Vorig jaar was ik het gelukkigste meisje op aarde.
Soms zijn er van die mensen die je bewonderd, om wat ze kunnen, of om de manier waarop ze je weten te raken. Diamanda Galas is voor mij zo’n vrouw. Ik snap het als de meeste van jullie nog nooit van haar gehoord hebben en als je wel van haar gehoord hebt dat het je totaal niet aanspreekt.Maar mij wist deze mevrouw vanaf de eerste noot die uit haar keel kwam te raken.. Misschien moet ik erbij vermelden dat het niet de meest gelukkige periode van mijn leven was, ook niet direct de meest ongelukkige, maar periodes van groot ongeluk lagen nog voor de deur. Mijn grootste problemen waren dat ik puber was (en dus om onverklaarbare redenen soms ineens diep ongelukkig) en dat ik verliefd werd op meisjes (niet perse iets om ongelukkig van te worden, maar dit afwijken van de norm maakte me af en toe wat zwaar op de hand).
Muzikaal gezien was ik net aan het ontdekken dat er meer was dan Gloria Estefan. Ik zette mijn wankele eerste stapjes in de wondere wereld van singer songwriters, en dan het liefst meisjes met piano’s. Geen idee waar deze liefde voor de piano ineens vandaan kwam, doet er ook niet toe. Hij was er, en ik kreeg de naam Diamanda Galas door als iets dat ik echt eens moest luisteren. Ik zou het zeker weten geweldig vinden. Die vrouw wat niet zomaar een zangers maar een stemkunstenares, en als zij de toetsen van haar piano indrukte kon je eigenlijk niets anders dan betoverd zijn. Natuurlijk bedacht ik me dat deze omschrijving iewat overdreven was. Maar het prikkelde me wel. Dus ging ik naar de cd winkel, dat deed je toen nog, om haar te beluisteren.
Wow, dit was, nu ja, anders dan alles dat ik daarvoor gehoord had. Dit was emotie die zo duister en zwaar was dat ik meteen mijn eigen kleine probleempjes vergat. Ik werd er zelfs een beetje vrolijk van. Want wat er ook nog met me gebeuren zou, het zou nooit zo alles overweldigend zijn als dit. Ik liet me meevoeren door de klanken die ze uit haar pianotoetsen en haar keel wist te krijgen. Klanken waarvan ik daarvoor het bestaan niet eens vermoed had. En ja, ik was betoverd.
Vorig jaar besloot ik dat het tijd was haar eens live te gaan zien, maar op haar website waren niet echt speeldata in de buurt. Londen was geloof ik het dichtstbijzijnd. En hoewel ik ervan overtuigd was dat niemand met me mee zou willen gaan en ik een hekel aan alleen reizen heb had ik besloten dat ik er heen moest. Tot mijn moeder belde. Er waren nieuwe namen toegevoegd aan de lijst van optredende artiesten van een festival waar we heen gingen, en DIAMANDA GALAS stond erbij.
Ze zou optreden in het opera gebouw, een perfecte plek voor haar als je het mij vraagt, maar met als nadeel dat er maar een beperkt aantal plekken beschikbaar zouden zijn. Ruim een uur van te voren stonden we klaar om een kaartje te regelen. Toen ik het kaartje eindelij vast had voelde ik me een pubermeisje, maar wel een heel gelukkig pubermeisje. Mijn stiefvader en mijn moeder hebben het concert voor mij uitgezeten, wat ongetwijfeld een beproeving voor ze is geweest. Maar ik ben ze eeuwig dankbaar, want na een hele rij vrij ontoegankelijke nummers sloot ze af met dit.
En kon ik het eindelijk live zien, horen en beleven! Dank jullie wel!
Wow, dank je wel voor deze introductie van DIAMANDA GALAS. Beleven is zeker op z’n plaats hier!
Nu had ik veel reacties verwacht, maar niet dat ik iemand een plezier zou doen met mijn muziek keuze van vandaag 😛
Leuk dat je het leuk vind!
Wat een strot! Bijzonder… Nog meer verrassing voor jou: ik ga meer van haar luisteren… Niet dat het voor mij dagelijkse kost zal worden, maar er zijn vast momenten waarop ik alleen dit wil horen. Het doet me in de verte denken aan wat Ute Lemper en Terese Stratas doen met de muziek van Kurt Weill… Ik weet niet of je dat kent? Is al (heel) oud, maar misschien ken je modernere uitvoeringen van Mackie Messer…
Ik weet toch zeker dat ik hier een berichtje had achter gelaten.