Categorie: project

Gisteren had ik een dagje vrij en ben ik aan het opruimen geslagen. Of nu ja, eigenlijk probeer ik de hele maand al op te ruimen, of liever gezegd dingen weg te doen. Want ik vind het moeilijk om afstand van spulletjes te doen.. Op 1 mei deed ik mijn drakenglas weg, ooit gekregen van iemand die vond dat ik voortaan uit glazen met een drakenvoet moest drinken. Het stond al jaren in mijn vensterbank stof te vangen.Ik hou helemaal niet van draken en het past niet bij de rest van mijn glazen. Je kunt wel stellen dat ik het een draak van een glas vond. Maar je moet een gegeven draak uhhh paard niet in de bek kijken. Op 2 mei zei ik vaarwel tegen een gothic poster, ooit gekregen op een festival en helemaal uit Duitsland hiernaartoe gesleept,dus weg mocht hij niet, maar wat ik er mee moest? De randjes waren inmiddels zo gehavend dat ophangen niet meer tot de opties behoorde. Op 3 mei besloot ik dat het kaarsenhoudertje dat een vriendinnetje mee had genomen van een verre reis, maar dat ik altijd een onhandig onding had gevonden weg te doen. Of eigenlijk besloot Shopvriendin dat het zo echt niet langer kon, ik emmerde nog dat het echt niet weg kon, want cadeau gekregen. Maar Shopvriendin had daar geen boodschap aan. Weg ermee! Op 4 mei wilde ik bewijzen dat ik het heus ook wel op eigen kracht kon, en gooide ik een doosje weg, gekregen van een ex, altijd lelijk gevonden, toch had het zelfs een plekje in mijn vitrinekast gekregen. De Gitarist vond plagend dat ik het moest bewaren. Het was toch mooi? Maar ik was vastbesloten en mikte het zelfverzekerd in de prullenbak. Op 5 mei had ik eindelijk een keer een makkie. Mijn nichtje was jarig en als verrassing had ik fanatiek mini’s voor haar verzameld, ze stonden netjes uitgestald in mijn kast en mochten nu eindelijk weg. Misschien een beetje vals spelen, maar na al deze emotionele afscheidsscenes was ik wel toe aan een beetje rust. Op 6 mei raakte ik overmoedig, ik ontdeed me van een stempel die er grappig uitzag maar het al jaren niet meer deed, en van een plastic bakje dat een vriendinnetje ooit bij haar Happy Meal had gekregen en aan mij had gegeven, want was ik niet zo’n fan van W.I.T.C.H? Gisteren besloot ik dus dat  het niet alleen bij weggooien moest blijven maar dat er ook nodig gesopt en ontstopt moest worden. Ik zette de gigantische vruchtbaarheidsboedha die overigens weinig vruchtbaarheid opgeleverd heeft op facebook voor wie hem wilde hebben (er is verrassend weinig animo voor, en dat terwijl hij je post prima kan bewaken). Mijn gootsteentje loopt weer door en de badkamer blinkt me te gemoed. Maar toen ik stuitte op een mapje met liedjes uit mijn basisschooltijd, oude werktstuken, boekverslagen en tekeningen werd ik week en kreeg ik niets meer uit mijn handen. Ik hoop dat ik niet te veel van dit sentiment tegen ga komen, want ik weet zeker dat er dan van weggooien niet veel meer komt, en mei heeft nog zoveel dagen.