Fun with glass(es) markers

Iedereen (her)kent het volgende scenario wel, je geeft een feestje, een spelletjesavond bijvoorbeeld, de fles mede (of elke andere willekeurige drank) staat al klaar, de vrienden zijn onderweg en jij begint hem al zachtjes te knijpen. Want hoe gaat iedereen straks onthouden welk glas van hem of haar is?!?!? Begrijp met niet verkeerd, ik ben niet vies van mijn vrienden, maar die koortslippen houden ze maar lekker bij zich!

Een van mijn vrienden heeft de meest gênante oplossing ever bedacht. Bij binnenkomst op een feestje krijg je daar standaard een plastic bekkertje en een marker in je handen gedrukt met het vriendelijk verzoek of je je naam op het bekertje wil zetten. Om het helemaal erg te maken zegt hij er dan nog bij, “je bekertje niet kapot maken hoor, je moet er de hele avond mee doen. Alsof ik weer 4 ben en op een kinderfeestje!

Niet echt een charmante oplossing of liever gezegd, echt geen charmante oplossing! Dat kan charmanter, dachten ze ook bij Alles in Wonderland. Dus kwamen ze met deze uber schattige glass markers.
Zeg nu zelf, dat ziet er toch meteen een stuk gezelliger uit?!?!

Heb je een feestje met meer dan 6 mensen? Geen nood, dan zijn ze er ook in vogeltjes design. Voor ons is het wachten nu alleen nog op een setje in dezelfde kleuren als de Horigen (pionnetjes) van Carcassonne (ons lievelingsspel), zodat we maar een kleur hoeven te onthouden! Want dat kan nog wel eens mis gaan naar mate de avond vordert. (lees na twee slokken alcohol, maakt niet uit wat)

En uhhh als het feestje is afgelopen hebben de markers ook nog een hele decoratieve waarde!!!
Bijvoorbeeld als versiering van je glasses, je badkamerspiegel, je badkamer in het algemeen of je koelkast. En jij? Wat voor een creatieve bestemmingen heb jij voor deze markers?!?

Dingen met stippen zijn leuker

Dat dingen met stippen leuker zijn, weet iedereen. Of althans dat ik in die overtuiging leef, dat weet iedereen. Zo werd ik ooit op een bruiloft uitgenodigd, toen ik voorzichtig naar de dresscode informeerde werd me verteld dat er geen dresscode was, zolang ik het maar niet in mijn hoofd haalde met polka dots of een hoedje op te komen. Wat dus zoveel betekend als, je mag komen, maar je mag  vooral jezelf niet zijn. Gelukkig denken ze daar bij Alles in Wonderland anders over! Daar weten ze ook dat dingen met stippen gewoon weg leuker zijn. Ze verkopen  namelijk dit super vrolijke ontbijtsetje, met stippen ja! Ik hoef nooit meer bang te zijn dat ik wakker word met een ochtendhumeur. Want met zoveel vrolijkheid verdwijnt dat als sneeuw voor de zon. Zelfs bij iemand die niet van ontbijten houd, sterker nog helemaal niet van ochtenden houd, zoals ik!

Bij het uitpakken van de doos riep Shopvriendin, die kennelijk aanvoelde dat er wat te shoppen viel dat de mok jaloers makkend groot is. Nu ben ik vrij grote mokken gewend, maar ze heeft gelijk, deze is net weer een slag groter. Ik moet moeite doen hem met twee handen te kunnen omvatten. En dat is fijn voor thee freaks zoals wij! Hoewel het inmiddels lunch tijd was hebben we het bordje meteen aan een test onderworpen. En ook dit ondervond onze goedkeuring. Past precies een boterhammetje op. Volgens shopvriendin heeft het kommetje de ideale hoogte voor haar muesli, en zij kan het weten, want zij leeft op dat spul.

Mijn beoordeling?
Word ik er vrolijk van? JA!
Is het nuttig? Je kunt nooit genoeg servies hebben, helemaal niet als het met stippen is!
Doet het wat het moet doen? Meer dan dat, je kunt er en van ontbijten, en je ochtendhumeur verdwijnt! Als dat niet het geval is kun je zelf altijd nog even verdwijnen in de mok!

Onafhankelijk?

Ik heb een vrij onbetekenend blog, met maximaal 100 lezers per dag. Het kan dus niemand iets schelen wat ik hier doe. Al wil ik iedere dag reclame maken voor Jane Norman jurkjes, skunkfunk tassen of Desigual jassen. Het zal niemand iets boeien, omdat het als enthousiastme  wordt gezien.

Als ik meer dan 100 lezers per dag zou hebben en bovendien ook nog betaald zou worden door de merken die ik leuk vind is het ineens wel een probleem als ik hier nog steeds vanuit mijn enthousiastme over schrijf. En dat vind ik eigenlijk wel een beetje raar.

Waarom doen we met zijn allen zo moeilijk als iemand geld verdient met hetgeen dat hij of zij graag doet? Bovendien waar ligt de grens? Mag men wel een review voor een product schrijven in ruil voor het uitproberen van dat product? Of vinden de heren en dames critici dat ook al not done?

Bovendien is er altijd een risico dat een blog niet helemaal onafhankelijk is. Als ik nu beweer dat Bloomfield de meest geweldige band ever is, en dat iedereen de EP inwording moet kopen, komt dat natuurlijk over als een doorgeslagen fan die gewoon het bandje waar ze fan van is wil promoten. Niets mis mee, ik krijg er niet voor betaald tenslotte. Maar hoe onafhankelijk ben ik als ik dit beweer? Ben ik niet beïnvloed door het feit dat het meisje uit de band een vriendinnetje van mij is?

Geloofwaardiger wordt het al beweer dat Einsteinbarbie helemaal geweldig is en dat iedereen aanstaande zaterdag naar de Melkweg moet komen om ze door de finale van de grote prijs van Nederland heen te slepen. Ik ken deze mensen niet persoonlijk. Hoewel ik heel blij ben dat ze mijn Facebook vriendjes zijn, en het natuurlijk ook leuk vind dat ze mij als fan herkennen in de zaal hebben ze nog nooit op mijn bank gezeten voor een kopje thee. Deze mededeling is dus al een stuk onafhankelijker. En ik ben al een stuk meer de doorgedraaide fan.

Wat ik maar wil zeggen is, niet alleen of je betaald word voor een stukje of een product bepaalt hoe onafhankelijk je bent. Als ik reclame wil maken voor vrienden kan ik dat net zo goed heel stiekem in een stukje verwerken zodat het lijkt alsof het heel onafhankelijk is. Maar goed, ik gaf het al aan, dit is maar een onbetekenend blog, ik heb maximaal 100 lezers, dus wat kan het iemand schelen wat ik hier doe?

Nieuwe schoenen

Voor een hip oud en nieuw feestje was ik op zoek naar nieuwe schoenen. Killer heels in een leuk fel kleurtje bij voorkeur. Nu zijn die dingen altijd te vinden. Behalve als je ze nodig hebt. Wat heb ik het afgelopen jaar vaak proestend met een paar in mijn handen gestaan dingen uitroepend als “Jemig wie koopt dit?” of “Dit kan toch niet serieus bedoeld zijn?”. Kennelijk word ik daar nu voor gestraft. Het is degelijk bruin en zwart wat de pot schaft. Af en toe is er iets in rood of groen te vinden, maar ik wil roze, of paars, misschien geel, maar zeker geen bruin of zwart.

Uiteindelijk zie ik in de laatste winkel waar ik binnen loop een paar roze schoenen staan. Niet helemaal zoals ik bedoelde, maar ik ben inmiddels zo moe dat ik alles dat enigszins roze is oké vind, dus ik pas ze aan. Als ik mezelf in de spiegel bekijk knalt het roze me tegemoet. “Zitten ze goed?”, vraagt het meisje van de winkel. “ja prima, niets mis mee”, antwoord ik. “Waar twijfel je dan aan?”, vraagt het winkelmeisje. “Ze zijn nogal lelijk”, verzucht ik. Het winkelmeisje snapt er niets van. Ik probeer uit te leggen dat ik ze voor een feestje met een fout thema nodig heb. “Waar ga je het mee combineren?”, vraagt het meisje. “Een trainingsbroek of zo”, antwoord ik braaf. “Oh ja, daar kun je ze wel fout mee maken”, zegt het meisje. Ik wil antwoorden dat ik ze zo ook wel fout genoeg vind, en dat ik het niet echt nodig vind ze nog fouter te maken, maar zie van uit mijn ooghoek iemand bij het rekje met de roze schoenen staan, kennelijk vind zij ze wel echt mooi, dus knik ik braaf.

Bij de kassa proberen ze me een suede spray aan te smeren. Ik bedank vriendelijk, maar de verkoopster neemt hier geen genoegen mee. Als ik thuis geen spray heb staan moet ik beloven dat ik terug kom om een spray te halen want dan blijven me schoenen veel langer mooi. Nu lukt het me niet langer mezelf in te houden. “Luister schat, ik snap dat je je targets wilt halen, maar je denkt toch niet serieus dat ik deze schoenen lang mooi wil houden?”, en ik been de winkel uit, de verkoopster verbouwereerd achterlatend.