In mijn blog van woensdag vond ik het allemaal maar makkelijk, leven met minder impact.
Want hoewel ik natuurlijk geen heilige ben, denk ik dat ik best op de goede weg ben. En hoever wil je eigenlijk gaan met minder impact? Wil ik wel doorgaan totdat ik helemaal geen impact meer maak? Of neem ik genoegen met gewoon nog een beetje bewuster leven? Toch besloot ik om een dag helemaal tot in het extreme door te trekken. Dus heb ik gisteren bijna geen energie verbruikt. Omdat ik nu ziek thuis zit ook overdag!
Overdag vond ik het niet zo heel erg moeilijk. Oke, de verwarming stond uit, maar een extra dekentje of een trui zorgen ook voor warmte. En in daglicht kun je gemakkelijk een boek lezen, meditatie oefeningen doen, in het nu leven dus de structuur van je boterham eens echt goed voelen, de smaak van de kaas en de tomaat echt tot je door laten dringen. Even een wandelingetje naar de supermarkt maken om dat brood te halen.Waar ik wel even voor het pin dilemma stond, moet ik niet in een keer een groot bedrag pinnen zodat ik minder pin betalingen in de winkel hoef te doen en dus duurzamer ben?
Toen het begon met schemeren werd het al minder leuk. Kaarsjes aan? Maar zijn die niet gemaakt met energie? Bovendien verbruiken ze niet ook op een andere minder directe manier energie? En dan het afval dat je er aan over houd. Ik besloot mijn gedachtestroom stil te zetten en maar gewoon te doen. Volgende euvele, koken met minder energie. Ik zou natuurlijk voor makkelijk kunnen gaan en brood kunnen eten. Maar wie hou ik daar nu mee voor de gek? Dat brood is door iemand anders gebakken en geloof me maar dat dat ook energie gekost heeft. Omdat bbq’en me niet echt een optie leek en ik maandag graag weer beter wil zijn besloot ik dus om met de kaarsjes de keuken in te verdwijnen om daar bij kaarslicht te gaan koken. Heerlijk romantisch. Maar waar had ik mijn aardappelen ook alweer gelaten? Voor mijn gevoel loop ik een half uur stuurloos met mijn kaarsjes op een dienblad rond op zoek naar mijn aardappels. Dan krijg ik een geniale ingeving, voor mijn verjaardag had ik van een van de heksjes een wichelroede gekregen. Als ik die nu eens in zou zetten om mijn aardappels te zoeken? Of het toeval is of niet weet ik niet, maar binnen 5 minuten had ik mijn aardappels gevonden. Aan de slag dus maar. In het half schemer viel dat nog lang niet mee. Op de tast weet ik water en aardappels in een pan te krijgen. En uiteindelijk ook mijn prei in stukjes te snijden en samen met mijn vega stukjes te roerbakken. Een tamelijk zintuiglijke ervaring op deze manier. Ik ben blij dat ik het ook bij kaarslicht op zal eten en niet zal zien dat sommige stukjes wel erg krokant gebakken zijn.
Bij dit kaarslicht is het te donker om te kunnen lezen. Computeren mag niet, televisie kijken mag niet, naar buiten voor een wandeling kan niet want ik ben ziek, slapen heb ik overdag al gedaan, ik ben moe van het slapen, en ik ben helemaal alleen thuis. Ik begin me een beetje depressief te voelen. Dit is helemaal niet leuk!
Dan bedenkt ik me dat ik een sjaal aan het breien was en dat dat vast iets is dat ik wel op de tast kan. Vrolijk ga ik aan de slag. Ondertussen zing ik een liedje om de volle maan te vieren. En oke toegegeven ik stuur met mijn telefoon wat berichtjes aan vrienden, die was tenslotte toch al opgeladen.
Een dagje bijna zonder energie, makkelijk was het niet, maar ik heb er wel een hele ervaring bij gekregen!
