persoonlijk – Pagina 2

Nuttige dingen

En dan krijg ik een berichtje, door jouw geef thema maand kwam ik op een idee, ik ga vanaf nu iedere dag een muziekje maken. Een maand lang, voor zover dat gaat lukken.

Meteen ben ik jaloers. Iets nuttigs met je tijd doen, zoals muziekjes maken, of een instrument leren bespelen ofzo, dat is pas cool. En wat doe ik met mijn leven? Ik doe een geefmaandje hier, een post iedere dag een foto maandje daar, een no impact weekje, een zero plastic weekje, ben een maandje een wildevrouw, consuminderde een jaartje, en kocht een jaar lang geen kleding , eigenlijk is er altijd wel een projectje waar ik mee bezig ben. De standaard vraag van de VIB’er op mijn werk is dan ook, valt er nog iets te boycotten? Of ben je nog bezig met een of ander projectje?

Maar je tijd gebruiken om een skill te verbeteren? Het zou niet in me op komen. Nu ja, het is natuurlijk ook best een skill om je kast niet te vullen maar te legen, en er toch leuk uit te blijven zien!

Of om in ieder stukje afval een knutsel de frutsel projectje te zien.

Dan valt ineens het kwartje, hellow, in december zit Sprookjesjuf een jaar op Youtube. Ik ben van 1 filmpje per week naar 2 filmpjes per week gegaan. Mijn vooruitgang gaat niet heel snel. Maar van one takes ben ik gepromoveerd tot korte stukjes aan elkaar kunnen plakken in een videobewerkingsprogramma. Ik weet inmiddels hoe ik een foto kan invoegen die dan als thumbnail in beeld komt. Ik kan teksten en gekke plaatjes op die thumbnail plakken. Ik ben me aan het orienteren op een cool timescape introductiefilmpje. En ik heb een heleboel knutsels uit geprobeerd die al heel lang op mijn “dat moet ik ook eens proberen” lijstje stonden. Waardoor ik nu ook workshops kan geven in het maken van beauty producten zoals Lipgloss, of allerhande scrubjes. Hoezo doe ik niets nuttigs met mijn tijd? Hoezo leer ik geen nieuwe vaardigheden?

Voor de zekerheid doop ik December wel alvast om tot Sprookjesjuf verbeterd haar videobewerkingskills maand. Maar verder ben ik best goed bezig me dunkt!

(hoef ik ook niet meer jaloers te zijn, en dat is ook wel zo prettig, want zo’n verspilling van energie die ik ook in leuke en of nuttige projectjes kan steken)

Werk update

Vorige week maandag had ik mijn VOK gesprek.
Hoe bereid je je voor op een gesprek waarin je het liefst alleen wilt schreeuwen doe even normaal, natuurlijk wil ik niet voor een fooitje vrijwillig uren inleveren. Ik wil verdomme gewoon werken?!?

Ik wist het niet. Moest ik allerlei stukken die ik niet wilde tekenen toch heel goed doorlezen? Wat voor een vragen moest ik stellen? Moest ik praten? Of juist luisteren?

Ik besloot het gesprek maar gewoon in te gaan. Mijn nummer 1 vraag was al beantwoord. Nee, ik stond, zoals ik al vermoede niet op de lijst van gedwongen geheel ontslagenen. Maar de 33 uur die ik nu werk kan ik zeer waarschijnlijk ook niet behouden. Mijn directe collega staat trouwens wel op die lijst. En dat is behoorlijk kut.

Het hoogste contract dat aangeboden gaat worden beslaat 28 uur. Hoeveel van die contracten er zijn weet ik niet. Maar de kans is niet zo heel groot dat ik in aanmerking kom voor zo’n contract. Dat wordt dan dus deeltijd ontslag. Iets dat officieel niet bestaat. Hoe werkt dat dan precies?

Daarna is het grootste contract 20 uur die je verdeeld over 5 dagen moet werken. Lekker ongunstig. Dan kun je er ook nooit meer iets bij doen en wordt je dus nog steeds min of meer gedwongen om weg te gaan en nieuw werk te gaan zoeken. Maar wat moet ik dan gaan doen? In de kinderopvang is geen werk. En de meeste vacatures elders zijn of zo specifiek dat ik nooit ik het profiel pas, of ze vragen een HBO opleiding. Moet ik even snel een HBO cursus doen? Zodat ik kan zeggen kijk, ik kan dat best, dat HBO niveau?!?

En de kinderen? Hebben die dadelijk helemaal geen vaste gezichten meer? Wat doet dat dan met onze kwaliteit?

Waarom is er eigenlijk gekozen voor zo’n laag bedrag dat je mee krijgt bij ontslag? Ik krijg te horen hoe het bedrijf ervan uit gaat dat ze als ze het ontslag voor de rechter laten komen ze helemaal niets mee hoeven te geven. Omdat we om bedrijfseconomische redenen overbodig zijn geworden. Nu tekenen betekend dus dat je iig iets mee krijgt.

Maar voor hoeveel uur moet ik dan tekenen? Straks tekenen ik voor 8,5 uur (6 uur overblijf en 2,5 taakuren) en blijk ik toch in aanmerking te komen voor zo’n 28 uurs contract. Dan ben ik toch gek als ik dat op het spel zet? Ik heb ook een hypotheek te betalen.

Ik verlaat het gesprek met meer vragen dan antwoorden. Maar tekenen dat ga ik iig niet doen. Want ook als ik teken heb ik geen zekerheid. Laat me dan maar helemaal in onzekerheid zitten roep ik stoer.

Maar thuis, als niemand me kan zien breek ik toch een beetje.

De klok hebben we allemaal wel horen luiden….

Ondertussen werd ik ongesteld en hate ik het leven intens. Je kunt dan zo lekker verzwelgen in zelfmedelijden ingegeven door hormonen. Gelukkig weet ik dat vrij goed intern te houden en heb ik niemand lastig gevallen met mijn, waarom moet mij dit nu over komen, en oh wat heb ik toch een zwaar leven. (denk de lange uithalen er zelf bij)

De ergste menstruatie dip was nog niet over, of neusholteontsteking. Die begon met een zeurende pijn in mijn kies, maar ondertussen is uitgebreid naar oor, hoofd en kaak pijn. Ik probeer het te onderdrukken met ibroprufen en zoutwateroplossingen. Maar je zult begrijpen dat ik me met al die zeurpijntjes niet goed genoeg heb gevoeld om precies uit te zoeken wat nu wijsheid is. Zodra ik thuis kwam uit mijn werk ben ik gaan spoelen en slapen.

Ondertussen merk ik dat iedereen klokken heeft horen luiden, maar dat niemand precies weet waar de klepel hangt. Wat hebben wij nu voor een verstand van ontslagrecht? Hoe kunnen we in vredesnaam een keuze maken met de karrige informatie die we hebben? En waarom lijkt het alsof zoveel informatie niet klopt? Het lijkt wel alsof iedereen elkaar zit tegen te spreken.

Je kunt beter nu weg gaan, want dan heb je allerlei rechten. Oh? is dat zo? Heb ik meer rechten als ik vrijwillig weg ga dan wanneer ik ontslagen word? En hoe zit dat dan met je vind makkelijker werk vanuit werk? Gelukkig heb ik mijn gesprek pas de 30e. Dus nog even de tijd om mijn hoofd weer helder te krijgen, en echt even uit te zoeken waar die klepel precies hangt.

wat ga je doen, met de rest van je leven?

Ik roep al tijden dat ik nu echt weer ga bloggen. Structureel en systematisch. Iets met thema’s enzo. Maar uiteindelijk komt het erop neer dat ik dan toch weer een filmpje op ga nemen voor Sprookjesjuf, of alleen blog als ik vind dat ik echt iets te vertellen heb.

Van het weekend besloot ik dat het nu wel weer de tijd is dat ik echt iets te vertellen heb. En dat ik daar graag over wil bloggen.

Zoals mijn lezers, voor zover ik die nog heb, nu ik jullie zo verwaarloosd heb, wel weten, werk ik in de kinderopvang. Dat doe ik al jaren en met heel veel plezier.
Ik werk een ochtend in de week op een peuterspeelzaal, 4 middagen op een overblijf en 5 middagen op buitenschoolse opvang. Vorig jaar werkte ik nog 3 ochtenden op de peuterspeelzaal, Maar omdat het een erg onzekere werksoort is, waar het ieder jaar weer onduidelijk is of er dit jaar wel subsidies blijven bestaan en of het werk daarmee kan voortbestaan besloot ik voor zekerheid te gaan. En weer terug te gaan naar de overblijf. Bovendien sloten de uren van de overblijf beter aan op de buitenschoolse opvang. En kon ik op deze manier achter elkaar doorwerken in plaats van midden op de dag een pauze te hebben van 3 uur.

Ik had mijn keuze nog maar net gemaakt of de geruchten begonnen. De overblijf zou van vorm gaan veranderen, wat er zou veranderen was nog onduidelijk. Maar regel en wetgeving zorgde ervoor dat de huidige vorm niet meer kon bllijven voortbestaan. De roddel en achterklap machine ging aan. En stukje bij beetje kwamen we aan informatie over een niewue vorm met vrijwilligers. Dan zou er geen plek meer zijn voor ons!

Natuurlijk heb ik de afgelopen 3 maanden (zo lang geleden begonnen de geruchten ongeveer) nagedacht over hoe het verder zou moeten. Maar zolang ik officieel nog niets wist wilde ik in ieder geval gewoon blijven werken. Omdat voor andere buitenschoolse opvang de regelgeving hetzelfde zou worden zou binnen het werk naar een andere organisatie overstappen niet echt tot de mogelijheden behoren. Ik ben begonnen met Sprookjesjuf video’s opnemen. Om Sprookjesjuf een gezicht te geven. Maar ook om een digitale toevoeging op mijn cv te hebben. Kijk, dit ben ik, en dit kan ik.

Onddertussen probeerde ik een beetje te sparen, en dingen te vervangen die vervangen moeten worden, want straks heb ik er misschien het geld niet voor.

Nadat ik mijn pauze twee paar laarzen had gekocht omdat mijn huidige paren versleten zijn en ik niet kon kiezen, bleek de kogel door de kerk te zijn. Er lag een brief op ons te wachtten, waarin te lezen viel dat het doek zou vallen voor de overblijf in de huidige vorm. En waarin wij verzocht worden vrijwillig uren in te leveren. Wij willen natuurlijk geen van allen uren inleveren, wij willen werken. 6 uur van mijn uren in moeten leveren betekend dat ik nog maar 27 uur over houd. Dat is te weinig om in mijn eentje van rond te kunnen komen. Of misschien zou het kunnen maar dan moet ik voortaan ieder dubbeltje twee keer omdraaien. Dan zitten bezoekjes aan mijn lief in Amsterdam er niet meer in, dan kan ik niet meer uit eten, tijdschriften kopen of leuke dingen doen die geld kosten.

Kortom, mijn leven, en dat van mijn collega´s staat op zijn kop. het gesprek gaat sinds dinsdag nergens anders meer over. De vraag die op iedereens tong brand en door onze hoofden spookt is, wat ga jij doen? Wat ga je doen met je uren? Met de rest van je leven? En we blijven onszelf en elkaar het antwoord schuldig.

Vandaag is er een informatie bijeenkomst. En krijgen we meer te horen over onze opties. Misschien weet ik daarna wat ik moet doen. Misschien ook niet, ik houd jullie op de hoogte.

En als jullie iets weten, een leuke opdracht voor Sprookjesjuf, een baan in sociaal cultureel werk, kinderopvang of iets anders leuks cultureels waarvan je denkt dat het helemaal ik is, denken jullie dan aan mij?!?

Liefs

Wildevrouwchallence #5

Dag 19, de dag van de man

Of we onze droomman al gevonden hebben of dat we nog naarstig op zoek zijn naar de liefde. Beetje jammer dat de opdracht heel erg over liefde ging, maar dat deze ook perse over mannen moest gaan. Alsof mannen zaligmakend zijn. Ik poste de eerste de beste foto die ik van mij en mijn lief (toevallig een man) kon vinden.

toen was dat overigens een andere foto dan nu 😛

Dag 20, dag van de geheimen deler

Een geheimpje heb ik niet echt. Vroeger wel ik heb tot mijn 18e in mijn bed geplast en heb me daar vreselijk voor geschaamd. Dat vertelde is dus nimmer nooit niet aan iemand. En later, toen ik erachter kwam dat ik meisjes eigenlijk ook wel erg leuk vond, dat was een geheim. Maar nu? Ik zou zo 123 geen echt geheim kunnen bedenken.

Dag 21, dag van de sidderende sensualiteit

Ik stond heel sensueel te zijn in België. Kijk maar!

Dag 22, dag van de reizende wereldburger

Grappig om een reizende opdracht te krijgen terwijl ik op reis was. In Belgie. Niet wereldschokkend ver weg. Maar ik vond het wel leuk om weer eens terug te zijn in Leuven. En om dit keer dan niet de minnares te zijn. Nieuwe herinneringen maken in een oude stad.

dag 23, dag van het goddelijke licht

Is het goddelijk licht niet gewoon dat wat jouw drijft? Je passies. Dat waar jij warm voor loopt? Of denk ik nu te simpel?

Deze foto is van mijn inwijding tot Priesters van de Godin. We liepen een pad van licht. Misschien vond ik daar wel een goddelijk licht.

Dag 24, dag van het moederschap

Ik ben geen moeder wel een opvoeder. Professioneel wel te verstaan. Dus natuurlijk is dat anders. Maar ook ik denk na over wat ik de kinderen wil mee geven. Mijn rol als PSZ of BSO juf is natuurlijk niet zo heel groot. En het is maar de vraag of ik kinderen ook echt iets mee geef. Maar ik doe mijn best. Ik probeer de kinderen te laten zien dat het goed is om jezelf te zijn. Ook als dat afwijkt van de norm. Ik probeer ze te laten zien dat je best doen op school echt wel belangrijk is, maar dat er ook een plekje voor je is als je wat minder goed bent in sommetjes en woordjes spellen. Dat sommige mensen beter zijn in andere dingen, creatieve dingen bijvoorbeeld. En dat dat ook helemaal oke is.

Ik heb natuurlijk wel een moeder. Een geweldige moeder zelfs. Ik denk dat zij mij alle bovenstaande dingen ook heeft willen leren.

Dag 25, dag van het rebelse pleidooi

Ik ben voor een heleboel dingen.
Voor onderwijs voor jongens en meisjes
Voor een eerlijke verdeling van middelen over de hele wereld
Voor eerlijke lonen
Voor vrijheid van meningsuiting
Voor Pussie Riot

Maar een rebel? Nee, ik geloof dat ik het rebelse wel een beetje achter me heb gelaten. Er zijn andere manieren om te laten weten waar je voor bent!

Dag 26, Vruchten van verlangen

De opdracht was een collage te maken die jouw verlangen weerspiegelde. Dat heb ik dus gedaan.

Er was eens, omdat ik Sprookjesjuf ben, en iedereen weet dat sprookjes beginnen met er was eens. Het woord Boeken, omdat ik eraan denk om mijn gedichten te bundelen in een klein boekje.
Een meisje achter een bureau. Omdat een fijne werkplek gewoon een goed idee is. Een poppetje dat verteld dat je met tekenen een eigen wereld kunt creëren. En dat is naar mijn idee ook wat Sprookjesjuf doet. Creëren. In het midden de tekst “Om te worden wie je bent, moet je weten wie je bent”. Omdat dat gewoon ontzettend waar aan voelt. En wat plaatjes eromheen die vrolijk zijn en te maken hebben met dingen die ik graag doe. Vlaggetjes omdat ik in te huren ben voor kinderfeestjes, postpapier omdat ik graag brieven schrijf. Etc, etc.

Dag 27, dag van de onaangepaste

Een introductie met Lilith. Ik ken Lilith al heel lang. Ooit schreef ik een gedichtje dat wel iets met Lilith van doen heeft.

Ik heb een appelboom
Vol verboden vruchten
Om te kijken
Of ik de verleiding kan weerstaan

Vanmorgen zag ik een slang
Vriendelijk naar mij lachen
Nu weet ik het zeker
Ik hou van appels, en ben niet bang voor slangen

Dag 28, symptomen van verlichting

Durf jij te vertrouwen dat alles goed komt? Durf jij in het diepe te springen zonder zwembandjes? Durf jij je te laten vallen erop vertrouwend dat je wel opgevangen wordt?

Ken jij dat magische moment waarop alles samen komt? Waarop je je pad drastisch hebt veranderd?

Ik denk dat iedereen dat soort momenten wel kent. Maar ik kan nu even geen voorbeeld bedenken. Misschien omdat ik midden in innerlijke veranderingen zit. Maar daarover later meer.

Dag 29, de dag van de levenskunstenaar en haar kunstwerk

Er werd ons een ingewikkeld model getoond over hoe je bij je meesterwerk komt. Een meesterwerk is hier nogal ruim. Het komt erop neer dat je je comfort zone moet verlaten om te kunnen creëren. We krijgen de hele maand december (joepie) Om aan die droom te gaan werken. Dit schreef ik erover tijdens de challange.

Over synchroniteit gesproken. Donderdag was ik het zat dat er alweer onduidelijkheid is over mijn uren. En hoe en waar ik die kan invullen. Ik moet iets anders dacht ik. Maar wat?

Schrijven, van Sprookjesjuf een hit maken, iets met filmpjes, mijn gedichten bundelen, alles?

Ik besloot te beginnen met een combinatie van filmpjes en Sprookjesjuf en besloot mijn eerste knutselen met Sprookjesjuf filmpje te maken. Zonder me te laten hinderen door gebrek aan kennis of de juiste materialen. (het eerste filmpje plaats ik woensdag hier op mijn blog, houd dat dus in de gaten)

In december ga ik iedere week een filmpje maken. Op de planning staat iig vingerbreien en collages op canvas.

Ook zal ik op mijn blog (miss-artemis.nl) iedere week een stukje van mijn drakenverhaal plaatsen. En zal ik gaan uitzoeken of ik mijn gedichten kan bundelen zonder meteen faiet te gaan.

Dag 30, Dag van de wildevrouw

Iets met mooie jurken en foto’s. Ik vind het iets te koud maar morgen figureer ik als Gothic meisje in een film. Daar zal ik dan natuurlijk wel een foto van plaatsen. Misschien maak ik van morgen wel een plogje. (wat een vreselijk woord is dat toch)

EINDE van deze Chalange

Nu wordt dit weer een gewoon blog. Zijn jullie al blij?

Wildevrouw challenge #2

Gisteren was de wildevrouw challenge om je met behulp van een geleide meditatie zo precies en levendig mogelijk voor te stellen hoe je toekomstige leven eruitziet. Van hoe het rook tot hoe je er voelde. Daarna moest je een bericht van je toekomstige zelf aan jezelf van nu sturen. Met een boodschap. Je zou het in een sms’je naar jezelf kunnen sturen, of op een briefje ophangen op de wc. Er werden tal van opties gegeven. Stoutmoedig nam ik me voor om hier weer een filmpje van te maken. Ik kamde mijn haar, trok wat kleren aan en begon. Na een stuk of 20 takes waarin ik over mijn woorden struikelde, iets stoms zei of het beeld bewoog stond het erop. En was dit het resultaat.

Wat vond ik het spannend om dat dan vervolgens ook echt te gaan zitten delen. Want ik kan zo’n filmje wel leuk vinden om te maken. Maar zit de rest van de wereld er ook op te wachten?

Nou dat bleek dus wel het geval. Wat een lieve en warme reacties kreeg ik. Van bekende en onbekende wildevrouwen. En later ook van de Gitarist die vond dat ik echt iets moest doen met filmpjes. Ik was er voor in de wieg gelegd zo beweerde hij. Nu was ik voor zijn reactie nog het meest bang geweest. Ik had gedacht dat hij zou vinden dat ik me te kwetsbaar op gesteld had. Omdat hij wel vaker van mening is dat ik als blogger alles maar met de wereld aan het delen ben.

Ik kan jullie verzekeren dat ik de rest van de dag heb zitten stralen.

Ondertussen moet ik opzoek naar een kunstwerk dat voor mij weergeeft waar ik me op dit moment in mijn leven bevind. En voor het eerst sinds deze opdracht heb ik geen idee wat ik moet doen. Ja, ik heb nog wel een filmpje liggen van een gedicht dat voor mij aangeeft hoe je moet leven, zelfs als er tegen slagen zijn. Maar om nu weer met een filmpje aan te komen. Ze zien me al aankomen.

Ik denk dus nog even na.

Achtbaan

Mijn weekend was een beetje een achtbaan. Jongste zusje vierde haar verjaardag niet, maar toch weer wel, alleen dan niet echt. Ofzo.

Ik ben dus maar wel gegaan met een mand met cadeautjes. Eigenlijk mocht ik niets nieuws kopen. Maar de buy nothing new month is altijd in Oktober. En ik vind het zielig als mijn zusjes dus altijd de dupe moeten worden van mijn drang om te verminderen. Natuurlijk kan ik ze belevingen cadeau doen. Maar soms is het ook leuk om spulletjes te krijgen. Dus spulletjes it was, een mandje vol.

Middelste zusje vierde haar verjaardag wel echt. Omdat ik moest werken in Veenendaal (een schmink opdracht voor Sprookjesjuf) pas laat, zodat ik direct na het schminken door kon naar haar feestje. Kennelijk was ik nogal druk in mijn hoofd, want ik vergat de schmink. (en moest dus ter plekke nieuwe schmink aanschaffen), en de mand met cadeautjes voor dit zusje. Gelukkig was shopvriendin mijn opdrachtgever, en die had nog wel een mooie fotolijst liggen die perfect was voor zusje. (toch nog een second hand cadeautje voor dit zusje dus, als is het huis van Shopvriendin eerder een opslagplek voor nieuwe spullen, dus ik van second hand eigenlijk niet te spreken.

De volgende dag moest/wilde ik naar Amsterdam. Waar de Gitarist met zijn nieuwe band EXP hun eerste optreden had. Super trots. Want ze zijn door naar de volgende ronde. (was een wedstrijd namelijk)

Maar ook een avond die een beetje verdrietig was. Want ik liep nog maar net binnen of ik zag dat ik een appje had van Visje.
“Lau?”, viel er te lezen. Ik zocht er niets achter. Visje roept me wel vaker via de app. Meestal zeg ik dan “Ja?” en antwoord hij dat er niets is, maar dat hij gewoon even hoi wilde zeggen. Of dat we echt echt echt binnenkort eens af moeten spreken. Dat soort dingen dus. Ik had dan ook niet verwacht dat de volgende zin zou zijn “mijn vader is overleden, gewoon zomaar, ineens”.

Hoe kan dat nou? Hoe kan de vader van Visje er nu niet meer zijn? Vorige week was ik nog op een feestje van Vis, toen was er nog helemaal niemand aan het dood gaan. Integendeel. Papa Visje was vol energie en plannen, want hij ging verhuizen, terug naar de omgeving van zijn geboortegrond, en daar had hij heel veel zin in. Hij had nog grapjes gemaakt over mijn late opkomst. En hij kon echt niet mee met het etentje want er moest verhuisd worden. Maar dat zou een volgende keer helemaal goed komen. Dat dus!

Morgen wordt hij begraven. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Betrap mezelf er steeds op dat ik aan het janken ben. En voel me dan zo stom, want waarom zit ik nu te janken? Het was mijn vader toch niet? Tegelijk ben ik ook heel trots op de Gitarist. En blij voor hem. Heen en weer geslingerd tussen allerlei emoties. Die niet direct met mij van doen hebben, maar er wel allemaal zijn.

Gelukkig is van het weekend het Sjamanistisch festival. Misschien kan ik weer Sjamanistisch dood gaan, en opnieuw geboren worden. Even alles een plek laten vinden.

Emotionele lijm

Eerder schreef ik al dat ik mee deed aan D’ruitdaging. Iedere dag krijgen de deelnemers in hun mailbox een opdracht om uit te voeren. Geen grote opruimdoelen. Nee, stapje voor stapje worden we aan onze handjes mee genomen.

We ruimen onze administratie op, onze ondergoed en sokken lades, medicatiekastjes, make-up ,sieraden, dozen en dingen waar draadjes aan zitten (ook wel gadgets genoemd). Hoe klein de doelen ook zijn , ik merk bij andere deelnemers, en bij mezelf dat het best heftige emoties op kan roepen. Want aan veel spullen kleeft nu eenmaal een emotie. In het Flow schriftje dat deze week toevallig ook over opruimen gaat wordt dat ook wel emotionele lijm genoemd.

Ieder van ons lijkt een persoonlijke reden te hebben om bijvoorbeeld de administratie van 10 jaar geleden nog te bewaren. Of om het maar niet over je hart te verkrijgen om je onderbroeken van 11 jaar geleden eens weg te gooien, ze zijn toch nog heel?

Ook ik liep tegen allerlei (heftige) emoties aan. Bij het versnipperen van mijn administratie (en dus het terug zien van alle bankafschriften die ik sinds mijn 16e binnen kreeg) werd ik geconfronteerd met mijn houding tegen over geld. Ik ben nogal een kei in het hamsteren van geld. Hoewel ik alleen woon en ik volgens allerlei richtlijnen op internet genoeg spaargeld heb om de klappen op te vangen voor een gezin met twee kinderen (verrassend weinig trouwens voor een gezin met 2 kinderen) blijf ik ervan overtuigd dat ik niet genoeg heb. Want er komen weer allerlei rekeningen aan, en ik wil mijn badkamer nog opknappen, en een nieuwe bank lijkt me ook geen overbodige luxe. Ik snap heel goed waar het vandaan Maar dat idee loslaten is kennelijk moeilijk.

Ik heb geen parttime baantje meer, ik woon niet meer samen met iemand zonder inkomsten, ik hoef de tweedhandjes van mijn zusjes niet meer op te dragen tot ze versleten zijn. Ik hoef het niet meer koud te hebben omdat ik de hele winter met een tussenjas moet doen. En als ik nieuwe schoenen nodig heb dan kan ik die kopen. Dan hoef ik niet meer te wachten tot ze in de sale zijn, en dan nog eens te wachten tot de sale ook in de sale gaat. Nee, ik kan gewoon naar de winkel lopen.

In eerste instantie heb ik het gebrek aan kleding kopen over gecompenseerd, door heel veel kleding te kopen. Iedere keer als ik in de stad liep wist ik wel iets dat ik echt heel erg hard nodig leek te hebben. Tegelijk kon ik wat ik allemaal had ook niet loslaten. Want ooit komen er weer barre tijden. Dan heb ik niets meer, dus ik kan maar beter zoveel mogelijk kopen. Als die bare tijden dan aan breken kan ik tenminste nog even vooruit.

Nu ik dus mee doe met d’ruitdaging is de grootste uitdaging voor mij om erop te vertrouwen dat ik nooit meer in zulke barre tijden terecht kom. Ik hoef die onderbroeken van 11 jaar geleden echt niet te bewaren. Bovendien is het sowieso een beetje belachelijk om te denken dat je voor iedere dag van de maand schoon ondergoed nodig hebt, en dan het liefst nog een beetje extra. Ik mag loslaten, nee ik moet loslaten. En ergens voelt dat heel bevrijdend.

Brieven aan Carolien, verloren brieven.

Dit is de zoekgeraakte brief waar Carolien vorige week over schreef. (klik hier voor de brief van Caro) Eigenlijk wilde ik hem niet publiceren. Omdat ik het te lang geleden vond, maar misschien ook wel omdat ik het te persoonlijk vond, en daarom een beetje eng. Maar sinds wanneer is dat een reden om iets maar niet te publiceren? Juist ja! Dus hier alsnog, de verloren brief!

Hoi Carolien,

Door Lowlands heeft mijn antwoord een weekje op zich laten wachten. Het was een super relaxt festival omdat we niet zoveel hoefde. Gelukkig vonden de mensen waarmee ik was elkaar ook aardig. Dat is toch altijd weer een beetje afwachten.

Ik ben met kleine meid ook nog even een rondje door het Boijmans gesjeesd. Maar ze had besloten dat ze het vandaag niet leuk vond. Ze had meer zin in klimmen. Had van mij ook best gemogen. Maar het regende nogal hard. Volgende keer maar weer eens naar een kindermuseum. Het Dick Bruna huis leek me wel geschikt. Ben jij daar ooit geweest?

Overigens lag dat met die jongen iets gecompliceerder dan gebrek aan zelfvertrouwen en zelfrespect. Eigenlijk waren dat in die periode nu net de eigenschappen waar het niet aan ontbrak. Kort samen gevat was ik in die periode samen met mijn moeder thuisloos. We trokken van logeeradres naar logeeradres. Je kunt je vast voorstellen dat dat een heftige tijd is geweest. Mijn bezittingen paste in een rugzakje en een trolley. Ik had de meest onzinnige dingen bij me, want had weinig tijd gehad om mijn tas te pakken. En juist op de dag dat besloten werd dat ik dit keer ook mee ging had ik voor het eerst van mijn leven biertjes zitten drinken in een cafe met bijna geen verlichting. Ik was 19, dus kon het allemaal wel aan. De scheiding van mijn ouders kwam niet echt onverwacht. Al denkt mijn vader daar tot op de dag van vandaag anders over. En dat was precies de reden dat het niet meer ging. En iedereen als het ware het huis uit vluchtte. Mijn zusjes hadden gelukkig meer stabiele logeeradressen. Maar daar was voor ons geen plek. Het offer dat je als moeder en als oudste dochter met graagte maakt. Ik weet nog dat ik in die tijd heel veel schreef. Ik had nog geen blog waarop dat kon. Maar er was een forum waarop ik woonde. En papier natuurlijk. Ik schreef tussen de witte regels in de krant door als ik geen stukje papier kon vinden. Ik schreef dingen over hoe je jezelf wel aardig moest vinden als dat alles dat het enige was dat nog van jou was. En ik moet zeggen dat ik mezelf ook best aangenaam gezelschap vond.

Voor mijn moeder kwam daarna een periode van rust. We kregen een huisje, en zij vond als snel de liefde van haar leven. Voor mij betekende juist dat dat die rust nog even op zich liet wachten. Mijn jongste zusje moest nog om de week bij mijn vader langs. Mijn middelste zusje was voor de scheiding al weggelopen. Ik wilde mijn vader op aanraden van mijn stagebegeleider even niet zien totdat ik was afgestudeerd. Om het weekend werd verwacht dat ik ook ergens heen ging. En het andere weekend zat het huis vol kinderen. Want mijn stiefvader heeft twee kinderen. (en het huisje was echt heel klein). Ik logeerde heel veel bij een vriendin. Maar als zij een partner had, dan kon dat weer even een paar weken niet. Dan zwierf ik rond op straat tot de eerste metro terug naar huis ging of sliep ik bij wie me mee wilde nemen. Meestal kon ik wel terecht bij een vriend of vriendin. Totdat ik W leerde kennen. En ik daar eindelijk ook rust vond. Misschien was dat ook wel de reden waarom ik me toen zo onderdompelde in dat samenwonen en trutten in een huisje, met een bank en een tv. Maar eerst heb ik nog even in Griekenland gewerkt. Wat was dat heerlijk. Een eigen appartementje helemaal voor mij alleen. Met een balkonnetje met uitzicht op zee. En een bad, en een schoonmaakster. Ik hield van dat leven.Heftig om jouw meneer in kwestie steeds tegen te blijven komen. En dat meisje is inderdaad wel heel dapper geweest. Jou direct geloven en dat bespreekbaar maken. Petje af.Van het weekend zat hier een mevrouw op de bank die ooit een meneer was. Ze begon te vertellen dat het haar zo verbaasde dat vrouwen zo vaak nare dingen mee gemaakt hebben. Als ze hier over sprak leek het alsof ze zichzelf niet helemaal als vrouw kon zien nog. Het ging over ons, biovrouwen. Meisjes die zich door de puberteit heen hebben moeten worstelen. Die heus ook wel een ontluikende seksualiteit hebben, maar dat die alles behalve volwassen is. Terwijl je toch vanaf dat moment moet handelen met de geilheid van mannen. Die er niet tegen kunnen als je rokje te kort is. Of je truitje te laag uitgesneden. Mannen die soms twee keer jouw leeftijd zijn. Die niet het fatsoen of het begripsniveau hebben om dat voor zich te houden, omdat je zo’n meisje nu eenmaal de stuipen op het lijf jaagt door daar woorden aan te geven. Het is allemaal al heftig genoeg. Wel die seks willen, maar zeker niet sexy gevonden te willen worden. Of misschien wel, maar dan door leeftijdsgenoten, en niet door dat vieze mannetje in de bosjes. Het nare is dat vieze mannetjes in de bosjes zichzelf nooit als een vies mannetje in de bosjes zien. Zij lijken echt te denken dat meisjes zich zo bloot kleden voor hen.

Maar ik moet gaan afronden. Duty calls.

Tot later,

Laura

Toekomstplannen?

Mijn nichtje van 5 kwam een middagje bij mij spelen in mijn vakantie. Toevallig had ze een studiedag, dus hadden we lekker veel tijd om al onze ritueeltjes uit te voeren. Haar mama werkt bij mij om de hoek, waar ik de kleine meid dan ophaal.

Als we een pannenkoek hebben gegeten bij de Hema, geheel volgens de traditie, wandelen we naar mijn huis. “Tante Laura”, begint de kleine meid, “waarom woon jij eigenlijk in de stad?”. Ik antwoord dat ik het leuk vind om in de stad te wonen. “Maar wil je dan niet dichter bij mij wonen”, vraagt ze zich af. “Want nu moet ik helemaal met de metro en dan ook nog een stuk lopen voordat ik naar jou toe kan”. Natuurlijk lijkt het me gezellig als we dichter bij elkaar zouden wonen, Kleine meid moet deze informatie even verwerken. Dan komt ze met een idee. “Later als ik groot ben, dan kom ik bij jou wonen. In jouw huis”, zegt ze. Ik vraag nog waar ik dan moet wonen als zij in mijn huis komt wonen. Maar daar heeft ze ook over nagedacht. Ik moet daar gewoon blijven wonen. Dan gaat zij kinderen krijgen, en kunnen we samen voor die kinderen zorgen.

Ik vraag nog wat we dan met die kinderen gaan doen. Moet ik die dan ook schminken? Of gaan we daar mee knutselen misschien. Maar daar kan ze nog geen antwoord op geven. Want ze kent haar kinderen nog niet, en ze wil graag dingen met haar kinderen doen die haar kinderen leuk vinden. Het zou alleen wel handig zijn als ik nu even mijn rijbewijs ga halen, want we hebben absoluut ook een auto nodig.

Als ik dit verhaal vertel aan de kinderen op mijn werk die een paar jaar ouder dan haar zijn spreken de kinderen me streng toe. Nee juf, u moet uw toekomstplannen maar niet te erg op dit idee vastpinnen, uw nichtje is nog maar 5, die veranderd nog wel van gedachten.

De kinderen van mijn werk zijn erg slim, ze hebben vast gelijk, maar liever ga ik mee in de fantasie van mijn kleine nichtje. Ik moet maar eens aan rijlessen gaan beginnen 😉