Hallo Carolien,
Ik herken wat je schrijft.Mijn briefblogjes aan jou zijn ook wel echt
aan jou gericht. Ik realiseer me dat we ze op onze blogs plaatsen. En
dat er dus andere zijn die mee kunnen (en zullen?) lezen. Maar ik
schrijf aan jou. Jij bent de persoon die ik beter leer kennen door
deze brieven. En dat er mensen zijn die daar bij mee lezen en mee
leven, dat is leuk, en fijn, maar zij blijven annoniem. En hoe kun je
je richten tot iemand die je niet kent?
Nee, in deze brieven ben jij mijn eenmanspubliek, of eenvrouws, zo je
wilt. En ik vind dat waardevol. Geen mindere waardige vorm van
schrijven of bloggen. Mensen zijn niet voor niets al zolang gek op
brievenboeken en dergelijke. Of e-mail boeken zouden dat dan
tegenwoordig worden denk ik. Het voelt anders. Het ademt
persoonlijkheid uit. Alsof je een kijkje in de keuken bij de ander mag
nemen. Nu zijn wij natuurlijk sowieso al bloggers. En lijkt het alsof
we constant openhuis houden. Alsof we onze vuile was op straat hangen,
geen filters kennen, geen prive, geen privacy. Maar als bloggers onder
elkaar weet je wel beter.
Je weet hoe je zelf bepaalde dingen weg laat. Je weet hoe je je eigen
prive, je eigen privacy, je eigen innerlijke wereld bewaakt en
tegelijk ook in staat bent om te delen, Echt te delen. Oprecht te
delen. Zoveel te delen dat het lijkt alsof je werkelijk alles deelt.
Wat een mooi moment omschrijf je trouwens met je Tante Ik heb nog maar
weinig familie over. Er zijn natuurlijk wel tantes, en ooms, vooral
heel veel ooms. Maar de meeste van hen zijn van de kant van mijn
vaders familie. Mensen die ik van mijn 10e tot mijn 19e nooit zag. En
na die tijd eigenlijk ook vooral op begravenissen. Er is te veel
gebeurd. Ik was nog een kind toen zij door een ruzie met mijn ouders
ook mij de rug toekeerde. En later hebben ze ook niet echt moeite
gedaan om dat contact te herstellen. Ze vonden dat dat vanuit mij
moest komen. Wat ik zelf lastig vond omdat ik totaal geen band meer
met die mensen had. En bovendien ook vond dat zij verantwoordelijk
waren voor dat contact. Ik bedoel was het nu echt zoveel moeite om een
kaartje te sturen met mijn verjaardag of met Kerst?
Mijn moeder heeft 1 broer. En ook daar is nooit een traditie ontstaan
van wekelijks bij elkaar op de koffie komen. We zien elkaar op
bruiloften en begravenissen. En zo vaak gebeuren die dingen niet. Soms
mis ik dat best wel. Familie waar je je leven mee deelt. Waar je voor
kunt zorgen en die voor jou kunnen zorgen. Maar ik geloof dat ik me er
maar bij neer moet leggen dat het is zoals het is.
Zelf heb ik nog niet voor nageslacht gezorgt. dus ik moet mijn
nichtjes maar extra vertroetelen zodat ik niet alleen en achter de
geraniums dood ga;)
Het lijkt me heel fijn als zij later een keer per maand in mijn tuin
(die ik niet heb) de maan zouden willen fotograven, wijn zouden willen
drinken, hapjes zouden willen eten en praten, heel veel praten over
het leven en dat soort dingen.
Fijne week,
En tot snel!
Laura
………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
En ze schreef terug, dit keer een extra lieve brief. Alsof ze zelf niet veel deelt, alsof mijn reacties op haar niet openhartig zijn omdat zij zo openhartig is <3 <3 <3
Hallo lieve Laura,
Wat ben ik vandaag extra onder de indruk van je brief die net op mijn digitale deurmat rolt. Het raakt me hoe en wat je deelt en doet me peinzend naar buiten staren.
Ik heb een akelige uitgestelde-klusjes dag, althans zo voelt het nu. Meestal als ik er dan eenmaal aan begin valt het reuze mee, ik hoop dat het vandaag ook zo is, maar daarnet in de keuken overviel de paniek me. En nu zit ik achter de computer een brief naar jou te schrijven in plaats van goed aan de gang te zijn.
Denkelijk hou ik hier een pauze. Om koffie te zetten, door te peinzen en aan de andere slag, de klusjes-slag te slaan, dan schrijf ik straks verder aan jou.
***
Ik kon eens uitslapen vanmorgen, na weer wat doorgehaalde nachten en las over Wubbo Okkels zijn doelgerichte afscheidsbrief en kort gesprek wat hij met een journalist had op de dag voor zijn overlijden. Hij heeft me altijd al geïnspireerd en greep na zijn initiële eerste en latere ruimtereis avondturen opnieuw mijn aandacht met zijn niet aflatende focus op duurzaamheid en schone brandstof. Hoe hij tenslotte met zijn ziekte niercel kanker is omgegaan heeft dat eigenlijk alleen maar versterkt.
Lees hierrrrr verder
