Van de week ontmoete ik mijn buurman voor het eerst. Ik denk dat hij zijn balkon op kwam toen hij mij met mijn planten bezig hoorde zijn. Want ineens stond hij daar en zei ” Goedenavond, ik zie dat ik een nieuwe buurvrouw heb”. Ik beaamde dat, en ontkrachte dat daarna meteen weer. Want zo nieuw ben ik nu ook weer niet. In september woon ik hier een jaar. Dat vond de buurman toch wel lang. Hij concludeerde dat het vorige meisje er dan echt maar heel kort had gewoond. En dat ze vast was gaan samen wonen. Want ze had een vriendje met een motor gehad. Wat daar precies het oorzakelijk verband van was ontgaat mij ook een beetje.
Omdat ik nog post krijg van de vorige bewoonster weet ik dat ze niet zomaar is gaan samen wonen. Maar ja, dat zeg je dan toch ook niet. Je weet niet precies wat de verhoudingen geweest zijn. En om dan meteen te beginnen over deurwaarders en aanmaningen is ook weer zo wat. Dus knik ik dat dat soort dingen wel eens gebeuren.
Ik vraag nog of de buurman en wel al 100 jaar woont, maar 100 jaar vind hij wat veel. Hij woont hier nu een jaar of tien. Ik zeg maar niet dat dat voor mij bijna 100 jaar is. En ik zeg ook niet dat ik bij hem de kans op samen wonen met of zonder partner met motor me ook niet heel waarschijnlijk lijkt. De buurman lijkt namelijk op de cactusman. Een meneer die ik tijdens een vakantie in Rome ontmoete. De cactusman had wel 150 cactussen. Niet allemaal verschillende hoor, vertrouwde hij ons toe, ik heb er ook een paar dubbel. Ook had de cactusman een bruid to be uit Rusland over laten komen. Ze vertelde hem de hele tijd hoe geweldig hij wel niet was, maar voor zijn cactussen schaamde ze zich een beetje.
Nu heb ik nog geen cactussen bij mijn buurman zien staan. Maar hij ziet er wel redelijk op zichzelf uit. En alsof hij wel 150 cactussen zou kunnen hebben, ergens. Terwijl ik dat sta te bedenken kapt de buurman het gesprek af.
Ik denk dat hij ook denkt dat ik niet zo snel zal gaan samenwonen. En dat ik eigenlijk maar een beetje een vreemde snuiter ben, met een bizarre verzameling verschillende soorten planten die heel mijn balkon overwoekeren. Bovendien maak ik zo weinig geluid dat ik er een jaar kan wonen zonder opgemerkt te worden. Er moet vast iets mis met mij zijn. Misschien ben ik wel een vampier van 110 jaar oud. En kom ik alleen te voorschijn met volle maan. Je weet maar nooit.
hahahah, leuk verhaal, als je stil bent, ben je al gauw een buitenbeentje in deze van herrie en vuil vervulde maatschappij…fijn weekend 🙂
Ben je al bekomen van de roofoverval ?
–Jessie—
Het begint een beetje te slijten, al moet ik de eerste keer alleen naar huis lopen nog steeds doen. Blijf dat maar uit stellen.