Categorie: werk

Het jongetje van 4 vraagt of ik zijn schoen wil dichtmaken.
Natuurlijk wil ik dat, ik ben namelijk afgestudeerd in schoenen, schep ik op.
Het jongetje kijkt me aan en zegt dan, “Oh, dan kunt u schoenmaker worden”.
Ik zeg dat ik dan nog een beetje door moet studeren, dat mijn specialiteit vooral ligt in het schoenen dicht maken. Maar ook daar heeft hij een oplossing voor, in het winkelcentrum zit een hele goede schoenmaker die hij kent, die wil mij het vak vast wel leren, hij zal wel even een goed woordje voor me doen.

Ik geloof dat deze schoenmaker zich maar bij haar eigen leest houd.

Kennelijk is er een tijd aangebroken om terug te kijken. Of roepen de huidige gebeurtenissen op mijn werkplek op dat dit automatisch gebeurt.

Een concurrerend bedrijf moet haar deuren sluiten. Zij en wij zitten er vanaf het begin. Nog voordat het bij wet bepaald was dat iedere school verplicht was BSO te bieden. Nog voordat op iedere straathoek nieuwe initiatieven als paddenstoelen uit de grond omhoog kwamen. Waren er zij en wij. En ging je als kind of naar ons, of naar hun. Ik had een concullega gevoel bij deze meiden. Kom ze al jaren op het schoolplein tegen. Het is dus naar dat uitgerekend zij het niet overleven. En drukt ons ook weer even met de neus op de feiten. Wij hadden het ook kunnen zijn.

Hun kinderen moeten een nieuw plekje vinden, en veel daarvan gaan naar ons. Misschien van uit de oude gedachten dat zij en wij de enige waren die bestonden. We krijgen na de vakantie 16 nieuwe kinderen. Dat is kort dag. Daarom hebben we een informatieavond om al deze ouders in een klap te informeren. Mijn collega voelt de zenuwen door haar lijf gieren. Praten voor grote groepen volwassenen vind ze toch een beetje eng. Ik voel me in mijn element. Presenteren vind ik leuk. Toch denk ik dat die zenuwen nog wel komen. Zo vlak voordat ik moet gaan praten. Dat mijn stem dan raar gaat bibberen, en dat ik veel te snel ga praten. Maar de zenuwen blijven uit.

Dan bedenk ik me het ergste wat kan gebeuren. Ooit, lang geleden, met mijn eerste intake gesprek op deze locatie was er een meneer. Op alles wat ik zei antwoorden hij met “akkoord”. Mijn verhalen werden steeds enthousiaster, ik deed steeds meer mijn best. Maar ik kreeg er geen andere reactie uit dan “akkoord”. Mijn gebaren werden grootser, mijn informatie uitgebreider, en de meneer keek me aan en zei “akkoord”. Het was het meest verschrikkelijke intake gesprek dat ik ooit gehad heb. Je kunt het eigenlijk ook geen gesprek noemen. Ik gaf informatie en meneer was “akkoord”. Het aller ergste wat er vanavond kan gebeuren is dat het hele lokaal straks vol zit met akkoord meneren bedenk ik me. En die kans lijkt me zo klein, dat de zenuwen spontaan uit blijven.

Toen ik aangenomen werd in mijn huidige functie had ik het aller raarste sollicitatiegesprek ooit. Ik las de Opzij weleens en deed vrijwilligerswerk voor Oxfam Novib. Daar hebben we het over gehad. En ook nog even of ik mijn idealen ook op de kinderen overbreng. Ik antwoorden dat ik dat in beperkte mate deed. En daarmee was ik aangenomen. Van mijn toekomstige leidinggevende mocht ik best meer dan in beperkte mate mijn idealen overbrengen.

Ik paste perfect in het team dat zij zorgvuldig samengesteld had. Kennelijk werkt dat zo met rare gesprekken. Je krijgt  meteen een gevoel bij elkaar van “Ja, met jou wil ik verder. Wat ben jij een leuk mens.” Dat we voor de rest van de organisatie een beetje een vreemd team waren, dat was dan maar zo.

Collega’s gingen weg, mijn leidinggevende ging weg. Wat volgde was een warrige tijd waarin ik steeds nieuwe locatiemanagers en collega’s kreeg die het allemaal niet langer dan een jaar volhielden. Maar wat er ook gebeurde, iedere keer als de crisis te groot werd kwam mijn eerste leidinggevende weer terug en dacht ik weer, “ja, wat ben je toch een leuk mens, kun je niet voor altijd blijven”. Ergens is het heel vertrouwd dat wat er ook gebeurd, zij weer terug zal komen als een boemerang.

Gisteren zaten we wat te babbelen over de reorganisatie. Waarvan ik de eerste ronde overleefd heb, overigens. Ook in de management laag gaat er van alles en nog wat veranderen. Een ingewikkeld en technisch verhaal. Maar het komt erop neer dat zij bij ons uit diens gaat en haar functie in dienst van een groter geheel een laag boven ons zal moeten uitvoeren.  Nu zal ze nooit meer als een boemerang terug keren. En dat maakt me best een beetje verdrietig.

Bij werken met kinderen hoort ook afscheid nemen, zeker in tijden van recessie. Ouders verliezen banen, hebben geen opvang meer nodig of kunnen geen opvang meer betalen. Soms is dat ronduit klote.
Vandaag moest ik me voorbereiden op zo’n klote afscheid. Dit meisje wil ik helemaal niet missen. Haar onbevangenheid maakt me altijd vrolijk. Het is niet dat we elkaar nu de hele tijd opzoeken. Het is een erg zelfstandig meisje, ze heeft mij niet zo nodig. Maar ik mag haar gewoon graag.

Ik merkte bij haar ook dat ze afscheid aan het nemen was. Ze was net iets aanhankelijker, benoemde de hele tijd wat ze allemaal wel niet voor het laatst aan het doen was, en hoe jammer het was dat ze niet naast me kon zitten in het busje.

Totdat haar moeder haar kwam ophalen met goed nieuws, ze blijft nog 3 maanden extra!
En ons afscheid kunnen we nog even voor ons uit schuiven! Gelukkig maar.