“Jij hebt veel verdriet in je leven”, zegt de handlezer, terwijl hij naar de lijnen in mijn hand staart. Ik ontken dit in alle toonaarden, “nee hoor, hoe kom je daar nu bij, ik verdriet?”. De handlezer vraagt door, en ik vertel dat ik gewoon een heel normaal leven heb, met een normaal portie aan tegenslagen en verdrietige momenten. Ah, zegt hij, je kunt zeker erg goed met tegenslagen om gaan.
Daar moet ik even over nadenken. Visje heeft wel eens geroepen dat hij niet snapt hoe het kan dat ik steeds maar door ga. De scheiding van mijn ouders, het thuisloos geweest zijn, een eigen relatie die op de klippen liep (en nog een, en nog een). Werk dat niet altijd heel erg mee zit. Het contact met mijn vader dat erg minimaal is sinds die scheiding. En ik blijf maar doorgaan alsof niets me raakt. Kennelijk heb je een erg effectieve manier gevonden om met je tegenslagen om te gaan, was zijn conclusie.
Ik heb het geprobeerd hoor, zeker na mijn eerste relatie die verbroken werd, vier jaar hadden we lief en leed gedeeld en samengewoond, zij en ik. Het was alsof we samen een schilderij aan het maken waren en na overleg met elkaar steeds stiekem over de afbeelding heen schilderde zodat hij beter in de smaak zou vallen bij de ander. Alleen deden we dat dus allebei, waardoor het nog steeds geen geheel werd. En wij steeds verder van onszelf en elkaar af kwamen te staan. Toen dacht ik, oké, nu ga ik dus in een gat vallen. Mijn identiteit heb ik totaal opgehangen aan haar. Dus als zij er niet is, wie ben ik dan nog? Nou daar kwam ik snel genoeg achter, een super leuke meid, die voor haar een heleboel leuke hobby’s had, waar ik nauwelijks aan toegekomen was met haar. Dat gat kwam dus niet, ik ging gewoon verder waar ik gebleven was voordat ik wist dat zij bestond. Ik hervond mezelf sneller dan ik dacht.
Maar misschien blijven er na al die gebeurtenissen waarna ik mezelf snel weer herpak toch wel kleine restjes verdriet achter, dacht ik. Omdat die handlezer dat dus meende te zien. Misschien moet ik verdriet eens tot thema in mijn leven uitroepen, en zien wat er dan gebeurt. Misschien stop ik het ook altijd wel veel te snel weg om vooral maar over te gaan tot de orde van de dag.
Nou dat heb ik geweten!!! Al een week lang snif en snotter ik wat af. Doordat ik met een griepje op bed lag, maar ook omdat ik dat verdriet toestond. Ondertussen schreef ik brieven over wat ik lastig vind op mijn werk. Over hoe mijn wenscontact met mijn vader eruit ziet. Over de nieuwe (nu ja niet zo heel erg nieuwe) liefde. Verrassend genoeg voelt het helemaal niet als een gat. Maar meer als iets dat ik gewoon even moet verwerken, met een beetje hulp en de juiste tools, en dan kan ik weer overgaan op de orde van de dag. That eassy!
Iedereen heeft tegenslagen ja. En soms roep ik wel eens harder dan iemand anders: waarom moet mij dat nou weer overkomen, maar doorgaan is zoveel makkelijker dan overal bij blijven hangen zeg!
Goed dat je het even tijd geeft om boven te komen. Bye bye verdriet! Soms moet je even je recht opeisen om verdrietig te zijn, om daarna weer met je hoofd rechtop verder te kunnen gaan!