Toen ik 13 was, ik de zomer dat ik 14 zou worden las ik het boek Portret van Sanne, geschreven door Caja Cazemier. Ik had het tweedehands in de bibliotheek gekocht omdat ik de krijttekening op de cover zo mooi had gevonden en omdat de mevrouw van de bibliotheek, die enne mooie, met die neuspiercing dacht dat ik het wel een mooi boek zou vinden. Waar het over ging wist ik niet. Ik weet niet of ik het boek had durven kopen als ik dat wel geweten had.
Sanne ging naar de middelbare school en ik ging met haar mee. Ik identificeerde mezelf vanaf bladzijde een met Sanne. Hoe zij met jongens omging, en met meisjes, dat was precies hoe ik dat deed. In het boek loopt Sanne tegen een muur aan waar met graffiti opstond “liever lesbisch”. Op dat moment realiseerde Sanne zich dat ze lesbisch was. En mijn wereld stond op zijn kop. Ik had het totaal niet aan zien komen. Het enige wat ik kon denken was “Fuck, wat nu?, betekend dit dat ik dan ook?!?”
Wat volgde was een verwarrende periode. Ik kon er met niemand over spreken omdat het voor mezelf nog zo ongrijpbaar was. Het vermoeden was dus dat ik lesbisch was. Maar als mensen dan zouden vragen hoe ik dat wist? Wat moest ik dan antwoorden? Dat ik dat gelezen had in een boek? Of misschien dat ik overstuur raakte toen het meisje in de bus ineens haar haar anders ging dragen en daarmee haar hele houding en gedrag aanpaste. Uren had ik zwijmelend naar haar zitten kijken. Ik vond haar mooi. Maar was ik dan ook verliefd? Om nog maar te zwijgen over de eerder genoemde bibliotheek mevrouw. Ik bestookte haar met de meest onbenullige vragen alleen om maar even met haar te kunnen praten. Was dat dan ook? Verliefd? En hoe zat het dan met jongens? Oke, toegegeven, ik was nog nooit een exemplaar tegen gekomen die echt de moeite waard was. Maar als High School lover en ik bij elkaar waren was er wel een bepaalde chemie. Anderen geloofden het nooit als we vertelden dat er echt niets tussen ons was. Docenten hadden al weddenschappen afgesloten over of en wanneer we zouden gaan trouwen. Hoewel we ons hier zelf niets bij konden voorstellen kon ik me wel voorstellen dat er ooit een jongen zou zijn waar ik voor zou voelen wat ik voor hem voelde maar dan wel met verliefd of zo. Ik wilde die optie niet uitsluiten.
Toen ik 17 was kreeg ik mijn eerste vriendinnetje en kwam ik uit de kast. Eerst bij een vriend waarvan ik vermoede dat hij ook homo was, maar al snel ook thuis en bij vrienden. Mijn vriendinnetje kwam al snel over de vloer bij ons thuis. En hoewel ik twijfelde aan de oprechtheid van mijn gevoelens voor haar, was ik immers niet gewoon ingegaan op het eerste meisje dat mij zag staan? Dat geloofde dat ik lesbisch zou kunnen zijn? Was ik verlief op haar? Of op de aandacht die ze me gaf wist ik wel meteen dat dit voor mij echt was. Het ging uit, ik noemde mezelf biseksueel, maar stond eigenlijk niet heel erg open voor jongens. Want meisjes, wow, dat was wel echt mijn ding.
Op mijn 19 leerde ik echter een jongen kennen die wel heel erg into mij was. Iets dat hij op nogal onhandige wijze duidelijk maakte. Laten we het erop houden dat hij onervaren was en er niet helemaal van overtuigd was dat nee ook daadwerkelijk nee betekende. Ik heb hem kunnen vergeven omdat ik wist dat hij mij nooit pijn heeft willen doen. Uiteindelijk ontstond er een soort vriendschap waarin hij mij zijn vriendinnetje noemde en ik onderhandelde dat ik dat alleen wilde zijn als ik dan ook nog met meisjes mocht daten. Hij was zo gek op mij dat hij het niet erg vond me te moeten delen. In die periode gedroeg ik me niet echt netjes. Ik leefde mijn leven zoals ik dat altijd had gedaan, ging veel uit, redelijk braaf en onschuldig allemaal, maar hij paste eigenlijk niet in mijn leven. Ik wilde flirten met meisjes. Meer dan dat gebeurde er niet omdat ik extreem verlegen was. Maar ik kan me voorstellen dat het voor hem niet echt leuk was. Hij werd verliefd op iemand anders en maakte het uit omdat hij het gevoel had dat hij was vreemd gegaan. Ik vond het allang best. En had helemaal niet het gevoel dat hij was vreemd gegaan. Ik zou hetzelfde gedaan hebben als ik minder verlegen was.
Toen ik 20 was leerde ik het meisje kennen waarmee ik dacht een soort van toekomst op te zullen bouwen. In het begin hadden we het wel over de vorm van relatie die we graag wilde. Zij ging voor monogamie, kon zich er niets bij voorstellen dat het anders kon. Dus we hadden een monogame relatie. Binnen een half jaar woonden we samen. We stonden samen op en gingen samen naar bed, het enige dat we niet samen deden was werken. Onze relatie had heel wat beproevingen moeten doorstaan. Vooral omdat zij stopte met werken en ik part time werkte zonder vooruitzicht op een full time functie. Ik werkte zoveel mogelijk over om onze hoofden boven water te houden. En achteraf verbaas ik me er nog steeds over dat dat zolang goed is gegaan. Echt waar aten we van? Mijn basis salaris was net genoeg om de vaste lasten mee te betalen. Maar we waren gek op elkaar en overleefde alles. Na 4 jaar barstte de bom. Zij werd verliefd op iemand anders, ik vermoed dat ze ook vreemd is gegaan, maar daar heb ik natuurlijk nooit bevestiging van gekregen. Ik heb er zelfs jaren niet over gesproken.
Ik was kapot, wist echt even niet meer wie ik was zonder haar. Zo intens was onze relatie geweest. Daarnaast voelde ik me ook bedrogen, ik vind dat je afspraken maakt in een relatie waar je je aan houd, als die afspraken niet meer lijken te passen dan heb je het daar over. Maar dat stiekeme, bah. Ik dwong mezelf weer naar buiten te gaan. Weer dingen te doen die ik deed voordat ik haar kende. Ik ging naar festivals en live optredens. Meestal genoot ik er niet zo van omdat ik me vooral realiseerde dat ik dit allemaal zonder haar deed.
Op een van die festivals werd ik aangesproken door een meneer, we wisselde Hyves uit en al snel spraken we een keertje af. Tijdens dat eerste afspraakje duwde hij mij zijn trouwring onder mijn neus. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk heel opgelucht was. Ik was niet toe aan een relatie, eerder aan een pleister op de wonden. En een meneer? Ik vond het doodeng. Want diep in mijn hart wist ik dat ik eigenlijk lesbisch was. Nu hij getrouwd was waren mijn onzekerheden ineens een stuk minder erg. Hij had immers al een vrouw. Ik was maar het meisje voor erbij. En ik genoot van die status. Hoewel ik me na verloop van tijd natuurlijk ook de beperkingen ervan ging inzien. Want alle vrije dagen waren voor haar. Toen ik hem het stadje waar ik op school had gezeten wilde laten zien tijdens een festiviteit aldaar kregen we enorme ruzie omdat ik vond dat hij best 1 van zijn vrije dagen met mij mocht besteden. Hij vond dat ik dingen wilde die niet mogelijk waren. Maar ik was zo moe van het gevoel dat ik steeds de gaten in zijn agenda mocht opvullen. Dat zij altijd op nummer 1 kwam terwijl ze eigenlijk zo weinig met elkaar deelde. Na anderhalf jaar werd ik dus verliefd op iemand anders. En tot mijn eigen verwarring ook nog eens op een man. Hij was eigenlijk alles wat ik in een vrouw zocht, maar dan in een mannenlichaam. Hij nam me mee uit eten en naar het theater. Al die dingen die met het huidige vriendje niet konden. Hoewel hij degene was die getrouwd was, was hij vreselijk jaloers. Hij kon het totaal niet aan dat hij nu degene was die zich aan mijn agenda moest aanpassen.
Uiteindelijk ging het met beide mannen uit. De laatste is nog steeds een vriend van mij, we hebben niets seksueels meer, maar blijven een bijzondere band hebben. Na dit avontuur leerde ik mijn huidige vriend kennen. Wij hadden beide ervaring met polyamoreuze en monogame relaties en wisten wel zo ongeveer wat we daarin wel en niet wilde. We liggen niet constant met anderen in bed, we houden niet van spelletjes spelen. Bovendien houd ik zelf helemaal niet van one-night stands. Ik wil een band met iemand hebben. Een relatie met iemand aan kunnen gaan. Iemand aardig vinden op meer dan een vlak voordat ik er het bed mee deel. Voor hem ligt dat anders, hij heeft er minder moeite mee om af en toe voor spannend af te spreken. Ik vind dat prima, voel zelfs die behoefte helemaal niet.
Ik voel met niet verbonden met de polyamorie wereld. Toen ik uit de kast kwam als lesbisch en later toch als biseksueel was dat een ding. Dit was meer een mogelijkheid die ik ook wilde verkennen. Dat heb ik nu gedaan. Ik zeg niet dat ik dit voor de rest van mijn leven blijf doen. In mijn monogame relatie was ik ook gelukkig. En van de vrijheden die ik in theorie heb maak ik in praktijk eigenlijk niet heel erg veel gebruik. Toch vind ik het fijn dat het mag. Dat er over gesproken kan worden. Ik ben niet voor het een of tegen het ander. Iedereen moet doen wat op dat moment het beste bij je past. Zolang dingen open en eerlijk gebeuren kan er veel wat mij betreft. Zodra er gelogen wordt, of mensen bewust gekwetst omdat je alleen je eigen geluk najaagt ben je wat mij betreft gewoon een klootzak of een trut. Ongeacht of je relatie nu monogaam of polyamoreus is.
Mijn omgeving weet ongeveer hoe ik hierin sta. De schoonfamilie van een van mijn zusjes vind dat erg lastig. Toen ze haar vriendje leerde kennen was mijn exvriendin nog in the picture. Dat was raar, maar acceptabel. Maar toen ik het daarna in mijn hoofd durfde te halen om daarna iets met een man te beginnen, en dan ook nog een die getrouwd was, dat ging tien stappen te ver. Ik had een keus gemaakt en moest het daar de rest van mijn leven mee doen wat hen betreft. Dat is de reden dat ik er op social media en dus ook dit blog niet heel openlijk over schrijf. Ik verstop het ook niet. Ik schrijf af en toe over het meisje waar ik nu mee date. En ook over mijn lief. Ik neem aan dat mensen doorhebben dat dat niet dezelfde persoon is. Dat vind ik prima. Het is geen geheim. Dit blog schrijf ik nu, onder mijn eigen (internet)naam omdat Mary 2 mannen met geheel tegengestelde meningen over dit onderwerp bevraagd heeft. Naar mijn idee geven beide verslagen een te eenzijdig beeld weer. Bovendien zijn ze allebei anoniem. Alsof het iets is om je voor te schamen. Ik schaam me nergens voor. Ik hoop dat ik wat nuance heb kunnen aanbrengen. Ik hoop dat mensen snappen dat het echt niet alleen om seks gaat. Maar om de mogelijkheid echt meer dan 1 persoon lief te kunnen hebben.
