De kinderen op mijn werk zijn druk, erg druk. En wat ik ook probeer ik krijg ze niet rustig. Hoewel ze boven de 7 zijn kunnen ze het nog net aan als ik ze een prentenboekje voorlees, of een verhaaltje van Pinkeltje. Maar verder willen ze alleen maar schreeuwen, rond rennen, stampvoeten en gillen.
Mijn leidinggevende spreekt me aan, dat dit zo niet kan, dat ik er echt iets mee moet. Ik moet activiteiten aanbieden, en iedereen moet daar aan mee doen, of ze nu willen of niet. De kinderen moeten beziggehouden worden. Ik leg haar uit dat dat normaal niet hoeft met de dinsdag groep. We hebben vooral meisjes die opgaan in net alsof spel, zonder de bemoeienis van de juf. Zo kunnen ze zich uren vermaken, maar vandaag lukt dat niet.
Als ze eindelijk aan tafel zijn, en eventjes rustig achter een stukje taart zitten, dat een van de kinderen die vandaag voor het laatst is trakteert, zie ik mijn kans schoon. “Waarom zijn jullie vandaag eigenlijk zo druk”, vraag ik tussen twee happen door. Dan komt het antwoord dat zo voor de hand liggend is dat ik mezelf alleen maar voor mijn hoofd kan slaan dat ik daar zelf niet aan gedacht had. “Juf, we zijn zo zenuwachtig, want over 4 nachtjes slapen komt Sinterklaas aan, en de motor van zijn boot is stuk, dus misschien kan hij helemaal niet komen”. “Ja”, vult een ander meisje aan, “in groep 8 zeggen ze dat Sinterklaas helemaal niet meer kan komen omdat hij al heel oud is, of misschien niet eens meer bestaat”.
Opgelucht loop ik naar mijn leidinggevende, ik heb de veroorzaker van al deze drukte ontdekt. Hoopvol kijkt ze me aan. Het is die oude man, die luistert naar de naam Sint Nicolaas. Snel pak ik papier en teken spullen, de rest van de middag zijn mijn kindertjes weer even lief en schattig als altijd. Met hun tong uit hun mondjes van inspanning zijn ze mooie tekeningen aan het maken, want als de motor van de boot straks weer heel is en Sinterklaas toch kan komen willen ze goed voorbereid zijn.
