Categorie: workshop

Inspiratie

Na het heerlijke meiden dagje gisteren op de vrijgezellenpartij van mijn zusje ben ik helemaal ge-inspireert geraakt. Want wat is het fijn om met een groepje mensen (vrouwen in dit geval) samen spiritueel en creatief bezig te zijn.

De groep was 50/50 verdeeld, zij die spiritueel zijn en zich daar bewust van zijn en zij die er wel voor open staan maar er verder niet heel erg bewust mee bezig zijn.

Toch was de sfeer warm, gezellig, vriendelijk, open en spontaan. We hebben prachtige godinnen kettingen zitten freubelen. Heerlijke cupcakjes gegeten. Onze handen laten lezen (waar echt wel meer in stond dan alleen die twee kinderen) en orakelkaarten gelegd. (nu heb ik weer een nieuw orakel deck voor op mijn verlanglijstje, want och, wat zijn die Gaia kaarten mooi en zit ik ernstig te twijfelen of een opleiding tot handanalist niet iets voor mij is)

Na deze dag had ik op Facebook een gesprekje met een lief heksje dat workshops geeft. Ik prees haar met haar leuke ideeën, en schappelijke prijzen. Een workshop voor 15 euro vind ik heel erg netjes. Er zijn mensen die makkelijk het dubbele durven te vragen. Van het een kwam het ander en voor we het wisten hadden we het over een Sneeuwwitje workshop voor grote meisjes die ik al heel lang eens zou willen doen. Over je schoonheid van binnen en van buiten, toverspiegels die je altijd in fluisteren hoe mooi je bent, en complimentjes geven en ontvangen.

Waarom ga je die workshop niet geven? Vroeg het heksje. Ik doe mee als hij op een dag is dat ik kan.
Daar had ik eigenlijk geen goed argument voor. Toen ik dat voorzichtig Twitterde leverde dat me meteen twee retweets op. (waarvoor trouwens dank) Wat mij er nogmaals in steunde dat het universum me steunt en dat ik gewoon die sprong in het diepe naar workshops voor volwassenen eens moet gaan maken.

Dus in Oktober ga ik een workshop geven. Over de Sneeuwwitje in ons zelf. Hoe ik het precies ga vormgeven weet ik nog niet helemaal. Omdat het de eerste keer is dat ik zoiets doe zal het gewoon bij mij in de woonkamer zijn en is er plek voor 4 dames. Nu dus nog maar voor 3. En 15 euro vind ik ook een mooi bedrag voor een workshop van 2 uur met blijvende herinnering.

Zo, het staat hier, zwart op wit, nu kan ik er niet meer onderuit. Nu moet ik wel!

Workshop toneel en oud werk

Vrijdag gaf ik toneelles op de Goede Herderschool in Rotterdam.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik iets met toneel had gedaan, maar toen ik voor deze klus gevraagd werd (3 weken lang 5 klassen een uurtje les geven voor een projectweek) hoefde ik geen twee keer na te denken, natuurlijk wilde ik dat.

Het nadeel was dat dit onder schooltijd moest gebeuren en om half 9 beginnen is niet echt mijn sterkste kant. Maar ik kreeg er zoveel energie van dat ik dat eigenlijk helemaal zo erg niet vond. Het voordeel daar weer van was dat ik om kwart over drie klaar was met werken! Nog een hele middag voor me, wanneer gebeurd dat nu?

Eigenlijk wist ik niet wat ik met die tijd, en die vrijheid aan moest. Als ik bus 35 zou pakken zou ik langs mijn oude werk komen. Misschien dat ik kon uitstappen en even langs kon gaan. Ik twijfelde. Ik draaide de 7+ groep. De jongste kinderen uit mijn groep zouden nu dus al 11 zijn. Er zitten weinig 11 jarigen op een BSO. Een van mijn collega’s was al met pensioen, de leidinggevende had een andere functie gekregen. En mijn andere collega, wanneer werkte die nu eigenlijk? Ik wist het niet meer. Aan de andere kant, wat zou het risico zijn? Ik zou hooguit een half uurtje hoeven wachten op de volgende bus.

Toch maar uitgestapt, toch maar langs gegaan. Mijn oude collega was er. Er waren ook broertjes en zusjes van kinderen die ik in mijn groep had gehad. Broetjes en zusjes die kennelijk leuke verhalen hadden gehoord over juf Laura die hier ooit werkte want bij het horen van mijn naam sprongen ze enthousiast op, “Laura, is hier”. Anderen kwamen vragen of ik niet weer terug wilde komen, ze hadden nog wel wat suggesties voor wie ik in de plaats mocht komen. Maar eigenlijk waren de juffen van nu ook wel heel erg aardig.

Ze wilde me bijna niet naar huis laten gaan, uiteindelijk mocht ik toch gaan, als ik maar wel beloofde snel weer terug te komen. Dat deed ik dus maar. Volgende week een andere oude werkplek met een bezoekje vereren.