Het huiswerk van de Godinnencursus van deze periode is: maak een water altaar.
En ik vind het verschrikkelijk. Liever schrijf ik een ode aan een Godin die ik niet ken. Liever ben ik een boom, of een vogel. Liever wandel ik uren en uren achter elkaar. Maar een water altaar? Nee!
Ik heb niets met zeemeerminnen, dolfijnen, zeehondjes, of andere water wezentjes. Ze zijn mij iets te zoet. En vissen vermoord ik alleen maar, omdat ik dan de kom wil schoonmaken, en dat niet kan met zeep. Als ik dieper dan tot mijn enkels in het water ben dan raak ik in paniek. En zwembaden vind ik best oké, als het er maar lekker rustig is. Zonder mensen die onverwachte bewegingen maken waardoor ik half verdrink. Ik ben geen waterrat, nooit geweest, naar mijn idee heb ik jaren over mijn A diploma gedaan. Alleen in bad vind ik water leuk. Want mijn bad is veilig. En vooruit, wandelen aan het strand met mijn voeten in het water, dat vind ik ook wel fijn. Je bent tenslotte niet echt op het strand geweest als je geen water hebt aangeraakt. Maar ik ga niet mee om gezellig een eindje te gaan zwemmen. Ik ben veel te bang dat ik nooit meer terug kom. Een regenplas kan ik net aan. Lekker stampen!
Dus zit ik maar in mijn hoofd met dat water altaar en doe ik ondertussen helemaal niets. Tot er een vriendinnetje langs komt en me vraagt of ik orakel kaarten voor haar wil trekken. Ik lees de kaarten voor haar, als dank wil ze de kaarten voor mij lezen. Ze trekt “de roep van de orka”. De stomste kaart van het hele spel. Wat moet je nu met zo’n stomme Orka! Bah! Mopper ik. Het vriendinnetje begint te lachen. Vind je water echt zo erg? Vraagt ze. En ik knik van ja. Ik voel een enorme weerstand tegen water! Geef mij maar vuur, aarde of lucht, maar nooit meer water! Ze lacht alleen maar harder. Maar waarom dan? Wat heb je tegen water?
Ik weet het niet, echt niet. Dus loop ik mijn huis rond op zoek naar waterige spulletjes. Ik vind een bak met drijfkaarsen, gekregen voor mijn verjaardag, ik had er rozen in gedaan, geen water! Maar ik haal de rozen eruit en vul hem zuchtend met water. Op de rand van mijn bad vind ik een eendje, een kikker en een nijlpaard, best waterig als je het mij vraagt. Ik sleep ze naar mijn woonkamer, ze krijgen een plekje op het altaar. Ik vind schelpen, ook die mogen erop. En dat orakel heeft nog meer water kaarten, die mogen ook naar het altaar. Uiteindelijk krijg ik er nog best plezier in. Trots plaats ik een foto oop facebook. Om als eerste commentaar te krijgen, zeg Miss, dat water altaar van jou is best wel vurig, wat zegt dat over jou?
Zucht! Ik geef het op!
Jammer dat je nooit schrijf over wie je echt bent en de problemen waar je tegen aan loopt in het leven, je angsten je depressies je verdriet, je ware gevoelens, het is zo makkelijk om altijd maar te schrijven over de veilige kant van je leven, waarmee je dus nooit de diepte in gaat , blijkt wel uit al je blogs vertel nu eens echt wie je bent en bv hoeveel je verdriet heb gehad toen het uit was met een ex van je. Ik volg je al heel lang op deze blog en moet helaas concluderen dat je maar een oppervlakkig bestaan heb zonder diepte en inhoud. Zolang jij het leven blijft beschouwen als een sprookje zul je nooit een echte schrijfster worden , hoogstens een columnsite van een schoolkrant
Zeg, Anoniem, als het blog je niet bevalt omdat je het oppervlakkig vindt, dan zijn er vast andere blogs te vinden waar je wel voldoening uit kunt halen. Het is aan de blogger waar zij/ hij uiteindelijk over wil en kan schrijven, niet aan de lezer.
En orka’s zijn niet stom! Maar ik zie toch vooral veel water en maar weinig vuur. 😉
Linda, als je me niet wilt lezen hoef je me niet te lezen. Misschien is het tijd voor jou om mij los te laten. Het is 14 jaar geleden. Ik was nog jong genoeg om een kind te zijn.
Dit is een blog, geen dagboek!
Word je nu een nooit moe van jezelf, word het niet eens tijd om je bezig te houden met je eigen leven en op te houden met dat gestalk. Je kunt je duizend keer verschuilen achter anoniem we weten allemaal dat je een versmade geliefde bent die zich daar niet bij neer kan leggen. Jouw mening interesseert ons geen zier, we hebben alleen maar medelijden met je omdat je na meer dan tien jaar nog niet los kunt laten. De illusie dat het je ooit nog eens gaat lukken hebben we lang geleden al laten varen. Je zet alleen jezelf voor schut. En daar zal je nog wel een tijdje mee door gaan! Nou je doet maar, onder tussen gaan wij door met plezier hebben en genieten van wat het leven ons brengt. En dat is heerlijk. Jij maakt er geen deel vanuit en je kunt er niets aan veranderen, heb jij even pech.
Misschien schrijven over hoe blij je was dat het uit was met een ex van je?? =). Maar goed, dat zou het teveel aandacht geven, sowieso al door het “ex” te noemen als je eigenlijk toch nooit wat had.
Laura wil ik idd niet terug voor geen geld, die verlaat je zo voor een man of 2 of erger een getrouwde man, dus beste heidi maak je niet druk denk aan je hart, haal even diep adem, en adem uit, of doe iets aan meditatie of zo want aan een opgefokt vriendinnetje heeft niemand wat , en trouwens ben jij nu het vriendinnetje dat een vriendje word ? Succes met de relatie met laura 🙂
Oh, wat lijk jij mij een klein kind. Leer goed lezen, dan lees je vanzelf dat er niet ‘Heidi’ maar Heidh staat… Moei je op je eigen blog en laat mensen die WEL interesse hebben in Laura haar blog, maar lekker genieten van wat ze schrijft!
Groeten, Kaar
Beste Linda,
De suggestie was richting Laura, niet richting jou ;). Ik ben blij dat Laura je leven heeft verrijkt met dit blog, wat je nogal trouw volgt, incluis lachwekkende kut opmerkingen; het zorgt voor een hoop sociaal contact jouw kant op, iets waar je helaas op jezelf niet toe in staat bent. Hilarisch dat Laura alles laat staan wat je schrijft, zodat iedereen je kan herkennen voor de egocentrische, afgunstige spammer die je bent. :P.
Wat iedereen hier boven boeit me geen ene fuck want ik weet heel goed al dat ik een stalker en een sociopaat en een psychopaat a la de film american psycho ben en daar schaam ik me niet voor. Goodbye