Hallo Carolien,
Ik wilde jou dus schrijven, over hoe erg ik mijn artiesten bestaan weer moet ontwennen. Weer zelf koken, me geen zorgen meer hoeven maken over microfoons die brommen en of ik het verhaal nu moet voorlezen of uit mijn hoofd vertellen. (uiteindelijk deed ik een mix)
Over hoe leeg het voelt om geen drinkhoorn meer bij me te dragen. En dat het best gek ik na zoveel dagen mooie Sprookjesjuf pakjes met hoedjes, tutu’s en korsetten ineens weer in werkkleding rond te lopen.
Maar toen ik in mijn inbox een mailtje van de zij aan zij waar ik niet op gereageerd had omdat ik me eraan ergerde. Ik heb me ooit aangemeld om te mogen reageren op de stelling van de maand die in dat blad staat. Dit keer was de stelling:
“Ik (of mijn vriendin) misschien biseksueel? Daar wil ik niet eens over nadenken.”
Daar wilde ik op reageren, een paar weken geleden al. Maar ik haalde mijn reactie weer weg. Want waarom zou ik niet eens willen nadenken over biseksualtiteit? Toen ik de stelling nu nog eens las werd ik er eigenlijk een beetje boos van. Het klinkt zo oordelend. Zo van nou, biseksualiteit, daar moet je maar uit de buurt blijven. Hoe kun je nog een open reactie verwachten als je al een oordeel in je vraag verwerkt? Dus ik klom in mijn toetsenbord en schreef het volgende:
Hallo,
Te laat om voor het magazine te reageren. Maar ik kon het toch niet laten om mijn ergernis over de voorgaande stelling uit te spreken.
De vraag is zo sturend dat je eigenlijk alle vrouwen die dus wel positief op biseksualiteit reageren of misschien zelfs wel biseksueel zijn, uitsluit. Want biseksualiteit is toch vooral iets waar je niet aan moet denken. Volgens mij is het niet zo heel erg moeilijk om de vraag opener te stellen zodat ook de doelgroep die daar misschien wel aan moet denken of over twijfelt zich aangesproken voelen om te reageren. Alsof het niet al lastig genoeg is om wanneer je jezelf als lesbisch definieert ineens geconfronteerd te worden met biseksuele gevoelens van jezelf of je partner. Op het moment dat je een vraag stelt die zo oordelend voelt denk ik niet dat je de dialoog echt opent. Maar dat de dames die misschien biseksueel zijn eigenlijk alleen maar verder de kast in kruipen. En dat vind ik jammer.
De vraag is zo sturend dat je eigenlijk alle vrouwen die dus wel positief op biseksualiteit reageren of misschien zelfs wel biseksueel zijn, uitsluit. Want biseksualiteit is toch vooral iets waar je niet aan moet denken. Volgens mij is het niet zo heel erg moeilijk om de vraag opener te stellen zodat ook de doelgroep die daar misschien wel aan moet denken of over twijfelt zich aangesproken voelen om te reageren. Alsof het niet al lastig genoeg is om wanneer je jezelf als lesbisch definieert ineens geconfronteerd te worden met biseksuele gevoelens van jezelf of je partner. Op het moment dat je een vraag stelt die zo oordelend voelt denk ik niet dat je de dialoog echt opent. Maar dat de dames die misschien biseksueel zijn eigenlijk alleen maar verder de kast in kruipen. En dat vind ik jammer.
Groetjes,
Laura
Nu ben ik zelf zelden echt verliefd geweest op een man. Terwijl ik de laatste paar jaar wel vooral met mannen samen was. (daarvoor vooral met vrouwen). Maar die ene man waar ik wel verliefd op werd zorgde voor een hoop verwarring. Wat moest ik hier mee? Want ja, je bent leuk, maar wel een man, en bovendien heb je een veel te grote neus. Dat was verwarrend. Van mijn lesbische vriendinnen (op 1 na) kon ik niet veel support verwachten, want bah, mannen. Ondertussen worstelde ik daar toch best wel mee. Want tot dan had ik mezelf als lesbisch gedefinieerd, en was het meer toevallig dat ik even met een man was. Bovendien was onze relatie heel lesbisch, ook seksueel, dus eigenlijk veranderde er voor mij niet zoveel. Het was meer een male lesbian, grapte we wel eens. Dus ik kon mijn identiteit bewaren. Eigenlijk was ik lesbisch. Maar toen kwam hij op wie ik wel verliefd werd. En moest ik mezelf ineens in een ander hokje stoppen. Waarbij ik ook nog eens werd uitgekotst door hetero’s omdat ik voor hen te lesbisch was en door homo’s (lees vooral lesbo’s) omdat ik voor hen te hetero werd.
Op verjaardagen moest ik me ineens aan andere normen conformeren. Want bij mijn vriendinnetje was het normaal dat ik tussen de mannen zat en gesprekken had over computers en internet, over motorvakanties en stunts. Nu moest ik ineens tussen de meisjes gaan zitten en praten over nagellak en kinderen. Mijn hele zijn wilde zich daar tegen verzetten. Wilde roepen, eigenlijk val ik op vrouwen en wil ik daar zitten, waar de gesprekken wel ergens over gaan. Waar ik inhoudelijk ook iemand mag zijn en niet alleen maar een popje hoef te zijn. Maar dat mocht niet, de ongeschreven regel was hier, meisjes zitten bij de meisjes en hebben het over oninteressante meisjes dingen.
Op de wc sms’te ik een vriendin (die ene die ik nog over had) dat ik geen idee had hoe ik me als hetero moest gedragen. En dat wat ik er nu van zag ook vooral heel erg saai was. HELP!
Ik geloof niet dat ik de enige ben die hier tegen aan loopt of gelopen is. Ik geloof niet dat ik de enige ben die zich meer thuis voelt in een lesbische subcultuur, zelfs als je weet dat ze je eigenlijk uitkotsen omdat je met de vijand in bed ligt. Ik geloof niet dat ik de enige ben die als ze haar lesbische kennissen tegen kwam met een nieuwe mannelijke lover, dat lover gedeelte niet verder benadrukte en niet ingreep toen mensen zeiden, ik kwam Laura dus tegen met “een” vriend. En daarom wordt ik zo boos dat een tijdschrift dat zegt dat ze er is voor alle vrouwen die op vrouwen vallen hun vragen zo stellen dat al die dingen die ik over mezelf gedacht heb bevestigd worden. Ja, biseksualiteit is vies, dat wil je liever niet zijn. Je eet van twee walletjes en bent vies. Duik maar lekker weg in die kast. Leef in twee werelden, maar houd ze keurig gescheiden.
Sorry voor mijn boze mail, het moest er kennelijk een uit.
Liefs,
Laura
…………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Wil je het antwoord van Carolien lezen? Klik dan hier
