The Intership

Ik heb al een tijdje een Pathe Unlimited kaart, waarmee ik voor 19 euro onbeperkt naar Pathe bioscopen kan. In het begin haalde ik dat er met gemak uit. Vooral omdat ik vaak in mijn eentje naar de bios ging als ik eens een middagje vrij was. Tegenwoordig is mijn vrije tijd zo ingedeeld dat ik zo gesloopt ben tegen de tijd dat ik thuis ben dat ik het niet op kan brengen alleen naar de bioscoop te gaan.

Gelukkig was dat precies het moment dat een vriend van vroeger mijn leven weer binnen kwam wandelen en ontdekte dat ik ook een unlimited kaart heb. Dus komen er ineens af en toe uitnodigingen om mee te gaan naar de bios. Hoe gesloopt ik ook ben, als ik eenmaal ja heb gezegd tegen anderen is het ineens een stuk makkelijker op te brengen. Dan is film kijken niet alleen maar een passieve bezigheid, maar is het ook een sociaal iets. En voor sociaal MOET je nu eenmaal af en toe tijd maken.

De sneakprevieuw is ons favoriete film moment. Dan heb je geen gezeur over films die de helft van de groep al heeft gezien, of films die de helft van de groep niet wil zien. Je weet niet wat er komt. (of althans ik weet niet wat er komt, de rest weet dat altijd verbazingwekkend snel te Googlen)

Vandaag draaide The Internship. En op een vreemde manier wist die film mij te raken. Nu moet ik een manier vinden om dat onder woorden te brengen zonder spoiler. Eigenlijk is het een film die niet zoveel om het lijf heeft. Gewoon feel good, met een feel good boodschap. Als je het heel letterlijk wil nemen zou de boodschap kunnen zijn, wat er ook gebeurd in je leven, al heb je geen geld, geen huis, ben je niet knap of rijk en heb je weinig talent, je kunt altijd nog gaan stage lopen bij Google.

Maar als je dat wilt, en kennelijk ben ik in een bui waarin ik daar behoefte aan heb kun je een diepere boodschap zien. Namelijk een die zegt dat je voor de DROMEN MOET VECHTEN. Een die zegt dat als je ECHT WILT, JE DROMEN WAAR KUNNEN WORDEN. En natuurlijk, in het echt vallen puzzelstukjes heus niet zomaar op hun plaats, en worden de dingen je niet zomaar in je schoot geworpen. Maar het onmogelijke is soms mogelijk!!! En dat, vind in een geruststellende gedachte.

Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen. Toon alle berichten van Miss Laura Artemis