Afscheid nemen, loslaten, het hoort bij mijn werk en ik heb het al ontelbare keren gedaan, moeten doen. Kinderen worden te groot voor de peuterspeelzaal of BSO, hebben geen overblijf meer nodig, mogen voortaan zelf thuis blijven, verhuizen, ouders verliezen banen of gaan minder werken. Het is zelfs een keer voorgekomen dat ik zelf wegging om mijn geluk elders te beproeven. Je zou dus zeggen dat ik een expert ben geworden in dit afscheid nemen, dit loslaten. En ik moet zeggen meestal gaat het me ook wel goed af.
Nu de zomervakantie voor de deur staat komt ook die periode van afscheid nemen er weer aan. Bij bijna alle kinderen gaat dat me goed af. Maar bij haar niet. Zij is een meisje dat altijd enorm veel aandacht vraagt, dat woest kan worden als ik even geen tijd heb om te kijken naar haar koprol, haar zandtaartje of haar kunstjes op de fiets. Een meisje dat ook al is ze het grootste gedeelte van de tijd best wel groot en stoer nog zo vaak even op schoot komt kruipen om een knuffel te halen. Een meisje dat al jaren lang 5 dagen per week onder mijn hoede is. En nu hebben haar ouders van de een op de andere dag besloten dat het genoeg is geweest, dat ze er aan toe is om alleen naar huis te gaan, om lekker buiten te spelen met vriendjes en vriendinnetjes.
En echt ik gun haar dit meer dan wie dan ook. Maar er knaagt iets. Ergens is er zo’n onbehagelijk gevoel dat zich hier tegen wil verzetten. Dat haar nog niet los kan laten. Dan zie ik haar weer met ketchup op haar knie onder het klimrek liggend, zogenaamd huilend, om uit te testen of wij hier wel op reageren. En o wee als ik dan een keertje niet reageer, omdat ik weet dat het ketchup is en de andere kinderen net zo goed mijn aandacht verdienen. Dan kwamen de echte tranen, omdat ik niet genoeg om haar zou geven, omdat het mij niet zou interesseren dat ze bloed had, dat het slecht met haar ging. De gesprekjes die ik daarna met haar had, dat ik heus wel om haar geef, dat ze heus wel belangrijk is, maar dat ik liever heb dat ze op een positieve manier aandacht vraagt, want als er straks een keer echt iets aan de hand is, hoe moet ik haar dan nog geloven? Had ik de vorige keer niet al over Peter en de Wolf verteld?
Nee, een meisje dat nog zoveel aandacht en begeleiding vraagt, kan ik niet loslaten zonder dat dit mijn hart breekt. Ik weet dat het mij professioneel gezien niet zo zou mogen raken. Dat ik dit niet mee naar huis hoor te nemen. Maar ik kan niet anders. Het raakt mij te diep.
Lief meisje, straatmadelief er vrolijk op los, en kom af en toe nog langs voor een kopje thee. Weet dat niet iedereen die je aandacht geeft per definitie goede bedoelingen heeft. Ik ga je vreselijk missen. maar vertrouw erop dat je me weet te vinden als dat nodig mocht zijn. Ik heb nog twee maanden om je dat te vertellen, om je dat duidelijk te maken. Maar woorden lijken steeds weer te kort te schieten voor levenslessen in een notendop. Ik moet erop vertrouwen dat je het vanaf nu zelf kunt. (met hulp van je papa en mama natuurlijk) En ja mensen, dat vind ik vreselijk moeilijk!
Soms kom je ze tegen kinderen en mensen die je, om wat voor reden dan ook, onder de huid kruipen… en ja het is vreselijk moeilijk om hen dan los te moeten laten nét omdat ze dat tikkeltje meer aandacht van je zo broodnodig lijken te hebben @->–
Je kunt er weinig tegen doen, moet je denk ik ook niet willen. Ze kan het vast ook zonder mij….