Triiing, Triiing, Triing (dit verhaal speelt zich af toen ik 17 was, mobieltjes waren nog niet slim, sms’en koste 50ct per berichtje, en telefoons zeiden triiing. Ook belde je elkaar op en dan zei je dingen tegen elkaar, door die mobieltjes dus)
“Hoi met Laura”
“Hoi, wat doe jij vanavond?”
“Ik heb dus afgesproken, met K, zo geen zin in”
“Waarom heb je dan afgesproken?”
“Ja weet ik veel, omdat we een soort van iets hebben ofzo”
“Daar heb je toch ook helemaal geen zin in?”
“Nee, dat klopt”
“Weet je wat een goed idee zou zijn?, dat we jullie dan per ongeluk tegen komen, in de metro ofzo, dan hoef ik haar niet te kwetsen en kan ik toch gewoon met jullie hangen, daar heb ik echt zoveel meer zin in”
“Je wilt ons tegen komen?”
“Ja, maar wel dat het dan echt toevallig lijkt. Dus wij moeten jou zien voordat jij ons ziet weet je wel”
“Hoe laat hebben jullie de metro dan?”
“Ja, dat weet ik dus niet precies, maar ik probeer hem om 7 uur te hebben, is dat oke?”
Die avond stapte K en ik precies om 7 uur in de metro. Ik keek zoekend om me heen, maar natuurlijk niet te opvallend, ik zou mijn vrienden tenslotte per ongeluk en geheel toevallig ontmoeten. Dit mocht in niets vooropgezet lijken. Teleurgesteld concludeer ik dat mijn vrienden toch iets anders zijn gaan doen. En dat ik de hele avond met K opgescheept zou zitten. Tot ik K vrolijk hoor kwebbelen, oh kijk nou eens wie ik daar zie staan, zijn dat die vrienden van jou niet? Mijn hart maakte een sprongetje. Wat fijn dat uitgerekend zij n u net mijn vrienden toevallig tegen komt. Nu lijkt het helemaal net echt. “Wat goed, ik had jullie echt niet gezien”, fluister ik bij wijze van begroeting in de oren van mijn vrienden, terwijl we zoenen in de lucht uitwisselen. “We waren jullie gevolgd, zijn net uitgestapt, om weer in te stappen, zodat het niet zou opvallen” fluisteren ze terug.
Hoewel ik met plezier aan deze avond terug denk, Die later echt nog wel heel leuk en gezellig werd. Ben ik toch blij dat ik inmiddels volwassen genoeg ben om nooit meer met een K of wie dan ook af te hoeven spreken als ik daar eigenlijk geen zin in heb. Ik hoef niet meer gered te worden door mijn vrienden omdat ik dingen liever niet zeg. En toevallige ontmoeten zijn tegenwoordig echt toevallig. (of ik wordt er natuurlijk ingeluisd, dat zou ik niet geheel kunnen uitsluiten 😉 )
Hehe. Ik ken het juist andersom een beetje. Dat je met een vriend van iemand regelt dat je elkaar “toevallig” tegenkomt en dat er dan “toevallig” iemand anders bij is 😀
Was overigens lang nadat ik zeventien was 😛
Ja, dat heb ik ook weleens gehad, dat er op een feestje bij mij thuis ineens iemand “toevallig” ook in de buurt was, dus best mee kon.
Uhhhh als ik dat had gewild had ik wel een uitnodiging gestuurd 😛