In de nacht van 31 oktober op 1 November was het Samhain, het keltisch nieuwjaar.
Halloween, allerheiligen, allerzielen en Dia de los Muertos (de Mexicaanse dag van de doden) worden ook rond deze periode gevierd.
Feesten die allemaal hetzelfde thema hebben, de dood. Dat is niet zo gek. In deze periode is de sluier tussen deze wereld en de wereld van de doden namelijk het dunst. En daarmee kun je op deze dag makkelijk contact maken met de doden. Traditoneel wordt dit gedaan door een extra bord op tafel te zetten, zodat je overleden dierbaren weten dat ze welkom zijn om aan te schuiven. Je kunt natuurlijk ook iets te eten of te drinken aanbieden op een altaar of zoals ze in Mexico gewend zijn op de graven van je dierbaren.
In 2008 heb ik de rite in Mexico Mogen mee maken. Een ervaring waar ik nog steeds erg dankbaar voor ben. Als je daar bent tussen al die mensen die hun doden eren met bloemen, voedsel en de nodige alcohol kun je bijna niet anders dan geloven dat er contact mogelijk is.
Een periode van loslaten wat je niet meer nodig hebt. Het dumpen van je ballast. Zodat je mee kunt nemen wat je nodig hebt om te groeien.
Ik realiseerde me nooit dat mensen niet alleen loslaten maar ook losgelaten kunnen worden.
Zwevend tussen iets en niets.
Volgend jaar weet ik vast wat ik moest leren
Maar eerst heb ik een feestje te vieren. De juf van de Godinnencursus organiseerd namelijk ook vieringen van dit soort jaarfeesten. Ze begint positief, al was ze wel de helft van haar spullen vergeten. Omdat we de juf al langer kennen is niemand echt verbaasd. Ze is een chaoot. Maar dat maakt haar juist zo leuk. Iemand uit de groep merkt op dat haar partner er niet bij is. En ze verteld een verhaal over een file. Uiteindelijk kan ze het niet meer voor zich houden. De file was een leugen. Ze zijn uit elkaar. Hoewel ik niet van plan was er tegen iemand over te beginnen kan ik niet anders dan ook maar vertellen dat mijn lief en ik wat afstand van elkaar hebben genomen. Als we elkaar aankijken weten we dat wij als geen ander weten wat loslaten is. Onze situatie is verglijkbaar. We houden van onze liefdes. Gitaristen, allebei. We weten dat we ze zullen blijven zien. Dat we heus nog wel naar
optredens zullen gaan. Maar dat het soms voor allebei beter is om los te laten, tijdelijk of voor altijd.
De rest van de viering is vooral heel mooi. We mogen trommelen op de powwow. We lopen een driesprong, krijgen advies voor de rest van het jaar door middel van orakelkaarten. En geven en krijgen heel veel liefde. Er zitten mensen tussen die elkaar al een eeuwigheid kennen. We zalven ons aan hun vriendschap. Maar ook ontstaan er nieuwe verbintenissen. Voor mij persoonlijk gebeurde dit nogal heftig toen ik samen met een nieuw vriendinnetje op de powwow aan het trommelen was. We hadden er zoveel plezier in alsof we iets deden dat eigenlijk niet mocht. Een moment van verbondenheid dat niet in woorden te vangen is.
Dat klinkt interessant, een jaarkaart…. Dat wil ik wel! Wil je dat voor mij doen ajb? Laat maar even weten wat je van mij nodig hebt. Ik ben op de Geefmaand te vinden als Mirjam of Mirjam Down Under. Groetjes!
Natuurlijk wil ik dat doen. Wil je je antwoord hier of per mail?