Toen ik donderdag las dat het WOT (write on Thursday) woord “naief” was bedacht ik me dat ik een tijdje terug al had beloofd dat ik weer eens mee zou doen. Maar Lowlands kwam ertussendoor. En daarna was er ook steeds wel een excuus te vinden. Druk met de zomervakantie, druk met opstarten na de zomervakantie, druk met workshops, druk met van alles en nog niets.
Maar nu ik achter mijn computer zit en nadenk over naïef komt er vrij weinig uit mijn handen. Omdat ik klein van stuk ben en bovendien tenger gebouwd. Omdat ik meisjesachtig ben en van dingen met stippen en strikjes houd. Omdat ik dromen najaag die anders zijn dan die van veel mensen. Omdat ik geloof in het goede van mensen zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Omdat ik Sprookjesjuf ben en dromen verkoop. Of misschien wel gewoon omdat ik eigenzinnig ben en niet bang ben om “anders” te zijn, wordt ik vaak als naïef ervaren.
Naïef, ik vind het niet bij mezelf passen. Eigenlijk was ik al heel jong heel bedachtzaam. Ik dacht altijd goed na voordat ik iets deed. Soms zelfs een beetje te goed, waardoor spontaniteit niet echt meer in mijn woordenboek voorkwam. Zomaar verliefd worden, het kwam niet in me op. Op wie moest ik dan verliefd worden, met welk doel, alsof ik deze mensen over tien jaar nog zou kennen, en ook niet onbelangrijk op wat? Want zoals ik meisjes bewonderde dat bleek dus niet helemaal normaal te zijn. Altijd had ik gedacht dat iedereen meisjes/vrouwen gewoon mooier vond als mannen, dat dat een vaststaand feit was. Naïef? Misschien. Maar is onwetendheid naïef? Het was gewoon weg nooit in me opgekomen dat homoseksualiteit ook voor vrouwen bestond. Ik kende het simpelweg niet.
En later, toen ik na mijn relatie met mijn vriendin na 4 jaar samenwonen de handdoek in de ring gooide (of eigenlijk deed zij dat), behoefte had aan die periode van experiment en speelsheid was ik natuurlijk weer naief. Een getrouwde man, dat kon toch niet goed gaan? Maar was ik naief? Verre van! Ik wist heel goed wat ik deed. Had niet de illusie dat hij voor mij zijn vrouw zou verlaten. (Als hij dat wel had gedaan had ik denk ik gillend weggerend). Ik was eerder sarcastisch. Geloofde niet meer zo in de liefde. Wilde niemand meer echt dichtbij laten. En dit was veilig, op afstand, experimenteel, zonder dat er harten gebroken zouden worden.
Ik graaf in mijn geheugen en vind situaties waarin ik beticht werd van naief gedrag, maar zelden naief gedrag vertoonde. Dat vrije, dat kinderlijke, ik heb het nooit zo in me gehad. Misschien aan de buitenkant, maar nooit van binnen. Nooit echt.
Misschien is het tijd voor iets meer naief. Voor iets meer go with the flow. Maar ik denk niet dat ik het in me heb.
Oh, dit is zo herkenbaar voor mij. Verliefd worden op een getrouwde man, gebeurt me regelmatig, wel zo veilig, ow zo cynisch, en bij wijze van experiment! 😉
Hahaha, het blijft natuurlijk geen experiment. Zijn vrouw wist trouwens ook van mijn bestaan. Dus het was niet voor het spannend ofzo.