Een stads sprookje
De Pasen staat weer voor de deur. Ik heb geen zin in een tak. Maar wil wel een leuk tafelstuk maken zonder dat ik daar zooi voor wil aanschaffen. Dus kwam ik op het idee om een tafelstuk te maken waar ik niet meer voor nodig heb dan een lege eierdoos, eierschalen, watjes, tuinkers zaadjes en wat water. Na twee dagen beginnen ze al te ontkiemen. Dus als je vandaag zaait ben je voor de Pasen helemaal klaar.
En al na twee dagen ziet dat er dus zo uit:
Soms dan is je dag samen te vatten in twee foto’s.
Jeeeeej ik ben geslaagd voor mijn taaltoets. Het is echt, echt echt waar. Ze hebben geen foutje gemaakt. Ik heb mijn certificaat.
Toen ik de brief thuis kreeg kon ik het niet geloven, ik heb hem minstens 3 keer opnieuw gelezen. Maar het stond er echt, ik ben geslaagd!
Wonder boven wonder. Want ik stond op de verkeerde locatie toen de toetsten afgenomen werden. Toen ik er eindelijk achter kwam waar ik wel moest zijn ben ik als een dolle de tram in gesprongen om iig een paar van de toetsten te kunnen doen. Maar ik vergat mijn huissleutel, dus zou ik als ik thuis kwam mijn huis niet meer in kunnen. Gelukkig wilde mijn moeder en stiefvader die sleutel wel even af komen geven op het adres waar ik mijn toets had. Je kunt je voorstellen dat ik alles behalve relaxt was toen ik aan die toetsen begon. Ik hield mezelf voor dat ik niets meer aan de situatie kon veranderen. Dat stressen me niet verder zou helpen. En dat ik beter zo snel mogelijk aan de toetsen kon gaan beginnen, zonder nog na te denken over de sleutel, het te laat komen en al die andere afleidende dingen. Dat heeft kennelijk gewerkt!
Jubbel moment 2 komt uit de moestuin. (of nu ja, eigenlijk mijn moesbalkon, mijn makkelijke moestuin op 3 hoog). Ik had een aardappel die een beetje begon uit te lopen. Bij wijze van experiment heb ik die in een bak met een restje aardappels gedaan. Vandaag kon ik 8 aardappels oogsten. En zo te voelen komen er nog meer aardappeltjes aan. Want er waren er een paar bij die zo klein zijn dat ik ze nog maar even heb laten zitten. Bijzonder om te zien hoe je van een aardappel ineens 8 aardappels kunt maken. Of zoals een collega op Facebook zei, heb je toch maar even een bord friet bij elkaar laten groeien 😛
en nog een extraatje van gisteren, ik vond een brief uit Thailand in mijn brievenbus. Ik was een beetje verbaasd, want ik heb geen penvriendin in Thailand. Wat bleek, ik had een postcard swap gedaan en om dat wat op te leuken zo’n hamster van de AH in de enveloppe erbij gedaan. Dit werd zo welkom ontvangen dat de ontvangster om te bedanken een armbandje opstuurde, en wat plastic beestjes. Ik was echt ontroerd. (kan natuurlijk ook komen omdat ik ziek ben en alles nu ontzettend ontroerend vind.
Omdat ik ze toch al in deze post heb genoemd, en omdat ik gewoon blij ben met hen in mijn leven wil ik Anke en Haagje uitdagen om ook 7 dagen lang 3 positieve vibes met ons te delen.
xxx
Op de Facebook groep Ruilhandel Rotterdam plaatste ik een oproepje dat ik best wel een reading met mijn orakelkaarten wilde doen in ruil voor iets dat degene die de reading ontving de reading waard vond. Het liep niet direct storm, maar er was een vrouw die de uitdaging wel aan durfde gaan. In ruil zou ik twee bijzondere soorten bonen krijgen om te kunnen planten op mijn moesbalkon.
Weken gingen voorbij, en ik hoorde niets meer. Hoewel de mevrouw beloofd had ze echt nog op te sturen ging ik er eigenlijk al vanuit dat ze het zou vergeten. Iets dat ik niet heel erg vond, het orakelen vind ik ook gewoon leuk om te doen. Des te verraster was ik toen ik vandaag de bonen in mijn brievenbus vond. Geadresseerd aan “Laura Caja Artemis”. Ik word altijd extra vrolijk als mijn post aan Laura of Caja Artemis geadresseerd is. Want dat betekend leuke post!
Bovendien heeft het “Heilig Boontje” ook nog een heel leuk verhaal!
Ook kreeg ik een “Rasta boon” maar daar heb ik verder geen informatie over kunnen vinden. Op het briefje viel te lezen dat het een kleine plant is die tot de vergeten groenten behoort.
Op het briefje van het heilige boontje viel te lezen dat het een stokboon is. Als ik zie wat voor een constructie ik daarvoor moet bouwen vraag ik me af waar ik aan ben begonnen. Hoe moet dat ooit op mijn balkon passen?
Voorlopig eerst maar eens tien dagen wachten om te zien of mijn boontjes op gaan komen. Ben benieuwd!
“Ja ja, afstuderen” zegt de studentenjongen tegen het studentenmeisje. En samen vervallen ze in een stilzwijgen. Alsof het daarna allemaal gaat komen, alsof het leven daarna pas echt begint.
Ik zit op mijn eigen balkonnetje, mijn oase van rust in de drukke stad en hoor en zie dit aan. Even kost het me heel veel moeite om niet naar de overkant te roepen dat het leven allang begonnen is. Dat er daarna helemaal niets komt, dat dit het is!!! Hier en nu! Dat je met zo’n houding alleen maar angst zult kennen, voor een leven dat eindigt nog voordat het begonnen is.
Maar ik houd mijn mond en nip van mijn thee. Ooit zullen ze door hebben dat het leven is dat wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt. Laat ze tot die tijd maar wachten op dat grootse dat kennelijk nog komen moet. Laat ze maar een belofte aan zichzelf zijn. Ze zitten echt niet te wachten op wijze raad van een buurvrouw.
Gisteren ben ik begonnen met de beplanting van mijn balkon. Op de markt kocht ik wat leuke kruiden, handige voor een stadse heks die toch een beetje groen wil zijn. Eerder deze week kocht ik al super leuke plantenbakken van Elho. Super handig voor mensen die wel willen tuinieren maar niet heel veel ruimte hebben, zoals op een balkon vaak het geval is. Dat van die ruimte dan.
Verder scoorde ik bij Xenos de nodige zaden voor nog meer kruiden en groenten en uber schattige kasjes, zodat die zaden ook nog een beetje voorspoedig groeien. Voor 45 euro heb ik 2 kasjes en zaden voor 21 potjes, want alles moest in mei gezaaid worden en was dus in de uitverkoop!!! De rest van mijn onverwachte vrije middag heb ik besteed aan het zaaien, bewateren en vertroetelen van mijn plantjes. Meteen kwam het idee om daar heel veel foto’s van te maken, en alle vorderingen van mijn plantjes bij te houden, hier op mijn blog.
Een leuk idee, een idee dat ik al eerder had, toen ik een appelboom kreeg. Iets meer dan vier jaar geleden. En waaraan ik enthousiast begonnen was. Ik schreef over de zware verantwoordelijkheid die het krijgen van een appelboom met zich meebracht. Maar hoe ik er toch het beste van probeerde te maken door het te vertroetelen met water (in een erg leuke en hippe gieter) en mest. Even plotseling als het project begonnen was hield het ook weer op.
Want na mijn eerste blogje hoorde mijn zusje dat ze zwanger was, al een maand of 8. We hadden een maand de tijd om een babykamer in te richten. Een taak die we haar meteen uit handen namen. Omdat zij, net 18, nog maar een maand te tijd had om te beseffen dat ze moeder zou worden. Als ik iets geleerd heb in die tijd is het te vertrouwen op de goedheid van de mens. Binnen no time hadden we een volledig ingerichte babykamer, zakken vol met kleertjes, speelgoed en een leuk zakcentje voor de baby bij elkaar gesprokkeld. Mijn vriendinnen schakelde hun netwerken in en mensen die wij niet eens kende leefde zo mee dat ik nog steeds ontroerd raak als ik eraan denk.
Maar goed, de verantwoordelijkheid voor de verzorging van een appelboom valt in het niet bij de verantwoordelijkheid van het verzorgen van een baby. Dus met dat blog hield ik op. Hoe kon ik het hebben over emmers water terwijl mijn zusje moest nadenken over borstvoeding en luiers? Nu vier jaar later ben ik vooral heel erg trots op mijn zusje, en hoe ze haar dochtertje (want het werd een meisje) opvoed. Het is zo’n leuk kindje! Misschien is het omdat ik bij de bevalling was (een van de zwaarste dingen die ik ooit heb meegemaakt trouwens, mijn moeder die er ook bij was zei achteraf, de pijn die zij voelde kon ik op jouw gezicht zien, en ik geloof dat ik ook echt zo heftig met haar meeleefde dat dat wel waar moet zijn). Ik zie de rijkdom die dit kleine meisje mijn zusje maar ook ons geeft. Maar ik zie ook wat mijn lieve kleine zusje ervoor in moet leveren. Ik zie ook hoe mijn zusje weer een klein meisje wordt, die ene keer per jaar dat ik haar mee neem naar Lowlands, om even weer jong te zijn, om even los te komen uit dat leven van steeds verantwoordelijk moeten zijn. Hoe fijn ze het dan vind dat ik haar grote zus ben, en altijd van haar zou blijven houden. Dat ik haar zie als de vrouw die ze geworden is, maar ook als het meisje dat ze was.
En natuurlijk rationeel gezien weet ik dat kinderen en planten niets met elkaar te maken hebben. Dat ik gewoon mag genieten van het verzorgen van mijn plantjes. Dat ik daar over mag bloggen zoveel als ik maar wil, met heel veel foto’s en vrolijke verhalen. Dat niemand, behalve ik de link zal leggen naar die periode, waarin ons kleine wondertje geboren werd. Datzelfde wondertje dat nu geholpen heeft met het uitzoeken van de plantenbakken. En die evengoed geniet van mij helpen met dat tuinieren. Maar emotioneel gezien kan ik het bloggen over planten en hoe ze groeien op de een of andere manier nog steeds niet loskoppelen. Misschien is het tijd om daar verandering in te brengen, door gewoon te beginnen!!!
