Ik ben een negen! En jij ook trouwens!

Lieve meneer Beikes,

Toen ik in de eerste klas van de middelbare school terug kwam met een rapport met daarop negens, vroeg u mij hoe dat mogelijk was. Bij wijze van grap draaide u mijn rapport om, zodat de negens zessen werden. Daarmee gaf u mij de boodschap dat ik niet goed genoeg was, ik was in uw ogen een zes en zou dat altijd blijven.

Gekwetst ben ik die dag naar huis gegaan. Ik was zo trots geweest, maar dat trotse gevoel werd de grond in getapt. Ik heb nooit meer een voet over de drempel van uw school gezet.

Ik weet dat u er niets aan kon doen. Dat ik in uw ogen een dom meisje was. En hoe hard jullie ook probeerde ik kreeg de tafels van vermenigvuldigen er niet in. Het onderwijs was anders, er was nog zoveel niet bekend over andere methodes, onderwijs op maat. Je moest gewoon mee met de rest een lukte dat je niet, tja dan was je gewoon dom.

Ik schrijf u nu om u te vertellen dat ik na jaren hard werken weet dat ik wel degelijk een negen ben. Nee, ik ben geen directeur van een school geworden. Maar als BSO juf kom ik dagelijks kinderen tegen. Ook kinderen die net als ik niet helemaal mee komen. En kinderen die boven gemiddeld slim zijn. Sommige werken harder voor dat zesje dan anderen voor hun negens. Maar ik zie ze als individu. Ik prijs ze om hun prestaties in sport, hun creativiteit, hun slimme oplossingen, hun muzikaal gehoor. Ik vertel ze hoe gaaf ik het vind dat ze zoveel over dinosauriërs weten, of hoe mooi het gedichtje is dat ze schreven. Hoe goed het is dat ze het kind dat viel troostte. Ik vertel ze dat ze allemaal uniek zijn, en allemaal hun eigen talenten hebben, die ze met vallen en opstaan mogen ontdekken. Dat ze mogen oefenen, niet overal goed in hoeven te zijn, dat ze dingen mogen uitproberen, vandaag en toren mogen bouwen van kapla terwijl ze morgen mogen denken dat ze Picasso zijn. Ik vertel ze dat ze mogen falen, opnieuw mogen proberen, maar ook dat ze trots mogen zijn op dingen die ze in een keer goed kunnen.

Maar bovenal vertel ik ze dat ze een negen zijn, ook al zegt het cijfer op hun rapport dat ze een zesje hebben gescoord.

Ik ben trots op al mijn kinderen ongeacht hun scores. Omdat ik weet dat ze er allemaal wel zullen komen, op hun eigen manier.

Wat hoop ik dat zij dat mee krijgen, en dat zij zich nooit door wie dan ook hoe oud of autoritair wijs laten maken dat ze maar een zesje waard zijn. Want ik heb dat veel te lang gegloofd.

Liefs,

Laura

Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen. Toon alle berichten van Miss Laura Artemis