Categorie: wijvenweek 2012

Een inhaaldag op zondag? Wat moet er in te halen zijn? Nee hoor, hier doe ik niet aan mee! Ik stap zo met mijn boekenweekgeschenk in de trein en ga heerlijk lezen. Verder doe ik helemaal niets. Behalve genieten van de zon dan. Misschien mijn nagels lakken of iets anders wijvigs, om deze wijvenweek af te sluiten!!! Tot de volgende wijvenweek!

Het multitaskende superwijf? Ik ben haar nog niet tegen gekomen. Volgens mij bestaat ze ook niet. Ik ben haar in ieder geval niet, wil haar ook niet zijn en ergens denk ik dat ik haar ook niet wil kennen. Ze staat voor mijn gevoel te ver van mij af, te ver van wat ik prettig en leuk vind ook.

Nee, geef mij mij en mijn vriendinnen maar. Wij zijn niet perfect, multitasken niet, en als we dit eens wel proberen dan lukt ons dat niet. Dan rennen we van het washok naar de afwas en weer terug en vergeten we dat allebei als de telefoon gaat. Dan hangt onze was voor de helft op, is de afwas voor de helft gedaan en gaan we toch cupcakes bakken, gewoon omdat dat leuker is en we dat met elkaar kunnen doen.

En daar voelen we ons heel goed bij. Misschien zijn we geen superwijven, misschien zijn we niet perfect en misschien kunnen we niet tien dingen tegelijk. Misschien zijn onze huizen niet altijd netjes aan kant. Maar als we bij elkaar zijn, dan is het een feestje. En dat is ook heel wat waard!

“Goh Lau, dat wat jij allemaal op je blog schrijft, is dat niet een beetje persoonlijk?”
Een vraag die ik meer dan eens gekregen heb. Want niet bloggers denken dat bloggers alles maar op straat zetten. Hun vuile was bij wijze van, altijd buiten hebben hangen.
Maar niets is minder waar. De bloggers die ik ken zijn over het algemeen hele zelfbewuste heren en dames, die heel goed het onderscheid weten te maken tussen een leuk, vermakelijk, luchtig, goed geschreven stukje en een lief dagboek. We zijn ons ervan bewust dat er mee gelezen word. Ook al weten we niet precies wie dat dan zijn, die lezers.

En daar houden we dus rekening mee in de stukjes die we schrijven. We leggen onszelf een bepaalde zelfcensuur op. We bepalen wat privé is, wat in onze binnenwereld moet blijven en wat de rest van de wereld ook mag weten. Soms mogen dingen uit de binnenwereld naar buiten als ze verwerkt zijn, opgelost, verdwenen, dan lachen we om onszelf en de obstakels die we zagen, die eigenlijk niet meer dan kleine hobbels waren. Andere dingen worden nooit geschikt voor die grote boze buitenwereld, die houden we lekker voor onszelf. En dat is prima zo.

We creëren op deze manier wel een beeld van onszelf dat niet helemaal eerlijk is. Al naar gelang de instelling van de blogger zal het of lijken alsof er nooit een vuiltje aan de lucht is, we altijd de liefste collega’s van de hele wereld hebben, de beste vriendinnen en fantastische maaltijden. Of dat alles ons altijd tegen zit. Dat onze kinderen slecht presteren op school, onze collega’s monsters zijn en alles ons altijd tegen zit. Beide beelden kunnen natuurlijk niet waar zijn. Dat weten jullie ook heust wel.

Hoewel dit een feel good blog behoort te zijn doe ik mijn best beide kanten te laten zien. De dagen waarin de zon altijd schijnt en rode stippeltjesjurken helemaal bij me passen. En de dagen waarop het eigenlijk allemaal maar zo zo is, waarop ik met moeite de dag door kom. Dus als je nu nog eens vraagt of het allemaal niet te persoonlijk is wat ik hier blog, nee helemaal niet, want ik bepaal wat jij over mij te weten komt, daar is niets persoonlijk aan!

Meningen wie heeft ze niet?
Een mening over de Limonade die te zoet is, dat enne leuke rokje, die schoenen, het nieuwe kapsel van je collega, de prijs van de druiven, de kwaliteit van televisieprogramma’s, maar bovenal over jezelf.
Want nu heb je dat leuke jurkje wel, maar in de spiegel thuis lijk je er toch ineens een paar pondjes te dik in. En heel leuk hoor, die kans op promotie. Maar kun je dat nu allemaal echt wel aan? Is die ander er niet toch veel beter voor geschikt? Kortom je bent de hele dag bezig met een mening hebben. Probeer het maar eens, een dag nergens een mening over te hebben. Wedden dat je binnen een uur al over minstens tien dingen een mening hebt? Zonder dat je daar iet aan lijkt te kunnen doen. Lijkt te kunnen doen ja, want met een beetje oefening kun je dat stemmetje in je hoofd echt wel de mond snoeren.

Iedere keer als je morgen merkt dat je een mening aan het vormen ben zeg je tegen het stemmetje in je hoofd dat het even lekker buiten moet gaan spelen. En dat je zelf wel uit maakt of je daar wat van wilt vinden en zo ja wat je er dan precies van wilt vinden.

En voor je het weet geniet je in je toch wel erg leuke jurkje van die lekkere zoete limonade terwijl je naar programma’s kijkt die nu je er geen waardeoordeel over hoeft te hebben best vermakelijk zijn. Als dat geen plezierig vooruitzicht is!

And the winner is…. Miss Artemis.
“En Miss Artemis, wat is jouw wens voor het uiversum?”
“Nou ja, dat het leven altijd zo leuk is als op Lowlands, voor iedereen”
“Weet je dat zeker?”
“Gratis nagellak voor iedereen?”
“Nou meer iets uhh, intelligenters, bedoelde ik eigenlijk”
“pedicure voor iedereen?”
“Meer iets in de trant van wereld….”
“Oh ik weet het al, wereldreizen voor iedereen, gratis, dat lijkt me een goed idee ja”
“Nee, muts, ik bedoel wereldvrede”
“Oh, je bedoelt serieus dat ik nu iets over voedsel voor hongerende kindjes moet gaan zeggen, dat soort dingen?”
“Uhh ja, als je een goede Miss bent, dan wel ja, schoonheid zit niet alleen van binnen weet je”
“Oke, oke, ik wens wereldvrede en heel veel voedsel voor alle hongerige kindertjes”

Triiiiiiiiiiiiiinnnnnnnnnnnnng, mijn wekker gaat, gelukkig maar, want dat beautyqeenen is wel erg vermoeiend.