Mijn weekend was een beetje een achtbaan. Jongste zusje vierde haar verjaardag niet, maar toch weer wel, alleen dan niet echt. Ofzo.
Ik ben dus maar wel gegaan met een mand met cadeautjes. Eigenlijk mocht ik niets nieuws kopen. Maar de buy nothing new month is altijd in Oktober. En ik vind het zielig als mijn zusjes dus altijd de dupe moeten worden van mijn drang om te verminderen. Natuurlijk kan ik ze belevingen cadeau doen. Maar soms is het ook leuk om spulletjes te krijgen. Dus spulletjes it was, een mandje vol.
Middelste zusje vierde haar verjaardag wel echt. Omdat ik moest werken in Veenendaal (een schmink opdracht voor Sprookjesjuf) pas laat, zodat ik direct na het schminken door kon naar haar feestje. Kennelijk was ik nogal druk in mijn hoofd, want ik vergat de schmink. (en moest dus ter plekke nieuwe schmink aanschaffen), en de mand met cadeautjes voor dit zusje. Gelukkig was shopvriendin mijn opdrachtgever, en die had nog wel een mooie fotolijst liggen die perfect was voor zusje. (toch nog een second hand cadeautje voor dit zusje dus, als is het huis van Shopvriendin eerder een opslagplek voor nieuwe spullen, dus ik van second hand eigenlijk niet te spreken.
De volgende dag moest/wilde ik naar Amsterdam. Waar de Gitarist met zijn nieuwe band EXP hun eerste optreden had. Super trots. Want ze zijn door naar de volgende ronde. (was een wedstrijd namelijk)
Maar ook een avond die een beetje verdrietig was. Want ik liep nog maar net binnen of ik zag dat ik een appje had van Visje.
“Lau?”, viel er te lezen. Ik zocht er niets achter. Visje roept me wel vaker via de app. Meestal zeg ik dan “Ja?” en antwoord hij dat er niets is, maar dat hij gewoon even hoi wilde zeggen. Of dat we echt echt echt binnenkort eens af moeten spreken. Dat soort dingen dus. Ik had dan ook niet verwacht dat de volgende zin zou zijn “mijn vader is overleden, gewoon zomaar, ineens”.
Hoe kan dat nou? Hoe kan de vader van Visje er nu niet meer zijn? Vorige week was ik nog op een feestje van Vis, toen was er nog helemaal niemand aan het dood gaan. Integendeel. Papa Visje was vol energie en plannen, want hij ging verhuizen, terug naar de omgeving van zijn geboortegrond, en daar had hij heel veel zin in. Hij had nog grapjes gemaakt over mijn late opkomst. En hij kon echt niet mee met het etentje want er moest verhuisd worden. Maar dat zou een volgende keer helemaal goed komen. Dat dus!
Morgen wordt hij begraven. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Betrap mezelf er steeds op dat ik aan het janken ben. En voel me dan zo stom, want waarom zit ik nu te janken? Het was mijn vader toch niet? Tegelijk ben ik ook heel trots op de Gitarist. En blij voor hem. Heen en weer geslingerd tussen allerlei emoties. Die niet direct met mij van doen hebben, maar er wel allemaal zijn.
Gelukkig is van het weekend het Sjamanistisch festival. Misschien kan ik weer Sjamanistisch dood gaan, en opnieuw geboren worden. Even alles een plek laten vinden.
