Ik ben onwijs trots op mezelf. Dat mag ook wel eens gezegd worden.
Trots omdat ik mezelf op Lowlands een hele dag alleen heb vermaakt. (en op geen enkele andere dag zoveel dingen heb gezien als tijdens mijn dagje alleen)
Trots dat ik niet in paniek raakte, maar gewoon mijn festival wist te plannen van optreden naar optreden. Trots dat ik niet verdwaalde. Trots dat ik de tent zomaar terug kon vinden. (want de angst voor verdwalen is bij mij zo ongeveer de grootste reden waarom ik alleen zijn in dit soort situaties zo eng kan vinden)
Trots dat ik nu weet dat ik het heerlijk vind om alleen op een festival rond te kunnen lopen, maar dat ik het delen van een ervaring na een paar uur alleen toch wel begin te missen. Dat ik dat toch ook wel een onderdeel van de festival vreugde vind. Zonder dat dat betekend dat ik niet alleen kan zijn. Want als ik niet alleen kan zijn dan zou mijn leven er wel anders uit gezien hebben.
Ik ben trots op mijn vorderingen in the artist way. (ik geloof dat ik jullie nog niet eens verteld heb dat ik hiermee begonnen ben) Maar de afgelopen 5 weken heb ik dus iedere dag oefeningen gedaan, dagboek pagina’s geschreven en mezelf mee genomen op leuke uitjes om mijn creativiteit terug te vinden. Niet dat ik die kwijt was. Maar het voelde alsof hier aan moest beginnen. NU! En het doet zoveel meer dan creativiteit herstellen. Ik voel dat ik mezelf langzaam aan (weer) een beetje meer op waarde schat. En dat is een moeilijk maar ook een goed proces. Er staan wat dingen op losse schroeven. Ik voel me soms kwetsbaar en dan weer enorm stoer. Maar bovenal ben ik trots!!!
Trots… met recht en reden. Wat een zelfoverwinning 🙂
Stoer!!!
Ik ben trots op je, of ik het aan zou durven?
Alleen naar een festival? Ik betwijfel het.