Een liedje waar je bedroefd van word
Ooit had ik een vriendinnetje die zulke heftige emoties bij liedjes had dat radio luisteren niet meer tot de mogelijkheden behoorden. Ieder liedje was wel eens op een begravenis gedraaid waar ze geweest was, en anders deed het haar wel denken aan een persoon of plaats die ze naar vond. Als ze zo’n liedje dan per ongeluk toch hoorde, zonder er op voorbereid te zijn, wat je al snel hebt als iets per ongeluk gebeurd, werd ze helemaal overstuur.
Zelf reageer ik maar zelden zo heftig op muziek. Voor zover ik het me kan herinneren is het me maar een keer overkomen. Ik zat in de auto met mijn vader, stiefmoeder en jongste stiefzusje toen “Open einde” van Rob de Nijs speelde. Niet een liedje dat je heel vaak op de radio voorbij hoort komen, en ik was er niet helemaal op voorbeid het ooit wel daar te horen. Laat staan terwijl ik in een auto zit met mensen waar ik zo weinig emotioneel betrokken ben als deze mensen. Dat liedje, het liedje dat zoveel jaar eerder op de begravenis van mijn oma gespeeld werd, voelde veel te prive om zomaar met deze mensen te delen. En natuurlijk weet ik ook wel dat alleen mijn vader kan weten dat het op de begravenis van zijn toen nog schoonmoeder gedraaid werd, maar dat er een grote kans is dat hij dat niet eens meer weet. En dat dat privegevoel vooral in mijn hoofd zat. En dat er geen reden was om me ineens zo heel erg verdrietig te voelen, omdat ik dit liever met mijn moeder had gehoord. Dan zou datzelfde liedje ineens iets magisch gehad hebben. Dan zouden we elkaar aankijken en denken aan haar. En dan weten dat we allebei aan haar dachten zonder dat we dat hoefde uit te spreken, gewoon omdat je met dat liedje nu eenmaal niets ander kan dan aan haar denken (tenzij je Belinda Meuldijk bent, want dan zou je gewoon denken aan je hond, omdat je dit lied speciaal voor je hond geschreven had)
Toch kies ik niet voor Open einde, als liedje waar ik droevig van word. Nee, ik kies voor Gloomy Sunday uitgevoerd door Diamanda Galas. Omdat het zo door merg en been gaat. Omdat ik het ondanks zijn droevigheid ook zo heel erg mooi vind. Omdat ik me niet kan voorstellen dat er ooit een dag komt dat ik dit liedje nooit meer zou willen horen.
