deden. Dus dat komt wel goed.

Een wildevrouw staat geloof ik vooral heel erg in haar kracht. Ze weet wie ze is en wat ze wil. Ze luistert naar haar innerlijke stem, de stem van haar hart. De opdrachten die we krijgen openen de weg. Of misschien zijn het meer wegwijzers. Daar zullen we nog achter komen.

Dus zit ik op 1 november nog voor het middag is aan de bubbels om een toast uit te brengen op iedereen die mee doet en iedereen die wil luisteren. De opdracht was er een foto van te maken. Maar ik vond een filmpje net even iets uitdagender. Omdat ik me iedere keer voor neem meer met video te doen, maar het uiteindelijk nooit doe.

Wandelde ik gisteren op 2 November in het Vondelpark opzoek naar een “schat”om mee te nemen. En een inzicht om te delen. Ik zat niet zo lekker in mijn vel. Kon de rust niet echt vinden. En had een chagrijnig hoofd, dus even geen foto in het park. Daarnaast stond het zonnetje vrij laag en werd ik de hele tijd verblind door de zon. Hoe kan ik nu een schat vinden als die zon de hele tijd in mijn ogen zit te schijnen, dacht ik. En had ik me daar even een inzicht te pakken. Je kunt niets zien als je tegen de zon in kijkt. Dus draaide ik me om en liep terug. Met het zonnetje heerlijk in mijn rug. En in de trein terug al een stuk opgewekter. Dus toch nog maar even op de foto met de veer die ik had opgeraapt. Het eerste dat ik tegen kwam toen ik het park in liep was een veer, en ik had gedacht ha die laat ik mooi liggen een veer is zo niet origineel. Maar toen ik bijna thuis was vond ik een andere veer en nam ik die toch maar mee. Gelukkig maar, want ik vind mijn foto erg grappig.

En zit ik vandaag na te denken over wie ik ben, waar ik sta, waar ik naartoe ga, waar ik goed in ben, waarin in wil groeien, maar bovenal wat ik wil uitstralen. En ik denk en ik denk…..

Wat wil ik uitstralen/instralen? Ik dacht en ik dacht. Ik dacht aan 2 mooie mensen die dit jaar zijn overleden, die ik als voorbeeld zie. Zij konden terug kijken op een goed leven. Maar wat waren hun overeenkomsten? En ook niet onbelangrijk hoe kan ik dat in 1 woord vangen. Ze waren beide religeus, zonder star te zijn. Bij hen kon je zijn wie je was, en was dat goed. Ze waren bijna sereen. En ze straalden. Ineens wist ik dat ik uitgekomen was bij de kern STRALEN, ik wil STRALEN. Niets meer en niets minder dan dat!

Ik ben benieuwd wat de maand me nog meer gaat brengen. Jij ook? Lees dan hier, meld je aan en doe mee, of houd dit blog in de gaten voor mijn persoonlijke belevingen.

cheers

Toekomstplannen?

Mijn nichtje van 5 kwam een middagje bij mij spelen in mijn vakantie. Toevallig had ze een studiedag, dus hadden we lekker veel tijd om al onze ritueeltjes uit te voeren. Haar mama werkt bij mij om de hoek, waar ik de kleine meid dan ophaal.

Als we een pannenkoek hebben gegeten bij de Hema, geheel volgens de traditie, wandelen we naar mijn huis. “Tante Laura”, begint de kleine meid, “waarom woon jij eigenlijk in de stad?”. Ik antwoord dat ik het leuk vind om in de stad te wonen. “Maar wil je dan niet dichter bij mij wonen”, vraagt ze zich af. “Want nu moet ik helemaal met de metro en dan ook nog een stuk lopen voordat ik naar jou toe kan”. Natuurlijk lijkt het me gezellig als we dichter bij elkaar zouden wonen, Kleine meid moet deze informatie even verwerken. Dan komt ze met een idee. “Later als ik groot ben, dan kom ik bij jou wonen. In jouw huis”, zegt ze. Ik vraag nog waar ik dan moet wonen als zij in mijn huis komt wonen. Maar daar heeft ze ook over nagedacht. Ik moet daar gewoon blijven wonen. Dan gaat zij kinderen krijgen, en kunnen we samen voor die kinderen zorgen.

Ik vraag nog wat we dan met die kinderen gaan doen. Moet ik die dan ook schminken? Of gaan we daar mee knutselen misschien. Maar daar kan ze nog geen antwoord op geven. Want ze kent haar kinderen nog niet, en ze wil graag dingen met haar kinderen doen die haar kinderen leuk vinden. Het zou alleen wel handig zijn als ik nu even mijn rijbewijs ga halen, want we hebben absoluut ook een auto nodig.

Als ik dit verhaal vertel aan de kinderen op mijn werk die een paar jaar ouder dan haar zijn spreken de kinderen me streng toe. Nee juf, u moet uw toekomstplannen maar niet te erg op dit idee vastpinnen, uw nichtje is nog maar 5, die veranderd nog wel van gedachten.

De kinderen van mijn werk zijn erg slim, ze hebben vast gelijk, maar liever ga ik mee in de fantasie van mijn kleine nichtje. Ik moet maar eens aan rijlessen gaan beginnen 😉

Een boel leuks

Omdat belofte nu eenmaal schuld maakt en ik niet van schulden hou schrijf ik vandaag een reclameblog. Het zit namelijk zo, ik Twitter zo af en toe, dat zal de meeste van jullie niet ontgaan zijn. Twitter is een fijn netwerk vol met creatieve mensen en coaches. Soms dan denk ik dat je niet meer dan een Twitter account nodig hebt om jezelf coach te noemen. Je vraagt je af of Nederland nog wel mensen over heeft om te kunnen coachen zo veel coaches lopen er rond.

Maar we dwalen af, want daar wil ik het helemaal niet over hebben. Ik wil vandaag een van de Twitter personen die mij opvalt als Twitteraar en blogger in het zonnetje zetten. Omdat hij naast Twitteren en bloggen (en ik kan u echt aanraden zijn blogfilmpjes allemaal te bekijken want ze zijn de moeite waard) ook nog eens theater maakt. En ik hou van theater. Ook dat is geen geheim. Nu vind ik natuurlijk dat een sympathiek persoon als Jacob Jan Voerman, want daar hebben we het over, volle zalen verdient. Maar dat is lastig als beginnend theater maker. Want wij Nederlanders willen nu eenmaal graag weten waar we naartoe gaan voordat we een kaartje ergens voor kopen. Straks is het hartstikke stom, en je kunt je geld maar een keer uitgeven niet waar?

En daarom hebben wij met een groepje Twitter vrienden besloten dat we digitaal gaan flyeren op onze eigen blogs. Zodat mijn moeder in ieder geval ook weet dat Jacob Jan theater maakt. En uhhh hij kan er zelf natuurlijk veel beter over schrijven. Dat doet hij hier, even lezen dus. En kopen die kaartjes. Ik begreep dat er een optreden in Rotterdam aan komt dus als je samen met mij wilt gaan mag je je ook aanmelden.

Mocht je nu denken dat theater is niets voor mij, eigenlijk ben ik meer een Metal Head, geen zorgen, ook dan heb ik nog een leuk linkje voor je van een heuse Slayer cover band, luisterend naar de naam, Player met binnenkort een leuk optreden in Gouda waar ik ook aanwezig ga zijn. Liken dus. En wie weet tot in het theater of de kroeg!

Modder en zwarte cross

Vroeger wilde ik heel graag naar de grotere betaal festivals. Appelpop, Pinkpop, Lowlands, het klonk mij allemaal even vet als onbereikbaar in de oren. Want die kaartjes waren duur, heel erg duur. Een bijbaantje had ik niet, ik kreeg tenslotte alles wat mijn hartje begeerde, maar vragen of ik naar zo’n festival mocht? Het kwam niet eens in me op.

Toen ik 20 was las ik in een van die gratis krantjes dat oxfam novib opzoek was naar vrijwilligers voor op de festivals. Meteen heb ik mezelf en mijn toenmalige vriendin aangemeld als vrijwilliger. En zo kwam ik voor het eerst op Lowlands. Mijn eerste grote festival was het niet. Want mijn moeder had me inmiddels mee genomen naar het Wave & Gothic Treffen in Leipzig. Maar ik bleef maar dromen over Lowlands. Want dat was in mijn dromen het “echte” werk. Dat het WGT ongeveer drie keer zo groot is als Lowlands had ik toen nog niet door. Ik wilde een Lowlander worden, en alle facetten van dat leven leren kennen. Van backstage komen (want vrijwilliger) tot bekertjes verzamelen voor muntjes. Van veel te vroeg opstaan tot veel te laat gaan slapen. Van regenlaarzen tot zonnebrillen. Van dansen in de Lima tot chillen op de heuvel bij Alpha.

In de afgelopen jaren deed ik al die dingen. Er was echter een ding dat ik nooit deed. Een modderslide!
Nooit tot afgelopen Zwarte Cross. (inmiddels weet ik dat het niet zoveel uitmaakt op welk festival je wat doet, life is just a festival!, a state of mind)

En verder heb ik ook heel erg genoten van Kate Nash, ik mocht een liedje met haar zingen en op het podium komen dansen. Als dank kreeg ik twee setlisten, waarvan ik er een doorgaf aan een andere fan die me eerder al opgevallen was door haar geweldige tattoo. Een actie die me later een spontane kus op leverde. (mocht er iemand foto’s hebben van het meisje dat in tutu op het podium stond te dansen, dat was ik dus, stuur ze gerust door) Heb ik heerlijk mee staan blerren dat “Metal never dies” samen met die apokalyptische reiter. Een airbrush tattoo laten zetten en heerlijk bij het kampvuur gezeten. Oh ja, de meisjes van Lipton ice hebben heel erg hun best gedaan om de modder weer van ons af te wassen, waarvoor dank 🙂

Oude vrienden

De oude vriend die al jaren in het buitenland verbleef kwam plotseling langs, omdat hij in de buurt was. En weg gingen mijn voornemens over iedere dag bloggen, en ook nog eens iets te zeggen te hebben.
Want ik werd te veel in beslag genomen door herinneringen aan vervlogen tijden. Toen wij allebei nog een stuk jonger waren, we zullen nooit meer zo jong zijn als toen, maar aan de andere kant, we zullen ook nooit meer zo jong zijn als nu.

Soms overkomt het leven je en heb je gewoon weg even geen tijd om erover te schrijven.

Tot morgen!

Onafhankelijk?

Ik heb een vrij onbetekenend blog, met maximaal 100 lezers per dag. Het kan dus niemand iets schelen wat ik hier doe. Al wil ik iedere dag reclame maken voor Jane Norman jurkjes, skunkfunk tassen of Desigual jassen. Het zal niemand iets boeien, omdat het als enthousiastme wordt gezien.

Als ik meer dan 100 lezers per dag zou hebben en bovendien ook nog betaald zou worden door de merken die ik leuk vind is het ineens wel een probleem als ik hier nog steeds vanuit mijn enthousiastme over schrijf. En dat vind ik eigenlijk wel een beetje raar.

Waarom doen we met zijn allen zo moeilijk als iemand geld verdient met hetgeen dat hij of zij graag doet? Bovendien waar ligt de grens? Mag men wel een review voor een product schrijven in ruil voor het uitproberen van dat product? Of vinden de heren en dames critici dat ook al not done?

Bovendien is er altijd een risico dat een blog niet helemaal onafhankelijk is. Als ik nu beweer dat Bloomfield de meest geweldige band ever is, en dat iedereen de EP inwording moet kopen, komt dat natuurlijk over als een doorgeslagen fan die gewoon het bandje waar ze fan van is wil promoten. Niets mis mee, ik krijg er niet voor betaald tenslotte. Maar hoe onafhankelijk ben ik als ik dit beweer? Ben ik niet beïnvloed door het feit dat het meisje uit de band een vriendinnetje van mij is?

Geloofwaardiger wordt het al beweer dat Einsteinbarbie helemaal geweldig is en dat iedereen aanstaande zaterdag naar de Melkweg moet komen om ze door de finale van de grote prijs van Nederland heen te slepen. Ik ken deze mensen niet persoonlijk. Hoewel ik heel blij ben dat ze mijn Facebook vriendjes zijn, en het natuurlijk ook leuk vind dat ze mij als fan herkennen in de zaal hebben ze nog nooit op mijn bank gezeten voor een kopje thee. Deze mededeling is dus al een stuk onafhankelijker. En ik ben al een stuk meer de doorgedraaide fan.

Wat ik maar wil zeggen is, niet alleen of je betaald word voor een stukje of een product bepaalt hoe onafhankelijk je bent. Als ik reclame wil maken voor vrienden kan ik dat net zo goed heel stiekem in een stukje verwerken zodat het lijkt alsof het heel onafhankelijk is. Maar goed, ik gaf het al aan, dit is maar een onbetekenend blog, ik heb maximaal 100 lezers, dus wat kan het iemand schelen wat ik hier doe?

Feestje

“Ik ga jou blogs echt niet meer lezen”, klaagt Visje, “je maakt me iedere keer bijna aan het huilen”.
Dus sorry lieve lezers dat ik de afgelopen 2 blogs frustraties en verdriet van me af heb geschreven, het was even nodig. Maar vandaag zal ik dat niet doen, want vandaag is er een feestje te vieren. Dit is alweer mijn 100e blog op Miss Artemis. Leg de rode loper maar uit, hang de ballonnen maar op, ik zorg wel voor de hapjes en de drankjes.

Bij mijn vorige blog (www.laurarenes.weblog.nl) vond ik het een heel ding, dat honderdste blog. Mede omdat ik zo ongeveer iedere week wilde ophouden met bloggen. Ik voelde me zo onzeker over mijn kunnen, zorgvuldig had ik voor mijn vrienden en familie weggehouden dat ik aan het bloggen was geslagen. Dood eng vond ik het, om iets van mezelf te laten lezen. Bovendien was ik uber kritisch en vond ik voornamelijk dat ik heel slecht schreef. Visje was meer dan eens mijn eenmans publiek, die de stukjes die ik publiceerde las voor publicatie. Hij zag er altijd wel iets in en stimuleerde me om door te gaan. “Als je nu eerst eens 100 stukjes schrijft, en daar de beste 50 uithaalt”, moedigde hij me aan, “dan heb je toch al een bundel. Hoe denk je dat echte schrijvers dat doen”? Om eerlijk te zijn had ik geen idee hoe echte schrijvers dat deden, maar het klonk me aannemelijk in de oren. Dus ik ging door tot ik 100 blogjes had geschreven, en vroeg mijn lezers om hun favorieten door te geven, zodat ik een top 50 kon samenstellen. Die top 50 is er nooit gekomen. Maar na die eerste 100 had ik mezelf en mijn angsten overwonnen. Natuurlijk voel ik me nog weleens onzeker, of kwetsbaar. Natuurlijk denk ik niet ineens dat ik de beste schrijfster van de wereld ben. Maar ik heb mijn eigen stem gevonden. En merk nog iedere dag dat ik groei.

Ik weet inmiddels dat goed genoeg soms echt goed genoeg is. En dat je niet iedere dag een perfect stukje kunt schrijven. Niet getreurd, morgen weer een kans. Toch gaat die onzekerheid nooit helemaal weg. Als ik een weekje niet geschreven heb kan het nog steeds voelen alsof ik alleen maar bagger uitkraam. Alsof ik het niet verdien gelezen te worden. Maar aan de andere kant, je kiest er vrijwillig voor om mij te lezen, als het je niet bevalt zul je daar vast mee ophouden. Dus ook hier blijf ik nog even doorgaan, tot ik er minstens 500 heb, zoals de eindstand was op mijn vorige blog voordat ik hierheen verhuisde. En uhhhh oh ja, als cadeautje voor mijn eerste 100 op Miss Artemis zou ik toch graag horen als je een favoriet blog hebt, sommige dingen veranderen nooit.

Kaartje

Aan kerstkaarten doe ik al jaren niet meer, maar af en toe wil ik nog weleens gewoon zomaar een kaartje sturen omdat het leuk is, of omdat ik denk dat iemand wel even een hart onder de riem kan gebruiken. Dat word gewaardeerd, dat weet ik, omdat mensen af en toe vertellen dat ze oude kaarten van mij terug gevonden hebben en genoten van het terug lezen. Of ze vertellen dat hun moeders zo genieten van mijn kaarten. Ja, echt waar, ik verzin het niet.

Gisteren hoorde ik echter een verhaal dat alle andere verhalen te niet doet. Shopvriendin had ruzie met haar vriendje, niet zomaar ruzie, nee echt heel erg, zo’n ruzie waarbij er met deuren word gesmeten. Tijdens dat met deuren smijten viel er een kaartje uit de kast, niet zomaar een kaartje maar mijn kaartje. Haar vriendje las het kaartje en er gebeurde iets wonderlijks. Na het lezen van het kaartje vond hij haar ineens toch wel lief en was hij niet boos meer.

Ik denk dat ik nog maar snel even wat kaartjes ga versturen. Je weet nooit wat voor een relatie crisis er mee opgelost word tenslotte.