Maar, in het voorbij gaan
kijkt jouw gezicht
Mij onbegrepen aan
Het was alleen een glimp
die ik meende te herkennen
Dringt de waarheid tot mij door
Ik zal jou niet meer zien lopen
En op het roepen van je naam
krijg ik nooit meer gehoor
Auteur: Miss Laura Artemis
Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër.
Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.
Toon alle berichten van Miss Laura Artemis
Hartverwarmend, ontroerend en ergens ook een zweem van verdriet. Mooi omschreven dit!
Ik meende dit te herkennen… Heel mooi geschreven!
Dank je Anna! Dat zijn zo ongeveer wel de emoties die hierbij horen. Fijn dat het is overgekomen.
En Saar je hebt helemaal gelijk. Het heeft eerder op FB gestaan. 🙂
Ik heb dat ook, ik zie Kiemlan ook wel eens lopen…