Van de week ging ik met mijn moeder mee naar de crematie van mijn oudoom, dit schreef ik daar toen van te voren over op Facebook:
Mijn oudoom wordt vandaag gecremeerd/begraven. (Eigenlijk geen idee wat). Gisteren had ik het erover met mijn jongste zusje. Omdat ze 8 jaar jonger is dan ik, en mijn Oma (zijn zus) een paar jaar na haar geboorte heen ging heeft zij hem veel minder bewust mee gemaakt dan ik. Ken jij hem wel dan, vraagt ze. Dus ik vertel dat ik madeliefjes op zijn hoofd legde op de camping bij Opa en Oma, en dat hij iedere keer dat ik hem zag mijn handen pakte en vroeg ” ken je me nog, weet je nog wie ik ben?”. Meestal moest ik hem het antwoord schuldig blijven. Ik had geen idee wie hij was. Uiteindelijk leerde ik dat de grappige meneer die dat altijd vroeg Ome Glijn was. Mijn zusje luisterd naar mijn verhaal en zegt dan, misschien moet je hem straks maar vertellen dat je nu eindelijk weet wie hij is. En dat lijkt me een goed idee. Lieve Ome Glijn, ik ken u nog, ik weet wie u bent! Tot straks.
Het was een mooie dienst. Zijn mooie en minder mooie eigenschappen (hij hield nogal van een borrel) werden allebei met een grote dosis humor beschreven, zonder de ernst te verbloemen.Dat vond ik bijzonder. Na afloop was er niet alleen koffie maar ook jonge jenever. Mama en ik delen een jenever (dat wil zeggen ik neem twee slokken, zij de rest), want volgens zijn dochter was dat de manier om haar vader te gedenken. En wie zijn wij om daaraan te twijfelen?
Nu leek het me leuk om een foto van mij en Ome Glijn te plaatsen waarop ik inderdaad madeliefjes op zijn hoofd leg. Ik zie de foto nog zo voor me. Het was op de camping bij Opa en Oma en er werd een verjaardag ofzo gevierd, daarom staan er veel mensen op de foto. In korte broeken. Ik draag en jurkje en leg madeliefjes op de hoofden van de mensen om de feestvreugde compleet te maken. Ome Glijn is een van die mensen. De foto heeft jaren in een lijstje gestaan. Ik denk bij Opa en Oma op dezelfde camping. Maar in mijn fotoalbum is hij niet terug te vinden. Sterker nog, ik heb helemaal geen foto terug kunnen vinden van Ome Glijn. Hij zal dus alleen nog voortleven in mijn herinnering. En af en toe zal ik een slok jenever op hem drinken, beloofd. En jullie moeten het vandaan doen met niets anders dan mijn woorden.
Mooie herinnering 🙂
Zeker 🙂