Een van mijn vrienden plaatste een tijdje terug op Facebook dat ze een nieuwe baan had en wel als “Creatief schrijver”. Mij sprak dat meteen tot de verbeelding. Want wat is dat dan? Een creatief schrijver. Wat moet je dan doen? En hoe kun je daar in vredesnaam een baan van maken. Natuurlijk vuurde ik die vragen meteen op haar af. Het bleek dat ze profielen moest opstellen van mensen die echt zouden kunnen bestaan, maar dat niet doen, zodat die “personages” gebruikt kunnen worden voor reclamedoeleinde. Wat dat ook precies mogen zijn.
Ik stel me zo voor dat ze een formuliertje kreeg dat er ongeveer zo uit zou kunnen zien.
Naam: Jan de Vries
Burgerlijke staat: Gehuwd
Kinderen: 2 een jongen en een meisje
Beroep: automonteur
korte schets: Jan de Vries woont samen met zijn vrouw en twee kinderen in een gezellige vinexbuurt met een Ikea inrichting en een keurig geveegd stoepje. Ze hebben een tuin die onderhouden wordt door de broer van Els, zijn vrouw. In ruil daarvoor helpt hij de broer van Els met computerproblemen. Ze hebben twee kinderen, Marloes en Johan van 14 en 16. De kinderen doen het goed op school. Jan werkt als automonteur, maar liever had hij advocaat geworden. Helaas was er vroeger geen geld om door te leren. Daarom maakt hij veel overuren zodat zijn kinderen de opleiding kunnen krijgen die hij niet kreeg. Zijn kinderen waarderen dat maar matig. Toch is Jan gelukkig. Hij schaakt graag. Dat geeft hem intellectuele voldoening.
NEXT!
Maar zo eenvoudig kan het toch niet zijn?
Hoe dan ook, toen ik zag dat er een workshop Creatief schrijven werd gegeven tijdens de opendag van centrum Djoj besloot ik daar aan mee te gaan doen. Misschien zou ik dan een antwoord vinden op wat creatief schrijven nu precies is. En ook niet onbelangrijk, hoe het een beroep kan zijn.
Je kunt er dus in ieder geval je werk van maken door het te onderwijzen is het eerste dat ik leer. Dat onderwijzen doe je door een groep leerlingen te verzamelen die je oefeningen en opdrachten geeft in creatief schrijven. Creatief schrijven is vooral schrijven vanuit je gevoel en niet vanuit je hoofd, is zo ongeveer de samenvatting van de folder die ik mee kreeg. Nu ja, dat moet niet al te moeilijk zijn lijkt me. Ik ben een blogger! Enthousiast stort ik me dus maar op de opdrachten die we opkrijgen.
Eerst moeten we ons hoofd leeg schrijven. Daarna moeten we een voorwerp pakken en ons invoelen in het voorwerp alvorens we een verhaal over dat voorwerp gaan schrijven vanuit het gezichtspunt van dat voorwerp. Ik zeg, appeltje eitje!
Castagnetten
Ik ben een castagnetten, groen, van hout, een klein beetje beschadigd. Dat geeft niet, die beschadigingen, het herinnert me aan vroegere tijden, de tijden met Rosa. Oh, ik weet nog goed, de lach op haar gezicht toen ze me vond. Ik lag op een kleedje tussen allerhande koopwaar, opzichtige sjaals en allerhande curiosa. Rosa had alleen oog voor mij gehad. Ze had het hout waarvan ik gemaakt ben gestreeld met haar vingertoppen en gefluisterd “jij bent ban mij, wij gaan samen heel veel plezier maken”. En zo gebeurde het.
Rosa met haar rode hakjes en bloemen in het haar nam mij mee uit dansen. En een plezier dat we hadden, samen, Rosa en ik. Dagen en nachten lang danste zij terwijl ik er vrolijk op los klikklakte, tot ieders plezier. Maar tijden veranderde. Rosa ging steeds minder dansen, er kwamen kinderen en kleinkinderen, voor mij had ze geen tijd meer. Ik belande in een kast, waar het donker en muf was. Totdat haar kleindochter mij vond. Nu hand ik aan een haakje in de kamer van de kleine meid. Gedanst wordt er niet meer, maar dat geeft niet. Want, wij hebben elkaar gekend, Rosa en ik.
Bij de volgende opdracht kregen we een verhaal te horen over Oom Karel, het zwarte schaap van de familie die overleden was in Verwegistan en jou een erfenis na liet, je hoefde hem alleen maar even op te komen halen met bijgesloten ticket. Je kende de man eigenlijk helemaal niet zo heel goed.
Oom Karel is overleden, en hier zit ik dan met een ticket naar Verwegistan en een begeleidende brief van de Notaris. Of ik eventjes wil langskomen om het over de erfenis te hebben. Het voelt niet goed, helemaal niet goed zelfs! Ik heb de beste man maar een keer in mijn leven ontmoet.
Waarom ik? Waar nu? Dit kan ik toch niet aannemen? Bovendien, wat moet ik nu in Verwegistan? Aan de andere kant, kan ik het wel heel goed gebruiken. Nee, niet het geld, maar die reis, dat avontuur, dat onbekende! Even weg uit de dagelijkse sleur. En ik ben volgende week toch vrij. Een hele week met niets anders te doen dan uitslapen en lummelen. Misschien gebeurd dit niet voor niets, misschien moet ik gewoon gaan, kan mij het schelen.
Gedachten komen en gaan, terwijl ik besluiteloos met die brief en dat ticket op mijn schoot zit. Het melodietje van mijn mobieltje doorbreekt mijn gedachten. “Nova”, valt er te lezen op mijn mijn display, en ik neem op. Als een stortvloed van woorden komt mijn verhaal eruit. Wanhopig sluit ik af met een “Wat moet ik doen?”. Gaan! Natuurlijk! Roept Nova enthousiast. Zal ik anders met je mee gaan? Nu klinkt het ineens wel heel aanlokkelijk. Ja, wil je dat doen, vraag ik.
We sluiten af met een elfje over wat we van de workshop vonden. Zoals de hele tijd schrijf ik tegen de wijzers van de klok in. Want je kreeg wel heel erg weinig tijd voor de opdrachtjes. En ik dacht nog wel dat ik een redelijk snelle schrijver was. Viel dat even tegen.
Hier
In Djoj
Schrijf ik letters
In mijn rode opschrijfboekje
fijn
Hoe je in dit creatief schrijven op een andere manier dan erin onderwijzen een broodwinning kan zien is me nog steeds geheel onduidelijk. Maar leuk was de workshop wel. Dus heel misschien ga ik nog eens een lesje volgen. (of gewoon online naar wat oefeningen zoeken)
