“Welke eigenschap van jezelf was jij nu zo verbaasd over dat mensen die noemde?”, vraagt Visje.
“Uhhhh, ik weet het niet meer” antwoord ik.
“Was het niet iets met eerlijkheid?”
“Was het niet iets met eerlijkheid?”
Zelf was ik alweer vergeten dat ik me er zo over verbaasde. Maar gelukkig heb ik Visje die dat soort dingen voor mij onthoud. Eerlijkheid, dat was het geweest. Een eigenschap die anderen mensen als positief ervoeren. Terwijl ze daarna vaak dingen die ik gezegd zou hebben, waar ik me achteraf best een beetje voor schaamde noemde. Die keer dat ik gezegd had dat de kleur van dat truitje niet zo goed bij iemands huid paste bijvoorbeeld. Of toen ik kennelijk gezegd had dat iemand iets misschien op een andere manier aan had kunnen pakken. Om dan nog maar te zwijgen over de keer dat de collega die zwanger was en na haar verlof klaagde over het feit dat ze aangekomen was, wat ik ontkende, tot ze haar jas uit deed, in haar gezicht zag ze er helemaal stralend uit, maar op haar buikje waren de kilo’s erbij toch wel te zien.
Dingen waarvan ik achteraf denk, oh nee, heb ik dat echt gezegd, ik moet beter op mijn woorden gaan letten. Maar juist die dingen wilde mijn omgeving nu juist graag horen. Ze bleken me er soms zelfs (zonder dat ik het door had) speciaal voor op te bellen. Want Miss Artemis (Laura), nou daar kun je op bouwen, die zegt echt wat ze ergens van vind, die is tenminste eerlijk. Tja, het zal je maar gezegd worden.
