Zodra ik een voet over de drempel heen steek roept mijn collega van de peuterspeelzaal “heb je je sleutel bij je”. Een vraag die door het automatisme waarmee hij gesteld word eigenlijk geen waarde heeft.
“Ja natuurlijk” roepen we dan geiriteerd. Waarna we grapjes met elkaar maken over dat we echt geen baby’s meer zijn en dat we allemaal volwassen zijn en op ons zelf wonen. Nooit zei ik er iets van, tot ze het voor elkaar kreeg om zelfs toen ze me afzette voor mijn eigen huis te vragen of ik mijn sleutels bij me had.
De maat was vol, natuurlijk had ik die bij me, wat dacht ze wel niet.
De collega had nooit geweten dat ik ik me hier zo aan geiriteerd had. Het was gewoon een vraag die ze thuis ook aan man en kinderen stelde. Ze had er geen kwaad ingezien.
Mee opgehouden is ze er niet. Maar nu vraagt ze het plagerig, vlak voordat ik verbaasd de deur dicht wil doen omdat ik deze toevoeging miste. Zeg uhhhh Lau, ik durf het bijna niet te vragen, maar uhhhhh heb je je sleutel bij je. Het gekke is dat ik nu het een dolletje geworden is ik een glimlach op mijn gezicht het gebouw verlaat, ja hoor mama, ik heb mijn sleutel bij me. Lekker puh!
