werk – Miss Artemis

November geefmaand #dag22

Wat geven de ene dag pijn doet wordt het je de volgende dag in de schoot geworpen. Ik koop een flow book for paper lovers als cadeautje voor mezelf. Even denk ik nog zal ik dat heel flauw mee laten tellen. Maar ik besluit dat dat toch echt wel te flauw is. En dat aan jezelf geven wel heel belangrijk is. Maar dat dat niet is waar het in de Geefmaand om gaat.

Als mijn collega enthousiast door mijn boek heen bladerd, en alles fantastisch vind eigent ze zichzelf alvast een kaartje toe door te vragen of ze haar adres erop mag zetten. Natuurlijk mag dat, graag zelfs. Ik stuur graag kaartjes. En al helemaal naar mensen die graag kaartjes ontvangen. Later ziet ze de kalender en vult ze enthousiast de verjaardagen erop in.

Ik besluit de kalender dan maar aan mijn werk te doneren. We hebben daar tenslotte nog geen kalender. Meteen ontstaan er plannen de lief en leed pot in ere te herstellen. Mooi, hoe geven zo’n kettingreactie kan veroorzaken.

November geefmaand #dag 1

Het is weer November, en dus doe ik weer mee met de Geemaand. Die op Facebook door een aantal enthousiaste dames wordt georganiseerd. Eigenlijk doe ik al een paar jaar mee, zonder echt te weten wat de oorsprong van deze maand was.

Totdat ik vorig jaar het boek 29 geschenken kreeg. (en natuurlijk ook weer door gaf aan een andere gulle gever).

De schrijfster van het boek leefde in schaarste. Ze was erg afhankelijk van een zorgmedewerk. En er waren dagen dat ze het niet eens voor elkaar kreeg uit bed te komen. Ze was ernstig ziek (me), en raakte daardoor steeds depressiever. Toen ging het ook financieel nog eens begafwaarts, zij kon haar werkzaamheden vaak niet meer uitvoeren, en haar man verdiende eigenlijk niet genoeg om hen beide te kunnen onderhouden. Waar ze zich als klap op de vuurpijl ook nog eens heel erg schuldig over voelde.

Je kunt je voorstellen dat ze niet meteen enthousiast was toen ze het vreemde verzoek kreeg om een maand lang iedere dag bewust iets te geven aan een ander. of dat nu iets materiëls is, een helpend handje of bewuste aandacht.En daar een dagboek van bij te houden. Maar ze deed het wel. En het veranderde haar leven.

Ze stond weer op, deed weer klussen waarmee ze een inkomen naar binnen hengelde, en kon uiteindelijk weer hele stukken lopen.

Kortom lekker Amerikaans. Van wonder naar wonder. Op mijn eigen leven heeft het nooit zo’n grote impact gehad. Maar de geef sfeer, waarin ik met 200 andere vrouwen en een enkele man terecht kwam doet zeker wel iets met je. Ik ben heel benieuwd of ik er, nu ik met kennis over de oorsprong heb, meer uit haal dan voorgaande jaren. Vandaag was het de eerste dag van de Geemaand. Eigenlijk was ik een beetje in paniek, want ik had helemaal niets voorbereid. In de Supermarkt waar ik een broodje koop bedacht ik me dat ik de collega die gisteren ziek is komen werken een opkikkertje wil geven, maar wat? Dan valt mijn oog op het verse jus ‘d Orange persapparaat. En weet ik, dit moet het worden. Een flesje vitamine! Ik plak er nog even een briefje aan met een lief tekstje, en zet het op haar bureau.

Opgelucht haal ik adem, zo is het toch nog goedgekomen met mijn geef actie.

Soms zit alles tegen

I Soms heb je van die dagen, dan zit alles tegen. Ik bedacht voor de youtube video’s van Sprookjesjuf een nieuwe structuur.

Op de eerste woensdag van de maand zou ik een sprookjes video maken. De tweede woensdag van de maand een knutsel over een ander land. De derde woensdag en DIY pakketje. En de vierde woensdag een upcycle/recycle video.

Ik verzamelde spulletjes, maakte netjes een lijstje met welke knutsel ik wanneer zou gaan maken. En toen…… overleed mijn laptop.

Geen nood, dacht ik, dan maak ik toch een filmpje met mijn telefoon. En ik ging aan de slag. Maar mijn telefoon raakte oververhit. Dus dat mislukte ook.

Ik zag het even helemaal niet meer zitten. En gooide het liefst de handdoek in de ring. Naast een bijna fulltime baan, een relatie, vrienden en familie die je ook nog wel eens wilt zien leek het ineens een onmogelijke opgave om ook nog iedere week een filmpje aan te leveren. En eerlijk gezegd ben ik er nog steeds niet helemaal over uit of het me blijft lukken. Maar ik kijk het nog even aan. Probeer nog wat te schuiven in mijn schema. Wil meer vooruit gaan werken en zal daarna een beslissing van nemen.

Want dit soort beslissingen kun je beter niet nemen als je nog te veel in je, alles mislukt, emotie zit!

Bijzondere opdrachten

Soms krijg ik als Sprookjesjuf bijzondere opdrachten. Het is bijvoorbeeld altijd bijzonder als je wordt uitgenodigd het kinderentertaiment op je te nemen bij intieme gelegenheden zoals een bruiloft of familiefeest.

Ik kom dan graag langs met mijn koffertje met schmink en een leuke knutsel passend bij het thema van het feest.

Van het weekend werd ik uitgenodigd om met mijn schminkkoffer langs te komen om de heren van Tinyloops en Monster 3D incubator te komen schminken voor een optreden dat ze hadden. Ze maken sound en land scapes die je mee voeren naar Sprookjesachtige werelden! Dus een opdracht die een Sprookjesjuf moet passen als een handschoen.

De voorbeelden van chinese theatermakers die ze op stuurden zagen er niet al te ingewikkeld uit. Het zou niet meer dan 30 minuten per gezicht in beslag moeten nemen.

Toch was ik een beetje zenuwachtig, want grote mensen zijn geen kinderen. Ze zijn vast veel kritischer, en hun huid is anders dan een babybillenkindergezichtje. En wat als het zou mislukken? Dan liepen ze het hele optreden voor l*l. En dat was dan mijn schuld.

Nee, ik was er allerminst gerust op. Maar ik deed het wel.Mijn innerlijke criticus ziet vooral veel verbeterpunten. Maarrrr, iedereen was zo enthousiast dat ik toch ook een beetje trots ben.

Visje

Zullen we een visje gaan eten op de Markt, vraag ik aan het jongetje bij mij op de BSO. We hebben samen 1,5 uur te overbruggen tot de rest van de kinderen komen en proberen die tijd te vullen met avonturen. Soms gaan we op Zombie jacht, andere keren zijn wij Starwars figuren, of draken. Het is eigenlijk nooit saai met ons.

Nee, zegt het jongetje, visjes zijn vies, ik lust alleen maar kibbeling. Ik besluit geen lesje te geven over het feit dat kibbeling vis is. Dat zal hij later in zijn leven nog wel leren. Heb je daar zin in, vraag ik dus maar. Dat heeft hij wel, maar mag dat eigenlijk wel van mijn baas? Op samenzweerderige toon zeg ik dat als ik het van mijn eigen geld betaal mijn baas het vast wel goed vind. Resoluut zegt hij dat hij dan niet wil. Waarom niet, vraag ik verbaasd. Ja juf, dan heeft u straks geen centjes meer. Ik verzeker hem dat mijn centjes niet op gaan van een keer samen kibbeling eten.

Even later zitten we gezellig samen op een bankje van onze kibbeling te genieten. Het jongetje is zo dankbaar dat ik een angry bird poppetje van hem krijg. Want hij heeft hem toch dubbel. En ik, ik ben zo’n pussy dat dat mij dan weer ontzettend, enorm raakt.

Prietpraat

Gisteren heb ik op de kleutergroep gewerkt. Dat komt eigenlijk niet zo heel vaak voor. Daarom kan ik tijdens die zeldzame keren extra genieten van hun uitspraken. Zo ook vandaag. Hoewel, genieten, ik hield er wel een natte broek aan over en of ik daar nu zo blij mee was….

Ik zit op de bank een boekje te lezen met een paar kinderen. Allemaal willen ze naast mij zitten. Maar ik heb maar twee kanten dus mag er ook iemand op schoot. “Ben je boos?”, vraagt het meisje dat op mijn schoot klimt. Ik heb geen idee waarom ik boos zou moeten zijn en vertel haar dat ook. Als ze opstaat om wat anders te gaan doen merk ik dat mijn broek een beetje klam aanvoelt en dat er een urinegeur vrij komt. Dus roep ik de kleine wurm bij me om te vragen of ze misschien in haar broek heeft geplast. “Ja juf, ik vroeg toch ook al of je boos was”, was haar antwoord. Nu had ik boos worden en in je broek plassen niet direct aan elkaar gekoppeld. Maar voor haar is dit kennelijk heel logisch. Als we later samen droge kleren aan het uitzoeken zijn en een ander kindje nieuwsgierig komt vragen of ze misschien in haar broek heeft geplast antwoord ze “Ja, en juf Laura is niet eens boos, ik krijg gewoon droge kleren”.

Daarna komen er twee meisjes op me af gelopen. Ze hebben duidelijk een plannetje bedacht. “Juf”beginnen ze, “wil jij ons haar mooi maken?” Ik lach dat ik dat natuurlijk wil doen en vraag wat ze in gedachten hadden. “We willen graag net zo mooi worden als jij, met een vlecht”. Ahhhh zo lief, op zo’n moment wordt je je wel even heel erg bewust van je voorbeeldfunctie.

Goed nog eentje dan, om het af te leren, en omdat drie gewoon een mooier getal is dan 2 of 1.

“Juf, u heeft zulk mooi haar, uw man en uw kindje zullen vast heel blij me u zijn. Heeft u eigenlijk een kindje?” “Nee, ik heb geen kindje”. “Heeft u dan alleen een moeder?” “Een moeder heb ik wel ja”. “Oh, je moeder is echt heel blij met je, en tevreden over je”. “Oh, waarom dan?” Rolt met haar ogen, “ja juf, met zulk haar is ieder moeder blij”

Afscheid 2

Morgen neem ik echt afscheid van de Peuterspeelzaal.
Mijn collega had geklaagd dat ze niet eens de ruimte had gehad om iets voor me te maken, met de kinderen.

Morgen zal ik dus overladen worden met tekeningen. En knuffels. En echt zeg maar dag met je handje voor de aller aller aller laatste keer.

Dus ben ik vandaag de hele avond bezig geweest met cadeautjes inpakken voor de peuters. Ik wilde iets geven dat echt mij was. En liep ijsberend door mijn huis op zoek naar dat wat ik dan was.

Bellenblaas opperde mijn locatie manager, en mijn nichtje was het met haar eens. Bellenblaas is leuk. Natuurlijk ben ik dat met ze eens, Maar bellenblaas is zo, standaard. Stoepkrijt dan, vond de manager, maar nichtje was het daar niet mee eens. Bellenblaas is veel leuker. Ik was nog steeds niet overtuigd. Totdat ik langs mijn badkamer liep, en mijn verzameling badeendjes zag staan. Nichtje is er gek op. En meteen wist ik wat ik zou gaan trakteren.

Badbeestjes! Want wat is er nu leuker dan een beestje voor in bad? Ik legde het nog even voor bij nichtje. Bellenblaas is leuk, maar badbeestjes zijn toch wel even leuk als bellenblaas was haar conclusie. Dat willen de kindjes vast graag hebben. (en ik vermoed dat zij er daar ook wel eentje van wil hebben als er toevallig eentje over blijft :P)

Het cadeautje voor de collega’s is trouwens ook door nichtje goedgekeurd. Eigenlijk wilde ze het zelf wel mee naar huis nemen. En dan vooral het hartje. En wat is jouw favoriet?

Trots

Soms dan is je dag samen te vatten in twee foto’s.

Jeeeeej ik ben geslaagd voor mijn taaltoets. Het is echt, echt echt waar. Ze hebben geen foutje gemaakt. Ik heb mijn certificaat.
Toen ik de brief thuis kreeg kon ik het niet geloven, ik heb hem minstens 3 keer opnieuw gelezen. Maar het stond er echt, ik ben geslaagd!

Wonder boven wonder. Want ik stond op de verkeerde locatie toen de toetsten afgenomen werden. Toen ik er eindelijk achter kwam waar ik wel moest zijn ben ik als een dolle de tram in gesprongen om iig een paar van de toetsten te kunnen doen. Maar ik vergat mijn huissleutel, dus zou ik als ik thuis kwam mijn huis niet meer in kunnen. Gelukkig wilde mijn moeder en stiefvader die sleutel wel even af komen geven op het adres waar ik mijn toets had. Je kunt je voorstellen dat ik alles behalve relaxt was toen ik aan die toetsen begon. Ik hield mezelf voor dat ik niets meer aan de situatie kon veranderen. Dat stressen me niet verder zou helpen. En dat ik beter zo snel mogelijk aan de toetsen kon gaan beginnen, zonder nog na te denken over de sleutel, het te laat komen en al die andere afleidende dingen. Dat heeft kennelijk gewerkt!

Jubbel moment 2 komt uit de moestuin. (of nu ja, eigenlijk mijn moesbalkon, mijn makkelijke moestuin op 3 hoog). Ik had een aardappel die een beetje begon uit te lopen. Bij wijze van experiment heb ik die in een bak met een restje aardappels gedaan. Vandaag kon ik 8 aardappels oogsten. En zo te voelen komen er nog meer aardappeltjes aan. Want er waren er een paar bij die zo klein zijn dat ik ze nog maar even heb laten zitten. Bijzonder om te zien hoe je van een aardappel ineens 8 aardappels kunt maken. Of zoals een collega op Facebook zei, heb je toch maar even een bord friet bij elkaar laten groeien 😛

Afscheid

Vandaag nam ik afscheid.
Ik begon blijmoedig met het maken van foto’s van dingen die ik twee, drie keer per week zie als ik naar deze locatie toe wandel. Opdat ik ze niet vergeet. Sommige foto’s maar ik echt, andere alleen maar in mijn hoofd.

Langs het huis van de mensen die het hele jaar kerstversiering hebben hangen. Het meisje dat daar altijd staat met haar moeder en haar hondje. Meestal spelen ze verstoppertje. De jongen en het meisje die met hun theemokken op straat lopen. De snackbar die vroeger Mickey hete, maar nu al tijden Yo heet, hoewel hij in mijn hoofd altijd Mickey blijft heten, gewoon omdat ik dat een leukere naam vind. (en het me doet denken aan Hey Mickey, dat ik toevallig een onwijs cool nummer vind) De tuin vol kaapse bessen, waarvan ik dus nooit wist dat ze kaapse bessen hete, welke plant heeft er een naam nodig als je ook gewoon die lampionnetjes plant kunt heten?

Ik loop langs al die plekken die ik het afgelopen jaar zo vaak zag. En hou me groot. Ik loop het pand binnen, en houd me heldhaftig staande. Ik voer routineklusjes uit, voor het laatst hier, en ik laat geen traan. Maar dan komt er een collega, telefoon voor mij, iemand die jong klinkt. Het is een van de moeders van de kinderen. In de vakantie is hij 4 geworden, en gisteren mocht hij beginnen op school. Wanneer ze langs kan komen om afscheid te nemen van mij en mijn collega. Dat kan niet meer, antwoord ik, want vandaag is mijn laatste dag. Als zij verteld hoe jammer ze dat vind, omdat ze ons wil bedanken voor al ons geduld voel ik een brok in mijn keel opkomen. Snel slik ik, ik moet tenslotte nog een hele dag werken.

De rest van mijn dienst gaat redelijk. Ik realiseer me dat ik deze kinderen voor het laatst zie. En dat vind ik lastig, maar het is ook iets dat bij je werk hoort. Totdat mijn locatiemanager langs komt, ze heeft een bos bloemen voor me gekocht en spreekt haar waardering uit voor mijn inzet. Het enige dat ik uit kan brengen is “Wat lief”, dus dat herhaal ik dan ook maar een stuk of 20 keer. Tot ik me aan mijn eigen herhaling begin te ergeren.

Volgende week donderdag is er nog een echt afscheidsfeestje met alle kinderen en mijn lieve collega die ik nu al mis.

Afscheid, het hoort bij je werk, en echt het went, maar als het je eigen afscheid is, dan is het toch ineens heel erg ontzettend anders. En hoewel ik zin heb in de nieuwe uitdaging die mij wacht vind ik het ook vooral heel erg niet leuk!

Missie completed

1 april 2011

Een van de meiden van mijn vorige werk nodigt me uit om bij haar en haar ouders te komen eten. Omdat ik het altijd erg naar mijn zin heb gehad bij mijn vorige baan en dit een van de kinderen was die zeker heeft bijgedragen aan mijn leuke tijd daar neem ik de uitnodiging graag aan. En zo komt het dat ik met een bosje bloemen in bus 35 op weg naar Nieuw Terbregge ben. Een bosje bloemen maakt een mens meteen interessanter bedenk ik me. Zou iemand het gekregen hebben? Zou iemand het gaan weggeven? En ter gelegenheid waarvan? Zou je aan de manier waarop iemand bloemen vast houd kunnen zien of iemand het weg gaat geven of gekregen heeft? Misschien moet ik vaker reizen met een bosje bloemen.

De straat waar het meisje woont herinnerde ik me nog, het precieze nummer was ik alleen vergeten. Ik tikte haar naam in op google, in de hoop ergens in een online telefoonboek of zo, een adres te vinden. Het enige dat ik vind is iemand met een Linked in profiel. Nu is de tijd best snel gegaan, en worden kinderen groot in een handomdraai, maar ze leek me toch echt te klein voor Linked in. Zonder nummer loop ik vol vertrouwen haar straat in. De ijdele hoop hebbende dat ik het huis wel zal herkennen. Als ik de straat in loop en bij mensen naar binnen probeer te gluren moet ik bekennen dat dit plan onzinnig was. Wat verwachtte ik nu helemaal? Dat het huis zou oplichten en er een pijl boven zou verschijnen alsof ik in een computer spelletje beland ben? HIER MOET JE ZIJN! MISSIE COMPLETED!

Mijn ogen speuren de omgeving af, misschien fietst er ergens een kind, kinderen weten feilloos waar andere kinderen wonen. Maar het is etenstijd, er zijn geen kinderen. Ineens voel ik me belachelijk met mijn bosje bloemen. Dan hoor ik mijn naam roepen en staan twee ouders vrolijk te wuiven. Ik was van plan de bloemen aan het meisje te geven, maar ik zie haar niet, dus geef ik ze aan haar moeder die me er vervolgens op attendeert dat ik ze beter aan haar dochter kan geven. Zie je wel, alles komt goed, denk ik.

De dochter komt naar beneden en ik concludeer dat het een meisje is. Misschien een overbodige conclusie, maar ik bedoel een echt meisje. Vroeger was ze een tikkeltje jongensachtig geweest, maar nu stond er een jonge dame voor me. Uiterst beleefd en beheerst wissels ze beleefdheden uit. Haar correcte manier van spreken doet me denken aan mezelf op die leeftijd. Ik schepte er genoegen in zo accentloos mogelijk te spreken. Iets waardoor vrienden me nog steeds plagen met mijn kinderen voor kinderen accent.

Ook ik schijn een transformatie door gemaakt te hebben. Waarbij denk ik vooral gedoeld word op het ontbreken van dr Martens en vreemde niet voor de hand liggende kleurencombinaties. Misschien ben ik stiekem iets meer een mevrouw geworden dan ik ooit zal toegeven.

Na de beleefdheden was het tijd voor eten, onderweg in de bus had ik me nog afgevraagd wat ik zou moeten doen als de gesprekken heel stroef zouden verlopen, of wat ik moest doen als ik niets om te zeggen wist. Maar dit was een bezorgdheid die nergens op sloeg. De gesprekken verliepen alsof er geen drie jaar tussen had gezeten. Als mensen oprecht geïnteresseerd zijn in elkaar maakt het niet uit of je 8 of 88 bent. MISSIE COMPLETED!